Je hebt zo van die momenten... dat je naar het ziekenhuis moet om met drie elektroden op je reet in een potje te pissen.
'Ja, dan mag u minstens twee uur vantevoren niet meer plassen en moet u minstens 4 glazen water drinken'
Prima, ruim twee uur vantevoren
moest ik gewoon, dus dat was mijn laatste keer. Paar glazen water naar binnen gekieperd. En een uur voor dat onderzoek moet ik met toch een partij pissen, niet normaal meer.
En dan niet mogen, hè?
Dus naar het ziekenhuis terwijl je zit te knijpen... zowat op je knieën naar de afdeling urologie... staat één of andere beroepspatiënt daar gezellig te beppen bij de balie, en ik sta daar met het zweet op mijn knar kromgebogen te pogen niet de vleesgeworden Tena Mister te worden. Eindelijk was die incontinente badjas opgesodemieterd, meld ik mij bij de balie... 'u bent wat aan de vroege kant, gaat u daar maar zitten, u wordt zo geholpen'.
Dus ik strompel naar een stoel, ga zitten... dat ga ik niet uithouden. Ik ga staan... dat ga ik ook niet uithouden. Toch maar zitten. Ik pak mijn boek uit mijn tas om de tijd te doden, maar het enige waarop ik mij kan concentreren is 'knijpenknijpenknijpen'. Boek weer in mijn tas. Kijk ik om mij heen, zie ik drie drentelende kromme kerels met spaflesjes knijpenknijpenknijpen. O neeeeeeeeeee die moeten nog voor... maar dat blijkt mee te vallen, die mogen andere plasprestaties proberen te leveren.
Dus eindelijk komt een uiterst vriendelijke verpleegmevrouw met uitgestoken hand op mij af en stel zich voor als Janet. 'Komt u maar mee, meneer V.'.
En ik doe mijn best om een beetje waardig zonder vochtverlies achter haar aan te lopen. Dat laatste lukt, de waardigheid is ver te zoeken.
'Voelt u al een beetje aandrang?' vraagt ze vriendelijk als we in het kamertje zijn aangekomen.
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA wil ik brullen, maar ik pers er beleefd met een klein stemmetje 'Ik heb nog nooit zo nodig gemoeten' uit.
'Nou dan zullen we maar snel wat plakkers aanbrengen. Gaat u maar vast voor de pot staan en doet u uw broek maar omlaag'.
Dus ik ga daar staan, zo mogelijk nog minder waardig dan ik achter haar aanliep, van de inspanning is mijn jodokus praktisch naar binnen geslagen, terwijl Janet een paar plakkers rond mijn ster plakt.
En dan dus nog niet mogen plassen, hè? Helemaal in de aanslag, met voor je gevoel het halve Dolfinarium in je blaas, broek op de hielen, de lanceerinrichting compleet gericht op een pleepot-contraptie, en dan maar wachten en bidden dat het startschot snel valt.
Mèèèèèèèn... wie bedenkt zulke onderzoeken?
Maar gelukkig krijg ik over een paar weken nog een camera in mijn lul, dus geen gebrek aan fijne manonterende toestanden...
Ik denk niet dat ik dit jaar mijn no-claim terugkrijg.
V.
Ja inderdaad, V. ja.