Vink kijkt ogen uit op Wembley
Door TEKST: MARCEL VAN DER KRAAN FOTO’S: PIETER VINK
LONDEN - Vrijdag, de dag voor de wedstrijd Engeland-Italië (onder 21) werd ik met mijn assistenten uitgenodigd...
Arbiter Vink (rechts) met een van zijn assistenten in de kleedkamer van het nieuwe Wembley.
...voor een bespreking over de veiligheid.
Een uur nadat ik op Heathrow was geland, stond ik al in het nieuwe Wembley-stadion. Ik liep door de tunnel naar het veld, keek omhoog en dacht: Wauw! Dit is het mooiste voetbalstadion in de wereld. Die duizenden rode stoeltjes, die onmetelijk hoge tribunes en tussen al dat rood in prachtige blauwe letters Wembley geschreven.
Met geen teen mocht ik het gras beroeren die eerste middag. Er stonden grote borden Keep off the grass. Prachtig eigenlijk, dat ze er zo zuinig op zijn. Zelfs de elftallen van Engeland en Italië mochten er niet even op trainen voor de opening.
Ook al was ik de scheidsrechter, ik ontkwam bij binnenkomst niet aan een zware fouillering. De security was ongekend. Niet zo gek, want is er in de wereld een groter target dan het Wembley-stadion met 60.000 mensen, waar een wedstrijd in 60 landen wordt uitgezonden en 200 miljoen mensen meekijken?
Een jaar geleden floot ik de laatste interland van Engeland tegen Hongarije voor het vertrek naar het WK in Duitsland. Die wedstrijd was voor 70.000 mensen op Old Trafford. Een geweldige belevenis. Alle kopstukken waren erbij. Beckham, Lampard, Terry en de jonge Theo Walcott maakte zijn debuut.
Die wedstrijd had eigenlijk al in het nieuwe Wembley moeten worden gespeeld. Door alle vertragingen bij de bouw werd het stadion een jaar later opgeleverd. De mensen van de Engelse bond zeiden toen al dat het jammer voor mij was dat ik op Old Trafford moest fluiten. Nou, ze moesten eens weten. Het stadion van Manchester United vond ik ook prachtig.
Toevallig was de grote scheidsrechtersbaas uit Engeland ook de waarnemer voor de UEFA bij mijn eerste duel in de Champions League (Olympique Lyon-Dinamo Moskou) afgelopen november. Dat verliep allemaal prima, net als die wedstrijd van Engeland in Manchester. Op de een of andere manier heeft dat misschien wel meegespeeld.
De ontvangst in Londen was alles bij elkaar fantastisch. De FA had met veel gevoel voor historie het hotel Hendon Hall uitgekozen voor het arbitrale trio. Dat was in 1966 het hotel van het Engelse elftal, dat op Wembley wereldkampioen werd. Binnen hing het vol met gesigneerde shirts van iconen als Bobby Charlton.
Twintig jaar geleden had ik een keer een reisje naar Londen gemaakt en bij dat bezoek deed ik de zogenaamde Wembley-tour. Liep ik met andere toeristen de trappen van Wembley op naar de koninklijke loge met een geluidsband van 100.000 mensen in dat stadion. Afgelopen zaterdag maakte ik dat opeens in het echt mee.
Het stadion, de entourage, het publiek, alles overtrof mijn verwachtingen. Ik vond het nog spannender dan een Champions League-wedstrijd. Toen we s morgens om half acht aan het ontbijt zaten, zond Sky News al een live reportage uit van 6,5 uur. Om half acht stonden er al 17.000 mensen voor de poorten van het stadion! Vaders waren met kinderen uit Schotland naar Londen gereisd om hun zoontjes het nieuwe Wembley te laten zien.
Ik voelde aan alles dat ik als scheidsrechter historie ging schrijven. De wedstrijd zelf verliep super. Al na 31 seconden was het 1-0 voor de Italianen en wist iedereen dat het een topduel zou worden. De Engelsen wilden hun eerste wedstrijd immers niet verliezen. Het werd 3-3 en met zes goals genoot het publiek.
Na het laatste fluitsignaal was er een hele ceremonie en moesten de scheidsrechters met de ploegen via die hoge trappen naar de koninklijke loge om de president van de Engelse FA en de Italiaanse voetbalbond te ontmoeten. Daar kreeg ik een medaille van echt goud met inscriptie en kreeg ik na aankondiging van de omroeper een applaus van 60.000 mensen. Een jaar geleden riepen ze in de Kuip met 30.000 man hoerenjong na de bekerfinale, die ik had gefloten. Op zulke momenten zie je dat wij er als Nederlandse scheidsrechters in het buitenland niet zo slecht op staan en dat je met aanzienlijk meer respect wordt behandeld.
Ook kreeg ik de wedstrijdbal. Daarvan waren er tien gemaakt met een speciale tekst. Bal nummer één ging naar het Wembley-museum. Bal nummer twee (dat staat er ook op: ball two of ten) kreeg ik.
Vervolgens dook ik voor het eerst van m’n leven in een scheidsrechterskamer in een ligbad. Daarvan stonden er drie klaar voor ons. Ook dat bestaat nog nergens in de wereld.’
das wel tof