R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zoals de meeste hier op fok wel weten hang ik nog midden in een rouwproces.
Het gaat met ups en grote Downs, soms lijk ik de hele wereld aan te kunnen en dan stort alles weer in.
Je leven staat op zijn kop, het geregel is bijna zo goed als over, en dan pas begint de stilte op te vallen.
De stilte waar je soms knettergek van word, niet weet hoe te handelen, niet weet te plaatsen.
Herinneringen die overal zijn, die je deelt, herinneringen die een hoop emoties naar boven halen, of die even het leed verzachten.
Spulletjes die je soms na al die maanden nog tegenkomt, een klein sokje daar achter in dat hoekje.
En dan krijg je nog hoe ga je ermee om...
Moeilijk vroeger zou ik ervoor weggerend zijn, me druk storten op iets totaal anders een nieuwe uitdaging, gewoon iets om maar niet aan het verdriet en aan de pijn te hoeven denken.
Heel even deed ik dit weer, me storten op andere dingen, maar ik kon optijd mezelf een halt toeroepen...
Dit was niet het idee, en dus liet ik me leiden door mijn gevoel.
Het gemis, de pijn, herinneringen, ik heb alles over me heen laten komen, gaf me over.
Ga naar de psycholoog die me helpt bij de verwerking, en zowaar het werpt vruchten af, ik kan het aan, het is heftig maar ik kan het aan.
Alleen zijn er bij de gesprekken bij de psycholoog dingen naar boven gekomen die ik jaren lang wegestopt heb, gelukkig is daar ook een goede aanpak voor, en samen met hulp van de pycholoog komt het allemaal wel goed.
Maar wat doe je als de andere helft heel anders met het rouwproces en verwerking omgaat?, wat als je de grip op alles kwijt lijkt te raken, dat alles onder grote druk staat...
Hoe ga je daar mee om?
[ Bericht 0% gewijzigd door Bar_en_Mar op 26-12-2006 23:43:06 ]
Het gaat met ups en grote Downs, soms lijk ik de hele wereld aan te kunnen en dan stort alles weer in.
Je leven staat op zijn kop, het geregel is bijna zo goed als over, en dan pas begint de stilte op te vallen.
De stilte waar je soms knettergek van word, niet weet hoe te handelen, niet weet te plaatsen.
Herinneringen die overal zijn, die je deelt, herinneringen die een hoop emoties naar boven halen, of die even het leed verzachten.
Spulletjes die je soms na al die maanden nog tegenkomt, een klein sokje daar achter in dat hoekje.
En dan krijg je nog hoe ga je ermee om...
Moeilijk vroeger zou ik ervoor weggerend zijn, me druk storten op iets totaal anders een nieuwe uitdaging, gewoon iets om maar niet aan het verdriet en aan de pijn te hoeven denken.
Heel even deed ik dit weer, me storten op andere dingen, maar ik kon optijd mezelf een halt toeroepen...
Dit was niet het idee, en dus liet ik me leiden door mijn gevoel.
Het gemis, de pijn, herinneringen, ik heb alles over me heen laten komen, gaf me over.
Ga naar de psycholoog die me helpt bij de verwerking, en zowaar het werpt vruchten af, ik kan het aan, het is heftig maar ik kan het aan.
Alleen zijn er bij de gesprekken bij de psycholoog dingen naar boven gekomen die ik jaren lang wegestopt heb, gelukkig is daar ook een goede aanpak voor, en samen met hulp van de pycholoog komt het allemaal wel goed.
Maar wat doe je als de andere helft heel anders met het rouwproces en verwerking omgaat?, wat als je de grip op alles kwijt lijkt te raken, dat alles onder grote druk staat...
Hoe ga je daar mee om?
[ Bericht 0% gewijzigd door Bar_en_Mar op 26-12-2006 23:43:06 ]
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Eigenlijk ga ik er niet mee om, de gebeurtenissen gaan eerder met mij om. Nooit heb ik een plan gehad hoe ik iets wilde 'verwerken' of hoe dat ook heet. Voor mij is het steeds zo dat iets m'n gedachtegang in het begin enorm veel beheerst, maar nadat de tijd verstrijkt, nadat er weer een heleboel gebeurtenissen zijn gebeurd en nadat ik weer verdraaid veel alcohol erop heb gedronken, dan vervaagd alles. Steeds gaan gedachten verder naar de achtergrond toe totdat ze uiteindelijk slechts schimmen zijn die nog een beetje rondspoken in m'n hoofd.
