Geen gebroken benen, geen voedselvergiftiging en geen vuige seksverhalen (sorry lezers) maar wel een hele leuke dag.
Op een koude, mistige zaterdagmiddag arriveerden er drie treinen en een bus op Utrecht centraal. Uit de door de vervoersmiddelen uitgespuwde mensenmassa’s maakten vier mensen zich los die zich naar het blauwe centrale bord begaven.
Met zowel het hart als een zojuist gekocht ontbijtje in de keel stonden MissHobje en Janetje op hun bieders te wachten. Wie zouden ze zijn, zouden ze aardig zijn, zouden ze ons laten leven? Op een tactische plaats op centraal (vanwaar je goed zicht had op het blauwe bord, maar andersom niet) stonden ze om zich heen te kijken tot ze opschrokken van een stem: “Dag dames”. Het was Misshobjes bieder, HMaster-II! Die van Janetje, CJ_S, volgde enige minuten later.
Na een korte kennismaking vervolgden ze hun weg. Van tevoren was afgesproken dat ze met hun viertjes zouden gaan schaatsen. Op de schaatsbaan –vechtsebanen- aangekomen stapten ze in de schaats en vervolgden ze hun wiebelende weg richting het gladde ijs waarop ze zich gedurende deze meet zouden begeven.
Na een paar uurtjes schaatsen (of in Janetjes geval: angstvallig heen en weer zwalkend, proberen niet te vallen, wat in de laatste 10 minuten falikant en vrij hard mislukte) besloten de gefokte meeters een potje pool te gaan spelen bij poolcentrum Ozebi. 4 potjes pool en een redelijk aantal biertjes later vertrok het gezelschap naar een gezellig restaurantje genaamd Tantes Bistro.
Na een heerlijk etentje, bestaande uit vlees, vlees, vlees en vis, chillden onze fokverhaalvriendjes nog even bij een knapperend haardvuurtje, alwaar Hobje glimlachend en gloeiend van haar amaretto’tje genoot..
Tijd van afscheid was aangebroken. Huilend stonden zij op het station. Hobje en Janetje stapten in hun trein, tot het perron vergezeld door hun bieders (gezien HMaster-II de zijne eerder al gemist had). De treindeuren gingen dicht. HMaster-II en CJ_S liepen, aangemoedigd door de ouwe luitjes in de trein, nog een stukje met de vertrekkende trein mee. En zo eindigde de meet op dezelfde manier als ‘ie begon: bij de trein.
[ Bericht 0% gewijzigd door Janetje op 25-12-2006 00:53:45 (Oh oh oh.. spelfouten :N) ]
Wat mot je, vroeg ze dan en zette alsnog een slotje.
Ga toch weg gek, zeiken doe je maar in feedback.
Soms kreeg ze van alles naar haar hoofd. Cholera, tyfus en ebola.
Doe mij maar een Whoppermenu. Met cola. ©Biogarde