Ferenc Puskas overleden op 79 jarige leeftijd

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 09:45 schreef Soul79 het volgende:
85 interlands, 84 goals, niet slecht

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 09:36 schreef pfaf het volgende:
Held!

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 13:14 schreef BigFire het volgende:
iedereen doet net alsof ze hem kennen terwijl ze toen nog niet eens geboren waren

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 13:14 schreef BigFire het volgende:
iedereen doet net alsof ze hem kennen terwijl ze toen nog niet eens geboren waren

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 13:43 schreef Radegast het volgende:
Van alle beelden die ik van de beste man gezien heb, vind ik hem niet bij de allerbesten ooit horen. Hij was vooral een doelpuntenmachine, geen buitengewoon technisch geniale voetballer zoals z'n teamgenoot Di Stefano, of een Maradona of Cruyff. Meer iemand die overal en altijd op de goede plek stond. Ook knap natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 12:45 schreef Beschouw het volgende:
De Voetballende Majoor is dus niet meer. Alweer een grootheid is ons ontvallen.

Hier een paar foto's als eebetoon aan een fabelachtige linkspoot.

[afbeelding][afbeelding][afbeelding]
[afbeelding][afbeelding][afbeelding]

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 13:14 schreef BigFire het volgende:
iedereen doet net alsof ze hem kennen terwijl ze toen nog niet eens geboren waren

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 13:43 schreef Radegast het volgende:
Van alle beelden die ik van de beste man gezien heb, vind ik hem niet bij de allerbesten ooit horen. Hij was vooral een doelpuntenmachine, geen buitengewoon technisch geniale voetballer zoals z'n teamgenoot Di Stefano, of een Maradona of Cruyff. Meer iemand die overal en altijd op de goede plek stond. Ook knap natuurlijk.

quote:

Op zaterdag 18 november 2006 02:14 schreef golfer het volgende:
Staatsbegravenis zoals Puskas krijgt in Hongarije zit er volgens mij niet in voor Cruijff.

quote:

Op zaterdag 18 november 2006 02:23 schreef Radegast het volgende:


Dat zou dan ook niet aardig zijn op dit moment, hij leeft nog.

Bovendien wil Cruijff dat niet eens gok ik zo...

quote:

Op zaterdag 18 november 2006 02:26 schreef golfer het volgende:

[..]



Mocht ie het wel willen, dan geen witte koets, maar een rood-witte Ajax koets.

quote:

Op zaterdag 18 november 2006 02:26 schreef golfer het volgende:

[..]



Mocht ie het wel willen, dan geen witte koets, maar een rood-witte Ajax koets.

quote:

De beste voetballer die mij ooit een assist gaf is dood. En dat is vreselijk zonde.