Verder relativeer en 'rationaliseer' ik wel veel onbewust. Ik weet altijd bij mezelf dat iets me niet kapot kan krijgen, dat ik er hoogstens melancholisch op avonden van kan raken. Altijd besef ik me dat deze 'mindstate' slechts tijdelijk is, dat het een rouwproces is en dat het er gewoon bij hoort.
Verder relativeer en 'rationaliseer' ik wel veel onbewust. Ik weet altijd bij mezelf dat iets me niet kapot kan krijgen, dat ik er hoogstens melancholisch op avonden van kan raken. Altijd besef ik me dat deze 'mindstate' slechts tijdelijk is, dat het een rouwproces is en dat het er gewoon bij hoort.
je moet proberen sterk te zijn en alles nuchter te zien. Ik heb ook nog steeds dat ik de warmte mis en de gezelligheid van mijn ex, maar je moet toch verder gaan en er over praten is heel belangerijk en het van je afschrijven. Je moet er wel iets mee doen in positieve zin en de negatieve gedachten achter je laten. Ik heb van mijn ex nog veel spullen maar ik kan ze nog niet weg gooien omdat het bij mij ook nog teveel zeer doet , maar als je het goed doet kan je er sterker er uit voorkomen.
vooral deze dagen vindt ik ook erg rot en ben blij dat ik weer kan werken morgen, maar je moet alles wel nuchter zien anders maak je je zelf gek van die hersenspinsel die door je gedachten gaan, probeer toch verder tekomen hoe moeilijk het ook is
vooral deze dagen vindt ik ook erg rot en ben blij dat ik weer kan werken morgen, maar je moet alles wel nuchter zien anders maak je je zelf gek van die hersenspinsel die door je gedachten gaan, probeer toch verder tekomen hoe moeilijk het ook is
Wat jij hebt meegemaakt lijkt me echt 1 van de ergste dingen die iemand kan overkomen .. ik kan amper bevatten hoe verschrikkelijk het moet voelen. Ik heb het dan ook nooit zelf meegemaakt, maar het is idd zo dat iedereen op een andere manier dingen verwerkt. Het lijkt mij het belangrijkste dat je blijft praten met elkaar en de ander ruimte geeft om het op zijn/haar eigen manier te verwerken ..quote:Op dinsdag 26 december 2006 22:45 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Maar wat doe je als de andere helft heel anders met het rouwproces en verwerking omgaat?, wat als je de grip op alles kwijt lijkt te raken, dat alles onder grote druk staat...
Hoe ga je daar mee om?
Manny: Do you think I should wash my beard?
Bernard: I think you should wash it, yeah. Then shave it off, nail it to a frisbee, and fling it over a rainbow.
Bernard: I think you should wash it, yeah. Then shave it off, nail it to a frisbee, and fling it over a rainbow.
Het klinkt vreemd, maar op deze manier dus.quote:Op dinsdag 26 december 2006 22:45 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Maar wat doe je als de andere helft heel anders met het rouwproces en verwerking omgaat?, wat als je de grip op alles kwijt lijkt te raken, dat alles onder grote druk staat...
Hoe ga je daar mee om?
Je gedachten opschrijven, het hele rouwproces van je afschrijven, hetzij in een dagboek, hetzij publiekelijk, zodat je steun van anderen kan vinden. Mensen die hetzelfde doormaken als jij, en vaak aan een half woord al genoeg hebben, zodat je eigenlijk niet eens expliciet hoeft te wezen om begrepen te worden.
Op deze manier krijgt het langzaam maar zeker zijn eigen plekje. Het zal altijd pijn doen, het gemis zal altijd overweldigend zijn, maar op een gegeven moment zul je beseffen dat alles gewoon doorgaat.
En hoe zuur dat ook soms voelt, juist dat alledaagse kan een hele prettige afleiding vormen, na verloop van tijd.
º¤ø„¸Hardcore ¸„ø¤º°
„ø¤º°¨UNITED!!``°º¤
from albania.
„ø¤º°¨UNITED!!``°º¤
from albania.
