Welke albums uit 2006 zijn door te weinig mensen beluisterd?

quote:

MERCELIS - Western Union (BANG!)

Jeff Mercelis is een Belg die begin jaren negentig deelnemer was aan dezelfde HUMO Rock Rally als het inmiddels wereldberoemde dEUS. Ook Joost Zweegers, bekend van Novastar, deed toen mee. Het leverde Mercelis lof op en vier jaar later maakte hij de plaat The Hopes And Dreams Of A Drunk Punk, die in eigen land goede kritieken kreeg. Een plaat die ik persoonlijk niet ken en ik vermoed dat ik daar lang niet de enige in ben. Zeker niet omdat het daarna doodstil werd rond Mercelis.

En nu, nu is hij daar ineens weer. Veertien jaar ouder dan destijds, toen hij op velen meer indruk maakte dan bijvoorbeeld Tom Barman. Nu is het dan tijd om die belofte definitief in te lossen. Mercelis nam alles op in een studio in Brussel, met hulp van producer Kris Dane. Hij doet alles zelf, slechts één keer krijgt hij hulp van ene Manu Low. Zijn aanpak is akelig lo-fi, haast ongekend voor Vlaamse begrippen.

Daardoor klinkt alles bijzonder direct. Mercelis heeft alle opsmuk verwijderd van zijn songs en legt in tien juweeltjes zijn ziel bloot. Een getormenteerde ziel, als de teksten autobiografisch zijn. Wellicht het resultaat van tien jaar volledig uit beeld zijn in de muziekwereld, maar evengoed kan het leven zelf zijn sporen hebben nagelaten. Zijn manier van zingen is beklemmend en klinkt op sommige momenten gekweld. Slechts in het titelnummer is dat iets anders, dan klinkt Mercelis een beetje als Björn Eriksson op diens eerste plaat met Maxon Blewitt. Het is een beetje een vreemde eend in de bijt, ook al omdat het liedje het meest "af" is op dit album. De rest klinkt vaak krakerig, alsof de breekbare productie elk moment uit elkaar kan barsten.

Qua zang dringt de vergelijking met Daan Stuyven zich op, waardoor een nummer als The Main House evengoed van Dead Man Ray had kunnen zijn. Het is een naam die vaker onbewust opduikt, evenals die van Pascal Deweze en dan vooral diens werk als Sukilove. Mercelis is echter volstrekt uniek als zowel zanger als songsmid, zo bewijst hij op Western Union. Het idioot hoge niveau van het album doet per noot meer verwonderen waarom we zo lang niets van deze man hebben gehoord.

De perfect opgebouwde spanning in A Straight Line, waar Mercelis klinkt als een geschifte huurmoordenaar over een rammelende ritmebox, het dreinende Muddy Waters, de als ballad te betitelen nummers High en Heart... Om maar te zwijgen over het vast als liefdesliedje bedoelde Blossom, dat echter eerder uitnodigt tot ophanging aan een kale herfstboom. Of Precious, te mooi om in woorden te vangen. Mercelis slaagt er zelfs in om That'll Be The Day van Buddy Holly op een originele manier te coveren, namelijk eenzaam en alleen op een akoestische gitaar.

Eenmaal aanbeland bij de schitterende pianovegen die slotnummer Radiate van extra cachet voorzien, dringt zich het besef op dat dit een bijzonder album is. Een heel bijzonder album zelfs, waarmee België maar weer eens een artiest heeft om te koesteren. Kaal, dreigend, emotioneel en vooral van ongekende kwaliteit, zo zou Western Union betiteld moeten worden. Hadden ze dat in 1992 toch goed gezien daar, die mannen van HUMO.

quote:

Op vrijdag 29 december 2006 18:13 schreef Sack_Blabbath het volgende:
[afbeelding]

Keith Caputo - Hearts Blood On Your Dawn

Alleen te bestellen op zijn eigen site (www.keithcaputo.com, voor de weinige creatieve lui onder ons). Nog veel mooier dan Died Laughing. Heeft weinig van doen met Life of Agony, en is zeker ook uitermate te pruimen voor iedereen die natte dromen heeft van singer/songwriters en emotionele indie blabla. Gaat hem dus allen nu bestellen, kost niet duur en je hebt binnen een week een mooie enveloppe uit New York op de deurmat liggen. Vanaf dat moment zal je leven nooit meer hetzelfde zijn.

Kopen dus: als je één keer in je leven een wijze raad van mij wil opvolgen dan kan dat maar beter deze zijn. Peaceman, jij ook, en bestel dan ook gelijk Died Laughing voor een tientje bij CD-Wow want dat is ook meer dan waar voor je geld.