Hoe het zover kwam? Daarvoor moeten we heel veel jaren terug. Allereerst naar de tijd dat ondergetekende nog een jongetje was. Een jongetje met een bal. Een jongetje met een bal zoals er heel veel jongetjes waren, zijn en zullen zijn met een bal. Ze lopen over straat, denkbeeldige tegenstanders ontwijkend, kaatsend met hun medespelers die de vorm van bomen of bakstenen muren hebben en af en toe een flitsende schijnbeweging om ruimte te creëren in een onzichtbaar universum. Overal ter wereld doden ze de tijd met hun bal, jonglerend, spelend, schietend.
Hoe het kwam dat ik mijn tijd doodde in een van de meest beroemde voetbaltempels ter wereld? Simpel. Ik moest toch ergens wachten. In mijn geval was dat meestal op mijn grootvader die mij overal mee naar toe nam, bij voorkeur naar de ‘zaak’ zoals hij het niet zonder trots noemde. Mij grootvader verloor zijn zoon, mijn vader, aan het verre buitenland en een liefde voor de wetenschap. Zijn troost school in de volgende generatie aan wie hij zijn haast religieuze clubliefde doorgaf, daartoe in staat gesteld daar zijn kleinzoon een fors gedeelte van zijn jeugd bij hem doorbracht. En voor wie de bestuurskamer van Real Madrid vertrouwd terrein is, is het eenvoudig een klein jongetje met een bal het heiligste der heiligen te laten betreden.
Daar heb ik uren gewacht. Met mijn bal. In de lange gangen waar je geweldige trucs kon uithalen met de muren, in de doorgang naar de kleedkamers waar het zo glad was dat je heel voorzichtig moest dribbelen en in het voorportaal van de grote bestuurskamer waar destijds de prijzenkast van de club hing met daarnaast een bewaker die stierf van de zenuwen elke keer als ik op enkele meters afstand mijn jongleerrecord trachtte te verbeteren.
Waarom niet op het veld. Omdat er ook grenzen zijn. Heel af en toe, als de terreinknechten in een goede bui waren en het veld moesten oplappen lieten ze mij toe. Op voorwaarde dat ik niet op goal zou schieten, geen idee waarom, maar het was ten strengste verboden.
Het was op dat veld waar ik net bezig was aan een trage dribbelsolo dat een opmerkelijke man mij aansprak. Alles aan hem was bruin. Donkerbruin haar, een huid die bijna net zo bruin als zijn pak was en matbruine schoenen. Hij leek regelrecht uit een vergeelde foto gestapt. Hij schreeuwde mij een onverstaanbare kreet toe en wenkte. Hij wenkte om de bal. In de veronderstelling dat het een van de talloze gewichtige personen was die daar vaak rondliepen speelde ik hem een traag balletje toe. De man kaatste de bal terug, een meter of 3 voor me uit. Ik ging er achteraan en kaatste op dezelfde manier de bal naar de andere kant van het veld. Op deze wijze staken we het hele veld over, onderwijl de bal met steeds meer venijn naar elkaar toe spelend. Toen we bijna bij de goal waren schreeuwde de man opnieuw en met zijn rechtervoet draaide hij de bal hoog voor de goal. Ik begreep dat deze pass een afmaker moest zijn en elk gebod vergetend probeerde ik de koers van de bal in te schatten. Jammer genoeg draaide de bal steeds sneller richting de achterlijn waardoor ik er als een gek achteraan moest. Stijf links als ik was kon ik vanaf de rechterkant van het veld de bal onmogelijk nog op doel krijgen maar om geen gezichtsverlies te lijden gooide ik mijzelf met doodsverachting in een halve vliegende tackle richting voorzet en wist hem bijna vanaf de achterlijn met een krachteloos rollertje alsnog de goal in te krijgen. De man klapte, een zeer vreemd geluid in een leeg stadion, en zei met een enorme glimlach op zijn gezicht; ’Sorry, verkeerde been’. ‘Inderdaad’ antwoordde ik, in de veronderstelling dat hij het over mijn rechtervoet had. Een krachtige hand om overeind te komen en daarna een bemoedigend schouderklopje. Zo eindigde mijn een-tweetje met Ferenc Puskás, de beste Europese aanvaller aller tijden.

