wie betaalt de rechter ?

Lijkt me een WGR topic.

Verder zla het afhangen van het soort zaak; strafrecht, privaatrecht, etc

gewoon, de staat, wij allen dus

Goeie vraag eigenlijk
-stiekum een tvpje

quote:

Op zondag 26 november 2006 23:40 schreef hallo_mensen het volgende:
Goeie vraag eigenlijk
-stiekum een tvpje

Inderdaad

Rechter wordt gewoon door de staat betaald. Daarnaast proceskosten veroordeling en griffierecht waarvan kosten worden betaald. Dat is echter niet kostendekkend. Staat legt dus bij

quote:

Op maandag 27 november 2006 00:10 schreef The_Duce het volgende:
Rechter wordt gewoon door de staat betaald. Daarnaast proceskosten veroordeling en griffierecht waarvan kosten worden betaald. Dat is echter niet kostendekkend. Staat legt dus bij

Legt ook vaak aan het soort rechter. Strafzaken en vrijwel altijd de Kantonrechter worden sowieso door de staat betaald.

Wie betaalt de rechter?

Rechters ontvangen gewoon loon. Wel heb je zoiets als griffiegeld, maar dat is niet kostendekkend en geldt ook niet voor iedere procedure. Proceskostenveroordelingen gaan naar de wederpartij.

Die worden gewoon betaald net als elke ambtenaar.

Zie ook http://nl.wikipedia.org/wiki/Trias_Politica mocht dat de achtergrond van je vraag zijn.

Bij een civielrechtelijke procedure betaald de verliezende partij de gerechtskosten. (Tenzij de verliezende partij de overheid is dan worden er geen kosten bij de verliezende partij in rekening gebracht).
Bij een strafrechtelijke procedure worden er geen gerechtskosten bepaald..

Rechters verdienen overigens vaak ook het nodige via andere baantjes. Zo zijn plaatsvervangende rechters vaak advocaat. Bovendien zitten rechters vaak in allerlei commissies van bijvoorbeeld verzekeringsbedrijven. Wel zo handig voor zo een verzekeringsbedrijf als dezelfde rechter over een geschil tussen dat bedrijf en een verzekerde moet beslissen.....

quote:

Op maandag 27 november 2006 20:21 schreef Rechtsliberaal het volgende:
Wel zo handig voor zo een verzekeringsbedrijf als dezelfde rechter over een geschil tussen dat bedrijf en een verzekerde moet beslissen.....

Een rechter zal zich uit die zaak behoren terug te trekken. Zodra hij/zij dat niet doet hoeft de advocaat van de wederpartij maar één keer te kikken en het is ook afgelopen.

Er is wel het e.e.a. aan te merken op onze rechtspraak, maar zo verrot is het nu ook weer niet.

quote:

Op maandag 27 november 2006 20:51 schreef digitaLL het volgende:

Rechters die in commissies van verzekeringsbedrijven zitten. Dat kan ik moeilijk geloven. Heb je daar bewijzen van ?

Bij www.rechtspraak.nl kun je de nevenfuncties van alle rechters zien (hoewel de lijstjes niet altijd compleet zijn...).

quote:

Op maandag 27 november 2006 20:51 schreef digitaLL het volgende:

[..]

Rechters die in commissies van verzekeringsbedrijven zitten. Dat kan ik moeilijk geloven. Heb je daar bewijzen van ?

Ja, lees maar (uit een artikel van HP/De Tijd uit 2002):

In 1996 publiceerde een groep verontruste burgers het rapport Integriteit Rechterlijke Macht. De leden van deze groep, die zich hadden verenigd in de stichting Wetenschappelijk Onderzoek Rechterlijke Macht (WORM), hadden ieder voor zich slechte ervaringen opgedaan met rechters. Ervaringen die zij niet anders konden verklaren dan door vooringenomenheid en belangenverstrengeling.

Inmiddels legendarisch is de zaak die Henk Rem in 1991 tegen verzekeringsmaatschappij Ohra aanspande. Het ging om de weigering van de verzekeraar een ongevallenuitkering aan zijn vrouw te betalen. De claim die Rem bij de Arnhemse rechtbank had ingediend, werd toegewezen, maar omdat de betaling steeds uitbleef, ging hij eens verhaal halen bij het kantoor van Ohra. Van de bedrijfsjurist kreeg hij te horen: “Ohra betaalt u het bedrag onverplicht uit, omdat Ohra wel weet dat zij in hoger beroep bij het Hof toch gaat winnen.” In gewoon Nederlands: meneer Rem, die uitkering kunt u uiteindelijk wel op uw buik schrijven.