Ik laat het slijten.. tjd geven en nog ns tijd geven. Het is ff kut totdat het naar het verleden slijt, de duur hiervan is afhankelijk van de impact. Mijn langste keer was 7 mnd later dat het totaal gesleten was.
Sterkte iig.
Ik ken het verhaal van de TS verder niet.. en durf er ook niet naar te vragen.
Sterkte iig.
Ik ken het verhaal van de TS verder niet.. en durf er ook niet naar te vragen.
Lambo of Rekt
Dit is het verhaalquote:Op woensdag 27 december 2006 00:31 schreef EggsTC het volgende:
Ik laat het slijten.. tjd geven en nog ns tijd geven. Het is ff kut totdat het naar het verleden slijt, de duur hiervan is afhankelijk van de impact. Mijn langste keer was 7 mnd later dat het totaal gesleten was.
Sterkte iig.
Ik ken het verhaal van de TS verder niet.. en durf er ook niet naar te vragen.
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Bar...
Het is zo moeilijk, je hebt allebei zo ontzettend je eigen verdriet, je eigen gevoelens, mss zelfs wel schuldgevoelens of bang dat de ander jou iets kwalijk neemt etc. etc.
Ik heb geen idee waar jullie nu doorheen gaan.
Mijn enige tip zou zijn 'praat met elkaar, vertel elkaar wat je voelt en wat je angsten zijn'. Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan als de ander zich bijvoorbeeld helemaal in zichzelf terug trekt.
Zou een brief evt. werken?
Ik sprak een tijdje terug iemand die dit 10 jaar geleden heeft meegemaakt en zij vertelde dat ze op een gegeven moment heel boos was op haar man omdat hij van alles deed, veel weg naar de sportvereniging etc. etc.
Op een keer is ze heel boos geworden en heeft ze hem van alles voor zijn voeten gegooid, dat ze zich af vroeg of hij uberhaupt wel verdrietig was omdat hij maar zo gewoon door ging. Waarop hij haar totaal gebroken vertelde dat hij wel degelijk verdriet had maar dat hij zich zo machteloos voelde dat hij niet meer wist wat hij moest doen, dat hij ging sporten omdat hij het vreselijk moeilijk vond haar verdriet te zien terwijl hij er niets aan kon doen etc. etc.
Uiteindelijk zijn ze er dus wel doorheen gekomen samen maar dat heeft heel veel bloed, zweet en vooral tranen gekost.
Er is helaas geen recept voor hoe jullie dit moeten doen, was het maar zo, dan wist je iig of en wanneer de echt scherpe kantjes eraf zouden zijn.
Ik zou willen zeggen dat jullie samen eens met een psych zouden gaan praten of zo, of mss Mar wel alleen, maar ik gok dat je dat ook al met hem besproken hebt en dat hij dat niet ziet zitten?
Het is zo moeilijk, je hebt allebei zo ontzettend je eigen verdriet, je eigen gevoelens, mss zelfs wel schuldgevoelens of bang dat de ander jou iets kwalijk neemt etc. etc.
Ik heb geen idee waar jullie nu doorheen gaan.
Mijn enige tip zou zijn 'praat met elkaar, vertel elkaar wat je voelt en wat je angsten zijn'. Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan als de ander zich bijvoorbeeld helemaal in zichzelf terug trekt.
Zou een brief evt. werken?
Ik sprak een tijdje terug iemand die dit 10 jaar geleden heeft meegemaakt en zij vertelde dat ze op een gegeven moment heel boos was op haar man omdat hij van alles deed, veel weg naar de sportvereniging etc. etc.
Op een keer is ze heel boos geworden en heeft ze hem van alles voor zijn voeten gegooid, dat ze zich af vroeg of hij uberhaupt wel verdrietig was omdat hij maar zo gewoon door ging. Waarop hij haar totaal gebroken vertelde dat hij wel degelijk verdriet had maar dat hij zich zo machteloos voelde dat hij niet meer wist wat hij moest doen, dat hij ging sporten omdat hij het vreselijk moeilijk vond haar verdriet te zien terwijl hij er niets aan kon doen etc. etc.
Uiteindelijk zijn ze er dus wel doorheen gekomen samen maar dat heeft heel veel bloed, zweet en vooral tranen gekost.
