Op een goede morgen ontwaakte Henk-Jan zoals gebruikelijk tussen een zee van M&M's in zijn king-size waterbed en wreef het slaapzand uit zijn ogen. Hij was nog niet helemaal wakker en vroeg zich af of die wilde nacht daarvoor, de mooiste nacht van zijn leven, een droom was geweest. Hij ging rechtop zitten met het kussen in zijn rug en keek wat versuft in het rond. Plots viel zijn blik op het ranke, goddelijk gebronsde lichaam naast hem. Hij slaakte een zucht van opluchting - het was geen droom geweest. Naast hem werd nu ook zijn geliefde Genelva rustig aan wakker en opende haar ogen. "God, wat is ze toch mooi," dacht Henk-Jan. "Straks ga ik fijn nog even mijn eigen wildcard door haar pinautomaat halen." Henk-Jan hield duidelijk wel van wat figuurlijk taalgebruik tussen de lakens. Maar Mister X-Factor had niet op de explosieve reactie van zijn verovering gerekend, die inmiddels niet half meer zo dronken was als die avond daarvoor...
Ondertussen, zo'n 135 kilometer daar vandaan in het pittoreske Sneek, dook Richy met een soepele beweging in het water. Hij was er met zijn soulmate Sharon al vroeg op uitgetrokken om te gaan zwemmen in de nabijgelegen plas. Sharon mocht dan een stem als een orkaan hebben en de presence van een echte diva, maar als het op l'amour aankwam was ze van binnen nog altijd dat onzekere schoolmeisje uit de brugklas. Daarom had ze toch maar ingestemd om met haar Simba mee te gaan poedelen, ook al had ze een bloedhekel aan zwemmen nog meer aan kou. "Kom je er ook nog in, schat?" jodelde een uitgelaten Richy vanuit het water. Hij spartelde rond als een echte waterrat en had het duidelijk naar zijn zin. Sharon vond het op de een of andere licht naar fetisjisme neigende manier toch wel weer aandoenlijk en besloot om zich er voor deze keer maar even overheen te zetten. Elegant flaneerde ze richting de waterrand, onderwijl pogend haar uiterst trendy monokini zo sexy mogelijk uit te laten komen voor haar lover, die zichtbaar van het uitzicht genoot.
Net toen ze met het puntje van haar teen - met uiteraard stylish gelakte en van glitters voorziene nagel - het wateroppervlak toucheerde, hoorde ze tot haar grote schrik een aantal schoten afgevuurd worden. Sharon keek in paniek om zich heen maar zag niets. Of toch wel? Wat zag ze daar voor blonde haardos snel het struikgewas in duiken? Was dat nu de altijd ogenschijnlijk zo onschuldig en tegelijk ook borderline psychotisch aandoende Nancy van Hearts? Als verstijfd keerde Sharon zich weer om naar het water, waarna de schrik haar om het hart sloeg. Van haar beau Richy was elk spoor verdwenen, op een grote plas bloed na die zich tot haar verbijstering op het water vormde...
Op dat moment sloeg een goedgeluimde Dorine de deur van haar luxueuze appartement achter zich dicht en begaf zich met een lege boodschappentas naar het lokale winkelcentrum. Terwijl ze in gedachten over het avondmaal - uiteraard halal - dat ze die avond aan haar bloedjes van 17 kleinkinderen zou gaan voorschotelen over het troittoir huppelde, werd ze plotseling aangehouden door een verdacht uitziende man.
Vanaf de achterbank van een taxi wierp de man haar door het opengedraaide raampje toe: "Klopt het dat u Dorine bent?" Verheugd keek Dorine de man aan met een warme gloed in haar ogen, dit moest natuurlijk weer een fan zijn! Ze had uiteraard niet voor niets maar liefst 75% van de stemmen gekregen en sindsdien werd ze om de haverklpap staande gehouden door hysterische fans die een handtekening van haar wilden. Niet dat Dorine dat erg vond, ze genoot juist enorm van al die aandacht.
Dorine knikte vriendelijk naar de man en toverde prompt haar kroontjespen uit haar binnenzak tevoorschijn om de man van een fraaie signatuur met extra sierlijke krullen te voorzien. Maar de man keek haar aan met een ernstige blik op haar gezicht en zei: "Mijn naam is Mark van Hearts, en ik moet u iets vertellen. Ik geloof namelijk dat u mijn moeder bent."
Het doorleefde gezicht van de frêle freule verschoot van kleur en van schrik liet ze haar kroontjespen uit haar hand vallen. In slow-motion viel het fallussymbool kletterend op het troittoir. Het zou toch niet waar zijn? Zou het echt? Was dit haar zoon Casimir, die ze ruim 30 jaar geleden ter adoptie had afgestaan na haar one-night stand met Eric Forrest en sindsdien nooit meer had gezien? Zou die leegte in haar hart die ze sindsdien elke dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat had gevoeld weer opgevuld kunnen worden door een hereniging met haar geheime kind? En zou Sasja het inmiddels weten van hun geheime affaire, en op dat moment als een ware sniper in de bosjes liggen met een shotgun? Dorine werd overmand door haar uiteenlopende emoties en stortte met veel gevoel voor dramatiek ter aarde. En zoals het een kwaliteitssoap als deze betaamt, verzonk ze al snel in een coma.