De jurist van Ohra bleek over voorspellende gaven te bezitten. Het Hof in Arnhem wees de toegewezen vergoeding alsnog af. Dit gebeurde door een meervoudige kamer die op een wel heel bijzondere wijze was samengesteld. De vice-president bleek lid te zijn van de arbitragecommissie van Ohra; een andere raadsheer was een oud-kantoorgenoot van de Ohra-huisadvocaat Dirkzwager & Kroeskamp, en weer een andere rechter was getrouwd met een advocate die kort daarvoor bij dit advocatenkantoor had gewerkt. Om het plaatje compleet te maken: de advocaat die voor Ohra optrad, was plaatsvervangend raadsheer in het Arnhemse Hof, en stond dus voor zijn eigen collega’s te pleiten. Inderdaad, zo’n zaak kun je niet winnen.

Dat het niet bepaald noblesse oblige was op het Arnhemse Paleis van Justitie bleek ook uit een rapport van onderzoeksbureau Terpstra-Tukker. Het rapport was bedoeld voor intern gebruik, maar lekte in mei 1996 uit. Niet alleen de inefficiënte organisatie, ook de arrogante houding en zelfgenoegzaamheid van de rechters werd gehekeld. Dat de rechtbank het had aangedurfd een onderzoek naar het eigen functioneren te laten doen, viel op zich te waarderen. Niettemin wist de Haagse rechtbankpresident Bert van Delden – daar is-ie weer – in de Haagsche Courant te melden: “De teneur van het rapport zou voor Den Haag absoluut onjuist zijn en ik denk ook voor Arnhem.” Dit hoewel de Arnhemse rechtbankpresident zelf had erkend dat er problemen waren.

Hoe Van Delden zo goed op de hoogte kon zijn van de situatie in Arnhem, is een raadsel, maar relevanter is de vraag of het onder zijn bewind in Den Haag beter was gesteld. In het vorig jaar verschenen boek Wij zien u wel in de rechtszaal schetst Paul Ruijs, de kwelgeest van juridisch Nederland, een ontluisterend beeld van de Haagse rechterlijke macht. In de jaren negentig vond in Den Haag een aantal geruchtmakende rechtszaken tegen de Consumentenbond en de ANWB plaats. De twee organisaties zouden zich schuldig hebben gemaakt aan het vervalsen van onderzoeken. Maar omdat de rechters er allerlei banden met de (advocatenkantoren van) de Consumentenbond en de ANWB op na hielden, hadden de twee organisaties van de rechtbank in Den Haag weinig te vrezen, concludeert Ruijs. Ook hier was op zijn minst de ‘schijn van partijdigheid’ in het geding.


Bron: www.standejong.nl/archief/2002/2002_47_rechters.pdf

En lees dan eventueel ook het volgende (uit een artikel van HP/De Tijd uit 2004):

Tot welke uitwassen het verschijnsel van de dubbele petten – of beter: dubbele beffen – kon leiden, werd duidelijk in de zaak-Rem. In 1991 spande Henk Rem een procedure aan tegen verzekeraar Ohra, die weigerde een ongevallenuitkering aan zijn vrouw te betalen. In eerste aanleg wees de Arnhemse rechtbank de claim toe, maar in hoger beroep verloor Rem alsnog. Toen hij zelf op onderzoek uitging, kwam hij erachter dat de meervoudige kamer van het Hof in Arnhem, die zijn zaak had behandeld, op een wel heel bijzondere wijze was samengesteld. De vice-president was lid van de arbitragecommissie van Ohra; een tweede raadsheer was een oud-kantoorgenoot van Ohra-huisadvocaat Dirkzwager & Kroeskamp, en een derde rechter was getrouwd met een advocate die kort ervoor nog bij dit kantoor had gewerkt. Om niets aan het toeval over te laten, had de verzekeraar een advocaat in de arm genomen die tevens plaatsvervangend raadsheer was bij het hof, en in het Arnhemse paleis van justitie dus vrolijk tegenover zijn eigen collega’s stond te pleiten.

Tja, zo’n zaak kón Ohra bijna niet verliezen.

Bron: www.standejong.nl/archief/2004/2004_16_ruijsrechters.pdf

quote:

Op maandag 27 november 2006 21:01 schreef DS4 het volgende:

[..]

Bij www.rechtspraak.nl kun je de nevenfuncties van alle rechters zien (hoewel de lijstjes niet altijd compleet zijn...).