Er is helaas geen recept voor hoe jullie dit moeten doen, was het maar zo, dan wist je iig of en wanneer de echt scherpe kantjes eraf zouden zijn.
Ik zou willen zeggen dat jullie samen eens met een psych zouden gaan praten of zo, of mss Mar wel alleen, maar ik gok dat je dat ook al met hem besproken hebt en dat hij dat niet ziet zitten?
***
Geen twee mensen zijn gelijk en ieder doet de dingen op zijn eigen manier. Van een afstandje ernaar gekeken lijkt het mij dat jij er makkelijker over praat, misschien is dat sowieso bij vrouwen al wat makkelijker. Je verdriet en je tranen worden ook wat makkelijker geaccepteerd, dat ligt bij mannen misschien ook iets anders. Het lijkt mij dat jij van jullie twee op het moment het "verste" bent in het rouwproces. Misschien dat je man -net als jij de vorige keer- het probeert te omzeilen, omdat het te veel pijn doet. Jij hebt al gemerkt dat dat (voor jou) niet de goede manier is, misschien dat dat bij hem ook gaat gebeuren. Geef hem de ruimte om te huilen, te schreeuwen en te vloeken. Accepteer dat hij het heel anders doet en probeer er voor hem te zijn. Ook hij heeft het liefste wat hij had verloren.quote:Op dinsdag 26 december 2006 22:45 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Maar wat doe je als de andere helft heel anders met het rouwproces en verwerking omgaat?, wat als je de grip op alles kwijt lijkt te raken, dat alles onder grote druk staat...
Hoe ga je daar mee om?
Vanaf het begin dat Thijs net overleed, zijn we de week nadien gelijk samen naarr de psycholoog gegaan, daar waar ik al enige tijd bij liep, nog vanwege het verwerkingsproces van ma.quote:Op woensdag 27 december 2006 10:32 schreef Brighteyes het volgende:
Ik zou willen zeggen dat jullie samen eens met een psych zouden gaan praten of zo, of mss Mar wel alleen, maar ik gok dat je dat ook al met hem besproken hebt en dat hij dat niet ziet zitten?
Het eerste gesprek ging nog redelijk al zit je tussen je verhaal in veel te huilen, maar na 3 gesprekken kreeg het een heel andere vorm.
Het werd een soort van 2strijd tussen ons 2, en de psyholoog zat er als een scheidsrechter tussen, en vervolgens namen we alles dusdanig mee naar huis alwaar we "vrolijk"verder gingen bekvechten.
De psycholoog stelde voor om samen een schrift vol te schrijven met emoties en waar we aan dachten, als praten dan niet werkt, dan maar ospchrijven...
Het schrift heeft misschien 1 keer gewerkt, daarna is dat schrift in een vergeethoek terrecht gekomen, en soms als ik het tegenkom, durf ik er wel wat in te schrijven.
Praten loopt uit in geruzie omdat we blijkbaar van elkaar niet verdragen hoe de ander met het verdriet en het gemis omgaat.
En als de een zit de huilen, is het meer een troostknuffel die we elkaar geven en de enige woorden die we dan rijk zijn is "ik mis hem zo... "
Ik ben een uiter hier op het forum, tegen de psycholoog, tegen vrienden/vriendinnen, praat er gemakkelijk over, en geen vraag lijkt me te moeilijk.
Waar ik wel heel veel moeite mee heb en steeds meer naar voren komt is hoe mijn fam er mee omgaat, gewoon geen kontakt meer...
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
gecondoleerd 
En als je die nou zelf eens een brief schreef? Gewoon op papier zetten dat jij je daar heel erg rot over voelt, dat je het niet begrijpt etc. etc.quote:Op woensdag 27 december 2006 10:53 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Waar ik wel heel veel moeite mee heb en steeds meer naar voren komt is hoe mijn fam er mee omgaat, gewoon geen kontakt meer...
Dan heb jij iig de kans om het van je af te schrijven en het ze 1 keer te vertellen en mss opent het nog wel een paar ogen?
***
Een troostknuffel is ook een knuffel. Meer zit er op het moment even niet in.quote:Op woensdag 27 december 2006 10:53 schreef Bar_en_Mar het volgende:
En als de een zit de huilen, is het meer een troostknuffel die we elkaar geven en de enige woorden die we dan rijk zijn is "ik mis hem zo... "
En wat valt er meer te zeggen dan "ik mis hem zo".