Ferenc Puskás. Zo bekend en tegelijkertijd een mysterie. Behoort tot de klasse der voetballers die bewonderd worden zonder dat hun carričre samen gebracht kan worden in een beeld, één fantastische goal of mooie actie zoals dat bij latere generaties wél gebeurde.
Puskás was de belangrijkste speler, de ultieme vedette van een van de beste teams aller tijden. Het Hongarije uit de vroege jaren ‘50 kan de concurrentie met Pele’s dreamteam uit 1970 aan in de strijd om de titel van beste team ooit. 4 jaar lang was het niet de vraag of maar hoe Hongarije zou winnen.
Honved, de club die de kern van het nationale elftal verschafte, was een militaire club. Alle spelers waren beroepsmilitairen en na de winst op de Olympische Spelen in 1952 werd Ferenc Puskás bevorderd tot majoor. Vandaar dat de gedrongen ogende maar kwikzilverachtig dribbelende scherpschutter the Galloping Major werd genoemd. De onbetwiste leider van een Hongaarse armada die de wereld voorgoed zou veranderen.
Het op eigen bodem ongeslagen Engeland werd van de mat geveegd in een standaardwedstrijd die het voetbal totaal op zijn kop zette. Het verouderde Engelse systeem, tot dan toe heilig in de gehele wereld, werd gekraakt, gefileerd. 3-6 was de uitslag, een cultuuromslag het resultaat. Vanaf dat moment zag Engeland in dat het af en toe het eiland zou moeten verlaten wilde het de tegenstand kunnen bijbenen en zag de rest van de wereld dat Europa meer te bieden had dan het stijve Engelse model. In 1954 vertrok Hongarije naar het WK in Zwitserland als favoriet, als dat nog de lading dekte. Er was geen enkele twijfel over wat de uitslag zou zijn en als opwarmer wasten The Mighty Magyars Engeland in een return nog eens de oren, 7-1 Engelands grootste nederlaag ooit.
In Zwitserland presenteerde Hongarije zich als een supermacht met de slagkracht van een vliegdekschip. En dan deed Ladislao Kubala, gevlucht naar het buitenland en in ’99 nog uitgeroepen tot beste voetballer van Barcelona ooit(vóór Maradona en Cruijff), niet eens mee. Achter de topzware aanval heerste József Bozsik, een strateeg van de hoogste orde. Traag als een slak maar zo intelligent als hij waren er weinigen. Hij was de eerste lijn van aanvoer naar Nándor Hidegkuti, een revolutionaire zwervende aanvaller die voorloper was in het terugzakken uit de aanval. Snel,handig, creatief en doeltreffend bovendien. Zoltán Czibor was de razendsnelle vleugelflitser die vanaf links zijn voorzetten los liet op de rijzige Sándor Kocsis. Bijgenaamd het gouden hoofd, omdat Kocsis kon koppen met een kracht en accuratesse waarmee anderen schieten. En Puskás dus. Een kleine gedrongen aanvaller met een beeldige techniek, geniaal spelinzicht en bovenal een dodelijk schot. In het linkerbeen, want Puskás' linkerbeen was een briljant wapen. Puskás kon trappen zoals geen enkele andere speler dat kon. Het effect, de kracht en de nauwkeurigheid die Puskás in zijn schoten legde is fenomenaal, zeker gezien het feit dat de bal destijds een loodzware leren kogel was zonder enige aërodynamica. Puskás schoot beter dan welke specialist van nu, met inferieur materiaal bovendien.
Hongarije ging de groepsfase door op een wijze die wij nu freewheelen zouden noemen. 2 wedstrijden, 17 goals voor, 3 tegen.
Dit verhaal zou een fijn beloop krijgen als er niet iets dramatisch zou zijn gebeurd. In de wedstrijd waarin West-Duitsland werd vernederd(met 8-3) deelde de Duitse sterspeler Liebrich een doodschop uit aan Puskás. Puskás kon geen stap meer verzetten en bleef tot de finale aan de kant. In de Braziliaanse voetbalgeschiedenis is het gedwongen supporterschap van Puskás nog goed voor een fraaie anekdote. Hongarije(de sterrenploeg van ’54) en Brazilië(de sterrenploeg van 4 jaar later) ontmoetten elkaar in de kwartfinale in de wedstrijd die als de slag om Bern in de boeken ging. De Brazilianen hadden een dag eerder de Hongaren bekeken tijdens hun training en kwamen bibberend het veld in, een angst die omsloeg in de overtuiging dat geweld de enige optie was. Ze schopten naar alles wat bewoog, zonder resultaat want Hongarije won zonder al te veel moeite. Volgens overlevering wilde Ferenc Puskás zich echter niet onbetuigd laten in het geweld dat zijn teamgenoten trof en haalde hij met zijn fles sterke drank(het waren andere tijden) uit naar Pinheiro na het laatste fluitsignaal. De aansluitende vechtpartij ging door tot in de kleedkamer en zorgde voor een stortvloed aan fraaie voorpagina’s in heel Europa met foto’s van bont gekleurde Brazilianen op de vuist met vrijwel alles en iedereen in de buurt.
Hongarije haalde de finale en maakte 1 grote fout. Het stelde Puskás op. Over de aard van zijn blessure verschillen de meningen, van een breuk tot een serieuze scheuring , maar feit is dat Puskás na 6 minuten scoorde met zijn gebroken dan wel ernstig geblesseerde been en het na 10 minuten 2-0 stond voor de Hongaren. Wat zich daarna afspeelde bejubelen de Duitsers als Das wunder von Bern en betreurt de rest van de wereld als een van de grootste vormen van onrecht dat het voetbal ooit zag. De Duitsers wonnen met 3-2, ook omdat Puskás die na 10 minuten geen stap meer kon zetten, 2 minuten voor tijd zowaar nog de gelijkmaker wist te produceren die om onduidelijke redenen werd afgekeurd. Werner Liebrich won de prijs voor beste speler van het toernooi. Ook dat nog.

