Lieve belhamels van me,
Ik ben ontroostbaar, mijn goudvis Nemo is verdronken, een zwarte dag dit. Morgen zal Jan-Peter Balkenende (JP voor vrinden) een dag van nationale rouw afkondigen maar wat moet ik nu, mijn leven heeft geen zin meer zo.
Elke dag als ik midden in de nacht opstond (11 uur) en ik paar slokken wiskey had genuttigd en de inhoud die nog in mijn maag aanwezig was uitgespuugt had in mijn emmer naast mijn bed ging ik even met Nemo communiceren. Gewoon over het leven, over mijn frustaties en over onze liefde. Soms tikte ik wel wat te hard tegen het glas als die niet wilde luisteren maar na een paar uutjes recoupereerde die weer maar vandaag dus niet
![]()
Wat moet ik nu doen, ik kan hem frituren (iemand een goed receptje) of hem ritueel door de wc spoelen maar wat een ellende, wat moet ik nu nog in mijn leven, dat heeft zo geen zin meer en ik voelde me al zo gehandicapt met mijn terminaal gescheurde nagelriempje van mijn pink.
![]()
Nemo (de film is vernoemd naar mijn goudvis natuurlijk) is niet meer.....
Mijn gedichtVoor Nemo
Ga nu maar
Altijd als iemand bij je weggaat
Zijn die laatste woorden meestal te laat
Misschien horen ze nog wat je tegen ze zegt
Horen ze hoe jij je verdriet bij ze legt
In mijn hart zal je blijven voortleven
En zal ik mijn belofte nastreven
Ik geef om je, sterker nog, ik hou van jou
En zal ik aan je denken bij elke ochtend dauw
Ga maar, het is goed
Je tijd is daar, dus je moet
Vind nu de rust, die je zo vreselijk verdient
Wij zien elkaar wel weer want je was mijn vriend
Rust nu maar zacht
Ik weet dat je op me wacht
Voor nu moet ik je laten gaan
Maar ooit zal ik weer naast je staan