Laat elkaar alsjeblieft niet los, dan zijn jullie echt alles kwijt.
Als ik een probleem met mijn man heb (natuurlijk niet vergelijkbaar maar toch) dan zeg ik altijd tegen hem, op rustige toon: 'Lieverd er is iets waar ik over wil praten binnenkort. Het is heel belangrijk voor me. Kun jij misschien aangeven wanneer je even tijd hebt.' of iets dergelijks. Hiermee geef je hem de controle en haal je meteen al een stuk emoties uit het gesprek (zo van: daar heb je haar weer). Daarnaast is het natuurlijk zo dat mannen meestal anders omgaan met emoties (sorry voor het generaliseren). Vraag hem dan ook in zo'n gesprek hoe hij het liefste ermee omgaat en accepteer dat. Misschien is dit voor hem wel de manier, dat zou zomaar kunnen. Maar geef ook aan wat jij nodig hebt. Al is het maar een echte knuffel op z'n tijd. Zorg er in ieder geval voor dat ondanks dat jullie het liefste wat jullie habben verloren hebben, dat het jullie samen sterker maakt.
Er is geen goede manier van rouw-verwerking. Dit is persoonlijk, het een is niet beter dan het ander. Maar accepteer van elkaar de manier, zonder tekort te doen aan je eigen manier. Zo alleen kun je weer naar elkaar toe groeien.
Dikke knuffel en
Er is geen goede manier van rouw-verwerking. Dit is persoonlijk, het een is niet beter dan het ander. Maar accepteer van elkaar de manier, zonder tekort te doen aan je eigen manier. Zo alleen kun je weer naar elkaar toe groeien.
Dikke knuffel en
Schaapjes aller landen verenigt u.
Veni, vidi, pavi (We came, we saw and we ate grass)
Veni, vidi, pavi (We came, we saw and we ate grass)
Kerstkaarten, ze er al over aangesproken, er al ruzie door gekregen....quote:Op woensdag 27 december 2006 11:17 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
En als je die nou zelf eens een brief schreef? Gewoon op papier zetten dat jij je daar heel erg rot over voelt, dat je het niet begrijpt etc. etc.
Dan heb jij iig de kans om het van je af te schrijven en het ze 1 keer te vertellen en mss opent het nog wel een paar ogen?
Jamaar Bar... Het is zo moeilijk, we weten niet wat we zeggen moeten...
Sorry maar daar heb ik niets mee, niet van fam.
Maar goed daar ging dit niet over:
Fjolie als ik dat op zo een toon tegen hem breng dan is er op een rot toon bijna standaard zijn antwoord :
Er is niets, of je weet toch wat er is..
Of hij word alleen maar sjagoo... en dan zucht en zucht en boos.
Dus dat probeer ik al niet eens meer
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Misschien inderdaad wat Brighteyes zegt; probeer je man in een brief uit te leggen wat je voelt. Als je 'm geschreven hebt dan geef je 'm aan hem en je gaat vervolgens weg voor een paar uurtjes. Misschien kun je vragen of hij je terug wil schrijven. Misschien is het makkelijker voor hem om zich op papier te uiten.
Mijn ervaring met rouwverwerking tussen partners van een overleden kindje is ook niet goed.
We verschilden al vanaf minuut 1 tijdens het overlijden van onze dochter van omgaan ermee... ik vrees dat je dat maar moeilijk kan veranderen.
Groot, heel groot begrip is er van 2 kanten nodig, en heel veel tijd en ruimte.
Het is niet af te dwingen, niet om te buigen.
Bij ons was, hoe rot ook, de verwijdering toen al ingetreden.....
Ik hoop echt dat het jullie lukt hier uit te komen, probeer alle hulp die je nodig hebt om weer wat meer tot elkaar te komen, maar realiseer je je ook dat een rouwproces jaren kan duren.
We verschilden al vanaf minuut 1 tijdens het overlijden van onze dochter van omgaan ermee... ik vrees dat je dat maar moeilijk kan veranderen.
Groot, heel groot begrip is er van 2 kanten nodig, en heel veel tijd en ruimte.
