Hij is gaaf
![]()
Totaal geen Chicago, maar dan kan ook niet. Deze film leent zich niet voor bajes-scenes die opeens theaters worden vol licht en dans.
Deze film draait al om muziek en laat dat ook zien in de scenes met optredens.
Het tijdperk wordt goed neergezet door kopies van the Jackson 5, James Brown etc.
Ook het standaard gedrag in musical films (dialogen die halverwege opeens gezongen worden etc) is op 2/3 scenes na niet te vinden.
Eddie Murphy zet een heerlijke rol neer als James Brown-achtige zanger die door z'n nieuwe manager compleet gebruikt wordt om The Dreams te promoten en uiteindelijk in de goot beland.
Jamie Foxx doet met zijn rol te weinig voor zijn doen en dat is erg jammer.
Beyoncé is dan wel de 'lead' van The Dreams maar in de film komt ze maar niet los. Haar karakte hoort leeg, lief en saai te zijn en dat gaat haar goed af. Juist op de momenten waarop ze veel gevoel moet tonen gaat het mis. Het wil maar niet. Wel lijkt ze op sommige momenten gigantisch veel op Diana Ross.
Jennifer Hudson daarentegen sprankelt van het scherm af en haar hoogtepunt "And I am telling you, I'm not going" halverwege de film wordt niet meer overtroffen.
Dat is wel de meest treffende vergelijking met Beyoncé. Als Deena aan het einde van de film haar liedje "Listen" zingt(wat speciaal voor de film is geschreven om waarschijnlijk ster Beyonce te paaien), gebeurt er niets met je terwijl bij Jennifer je gewoon voelt wat ze zingt.
Lorell (het 3e lid van het groepje) kabbelt een beetje door de film heen tot de laatste scenes met Murphy. Dan laat ze eventjes zien dat ze overduidelijk meer kan dan voor de voorspelbare giechels zorgen aan het begin.
Al met al een prachtfilm waarin de film en werkelijkheid een beetje samenkomen want dat meisje wat 3e werd bij American Idols blaast alles en iedereen weg.