OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Het is hier geen dagelijkse ellende, mijn kinderen zijn geen onopgevoed zooitje, noch zijn wij de familie Flodder van de buurt, maar toch spelen hier ook problemen die, naar ik heb begrepen, in iedere familie in meerdere of mindere mate voorkomen.
Nummer 1 levert doorgaans de meeste problemen op, op de voet gevolgd door de tweede. Deze laatste is minder overheersend en juist meer oppervlakkig aanwezig. Onopvallend, maar toch zo geniepig, omdat het wel hun hele gedrag beheerst.
Onze grootouders zeiden het al over onze ouders, onze ouders over ons, en wij lopen er eveneens tegenaan, hetzij met iedere generatie weer een stukje erger. Ik wil niet à la Balkenende brullen over normen en waarden, maar het vat wel mooi samen waar ik op doel.
In de generatie van mijn kinderen (dus niet alleen bij mijn eigen kinderen maar ook bij die van anderen) mis ik: respect en tevredenheid met kleine dingen.
Ze zijn vaak brutaal, hebben moeite met beleefdheidsvormen (vooral ook omdat al die ouderen van nu er zo op aandringen 'zeg maar je en jij' grrr, daar gaan je opvoedkundige bijdragen), en ik merk dat spoeelgoed waar wij vroeger een moord voor zouden doen, nu achteloos in ontvangst wordt genomen. Wel met enige blijdschap, maar alles is al snel zo 'normaal'.
Ik doe mijn best de kinderen blij te laten zijn met kleine dingen, verwen ze niet teveel (kan ook niet: groot gezin, weinig geld), leer ze beleefd te zijn, maar het lijkt niet echt aan te slaan. Dat wil zeggen, vergeleken met veel andere kinderen zijn ze nog best heel beleefd en respectvol, maar niet zoals ik zelf vroeger was. Misschien heb ik te hoge verwachtingen, maar hoe dan ook vind ik het jammer.
Als ik daarbij zie hoe jong de kinderen van nu 'volwassen' worden, dan schrik ik, zoals mijn ouders en grootouders daar ook vast wel zijn geschrokken. Ik vraag me af waar dit vandaan komt.
Er is duidelijk al jarenlang een verschuiving gaande. 'Meegaan met de tijd' noemen ze dat, maar ik weet niet of ik er wel zo blij mee ben.
Deze drie topics zijn overigens niet omdat ik er echt niet meer uitkom, maar meer omdat ik zó nieuwsgierig ben hoe jullie dit oplossen en hiermee omgaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 16-11-2006 09:01:51 ]
Nummer 1 levert doorgaans de meeste problemen op, op de voet gevolgd door de tweede. Deze laatste is minder overheersend en juist meer oppervlakkig aanwezig. Onopvallend, maar toch zo geniepig, omdat het wel hun hele gedrag beheerst.
Onze grootouders zeiden het al over onze ouders, onze ouders over ons, en wij lopen er eveneens tegenaan, hetzij met iedere generatie weer een stukje erger. Ik wil niet à la Balkenende brullen over normen en waarden, maar het vat wel mooi samen waar ik op doel.
In de generatie van mijn kinderen (dus niet alleen bij mijn eigen kinderen maar ook bij die van anderen) mis ik: respect en tevredenheid met kleine dingen.
Ze zijn vaak brutaal, hebben moeite met beleefdheidsvormen (vooral ook omdat al die ouderen van nu er zo op aandringen 'zeg maar je en jij' grrr, daar gaan je opvoedkundige bijdragen), en ik merk dat spoeelgoed waar wij vroeger een moord voor zouden doen, nu achteloos in ontvangst wordt genomen. Wel met enige blijdschap, maar alles is al snel zo 'normaal'.
Ik doe mijn best de kinderen blij te laten zijn met kleine dingen, verwen ze niet teveel (kan ook niet: groot gezin, weinig geld), leer ze beleefd te zijn, maar het lijkt niet echt aan te slaan. Dat wil zeggen, vergeleken met veel andere kinderen zijn ze nog best heel beleefd en respectvol, maar niet zoals ik zelf vroeger was. Misschien heb ik te hoge verwachtingen, maar hoe dan ook vind ik het jammer.