Het is niet af te dwingen, niet om te buigen.
Bij ons was, hoe rot ook, de verwijdering toen al ingetreden.....
Ik hoop echt dat het jullie lukt hier uit te komen, probeer alle hulp die je nodig hebt om weer wat meer tot elkaar te komen, maar realiseer je je ook dat een rouwproces jaren kan duren.
Het lijkt me ook verrekte moeilijk Bluezz, om na zoiets verschrikkelijks de draad weer op te pakken. Maar het zou goed zijn als het Bar en Mar wel zou lukken!
Ja, maar dat kan zomaar een paar jaar duren.quote:Op woensdag 27 december 2006 16:53 schreef TanteKa het volgende:
Het lijkt me ook verrekte moeilijk Bluezz, om na zoiets verschrikkelijks de draad weer op te pakken. Maar het zou goed zijn als het Bar en Mar wel zou lukken!
Een kind verliezen is vreselijk ingrijpend.
Bar, ik heb het gevoel dat je denkt dat het nu al beter zal gaan, al dan niet onder druk van de wisselende reakties van je omgeving... maar echt je hebt zoveel tijd nodig.
Je voelt vanzelf wanneer de scherpe kantjes ietsjes aan het slijten zijn. Je moet echt door de ergste pijn heen voor je er weer een beetje uit kan kruipen.
Ik zit ineens te denken net, Bar, er zijn heel veel boeken geschreven door deskundigen maar ook door moeders/ouders zoals jij, waar je heel veel aan kunt hebben.
De herkenning, een net wat andere kijk op dingen, misschien ook wel fijn om daar naar op zoek te gaan?
Bijv : http://www.verliesvaneenkind.nl/Boeken.htm
Wat ouder :
http://www.nd.nl/htm/achter/overlki/index.htm
En er zijn ook verenigingen waar je mss wat aan hebt? Of andere info.
http://www.vook.nl/
http://www.kindenrouw.nl/overkind.html
http://www.jjpv.nl/wat_is_rouw.htm
[ Bericht 19% gewijzigd door Blues op 27-12-2006 18:31:03 ]
De herkenning, een net wat andere kijk op dingen, misschien ook wel fijn om daar naar op zoek te gaan?
Bijv : http://www.verliesvaneenkind.nl/Boeken.htm
Wat ouder :
http://www.nd.nl/htm/achter/overlki/index.htm
En er zijn ook verenigingen waar je mss wat aan hebt? Of andere info.
http://www.vook.nl/
http://www.kindenrouw.nl/overkind.html
http://www.jjpv.nl/wat_is_rouw.htm
[ Bericht 19% gewijzigd door Blues op 27-12-2006 18:31:03 ]
Sorry ben net weer terug online, heb visite, en beetje lullig om dan aldoor online te gaan zitten wezen.
Ik ga jou linkjes morgen ofzo wel eens rustig doornemen.
Bluezz
Ik ga jou linkjes morgen ofzo wel eens rustig doornemen.
Bluezz
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Ik heb zelf erg veel aan boeken gehad, ook ter bevestiging, en het is mss ook handig om het eens aan Mar te laten lezen?quote:Op donderdag 28 december 2006 00:55 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Sorry ben net weer terug online, heb visite, en beetje lullig om dan aldoor online te gaan zitten wezen.
Ik ga jou linkjes morgen ofzo wel eens rustig doornemen.
Bluezz
Boeken hebben mij toendertijd bij mijn moeders overlijden ook erg geholpen, dus waarom zou het nu niet kunnen werken...
Zal idd es kijken of er een titel tussen staat die mij aanspreekt en die op de situatie slaat.
Voor de rest kan ik alleen maar voor mezelf de boel verwerken, en hopen dat het op een dag beter zal gaan
Zal idd es kijken of er een titel tussen staat die mij aanspreekt en die op de situatie slaat.