Met betrekking tot dit aspect is het volgende wel interessant. Uit HP/De Tijd (2002):

Goed om op deze plaats even stil te staan bij de veelgehoorde overbelasting van de rechterlijke macht. Om ervoor te waken dat rechters massaal overspannen worden, zouden ze – we opperen maar iets – natuurlijk ook kunnen snoeien in hun bijbaantjes. Want dit was de tweede opzienbarende conclusie uit het WORM-onderzoek: rechters blijken tal van nevenfuncties te bekleden. Uiteraard bedoeld om ‘voeling aan de pols van de maatschappij’ te houden, zeg maar zoals politici hun commissariaten verantwoorden. Maar het moet gezegd: het gaat zelden of nooit om buurtwerk of sociale hulpverlening; wel om commissariaten in het bedrijfsleven of lidmaatschappen van allerlei tuchtorganen en klachtencommissies. In die semi-rechtspraak moeten de arme rechters dus hun dagelijkse werk nog eens dunnetjes overdoen. Je zou er inderdaad oververmoeid van raken.

Overigens bleek het nog helemaal niet eenvoudig aan te tonen dat er überhaupt zoiets bestond als bijbanen. De nevenfuncties stonden nergens geregistreerd en de gerechten waren er niet erg happig op om de onderzoekers van WORM inzicht te verschaffen. Zo werd het wel een hele klus om te bewijzen dat er sprake was van belangenverstrengeling.

Dit nu ging zelfs politiek Den Haag te ver. In januari 1997 trad een wet in werking die rechters verplicht hun nevenfuncties openbaar te maken. Een bescheiden stap in de goede richting. Maar hoewel elke Nederlander geacht wordt de wet te kennen, bleken rechters zelf het Staatsblad slecht te lezen. Enkele maanden nadat de wet was ingegaan, waren er nog altijd honderden rechters die hun nevenfuncties niet openbaar hadden gemaakt, onthulde het Algemeen Dagblad.

Rechters die de wet aan hun laars lappen – als je erover leest in Italië of Griekenland... brrrr, die mediterrane types klooien wat aan. Maar het kon dus ook in Nederland.

En onze magistraten zijn hardleers. Vorig jaar deed het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC) van het ministerie van Justitie een onderzoek naar de ‘schijn van partijdigheid’ van rechters. Dit in opdracht van de Nederlandse Vereniging voor Rechtspraak (NVvR), die voor eens en altijd korte metten wilde maken met al die wilde geruchten. De onderzoekers hadden een lastige opdracht. Uit enkele eenvoudige controles bleek dat functies die hadden moeten worden opgegeven, niet in de registers waren vermeld. Sommige van de ontvangen registers waren sinds 1997 niet meer bijgewerkt. Nu kunnen juristen recht praten wat krom is, maar de conclusie die de NVvR aan het onderzoek verbond – er was geen sprake van partijdigheid – was wel een meesterlijk staaltje van juridisch argumenteren.

Een kleine steekproef van HP/De Tijd wijst uit dat de situatie sindsdien niet wezenlijk is verbeterd. Met name advocaten die plaatsvervangend rechter zijn, vinden het een te grote opgave om openheid over hun nevenfuncties te geven. Laat staan dat het voor een gewone burger mogelijk is inzicht te verkrijgen in hun clientèle, hun aandelenkapitaal, hun familierelaties of de vriendschappen die zij onder een goed glas wijn sluiten in de Rotary en Lions Clubs.

Op medewerking van de persvoorlichters bij de gerechten hoeft niet te worden gerekend. Gevraagd naar de curricula vitae van rechters reageert men gepikeerd – alsof alleen al het stellen van de vraag impertinent is. Opnieuw worden hoogdravende principes in stelling gebracht om pottenkijkers buiten de deur te houden: openheid over de persoon van de rechter zou op gespannen voet staan met diens onpartijdigheid. Maar als niet bekend is wie een rechter is en wat hij doet – hoe weten we dan óf die rechter onpartijdig is?

Ondertussen werkt de wetgever vrolijk mee aan de cover-up. Als de rechtbankbesturen dit noodzakelijk achten, kunnen rechterlijke uitspraken over enige tijd alleen nog maar geanonimiseerd worden ingezien. Er wordt al driftig op de nieuwe regelgeving geanticipeerd: op de website Rechtspraak.nl zijn de namen van procespartijen weggekalkt, waardoor het vrijwel ondoenlijk is te controleren of er relaties tussen die partijen en de rechters bestaan. Dit alles met een beroep op het tegenwoordig zo gekoesterde grondrecht van de privacy. Al met al komt het erop neer dat er maar één rechtsbeginsel is dat wél voortdurend met voeten mag worden getreden: openbaarheid van rechtspraak.

