Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders deel 32

Snoopy en PM

PM en Snoopy

PM-girl, schrijf hier maar af en toe lekker van je af.. Helpt al een beetje denk ik, als je je gedachten met mensen kunt delen.
Hopelijk kun je vanavond genieten van de jaarwisseling, de eerste met jullie kleine Simon erbij!

quote:

Op zondag 31 december 2006 14:16 schreef YPPY het volgende:
Dat is vervelend PM. Was het alleen van de week? Of nu ook nog? Kun je het nu makkelijker van je af zetten? Het is zo'n emotioneel gedoe allemaal. Het klinkt zo bekend wat je schrijft. Die dromen ook. Ik heb zo vaak het idee dat ik daar door vermoeider wakker wordt dan dat ik ging slapen. Ik hoop dat het snel beter gaat bij je.

Nee ik heb er al langer last van, daarom zit ik nu ook even in de ziektewet. Het ging weer even wat beter, maar gisteren en vandaag dus niet. Dat dromen heb ik al mijn hele leven, heel gedetailleerd over de onbenulligste dingen (zoals supermarkt, televisie-uitzendingen of dus geboorte-advertenties , ik onthoud ook nog alles ook). Op zich slaap ik redelijk nu, maar ik ben de hele dag door bang voor dingen die zouden kunnen gebeuren. Dit zit in mijn hoofd en is van buiten niet te zien aan me, maar het doet me wel veel.

quote:

_{de foto van Simon werkt niet}

Nu weer wel!

quote:

Op zondag 31 december 2006 17:24 schreef lcicle het volgende:
PM-girl, schrijf hier maar af en toe lekker van je af.. Helpt al een beetje denk ik, als je je gedachten met mensen kunt delen.
Hopelijk kun je vanavond genieten van de jaarwisseling, de eerste met jullie kleine Simon erbij!

Op zich helpt dat wel, al wil ik niet te veel op internet neerpennen, wel aan de actieve lezers hier, maar niet zomaar voor Jan en alleman
Heb me vandaag en gisteren wel lekker kunnen afleiden door aan mijn website te werken.


En ik denk dat Simon gewoon doorslaapt vanavond, we houden het lekker rustig. Denk dat we meer moeite zullen hebben met de hond en het vuurwerk!

Allemaal fijne jaarwisseling straks en een goed 2007!

PM, ik weet tuurlijk niet hoe erg het is bij jou. Maar ik heb hier ook regelmatig enge beelden in mijn hoofd. Zo ook nu weer: vriendlief is al uren weg, terwijl hij eventjes zou gaan. Nu weet ik uit ervaring dat hij wel vaker ineens lang wegblijft en dan doodleuk binnenkomt alsof er niets aan de hand is. Eerst denk ik dan dat hij autopech heeft en dan hoor ik buiten vuurwerk en zie ik ineens een uitgebrande auto voor me...

quote:

Op zondag 31 december 2006 17:35 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
PM, ik weet tuurlijk niet hoe erg het is bij jou. Maar ik heb hier ook regelmatig enge beelden in mijn hoofd. Zo ook nu weer: vriendlief is al uren weg, terwijl hij eventjes zou gaan. Nu weet ik uit ervaring dat hij wel vaker ineens lang wegblijft en dan doodleuk binnenkomt alsof er niets aan de hand is. Eerst denk ik dan dat hij autopech heeft en dan hoor ik buiten vuurwerk en zie ik ineens een uitgebrande auto voor me...

Dat klinkt bekend. Dat heb ik ook. Denk dat het erbij hoort. Alleen moet je het weten te relativeren anders wordt je inderdaad overmeesterd door angst.

Iedereen alvast een fijne jaarwisseling....

