kalendel en stempelkaalt

Zo regelmatig gaan wij eens naar de lokale Ho Chi Min voor wat Chinees eten. Zo ook op oudjaar. Aangezien onze gebruikelijke gook op oudejaarsavond gesloten was, bezochten wij voor de gelegenheid eens een andere oosterling, te weten "het vette oosten". Wij hadden trek in wantan- en tomatensoep en een aanvullend gerecht. Daar aangekomen bestellen wij uit de prijslijst zoals gezegd een wantan- en een tomatensoep, alsook een bak mihoen en een bak bami goreng speciaal. Tevens kroepoek. Het geheel werd door de local spleetoog genoteerd en zij incasseerde maar liefst 28,50 voor deze meuk. Een boel geld, maar ja ik denk daar eet je drie dagen van, dus hup dokken.

Vervolgens kregen we de wantansoep, een kippensoep (terwijl ik toch duidelijk tomatensoep had gezegd), twee bakjes waarvan ik zeg dat daar nou niet echt voor 20,- aan Chinees vreten in zit en een reep kroepoek. Maar goed, wij hadden honger en dus geen zin om te gaan discussieren over of het nu wel of geen tomaten danwel kippensoep moest zijn. Wij wilden er vandoor dus geef hier dat vreten.

Helaas ging die vlieger niet op. De local spleetoog wilde ons perse een mooie "kalendel" meegeven. Nu hebben wij al een "kalendel" aan de muur hangen en zijn absoluut niet gesteld op dit soort oosterse kunst, dus nee, wij willen geen kalendel. Toch bleef ze aandringen, we moesten en zouden een kalendel meenemen. Nou ja denk ik, op de bodem van de kattenbak is vast nog wel wat plaats, hebben die beesten ook weer wat om te lezen tijdens het schijten. Kortom, hier die kalendel en laat ons met rust.

Maar ook die vlieger ging helaas niet op. Er werd gevraagd of we al een "stempelkaalt" hadden. Nee die hadden we niet en we hadden er ook geen behoefte aan. "Maal dan klijgt u mooie koltingen meneel" drong de gook aan. We waren niet van plan om hier ooit nog terug te komen en zagen een stempelkaalt dus ook absoluut niet zitten. Maar omdat we er toch snel vandoor wilden vanwege honger enzo trokken we die stempelkaalt toch maar uit de spleetoog haar handen en vertrokken.

Tot we bij de deur waren. De stempelkaalt bleek niet te zijn afgestempeld. Dus ik terug sjokken naar Ho Chi Min om een stempel te laten zetten. "Zijn we nu eindelijk klaar?" vroeg ik haar, bijna in wanhoop. "Ja hool meneel, graag tot ziens!" Snel maakten we dat we weg kwamen.

Eenmaal thuis bleek het eten veel te weinig en ook nog niet eens te vreten. De soep was lauw, smaakte naar een waterig aftreksel waarin de vissen zich niet eens zouden willen masturberen en er zat geen sate op de bami goreng (stond wel op de kaart).

Mijn interesse in Chinees eten is voorlopig even verdwenen In ieder geval ga ik nooit meer naar "het vette oosten" terug

Dat was het. Ik dank u.