mensen die geen belangstelling tonen

Goedenavond, ik moet even mijn verhaal kwijt, hoor .

Even een inleidend stukje:

Ik heb een ziekte (vermoedelijk LVAS, voor degenen die het interesseert) waardoor mijn gehoor bij tijd en wijle kan wegvallen en ik dus plotsdoof ben. Op deze manier ben ik op rechts doof geworden en mijn linkeroor wordt zo nu en dan (gelukkig niet zo vaak) ook aangevallen. Sinds 2000 is mijn gehoor stabiel geweest en dat is behoorlijk lang. Ik moet oppassen met harde geluiden en zorgen dat ik mijn hoofd niet beschadig en dan kan ik de kans op een nieuwe aanval zoveel mogelijk reduceren. Maandagavond merkte ik echter dat mijn gehoor weer anders was. Het was niet zozeer weggevallen, maar wel vervormd. Ik maakte me er toen geen zorgen om, vergat het en ging slapen. Toen ik dinsdagochtend wakker werd, merkte ik dat mijn gehoor echt vervormd was en dat ik maar met moeite mijn huisgenoot kon verstaan. Om een lang verhaal kort te maken: net als de vorige keren moest ik weer met spoed naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken (14 buisjes!), een gehoortest af te laten nemen en ik mocht kiezen of ik een week in het ziekenhuis wilde blijven om dmv een infuus prednison toegediend te krijgen of dat ik prednisontabletten mee naar huis wilde nemen. Ik heb gekozen voor het laatste. Even voor de duidelijkheid: de artsen weten wat me mankeert, ze weten ook dat ze het niet kunnen genezen, maar er is een kleine kans dat prednison helpt. Vandaag ging het alweer wat beter dan gisteren. Ik kon weer bellen (dat kon ik gisteren niet) en ik kan weer met bekenden praten zonder dat ik ze hoef aan te kijken. Dus ik heb goede hoop dat het dit keer meevalt allemaal en dat het eind deze week weer in orde is (in het verleden ben ik weken tot maanden doof geweest).

Toen ik thuiskwam heb ik vrienden en familie een mailtje gestuurd om te vertellen wat er gebeurd was. Maar wat schetste mijn verbazing? Niemand mailde terug of liet iets horen, terwijl ze bijvoorbeeld wel online waren. En als ik tegen hen begon te praten, zeiden ze niets over mijn mail en als ik er zelf naar vroeg, zeiden ze dat ze hem wel gelezen hadden. En zelfs dan kwam nog niet altijd een uiting van medeleven. Ik vind dit erg vreemd, want ik leef zelf altijd erg met familie en vrienden mee. Toen het zoontje van m'n zus een gebroken arm had, heb ik haar gemaild en hem een kaartje gestuurd. Toen de vriend van een vriendin van mij zelfmoord pleegde, stond ik altijd voor haar klaar en nu laat iedereen mij ineens vallen . Zijn dit nu echte vrienden? Ik vind het erg vreemd hoor dat mensen geen belangstelling tonen, terwijl ik het niet meer dan vanzelfsprekend vind dat je voor een ander klaar staat.

Wat moet ik hier nu mee?

[ Bericht 0% gewijzigd door Viking84 op 06-12-2006 20:41:14 ]

quote:

Op woensdag 6 december 2006 20:14 schreef SpecialK het volgende:
Van je familie moet je het hebben.

nou nee dus. Mijn zus en ik liggen elkaar niet zo lekker (ze had graag de jongste willen blijven en is altijd jaloers geweest op mijn privileges), maar ik probeer wel toenadering tot haar te zoeken. Ze reageert daar echter niet op. Ze is nu ook online, maar ze zei ook gewoon niets tot ik tegen haar begon te praten. Vreemd hoor.

quote:

Op woensdag 6 december 2006 20:19 schreef Flashwin het volgende:
jij dacht closer met hun te zijn dan daardwerkelijk het geval is. Zij hebben blijkbaar weinig behoefte aan contact met jou.

Trek je conclusies.

maar toch zijn zij in normale situaties altijd degenen die contact zoeken. Waarom nu dan niet?

quote:

Op woensdag 6 december 2006 20:18 schreef veldmuis het volgende:
Ik zou ook niet weten wat ik aan zou moeten met een dagboek, want dat is het tenslotte, van iemand.

kijk, als ik bevriend ben met iemand dan wil ik graag dat het goed gaat met die persoon. Als het niet goed gaat met die ander, maak ik me daar zorgen over en toon ik belangstelling. Ik ga ervan uit dat anderen ook belangstelling tonen in mijn wel en wee, vandaar die e-mail.
Maar goed, dat valt tegen dus. Ik heb zelf het idee dat ze het onderschatten / niet begrijpen oid. Ik ken van die mensen die om elk wissewasje een mail sturen, maar dat is niet mijn manier van doen . Dus áls ik eens zo'n mail stuur, is het serieus.

