Mijn kerstwensen
Daar zit je dan, als zes jarig jochie vond ik 1996 zo'n mooi getal en dan wordt het tijd om afscheid te nemen en door te gaan naar 1997. Dit is nu 10 jaar geleden. Ik zat met mijn geliefde opa, oma, broer en ouders in een mooi bungelow parkje aan de andere kant van Nederland terwijl ik bij mijzelf terug keek over 1996 en dacht wat een mooi jaar was dit. Het jaar werd perfect afgesloten. Mijn ouders hadden zelfs zwarte schaatsen met een rood randje voor me gekocht waar ik op mocht schaatsen elke dag, vlak voor onze bungalow. Met mijn regenboog sjaal, zwarte jas en me gekke wolle muts. De sneeuwbalgevechten, de avonden rondom de kerstboom, de gezelschaps spelletjes met mijn broer, opa en oma, paps en mams, allemaal mooie dingen waarmee je 1996 kon afsluiten als kind zijnde.
Dat was vroeger, nu is alles anders. Nu ben ik 16 en zijn mijn ouders gescheiden, zie ik de opa en oma weinig en heb ik al 10 jaar geen bungalow huisje meer gezien. Ook nooit meer geschaatst of echte pret in de sneeuw gehad. Vuurwerk afsteken doe ik met vrienden, niet met mijn ouders, opa of oma, aan het lijntje gehouden met veilige afstanden. Nee, met vrienden en dan gooien we het nog liefst op elkaar. Vooral op elkaar mikken met die romeinse kaarsen, waarvan ik nogsteeds een herrindering koester dat mijn haar aan de rechterkant van mijn hoofd, vlak naast mijn oor, was weggeschroeid.
Mijn aller grootste wens op dit moment is een meisje. Een meisje waarmee ik door de sneeuw kan lopen hand in hand en een heerlijke kerstsfeer opdoen. Eindeloze wandelingen in de sneeuw het liefst. Tot de zon onder gaat. Door het bos terwijl elke tak, van elke boom en elk over gebleven blaadje op de grond, bedekt is met sneeuw. En na de lange wandelingen lekker rondom de kerstboom zitten bij een openhaard met een warme kop thee om de handen weer te warmen. Een meisje waarmee ik kan praten, een meisje die mij begrijpt, een meisje die open staat voor alles, een meisje die het meent als ze zegt dat ze van me houdt. Een meisje waar ik zelf verzot op kan raken. Het is voor mij de ideale kerst gedachte, uren samen zijn. Er loopt vast wel een meisje rond, die om mij geven kan en die op zoek is naar mij, maar het zelf nog niet weet.
En altijd hou je de enge gedachte in je hoofd, van je laatste relatie, het is nu 3 maanden geleden dat ze het met mij uitmaakte. Ik was dolverliefd op haar en ze bleef de 3e nacht al bij mij logeren. De volgende dag werd ze oppeens heel erg moody en ging ze vreemd doen en wou ze niks meer zeggen. Dan wordt je gedumpt en was opnieuw een van mijn relaties over, weer na 4 dagen. Dan begint het te lijken of je vervloekt ben. En dan vraag je je af, gaat het nou de volgende keer weer gebeuren. Dit is dus een levensangst. En wat er allemaal in die 4 dagen in mij gebloeit heeft, heeft 2 maanden geduurt om te verwerken voordat ik verder kon met mijn leven. Ik heb geen spijt dat we samen waren, al was het maar 4 dagen. Het was een mooie tijd, voor zolang het in ieder geval duurde.
Met kerst zou ik het liefst samen zijn, met al mijn hechte vrienden. Allemaal lekker rondom de kerstboom met een leuk CD'tje met rustige muziek op de achtergrond dat ons gezelschap houdt. Lekker met een biertje, een breezertje of een warme bak thee, dat maakt niet zoveel uit, zolang mijn vrienden er maar zijn. Terwijl er cadeautjes onder de boom liggen die we voor elkaar gekocht hebben en we spoedig gaan uitpakken.
Het zou zo mooi kunnen zijn. En als deze kerstwensen tot vervulling zouden komen, kan ik gelukkig sterven, niet dat ik dat van plan ben, maar ik zou het kunnen.
Bart Remmers, 24 - 11- 2006
Http://www.bartjaah.nl