Voor de rest kan ik alleen maar voor mezelf de boel verwerken, en hopen dat het op een dag beter zal gaan
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Ja preciesquote:Op donderdag 28 december 2006 11:48 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Voor de rest kan ik alleen maar voor mezelf de boel verwerken, en hopen dat het op een dag beter zal gaan
ik ben mn moeder (38) 3 jaar en 4 maanden geleden kwijtgeraakt door een auto ongeluk en in oktober 2006 mn beste vriend (23), ook door een auto ongeluk.
ik heb het verlies van mn moeder 2.5 jaar lang weggedrukt, wat dus absoluut niet de goede oplossing was. het leek goed te gaan maar eigenlijk ging het steeds slechter met me. ik ben na die 2.5 jaar 4 maanden zwaar verslaafd geweest aan alcohol, al wou ik dat zelf eerst niet toegeven. een vriendin van me heeft me toen gered en samen met haar hulp ben ik helemaal afgekickt. in het laatste half jaar ben ik eindelijk gaan zien dat ik er veel over moet praten ipv alles wegdrukken. ik ben meerdere keren met die vriendin naar de begraafplaats geweest, wat ik ook al bijna 3 jaar niet had gedaan. het ging weer de goede kant op met me totdat ik een telefoontje uit spanje kreeg dat mn beste vriend een auto ongeluk had gehad. ik ging snel naar spanje en gelukkig heb ik nog afscheid kunnen nemen. die vriendin die me oa heeft geholpen met afkicken kwam ook naar spanje voor de begrafenis. na zijn dood ging het weer slechter met me, ik ging een hele tijd niet naar school+werk en dacht weer aan de periode waarin ik verslaafd was aan alcohol, ik wou weer drinken en alles vergeten. gelukkig was daar weer die vriendin van me waar ik goed mee kon praten en met haar hulp gaat het op dit moment een stuk beter. naar de begraafplaats van mn moeder gaan blijft zwaar maar toch weet ik dat het veel helpt. ik heb natuurlijk ook wel eens van die periodes dat ik weer helemaal instort maar ik laat het nooit meer zo ver komen als vroeger. ik weet nu ook dat ik geweldige mensen om me heen heb die me willen helpen met alles. ik ben nog steeds helemaal clean (half jaar), ik heb nu een relatie met een heel lief meisje waar ik ook goed mee kan praten over alles en ik heb mn leven weer onder controle. ik weet nu wel dat praten een goed medicijn is, ook al zal de pijn die ik soms voel nooit helemaal weg gaan. veel sterkte en onthoud dat er mensen zijn die van je houden.
ik heb het verlies van mn moeder 2.5 jaar lang weggedrukt, wat dus absoluut niet de goede oplossing was. het leek goed te gaan maar eigenlijk ging het steeds slechter met me. ik ben na die 2.5 jaar 4 maanden zwaar verslaafd geweest aan alcohol, al wou ik dat zelf eerst niet toegeven. een vriendin van me heeft me toen gered en samen met haar hulp ben ik helemaal afgekickt. in het laatste half jaar ben ik eindelijk gaan zien dat ik er veel over moet praten ipv alles wegdrukken. ik ben meerdere keren met die vriendin naar de begraafplaats geweest, wat ik ook al bijna 3 jaar niet had gedaan. het ging weer de goede kant op met me totdat ik een telefoontje uit spanje kreeg dat mn beste vriend een auto ongeluk had gehad. ik ging snel naar spanje en gelukkig heb ik nog afscheid kunnen nemen. die vriendin die me oa heeft geholpen met afkicken kwam ook naar spanje voor de begrafenis. na zijn dood ging het weer slechter met me, ik ging een hele tijd niet naar school+werk en dacht weer aan de periode waarin ik verslaafd was aan alcohol, ik wou weer drinken en alles vergeten. gelukkig was daar weer die vriendin van me waar ik goed mee kon praten en met haar hulp gaat het op dit moment een stuk beter. naar de begraafplaats van mn moeder gaan blijft zwaar maar toch weet ik dat het veel helpt. ik heb natuurlijk ook wel eens van die periodes dat ik weer helemaal instort maar ik laat het nooit meer zo ver komen als vroeger. ik weet nu ook dat ik geweldige mensen om me heen heb die me willen helpen met alles. ik ben nog steeds helemaal clean (half jaar), ik heb nu een relatie met een heel lief meisje waar ik ook goed mee kan praten over alles en ik heb mn leven weer onder controle. ik weet nu wel dat praten een goed medicijn is, ook al zal de pijn die ik soms voel nooit helemaal weg gaan. veel sterkte en onthoud dat er mensen zijn die van je houden.
Vive al máximo
|
|