Vervelende gedachten zijn dat, schijnt er toch echt bij te horen

Zo gek als jullie blijkbaar denken ben ik ook weer niet hoor Gewoon de boodschappen in een karretje gedaan, van het karretje in 't krat in de auto, en thuis heeft mijn man het krat met boodschappen het huis in gesjouwd. Behalve Myrthe heb ik dus niets hoeven tillen.
Snoopy, dat ziekenhuis zal vast veel invloed erop hebben.
O en onze echte namen worden voorlopig niet bekend gemaakt PM-girl

Sjak, jij schreef dat je wel een tweede wil, maar wel onder bepaalde condities. Welke condities zijn dat voor jou? Want ik wil dolgraag een tweede, maar echt nooit een herhaling van de bevalling van Ive. Ik zit er nu al over na te denken hoe dat dan moet. Keizersnee? Eerst zelf proberen en eisen dat ze direct ingrijpen? Ik weet het nog niet.

Ik mag dit keer sowieso niet meer thuisbevallen wegens het grote bloedverlies, ik zou het nu ook niet meer thuis willen proberen. Ik zit er nu aan te denken om te kijken of ik zou kunnen regelen dat ik in mijn "eigen" ziekenhuis kan bevallen dan kan ik namelijk makkelijk een ruggenprik regelen. Dat is namelijk mijn voorwaarde. Keizersnee zie ik niet echt zitten in verband met de problemen erna, BV kan dan problemen geven, het duurt langer voor je herstelt bent etc. Ik probeer er wel een beetje op te vertrouwen op dat het bij de tweede makkelijker zal gaan. Maar ja, er is zo weinig over te zeggen.

Er zijn trouwens ziekenhuizen bij ons in de buurt bezig om 24 uur per dag een ruggeprik mogelijk te maken. De gynaecologen zijn daar namelijk voor. (Spaarneziekenhuis, topziekenhuis om in te bevallen.)
Ik kan me voorstellen dat je niet thuis wilt bevallen, zou ik ook niet willen.
Ja, er is heel weinig over te zeggen helaas... Gelukkig willen we toch een paar jaartjes tussen Ive en de volgende laten zitten, hopelijk heb ik de bevalling dan meer verwerkt en zijn de scherpe randen ervan af.

Tja, ik had het er gisteren nog over met een meisje die nu voor de tweede keer gaat. Die gaf aan dat ze de echte pijn wel vergeten was, ik kan het me nog zo voor de geest halen. Dat is echt klote. Ik wou dat ik het ook kon vergeten maar dat lukt dus niet. Wij willen niet zo heel erg lang wachten, ik ben denk ik ook iets ouder dan jij dus ik kan me niet te lang wachten veroorloven. Maar eerst moeten we de knoop maar eens doorhakken of we er echt nog wel 1 willen. Nu met Jetske is het zooooo leuk, perfect eigenlijk. We zijn heel bang dat een tweede minder makkelijk is (dat kan bijna niet anders). Dat moeten we eerst maar eens goed gaan bespreken

Ik kan het ook niet vergeten, maar hoop dat het in de loop der tijd beter zal gaan. Ik ben nu 27, dus heb nog wel even.
Het is wel handig om dat eerst te bespreken ja! Anders maak je je zorgen om niets.
Bij ons is de vraag meer of we er nog 1 of nog 2 willen. Sowieso een tweede, maar een derde hangt van veel af, mede van de tweede bevalling. Als dat weer zo'n drama is, doe ik het nooit weer.

cattie, sjak, ik snap jullie zo goed.... de overwegingen, de angst, zal de 2e net zo'n makkelijk kindje zijn...weeeer bevallen...
ik ga geen rozengeur en manenschijn verhalen ophangen, ik was erg bang de 2e keer, dat weten jullie, maar het ging eigenlijk, als ik er nuchter tegen aan kijk, zo makkelijk en goed. en Ezra is nog makkelijker dan Liam was
wat ik maar wil zeggen dat al je overwegingen e.d. ws als sneeuw voor de zon verdwijnen op het moment dat nummer 2 er is. Ik gun jullie iig een ervaring als ik nu met Ezra heb gehad, want dat heeft voor mij zoveel goed gemaakt.