Als ik nu mailde dat ik kanker had en binnen een half jaar dood zou gaan, zouden ze dan wel terug mailen? Omdat ze dat beter begrijpen?

Het is toch niet zo moeilijk om te begrijpen dat het donders vervelend is om je gehoor kwijt te raken?

quote:

Op woensdag 6 december 2006 20:21 schreef Shakes het volgende:
Wat heb je aan belangstelling dan? Ze nemen er kennis van, zeggen goh wat erg en dan is alles opeens anders? Er verandert niets mee dus het is volkomen nutteloos.

toch doet dat een mens goed, hoor. Als andere mensen belangstelling voor je tonen, weet je dat er van je gehouden wordt. Gelukkig zijn er nog wel genoeg mensen die wél oprecht belangstelling tonen, maar het overgrote deel niet, dus dat valt me toch vies tegen.

Nu zit ik te twijfelen of ik hun ook zal laten barsten als zij een probleem hebben of dat ik juist het goede voorbeeld moet blijven geven. Waarschijnlijk zal het me blijven dwars zitten als ik niet met iemand meeleef, dus het zal het laatste wel worden. Maar waarom vind ik (en mijn huisgenoot ook!) dat dan vanzelfsprekend en waarom zij niet? Mensen vergeten zo gemakkelijk wat jij ooit voor hun gedaan hebt!

quote:

Op woensdag 6 december 2006 20:25 schreef Angst het volgende:
misschien weten ze gewoon niet wat ze moeten zeggen
en idd het is een soort dagboek-mededeling
daar reageert men niet zo snel op

mensen snappen toch wel dat ik die mail niet voor niets stuur? Als ik had geweten dat het hen niets kon schelen, had ik die mail niet gestuurd. Had me weer tijd bespaard. Als iemand zijn 'dagboek' met anderen gaat delen, heeft 'ie daar een bepaalde bedoeling mee.

quote:

Op woensdag 6 december 2006 20:25 schreef veldmuis het volgende:

[..]

Ze verwachten het niet van je, als je elke dag mailtjes stuurt dan is het anders, nu krijgen ze opeens een bladzijde van een dagboek, zomaar, zonder enige aankondiging, wat dan ook. Ik zou het ook negeren, en dat meen ik echt.
[..]

Kanker is meer dan vervelend, je gehoor kwijtraken is even lastig, het is een keigroot verschil.

het gaat niet zozeer om het verschil tussen die twee dingen (tuurlijk is kanker erger dan doof worden, al vraag ik me af of jij wel goed door hebt wat het betekent om niets meer te horen), maar het gaat om het feit dat kanker een bekende ziekte is, mensen weten hoe ze ermee om moeten gaan. Ze begrijpen niet precies wat mijn ziekte veroorzaakt en wat voor gevolgen dat zal hebben voor de verhouding tussen hen en mij (en die gevolgen zijn groot, want waar ze me altijd min of meer als een horend persoon hebben kunnen behandelen, ben ik van de één op de andere dag een dove voor hen geworden). Het zou kunnen dat dat meespeelt. Mensen begrijpen niet altijd hoe ernstig iets is en wat ze zich erbij moeten voorstellen.

Nog een optie:

mensen kunnen ook denken dat ik wel overspoeld zal worden met 'hoe gaat het?'-vragen en me daarom niet mailen (en als ze dat allemaal niet doen, blijft het angstvallig stil ).
Of ze nemen het idd gewoon voor kennisgeving aan en ze vragen wel hoe het gaat als ze me toevallig weer eens zien.

quote:

Op woensdag 6 december 2006 20:29 schreef Bolter het volgende:

[..]

Waarschijnlijk zit 't 'm hier in.

toen hebben ze geen mailtje gehad. Sterker nog: op mijn familie na, kende ik toen nog geen van de mensen die nu mijn 'vrienden' zijn. De meesten weten wel dat ik een aandoening heb waardoor ik plotsdoof kan worden, maar ze hebben het nog nooit irl meegemaakt. Op één jongen na en die sprak me wel meteen aan op MSN. En als je over een tijdsspanne van 10 jaar slechts 3 keer een mailtje van mij krijgt dat het niet helemaal goed met mij gaat, vind ik dat persoonlijk helemaal niet veel .