De huiskok.

In de zomer was ik een keer op een strandfeest en daar heb ik toen een heel vervelend meisje ontmoet. Het geval wilde dat ze een kennis van een huisgenoot van me was, dus ik werd aan haar voorgesteld. Ze zei: 'Wat doe je, wat doe je?' Ik zei: 'Hoe bedoel je, wat doe je, wat doe je? Nu?' 'Nee, school, werk, studie?' Het was werkelijk een heel vervelend meisje, ja, daar ben ik heel zeker van. Ik verdoe mijn tijd nooit aan het uitwisselen van allerhande beleefdheden en het verzamlen van statistieken, zoals ik dat pleeg te noemen - dit is mevrouw die en die, 21 jaar, schoenmaat 38/39 (afhankelijk van de schoen), studeert psyschologie aan de Universiteit van Leiden, heeft twee broers, een jongere en een oudere die Bertus en Frederik heten en bla bla bla - wie interesseert dat nu? Van mijn beste vrienden weet ik de achternaam niet.
In ieder geval, ik heb haar gezegd: 'Ik ben huiskok.'
'Huiskok?'
'Ja, dan kom ik bij de mensen thuis en dan kook ik voor ze. Pasta. Biefstuk. Dat soort dingen. Ik zal je vertellen, ik kook voor zo'n gezin in Rotterdam en - God mag weten hoe -, een triest verhaal, haar dochter is nu tegen haar zin in werkzaam in de seksindustrie in Algerije.'
'Oh jeetje, hoe is dat nu gebeurd?', vroeg het meisje.
'Ik zal je zeggen, ik ben nu eigenlijk mijn boekje al te buiten gegaan. Het beroep van huiskok, net als dat van advocaat en arts, brengt het beroepsgeheim met zich mee. Je moet je voorstellen dat een hoop mensen een huiskok in dienst nemen, niet omdat ze te lui of te druk zijn om zelf te koken, alhoewel dat zeker ook voorkomt, maar vooral omdat ze behoefte hebben aan een luisterend oor. Dat is ook een van de belangrijkste, wellicht de belangrijskte, eigenschap die de huiskok moet hebben. Ik bedoel, a-hum, laten we wel wezen; koken, dat wil zeggen; dingen gaar maken, dat kunnen we allemaal, niet waar?'
'Maar je kan er dus echt niets over kwijt?'
'Liever niet, maar, Kitty, ik zal je zeggen, als ik je kan vertrouwen - iets wat je zou kunnen demonstreren door voor mij een glas whiskey, J&B zonder ijs, te bestellen - en dit tussen ons verder gezegd en gezwegen blijft, dan zal ik je er verder over vertellen, akkoord? Dan moet ik werkelijk de garantie hebben dat je er met niemand, maar dan ook niemand over praat; mijn reputatie staat hier op het spel. Nu; kijk me aan en zeg: 'JAM, ik mag ter plekke dood neervallen als ik hier met iemand over spreek.'
'OK.'
'Laatst, dat wil zeggen, afgelope woensdag, viel de eer en het genoegen mij weer te beurt voor deze familie te mogen koken. Ze heten: 'Da Costa', we hebben het hier over de familie Da Costa, de nazaten van gevluchte Portugese joden die, God mag weten hoe, geljik de dochter in Algerije, dus in Rotterdam zijn beland. Nu ja; Kitty, mag ik je vragen; kom je wel eens in Rotterdam?'
'Nou ja, niet zo vaak.'
'Ik zal je zeggen; het is werkelijk een vreselijke stad en de familie Da Costa deelt die mening met me, maar ze kunnen daar niet weg. Heb je enig idee waarom ze daar niet weg kunnen, uit Rotterdam?'
'Nee, ik heb geen idee.'
'Ik zal eerlijk zijn; ik heb daar ook geen idee over en heb je deze vraag gesteld omdat ik had gehoopt dat jij daar wellicht antwoord op zou hebben. Ik vraag de heer de huises, meneer Da Costa, er is ook nog een mevrouw en een jongeheer Da Costa, natuurlijk ook nog de dochter maar die heb ik nog nooit mogen ontmoeten, zo nu en dan: 'Meneer Da Costa, als u Rotterdam zo'n vreselijke stad vindt, waarom gaat u dan niet elders wonen? Laten we wel wezen, u heeft de middelen, dat wil zeggen; geld genoeg, om elders in het land uw heil te zoeken.' 'Hij kijkt mij dan triestig aan en zegt: 'JAM, was het allemaal maar zo makkelijk, was het maar zo makkelijk, ik kan hier niet weg. Hoe zeer ik het ook wil, ik kan hier simpelweg niet weg.''
'Heeft dat misschien iets met zijn werk te maken?'
'Hoe bedoel je?'
'Nou, dat'ie niet weg kan omdat'ie daar moet werken.'
'Nee, ik zal je zeggen; meneer Da Costa werkt niet. Sterker nog; hij kan niet werken. Meneer Da Costa is een bedlegerige.'
'Een wat?'
'Een bedlegerige.'
'Wat is dat?'
'Dat is iemand die de hele dag op bed ligt, vaak tegen zijn zin.'