Ik sprak een tijdje terug een vrouw, zwanger van de tweede. haar eerste bevalling was hels geweest. Ze zag heel erg op tegen de bevalling, ze was er echt bang voor. Ik heb een hele tijd met haar over mijn bevalling gepraat. De rust, de snelheid, het ontzettend goeie gevoel.
Later, bevallen en wel sprak ik haar weer. Ze had nu een bevalling uit een boekje gehad en daardoor ook haar eerste bevalling verwerkt. Ze zei dat ze eindelijk kon begrijpen hoe ik zo euforisch over bevallen kon zijn. Ik hoop ook op zulke verhalen voor jullie dames.
(En nu, hoe langer de bevalling achter me ligt, hoe banger ik word als ik aan een tweede keer denk. Niet de pijn, maar de dingen die mis kunnen gaan. Bah.)

Ik was zelf ook bang voor de bevalling. Ik wist hoe snel het bij Fleur was gegaan en was bang dat mijn vliezen thuis zouden breken en ik het ziekenhuis nooit meer zou halen. Dat ik op de Oosterscheldekering mijn kindje zou krijgen of zo. Daarom ben ik ook 'te vroeg' naar het ziekenhuis gegaan. Dat het inderdaad snel ging nadat de vliezen gebroken waren, is uitgekomen. Het ging zo snel dat ik moeite had met ademen. Maar met de hulp van de verpleging en VK ben ik er doorheen gekomen. Het ging supersnel en achteraf ben ik alleen maar blij dat ik in het ziekenhuis was. Achteraf gezien was het aan de ene kant moeilijker dan bij Fleur omdat ik in een weeenstorm zat, maar aan de andere kant ook weer makkelijker omdat ik echte persweeen had. Mocht er bij ons nog een derde komen, geld voor mij in elk geval het devies...bij twijfel naar het ziekenhuis. En ergens diep van binnen denk ik dat mijn lichaam de vliezen heel houd, zodat het gecontroleerd door de VK gedaan kan worden, omdat het anders 'fout' gaat. Of je het gevoel van de pijn vergeet. Ja, dat had ik wel. Totdat ik weer echte weeen had. Toen kwam alles weer terug. Zo van...oh, ja dit zijn weeen. En daarna het gevoel van hoe ving ik die in x-naam ook al weer op....

De angst dat dingen miskunnen gaan had ik bij de tweede ook sterker. Komt omdat je nu meer weet en meer bewust bent van hoe bijzonder het is dat je nog z'n mooi wezentje mag krijgen.

Lishe, je zegt het mooi. Niet dat ik al een tweede zou willen nu, maar bevallen lijkt me op zich het punt dan niet, maar wel de dingen die kúnnen gebeuren!

Lishe, je laatste post... daar kan ik echt wat mee. Ik durf eigenlijk nooit meer zwanger te worden maar de wens voor ooit een tweede is er denk ik wel. Tnx

Poemojn, ik weet niet of je dit leest maar ik vind het fijn voor je dat alles zo goed gaat.

En PM-girl rot al die dingen zeg. Wanneer moet je weer werken?

Wij zijn nogal raar het nieuwe jaar in gegaan. Ik had ons beloofd dat ik wat leger zou zijn tegen deze tijd. Niet gelukt. Ik ben zo moe en boos en verdrietig en aan de andere kant ben ik daar zo klaar mee. En na wat confrontaties met mezelf vorige week en reacties van andere mensen, besloten het toch maar anders aan te pakken. Heel rot vind ik het om mijn dochter verdrietig te zijn soms omdat ik in tranen uitbarst als ik haar niet versta en tegelijkertijd de kraan loopt en de tv aanstaat en dat gewoon al te veel is. Of als ze juist heel vrolijk is en ik niet met haar meedoe. Rot om te bemerken dat we nieuw servies moeten kopen omdat ik alles uit m'n handen laat vallen en te weten dat dat niet het enige is dat er nu kapot gaat. Frustrerend om te merken dat ondanks alle energie die ik er in steek, ik me nog niet veel beter voel. Gesprekken met mensen waar ik veel waarde aan hecht, varierend van het is oke tot waar ben je mee bezig? Tot een oordeel van iemand die waarschijnlijk dagelijks mensen zoals ik nu ben over de vloer heeft: als je zo doorgaat ben je kapot als je vijfentwintig bent, als je het nu goed aanpakt dan ben je heel ergens anders als je vijfentwintig bent.

