Iron & Wine

quote:

Op zaterdag 12 februari 2011 12:08 schreef Darkestrah het volgende:
De nieuwe kan me echt totaal niet boeien. Een gitaar vind ik genoeg bij hem, die band erachter had niet gehoeven.

quote:

Op woensdag 16 februari 2011 00:04 schreef Norrage het volgende:


Heel mooi concert. Ontzettend rockend zelfs, nog veel meer dan ik had verwacht. Kan me voorstellen dat er wat die hard I&W fans zijn die dat wat minder vonden, maar zoals ik ook in de posts hierboven heb gezegd is dat voor mij alleen maar goed. Lekker muzikaal was het, fantastische sax...Werd me echter op een gegeven moment wel een beetje eentonig. De nuances die er op plaat zijn verzopen een beetje in het instrumentale geweld, juist bij die nummers die met al die instrumenten op plaat juist zo fantastisch zijn. En daardoor leek alles wat uptempo was echt exact hetzelfde en alles wat rustig was leek ook hetzelfde. Ik had het op een gegeven moment wel een beetje gehoord.

Maar het was heel goed! Boy With A Coin en the Devil Never Sleeps waren fantastische hoogtepunten. Free Until THey Cut Me Down had ie volledig anders uitgevoerd en was ook heel mooi, maar viel me wel iets tegen. En Rabbit Will Run was fantastisch van de nieuwste plaat

En...ik weet dat iedereen het geweldig vind, maar wat een grafnummer vind ik die Trapeze Swinger zeg...jammer van de toegift....Had liever Flightless Bird gehad dat hij tot nu toe elke keer als toegift had gedaan...Maar goed, we moesten sowieso de trein halen dus we gingen halverwege dat nummer maar weg en hebben het nog precies goed gehaald

quote:

Op woensdag 16 februari 2011 02:41 schreef TJLinden het volgende:

[..]

Ik ben het voor het grootste deel met je eens, maar Trapeze Swinger een grafnummer noemen!
Dat was voor mij juist een hoogtepuntje, net als de heerlijke opener Naked As We Came.
Maar ja, wat dat betreft wisten we van te voren al dat jij en ik met andere voorkeuren naar dit concert uitkeken.

Eindconclusie is in ieder geval dat Sam ons ondanks de tegengestelde voorkeuren beiden heeft weten te vermaken en dat is knap!

quote:

Op woensdag 16 februari 2011 09:52 schreef TJLinden het volgende:
Daar moet ik nog even de tijd voor nemen om op te reageren. Tis nog vroeg.
Hier in ieder geval wel vast de setlist:

Naked As We Came
He Lays in the Reins
Godless Brother In Love
Swans and the Swimming
Rabbit Will Run
Sunset Soon Forgetting
Wolves (Song of the Shepherd's Song)
Tree By the River
Cinder and Smoke
Lion's Mane
House by the Sea
The Sea and the Rhythm
Me and Lazarus
Arms of a Thief
The Devil Never Sleeps
Free Until They Cut Me Down
In My Lady's House
Boy With a Coin
-------------------------------
The Trapeze Swinger

quote:

Op woensdag 16 februari 2011 13:57 schreef TJLinden het volgende:
Prachtige opname van dat fantastische toegift!

Iron and Wine, The Trapeze Swinger (Paradiso)

quote:

Op het Groningse Take Root-festival van vorig jaar speelde Samuel Beam als Iron and Wine nog moederziel alleen, en kreeg zo met oud werk en sobere uitvoeringen van The Shepherds Dog-liedjes met gemak een hele zaal stil. Met het nieuwe, net als die voorganger rijkelijk gearrangeerde album Kiss Each Other Clean net uit, kon het natuurlijk niet anders dan dat Iron and Wine op deze Europese tournee een flink uitgebreide band is.

Dus staat er dinsdagavond op het podium van een ruim van tevoren uitverkocht Paradiso na een eerste kwartier met enkele met zn vieren uitgevoerde, oudere folkliedjes een knap en beheersd musicerend gezelschap van acht man op het podium, met Beam als onbetwiste dirigent. Vanaf het begin staat de bebaarde Beam in een wat smoezelig bruin jasje er zeer ontspannen bij, iets wat de relaxte, zeker niet onplezierige sfeer van dit hele, twee uur durende optreden zal tekenen.