In 1956 proefde Hongarije van de vrijheid onder Imre Nagy en werd voor even het communistische juk van zich af geworpen. Voor de spelers van Honved, vanwege een tour tijdens de revolutie in het buitenland verblijvend, leek er geen weg meer terug toen de Russen met harde hand de dictatuur terugbrachten. Veel spelers vluchtten en weigerden terug te keren naar Hongarije, zo ook Puskás. De FIFA, ook toen al behept met bureaucratische starheid schorste Puskás en de zijnen voor 2 jaar. Ferenc Puskás, held van Hongarije werd een banneling.
De ironie is dat Puskás zijn vrijheid vond onder de laatste fascist van Europa. In het Spanje van Franco was alles mogelijk voor vrienden van El Caudillo, en Santiago Bernabéu de voorzitter van Real Madrid was een zeer invloedrijke vriend. Puskás werd ingelijfd door een sterrenensemble zonder weerga, geen FIFA die daar wat aan kon veranderen. De Hongaarse topschutter kwam terecht in het beste clubteam ter wereld. De statige Uruguayaan José Santamaria, de snelste linksbuiten ooit, Francisco el supersónico Gento en de geniale Fransman Raymond Kopa. De een was nog beroemder dan de ander. En niemand kon tippen aan de absolute vedette van de club: Alfredo di Stefano, op dat moment ’s werelds beste voetballer.
Ferenc Puskás en Alfredo Di Stefano zouden het beste spitsenkoppel ooit gaan vormen. Twee legenden, twee gelijken en tegelijkertijd twee totaal verschillende personen. Zoals Di Stefano zich tegen de macht vleide, zo deed Puskás dat tegen het publiek. Di Stefano was een formidabel voetballer; een tactisch genie, een multifunctionele teamspeler en een onstuitbare wervelwind ineen, maar een afschuwelijke man. Een alcoholistische rokkenjager die zich met liefde wentelde in zijn vooraanstaande positie onder de rokken van de macht, Bernabéu en Franco. Zijn transfer wordt vaak aangegrepen als bewijs voor de bevoorrechte positie die Madrid innam maar daarbij wordt geheel voorbij gegaan aan de persoon Di Stefano zelf. Di Stefano accepteerde het Madrileense aanbod maar al te graag; in de hoofdstad bood het leven hem al wat hij wilde. Di Stefano zwaaide de scepter in de kleedkamer zoals zijn beschermers dat in de bestuurskamer en regering pleegden te doen. Absoluut. De carričre van de geniale spelmaker en Braziliaanse wereldkampioen Didi werd door Di Stefano vakkundig de nek omgedraaid omdat hij zijn status bedreigde. Raymond Kopa, de concurrent van Didi, was een brave man die alles deed wat de Argentijn hem vroeg en werd dus juist door hem beschermd.
De zachtaardige Puskás was in alles een tegenbeeld. Een vriendelijke man, vluchteling uit een dictatuur die zich temidden van gezagsdragers als een kind kon gedragen en op die manier de spanning brak. ’Kijk jongens, de ijscoman’ riep hij tijdens een van de vele militaire parades wijzend op de admiraal der Zee in zijn witte uniform. In Madrid, de stad van een miljoen lijken, was Ferenc Puskás de enige die onbestraft het regime kon bespotten. Want Puskás dwong respect af, bewees samen te kunnen spelen met de andere superster en had bovendien het vertrouwen van de coach, zijn vroegere leermeester. Het is voor de jeugd misschien goed te beseffen dat puskás al 31 was toen hij bij Real tekende. Desalniettemin presteerde hij bovenmenselijk. 4 maal topscorer, 156 goals in 180 wedstrijden, 5 maal kampioen en tweemaal de beste van Europa. De Europacupfinale tegen Eintracht Frankfurt is verplichte kost voor elke voetballiefhebber, de oudjes Di Stefano(3 x) en Puskás (4x) slopen Frankfurt in een van de beste wedstrijden ooit gespeeld(7-3). The Galloping Major werd in Spanje, canoncito, het kleine kanon. ’Bang’ gilde het publiek wanneer hij aanlegde voor een van zijn fantastische schoten. Madrid werd de voetbalhoofdstad van de wereld en geloof het of niet, zelfs in zware tijden halen mensen daar hun vreugde uit. Het succes van Real Madrid trok het fascisme aan -en niet andersom, zoals spijtig genoeg te vaak beweerd wordt- en zoals wel vaker werd sport een propagandamiddel. Dat heeft, onterecht, een schandelijke deken over een van de fraaiste sportperiodes ooit gelegd. Maar Ferenc Puskás heeft daarin altijd zijn waardigheid weten te behouden, was een vrije geest in een van de laatste gesloten landen van West-Europa. Hij was voor een oude generatie meer dan alleen een goede voetballer. Een held.