Mark van Hearts staarde in shock naar het bewegingsloze lichaam van zijn vermeende moeder, dat toch wel enorm gedistingeerd over het trottoir uitegstrekt lag. Want als Dorine ter aarde stortte, dan deed ze het ook goed. Net als met alles in haar leven eigenlijk, van zingen tot koken voor haar 17 kleinkinderen tot kalligraferen en alles daartussenin, want Dorine was een perfectionist in de zuiverste vorm. "Bel 1-1-2!" krijste Mark in vijftien octaven naar zijn zus Sonja (niet Nancy want die was op dat moment net Richy aan het liquideren in Sneek), die tevens als chauffeur van de taxi dienst deed. Ietwat gepikeerd pakte Sonja haar mobieltje. Verveeld richtte ze zich tot haar (waarschijnlijk dan half-)broer: "Zucht, goed dan. Wat is het nummer van 1-1-2 ook alweer?"
Hoe loopt het verder met de spannende verwikkelingen in deze hartverwamende en tegelijk hartverscheurende, schokkende en toch sensuele televovelle? Dat is aan de volgende poster om in te vullen. Gaat uw gang!
.Wellciht volgt later meer.
.Maar Marble meid, wat ben je toch briljant.
dus 
Maar laat ik maar niks schrijven, ik maak er dan meer een soap van
quote:Maar dan komt dit mooie idee ook niet veel verderOp donderdag 28 december 2006 21:24 schreef Lynx666 het volgende:
Ik ga dit niet verpesten door er zelf mee verder te gaan
.Ik ga eens kijken of ik genoeg inspiratie krijg om mee te scrijven
."Zucht, goed dan. Wat is het nummer van 1-1-2 ook alweer?"
!!. Ik wil ook wel meedoen, maar dit niveau kan ik nooit evenaren..Knap werk Marble!
.Met een diepe zucht leegt Anja voor de zoveelste keer deze week haar overvolle brievenbus. Nee, geen belastingaanslagen of reclame, maar fanmail. Het zijn brieven, overgoten met een zoete, sensuele parfum, waarin ene ‘BVO’ zijn liefde en lofzangen verklaart aan de 37-jarige Celine Dion-lookalike. Anja heeft er nu genoeg van. Wanneer houdt dit op? Ze heeft inmiddels al 16 kilo aan ongelezen fanmail moeten weggooien. Ze wil weten wie de mysterieuze persoon is achter al deze liefdespost en besluit het te vragen aan Mark, de producer bij het programma. Die kent iedereen, dus misschien ook deze anonieme aanbidder.
Ik lees dit nu pas. Trut .!
!Hoe dúrfde die vuige Nancy des'Hearts haar strak gechoreografeerde zwemuitje in de war te schoppen? Hoe háálde ze het in haar curieus minuscuul aandoende en toch ook altijd wel aandoenlijk overkomende hoofd? Sharon had zich toch niet voor niets in een kokette, voluptueuze zwemoutfit gehezen en zich van top tot charmante kleine teen opgemaakt om er maar slechts vijf minuten van Sneker plasjolijt mee te kunnen pronken? Naarmate de tijd vorderde werd Sharon steeds woester en woester over haar verpeste waterpretochtend (en vergat daarbij de tragisch omgekomen liefde van haar leven compleet), tot ze plots een schimmige verschijning boven het water ontwaarde. Het leek wel een geestverschijning, zo in die mist. Maar nuchtere Sharon gelooft natuurlijk niet in geesten en gooide haar hoofd in haar nek om deze ridicule gedachte met een bulderende schaterlach naar het Rijk der Fabelen te verwijzen. Soms vond ze zichzelf toch zó'n dommie! Ze kirde en giechelde een beetje. Want dat was haar motto: als je niet kunt lachen om jezelf, wat heeft het leven dan nog voor zin? Sharon hield erg van motto's.
Toch leek het net op de schim dichterbij en dichterbij kwam. Normaal hield Sharon er wel van om benaderd te worden, op alle mogelijke manieren, maar dit vond ze toch ietsje te veel naderen van het goede. Net toen ze wilde opstaan en hysterisch maar bevallig gillend weg wilde flaneren, weg van de enge geest, weg van de scene of the crime, weg van al het traumatische dat ze die ochtend had doorleefd, versnelde de schimmige verschijning plots zijn dan wel haar pas, en nam met straffe tred bezit van de gedistingeerde diva. Deze vond het wel wat onbeleefd dat die geest niet even kon wachten met het overnemen van haar lichaam daar ze net haar lipstick aan het bijwerken was. Want als Sharon ergens hysterisch heen galoppeert dan hoeft dat nog niet te betekenen dat ze dat met uitgelopen make-up doet. Oogverblindende schoonheid first en rennen voor je leven second, dat was haar motto.