Hij bedankt ons meerdere keren dat we zijn gekomen, maar vraagt ons ook even om in koor sorry te zeggen tegen voorprogramma en meisje-met-gitaar Tift Merritt, omdat er massaal door haar liedjes heen werd gebabbeld. Bij de eerste, sobere folkliedjes van de set, nog zonder drums of bas, is dat meteen wel anders. Beam is niet de beste nog levende zanger, maar legt met die gevoelige liedjes en ingehouden zang met hulp van een vlekkeloze tweede damesstem, de zaal direct het zwijgen op, dankzij ontroerende openers Naked As We Came en het nieuwe Godless Brother In Love.

Als de volledige, zevenkoppige begeleidingsband eenmaal op het podium is verschenen, inclusief percussionist en een geschoold blazer, staat de rest van de show goeddeels in het teken van de veel uitgebreider gearrangeerdere muziek. Niet alleen van de jongste twee, muzikaal flink aangeklede platen The Shepherds Dog en Kiss Each Other Clean, al worden ook eerste albums Our Endless Numbered Days, The Creek Drank The Cradle en werk van outtakes-collectie Around The Well zeker niet vergeten. Een op papier imposant live-overzicht van tien jaar Iron and Wine dus, en met glashelder geluid bovendien, waarbij sommige oudere liedjes een forse, soms onherkenbare herbewerking hebben gekregen of worden uitgesponnen tot jam-achtige stukken van een goede tien minuten.

Op die momenten begint die uiterst ontspannen sfeer op het podium zich echter wel wat te wreken: het oprekken van beslist fraaie liedjes als het nieuwe, sterk op een Afrikaanse vibe leunende Rabbit Will Run of het door marimbaspel voortgedreven Carried Home levert helaas geen spannende momenten op. Hoe ingehouden en knap er op zulke momenten ook gemusiceerd wordt door de voltallige band, er is geen zekere fonkeling, zodat het concert op zulke momenten eerder inkakt en de boel gezapig dreigt te worden. Dan zijn er gelukkig de mooie, upbeat nieuwe liedjes Tree By The River of Me And Lazarus, die wat zoete, door jaren zeventig-softrock geïnspireerde nummers die het leven in deze brouwerij doen terugkeren. Voor het meeste vuurwerk gedurende de hele show zorgt dan nog de man op links die zeer bedreven is zijn klarinet, hobo en saxofoon en die met enkele scheurende saxsolos bijna in zn eentje de show steelt. Dat kan bij Iron and Wine in deze bezetting toch ook weer niet de bedoeling zijn.

Ook jammer: hoe uitgebalanceerd deze dwarsdoorsnede van het Iron and Wine-oeuvre ook mag zijn, Beam en band vertikken het deze avond gewoon om de drie allerbeste liedjes van Kiss Each Other Clean te spelen. Geen bij voorbaat epische uitvoeringen van Walking Far From Home en het swingende Your Fake Name Is Good Enough For Me, en geen loom en warm Glad Man Singing. Dat is ondanks een intieme toegift als revanche Beam die moederziel alleen The Trapeze Swinger speelt best teleurstellend te noemen. Dat betekent dus wel dat we dit graag van Iron and Wine tegoed houden bij een volgend optreden in de buurt, maar dan wel ten gunste van te lange, voortkabbelende momenten, die nu van een echt goed concert een wisselvallig doch prima optreden maakten.

Gezien: Iron and Wine, 15 februari 2011, Paradiso, Amsterdam. Setlist.

quote:

Op woensdag 16 februari 2011 09:52 schreef TJLinden het volgende:
Daar moet ik nog even de tijd voor nemen om op te reageren. Tis nog vroeg.
Hier in ieder geval wel vast de setlist:

Naked As We Came
He Lays in the Reins
Godless Brother In Love
Swans and the Swimming
Rabbit Will Run
Sunset Soon Forgetting
Wolves (Song of the Shepherd's Song)
Tree By the River
Cinder and Smoke
Lion's Mane
House by the Sea
The Sea and the Rhythm
Me and Lazarus
Arms of a Thief
The Devil Never Sleeps
Free Until They Cut Me Down
In My Lady's House
Boy With a Coin
-------------------------------
The Trapeze Swinger