Ferenc Puskás, 's werelds grootste goalgetter, sleet zijn laatste jaren in zijn eigen wereld. De ziekte van Alzheimer stelde hem niet meer in staat nog te bevatten wat er om hem heen gebeurde. Misschien wist hij niet eens meer wie hij was. Zonder notie van zijn roem noch de vergankelijkheid daarvan vulde hij zijn dagen voor zijn ene raam in Boedapest, uitkijkend op een van de typische lange lanen met eeuwig herfstige bomen. En zo poëtisch als dit mag klinken, zo treurig was het. Puskás is berooid gestorven, was afhankelijk van benefietwedstrijden en de veiling van al zijn bezittingen, waaronder zijn olympische en WK medailles, voor zijn verzorging omdat ook legenden rekeningen moeten betalen. Hoe anders verging het zijn spitsenbroeder, thans erevoorzitter van Madrid, die zijn dagen slijt in de luxueuze veteranenclub van Real Madrid. Ook een stokoude man die zijn einde voelt naderen, zij het wat behaaglijker, met wat meer warmte van de spotlichten. Gelijken, maar zo verschillend.

Ferenc Puskás was het enige idool van mijn grootvader. Een foto van hun beiden was het laatste wat ik in zijn kist legde, toen ik hem iets meer dan een jaar geleden begroef. “Heeft die oude boef me toch nog overleefd” had hij in het ziekenhuis nog gemopperd. Met het afscheid van canoncito is een tijdperk ten einde.

Ferenc Puskás is niet meer met ons. En dat is vreselijk zonde.