'Waarom komt'ie dat bed dan niet uit?'
'Omdat hij dat niet kan.'
'Heeft'ie iets aan zijn benen?'
'Nee, dat is het niet. Ziet je, meneer Da Costa is een zeer angstig type, tegen het gestoorde aan. Of beter; nee, hij is gewoon gestoord. Als hij niet in bed zou liggen, dan zou hij het de hele dag uitschreeuwen van angst. Niet dat hij zich nu in bed veiliger voelt, maar hij houdt er de gedachte op na dat als hem iets vreselijks zou overkomen, iets waarvan hij zeer sterk van overtuigd is, dat hem iets vreselijks zal overkomen, hij er dan het beste aan zou doen zich in zijn bed te bevinden.'
'Waar issie dan bang voor?'
'Ik heb het daar nooit met hem zo over gehad. Ik weet wel dat hij een keer zei: 'JAM, toen ik jou leeftijd was, weet ik nog dat ik een keer over de Coolsingel liep en ik zweer het je dat het gebeurt is, de grond spleet open en tientallen - het was een drukke dag - mensen vielen zo de aardkern binnen. Ik heb mijn leven niet meer zoiets vreselijks meegemaakt en ik kan je zeggen dat ik een hoop heb meegemaakt!' Het zou dus zomaar kunnen, dat meneer Da Costa de grote angst heeft dat de grond onder zijn voeten, of beter, omdat hij de hele dag op bed ligt, zijn rug open splijt en zo de aardkern binnen valt.'
'Dus daarom ligt hij de hele dag op bed?'
'Ja, ik denk. Ik denk maar zo; als dat dan zou gebeuren, kom je tenminste zacht terecht. Niet waar?'
'Nou ja, daar valt iets voor te zeggen.'
'In ieder geval, terug naar de dochter in Algerije, ik dwaal af. Laatst heeft mijnheer Da Costa me gevraagd om naar Algerije af te reizen om zijn dochter op te sporen.'
'En, heb je dat gedaan?'
'Ik heb hem daar nog geen antwoord op gegeven. Aan de ene kant vind ik het een hele eer, zeker zijn als ik zijn angsten meeneem in de berekening, dat hij mij zijn vertrouwen geeft, maar aan de andere kant denk ik: 'Ach, ik ben slechts een simpele huiskok! Hoe moet ik opboksen tegen de pooiers, de dealers, de criminelen, de dit, de dat?', begrijp je wel?'
'Ja. Heb je enig idee waar ze zit?'
'De laatste berichten verhalen erover dat ze in Sidi Bel Abbès zou zitten, dat is een stad op zo'n 300, 400 kilometer, ik weet dat niet zo precies, ten westen van de hoofdstad.'
'En daar zit ze dan in een bordeel?'
'Ja. Althans, zo hebben we ons laten vertellen.'
'Misschien is dit een heel gek idee hoor, maar zou het niet zo zijn dat, tsja, ik verzin maar wat, hij eigenlijk helemaal geen dochter heeft?'
'Hoe bedoel je?'
'Nou ja, als ik het zo hoor lijkt me die meneer Da Costa maar een rare man. Misschien heeft'ie die dochter wel verzonnen. Zou dat niet kunnen?'
'Oh, dat zou heel goed kunnen. Sterker nog; ik ben daar zelfs vrij overtuigd van.'
'Ja, echt?'
'Ja. Ik zal je vertellen, in het huis van de familie Da Costa is geen enkel bewijs of enkele herinnering aan die dochter te vinden. Ik heb het er ook een keer met mevrouw Da Costa over gehad, over die hele situatie en ze zei: 'Och, ja, die dochter. Nou ja, dat houdt wel over, dat houdt wel over.', maar dat zou ook kunnen omdat, zie je, dit niet haar dochter is. De vermeende dochter die in Algerije zou zitten heeft hij met een andere vrouw gehad, en haar dus niet zoveel zou interesseren. Althans, dat denk ik.'
'Was dat daarvoor?'
'Wat?'
'Was dat uit een eerder huwelijk?'
'Nee, dat was - tijdens - meneer Da Costa is, hoe zeg je dat, ondanks zijn bedlegerigheid een ladies man.'
'Echt? Hoe doet'ie dat dan?'
'Nou, ik zal je zeggen; ten eerste is het een hele knappe man om te zien. Men denkt natuurlijk bij bedlegerigen vaak aan zieke, zwakke, oude mensen - dat zijn de meeste bedlegerigen immers ook - maar meneer Da Costa verkeert nog in de bloei van zijn leven. Ik weet dat hij zo nu en dan...'

Tsja.

[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 24-11-2006 23:02:07 ]

quote:

Op vrijdag 24 november 2006 23:00 schreef mariskasl het volgende:
ik ga dit niet allemaal lezen hoor

Ik ook niet.

quote:

Op vrijdag 24 november 2006 23:07 schreef Bijou het volgende:
Ik ben halverwege afgehaakt, en aangezien je zegt dat het een vervelend meisje was hoop ik voor je dat dit verhaal bij haar hetzelfde effect had

Ja, althans, dat hoopte ik toen ook.