Vijfentwintig, dat is anderhalf jaar nog. Ver maar ook dichtbij. Voor mijn gevoel is dat oud maar eigenlijk is het jong. Die zomer wordt mijn dochter vier. Voelt ook heel oud maar is nog zo jong.
Alles kan dan gewoon nog, voor ons.
Dat is goed denk ik.

Mijn huisarts gaat morgen alsnog wat voorschrijven. Weet niet precies wat, voor het weekend alleen telefonisch consult gehad na een gesprek met iemand anders. En ik ga de komende tijd niet werken. Jammer van de baan die ik nu heb maar ja, dat zal ook wel weer een keer komen. Waarschijnlijk zal het niet zo lang duren voordat ik weer halve dagen kan werken.
Even ruimte om wat rust te vinden (Jolie gaat wel naar de oppas) en nieuwe dingen op me in te laten werken. En een nieuw ritme. Om dingen met mijn dochter te doen, want eigenlijk voelt het tussen ons weer veel beter de laatste tijd. Het is echt mijn andere gevoel waardoor we niet zo goed samen kunnen. En om haar te helpen met deze dingen en allerlei andere dingen waar ze nu mee bezig is.

Het voelt gek en ik voel me soms bang. Moest het ook echt even vertellen hier. Aan de andere kant doe ik het maar gewoon, omdat het anders toch niet beter zal gaan waarschijnlijk. En dat wil ik wel, heel erg graag. Ik hoop maar dat het werkt. Voor ons samen.

luchtbel, dat hoop ik ook heel hard voor jullie. klinkt allemaal als een super verstandige aanpak. je werkt er zo keihard aan, dat vind ik zeer indrukwekkend. meer kun je ook echt niet doen volgens mij. ik gun het je zo dat jullie op jouw 25e verjaardag en nog laaaang daarna samen met veel plezier en vol goede moed in het leven staan.

quote:

Op maandag 1 januari 2007 23:02 schreef Luchtbel het volgende:
Het voelt gek en ik voel me soms bang.

Niet bang zijn LB. Je hebt blijkbaar een aantal nieuwe stappen ondernomen op een nieuwe weg.
Zie het als 'spannend'...

Gelukkig nieuwjaar iedereen ( spuit11.)

Ik ben een tijdje niet op Fok geweest , maar begin er eigenlijk wel weer zin aan te krijgen!
Nu ik jullie verhalen lees merk ik dat ik het toch wel heb gemist.
Met ons gaat het heel erg goed. Daniël is een rustig , zachtaardig mannetje, en ook met mij gaat het heel erg goed.
Ik ben het afgelopen jaar zo stabiel! ik wacht nog steeds op een ' ínkakmoment', maar het komt maar niet!

Luchtbel, ik vind het rot voor je om te lezen dat het met jou niet lekker gaat. Ik hoop werkelijk dat je rust kan vinden.. en dat de medicatie aanslaat. Ik weet niet wat je achtergrondverhaal is maar ik wil je in ieder geval moed toe wensen

Mijn kleintje wordt al groot... *snuif* over zes dagen is hij een half jaar.

Lieve Luchtbel, lieve schat, wat goed dat je het gaat proberen zo met medicatie en even geen werk. Ik vind het knap en dapper en vooral gewoon echt heel goede stappen. Echt waar, het kan helpen en het moet onderhand ook statistisch gezien toch zo zijn dat het nu beter met jullie zal gaan. In godsnaam.

Ik hou van je en van je aanpak en je doorzettingsvermogen. Maar ook gewoon van jou. Zo. Amen.

LB heel erg stoer van je om te gaan vechten. En zoals Moonah zegt. Probeer het niet als iets engs te zien maar als iets spannend. Een rit in een achtbaan waarvan je niet weet welke bochten en draaien hij gaat maken, maar waarvan je wel weet dat ie uiteindelijk stopt op een plek waar jij wilt zijn en dat het dan ook rustig is.

Sugar...hoe gaat het bij jou?

PV...nog 6 dagen en dan heb je ondanks alle tegenslagen echt dus 6 maanden lang BV gegeven...