Bron: www.standejong.nl/archief/2002/2002_47_rechters.pdf

Uit een artikel van De Groene Amsterdammer (uit 1996):

In de categorie belangenvermenging slaat CDA-senator mr. J.R. Glasz alle records: als advocaat van het hoofdstedelijke kantoor Trenité van Doorne is hij tevens plaatsvervangend raadsheer bij het Amsterdamse Hof, commissaris bij een bank en een verzekeringsmaatschappij en bij dat alles ook nog lid van de Eerste Kamer. Hij combineert dus de advocatuur met een ambt bij de rechterlijke macht, een ambt bij de wetgevende macht en enige functies bij particuliere bedrijven. Voor de goede orde: Glasz overtreedt geen enkel wetsartikel, maar uit moreel en politiek oogpunt (scheiding der machten) is zo'n opeenstapeling van functies natuurlijk onbestaanbaar.

Een vergelijkbaar geval is mr. Anneke Goudsmit (63), gewezen kamerlid voor D66, die na haar politieke ambtsperiode als vaste raadsheer bij het Amsterdamse Hof werd benoemd. In die tijd was zij tevens functionaris bij de Perscombinatie (uitgever van de Volkskrant, Trouw en Het Parool) alsmede commissaris bij een Rotterdams marketingbureau en de KLM. Aan die laatste functie ontleende zij een honorarium van bijna veertigduizend gulden en het recht om gratis te vliegen.

Bron: www.groene.nl/1996/09/ab_recht.html

Overigens heeft Paul Ruijs een boek geschreven over de corruptie binnen de rechtspraak. Dat boek heet Wij zien u wel in de rechtszaal en is te bestellen via Bol.com.

quote:

Op maandag 27 november 2006 21:40 schreef digitaLL het volgende:
Tenzij je goed rechtsbijstandsverzekerd bent misschien maak je dan een kans.

De financiën zijn inderdaad belangrijk, maar ook belangrijk is welke advocaat men heeft ingehuurd. Als een zaak bijboorbeeld een plaatsvervangend rechter krijgt toebedeeld die toevallig kantoorgenoot is van jouw advocaat, dan levert dat een groot voordeel op.

Wat is overigens met DS4 gebeurd? Geheel gedesillusioneerd onder de deken van zijn bed gekropen?

quote:

Op maandag 27 november 2006 21:50 schreef Rechtsliberaal het volgende:
Als een zaak bijboorbeeld een plaatsvervangend rechter krijgt toebedeeld die toevallig kantoorgenoot is van jouw advocaat, dan levert dat een groot voordeel op.

De stelling dat de rechtspraak corrupt is wordt veelal geponeerd door verongelijkte burgers die hun gelijk niet krijgen waar ze zelf van dat gelijk overtuigd zijn. De schijn van partijdigheid is daarbij niet hetzelfde als het bewijs voor partijdigheid. Bovendien staan rechtsmiddelen open tegen het oordeel van een partijdige rechter. Hoger beroep en cassatie. Voorlopig is het nog niet voorgekomen dat iemand een keiharde relatie wist te leggen tussen het oordeel dat zo evident fout is dat de rechter in kwestie dat heeft geweten voordat hij het uitsprak en diens mogelijke voorkeur voor een der partijen.

Tenslotte staat het de partij die meent te moeten twijfelen aan de onpartijdigheid van de rechter, vrij een wrakingsverzoek tegen deze rechter in te dienen. Zoals DS4 al aangaf. Partijdige rechtspraak is immers in strijd met artikel 6 EVRM en rechtspraak die de fundamentele regels van een fatsoenlijke procesorde schendt, is onrechtmatige rechtspraak.

En zo gaat "Argento" wel heel makkelijk voorbij aan al de informatie die in de geciteerde passages uit artikelen van HP/De Tijd en De Groene Amsterdammer staat. Waarschijnlijk heeft hij last van cognitieve dissonantie.

quote:

Op maandag 27 november 2006 23:58 schreef Rechtsliberaal het volgende:
En zo gaat "Argento" wel heel makkelijk voorbij aan al de informatie die in de geciteerde passages uit artikelen van HP/De Tijd en De Groene Amsterdammer staat. Waarschijnlijk heeft hij last van cognitieve dissonantie.

Uit geen van die passages blijkt een keiharde relatie tussen een partijdige rechter en een evident onjuist oordeel. Die passages waren mij overigens wel bekend, maar ook daar gaat bijvoorbeeld over iemand die in hoger beroep het deksel alsnog op de neus krijgt en na ´nader onderzoek´ niets anders kan concluderen dan dat het Hof was bevolkt met partijdige rechters en dat het die partijdigheid is geweest die ten grondslag heeft gelegen aan het oordeel. Tja...