Ik denk dat je als best een persoonljike voorkeur uit mag spreken voor een bepaalde keuze in sommige gevallen, en afhankelijk van de situatie mag je dit zeker ook wel uitbreiden tot aandringen. Als een patiënt op oneigenlijke argumenten een uit medisch oogpunt slechte beslissing willen nemen, dan is aandringen volgens mij alleen maar juist.
Neem bijvoorbeeld een casus van een overigens gezonde 30-jarige man met vrouw en twee jonge kinderen, met dreigende respiratoire insufficientie op basis van een pneumonie post-operatief ofzo. Intuberen en beademen voor een aantal dagen kan dan een leven redden. Maar wat als die patient net zijn vader met terminale kanker heeft zien heeft overlijden na wekenlang op een IC aan de beademing te hebben gelegen. Dan zou het heel kunnen dat deze jonge man dit zo vreselijk vond en op basis hiervan nooit aan een beademinsapparaat wil.
Wat dan? Zijn wens respecteren, gebaseerd op een geheel andere casus waarbij hij emotioneel erg betrokken was en genomen in een acuut en angstig moment, en hem laten overlijden?? Ik denk dat aandringen dat het minste is wat je moet doen, en er is imo zeker ook wel wat voor te zeggen om, als hij blijft weigeren en zijn bewustzijn verliest, toch te intuberen.
Het ultieme doel is zorgen voor het welzijn van patienten. Het behoeden voor slechte keuzes is een onderdeel hiervan, maar eentje waarbij je absoluut voorzichtig moet balanseren en niet te zwart/wit moet denken.
Overigens een aanrader: het boek Complications van Atul Gawande, waaruit ik deze casus heb gehaald. Geschreven door een chirurg in opleiding uit de VS, met als thema onzekerheid in de geneeskunde. Voor de Leidenaren: oa te leen in het Walaeus.