Maar toen de geest bezit had genomen van de sensationele zangerette, welke zich, nu ze possessed was door een anderwereldlijke schim uit het voorgeborchte van de hel en afgaande op haar hoge tonen in de liveshow, met recht het Spook van de Opera mocht noemen was er nog maar één ding dat letterlijk door haar treffend gekapte hoofd spookte: wraak. Eén ding was duidelijk: Nancy des'Hearts zou die avond de zonsondergang niet levend meer meemaken. Zelfverzekerd schakelde Sharon haar nieuwverworven (vanwege de geest) levitatiekracht in, steeg op richting stratosfeer en zette als een ware vliegende superheldin koers richting het huis van de serialkiller van Hearts.
Op dat moment was de ambulance reeds gearriveerd om zich te ontfermen over de ineengestorte Dorine die nog steeds over het trottoir uitgestrekt lag. Sonja des'Hearts was ondertussen maar aan het oefenen van haar toonladders geslagen want ze moest toch wat, en behalve een rochel hier ende daer kwamen de zoetgevooisde klanken met verve uit haar gouden keeltje geëjaculeerd. Haar halfbroer Mark was intussen lichtelijk hysterisch heen ende weer aan het ijsberen over het trottoir, omdat hij zich zo'n zorgen maakte over zijn net ontdekte biologische moeder die daar zo fragiel en toch blakend van klasse lag tentoongespreid. Dit kon toch niet waar zijn? Hij had zijn bio-mom net teruggevonden, hij zou haar toch niet nú alweer kwijtraken? "Jullie moeten haar redden! Het is m'n moeder" huilde hij tegen de ambulancemedewerkers, die een lichtelijk rollen met de ogen toch niet helemaal konden verdoezelen. "Rustig maar meneertje, we doen alles wat we kunnen" antwoorde de één, want de ander was te druk in de weer met een defribilator (3x woordwaarde) om te kunnen responderen.
Intussen vond Sonja dat ze wel weer genoeg had getoonladderd voor vandaag, hun zangcoach Marianne du VinAcheter had haar eigenlijk nog meer toonladders opgegeven als huiswerk maar daar had ze nu even geen zin in. Ze besloot een praatje aan te knopen met Mark, want voor een praatje was ze altijd wel in. "Hé Mark, weet je nog die ene keer dat we je biologische moeder gingen opsporen en dat ze net toen we haar gelokaliseerd hadden ineenstortte van hysterie en boulimia? Wat een avontuur was dat hè? Ik herinner het me alsof het pas gisteren was." "HET WAS VIJF MINUTEN GELEDEN, ONDERONTWIKKELD SCHAAP!!!" brulde Mark uit. Ambulancebroeder 1 zat intussen niet helemaal op te letten en zag Mark aan voor een doorgedraaide serialkiller die Sonja wilde vermoorden (zo zag het er ook wel een beetje uit daar op het trottoir, Mark had een behoorlijk maniakale blik in zijn ogen die normaal zo diep zijn als de Zeven Zeeën, vooral de Egaeïsche) en reikte in zijn vakkundig gestikte binnenzak, naar zijn pepperspray.
Serialkillen doe je maar lekker thuis meneertje, dacht de vastberaden ambulancebroeder. Maar net toen hij Mark een fikse lading in zijn gelaat wilde sprayen werd hij plots zélf neergetasered. Tweehondertwintig energieke volts suisden minutenlang door zijn strak afgetrainde lichaam, dat weliswaar altijd veel kon hebben, maar dit was toch ietwat veel taseren van het goede. Net voordat hij het bewustzijn verloor keek hij nog éénmaal op naar zijn belager voor hij de ogen sloot. Hij herkende haar meteen.
Het was zijn idool Genelva, die net daarvoor de deur van het huis van haar lover Henk-Jan met een woedende knal achter zich had dichtgeslagen en op weg was naar de paaldansclub waar over enkele minuten haar morning shift begon. Elegant nam ze een Charlie's Angels-pose aan met de taser in haar lening gepeesde hand. Vedette Dorine, die het geheel een beetje lag aan te horen daar op het trottoir omdat ze eigenlijk maar net alsof deed en haar hele teraardestorting had gefaked omdat ze wel houdt van een beetje dramatiek, dacht dat het nu toch niet veel gekker moest worden.
Maar net toen ze er op uiterst autoritaire wijze iets van wilde zeggen gebeurde het onmogelijke. Genelva, die inmiddels ruim negen maanden zwanger was en behoorlijk op knappen stond, slaakte een goed gerepeteerde dramatisch aandoende kreet en met een klinkende klots brak haar water. Het vocht des levens verspreidde zich met ongekende snelheid all over the sidewalk en baande zich een weg richting het lichaam van Dorine. Deze verstarde van schrik en met een blik van doodsangst zag ze de enorme vloedgolf (de tsunami was er niks bij) onheilspellend op haar afkomen...
. .Zet je pm/mail eens aan, of pm/mail mij eens, G.
!Verkapte TVP