Als ik daarbij zie hoe jong de kinderen van nu 'volwassen' worden, dan schrik ik, zoals mijn ouders en grootouders daar ook vast wel zijn geschrokken. Ik vraag me af waar dit vandaan komt.
Er is duidelijk al jarenlang een verschuiving gaande. 'Meegaan met de tijd' noemen ze dat, maar ik weet niet of ik er wel zo blij mee ben.
Deze drie topics zijn overigens niet omdat ik er echt niet meer uitkom, maar meer omdat ik zó nieuwsgierig ben hoe jullie dit oplossen en hiermee omgaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 16-11-2006 09:01:51 ]
Ik weet het (ook) nog niet, hoe we dat allemaal gaan doen. Maar ondanks dat ik het nog niet gelezen heb, spreekt de titel van onderstaand boek me wel aan:
.
Gewoon, keep it simple. Duidelijke regels, konsekwent zijn, en allebei hetzelfde vinden en doen.
(tvp dus)
.
.Gewoon, keep it simple. Duidelijke regels, konsekwent zijn, en allebei hetzelfde vinden en doen.
(tvp dus)
"I'm interested in anything about revolt, disorder, chaos, especially activity that appears to have no meaning.
It seems to me to be the road toward freedom. - Jim Morrison"
It seems to me to be the road toward freedom. - Jim Morrison"
Ik ben een tijd heel strikt en streng geweest, zoals mijn ouders ook waren. Ik werd al snel aan alle kanten aangevallen dat ik niet zo streng moest zijn. In die tijd was ik nog heel jong (ca 23) en trok me dat best aan. Je hoort als ouder niet graag dat je het verkeerd doet, maar als je hoort dat de kinderen net getrainde soldaatjes zijn met hun 'u' en netjes bedanken etc. dan ga je vanzelf twijfelen.
Ik vond zelf dat ik het helemaal niet verkeerd deed, maar men vond mijn opvoeding maar ouderwets (ik sloeg niet, maar was wel snel met corrigeren als ze iets 'niet goed' deden/brutaal waren, zonder voor mijn gevoel een agentje te zijn), vooral later toen ik mijn huidige vriend leerde kennen had mijn schoonmoeder veel aan te merken op wat ik deed, met als gevolg dat ik de laatste vijf jaar heel erg ben gaan versoepelen.
Daar heb ik nu spijt van, ze waren vroeger veel beleefder en respectvoller. Nu worden ze ook ouder en naderen de puberteit, maar goed, ik vind ze echt anders dan hoe ik zelf vroeger was, maar ik voed ze ook veel milder op dan mijn ouders deden. Dan vraag ik me af, wat is beter?
Ik vond zelf dat ik het helemaal niet verkeerd deed, maar men vond mijn opvoeding maar ouderwets (ik sloeg niet, maar was wel snel met corrigeren als ze iets 'niet goed' deden/brutaal waren, zonder voor mijn gevoel een agentje te zijn), vooral later toen ik mijn huidige vriend leerde kennen had mijn schoonmoeder veel aan te merken op wat ik deed, met als gevolg dat ik de laatste vijf jaar heel erg ben gaan versoepelen.
Daar heb ik nu spijt van, ze waren vroeger veel beleefder en respectvoller. Nu worden ze ook ouder en naderen de puberteit, maar goed, ik vind ze echt anders dan hoe ik zelf vroeger was, maar ik voed ze ook veel milder op dan mijn ouders deden. Dan vraag ik me af, wat is beter?
Volgens mij hoef je je echt nergens voor te schamen als je kind 'u' zegt en netjes bedankt.
Ik woon tegenover een (basis)schoolplein en de meeste ouders moeten zich de ogen uit hun kop schamen wat opvoeding betreft. Serieus.
Ik woon tegenover een (basis)schoolplein en de meeste ouders moeten zich de ogen uit hun kop schamen wat opvoeding betreft. Serieus.
"I'm interested in anything about revolt, disorder, chaos, especially activity that appears to have no meaning.
It seems to me to be the road toward freedom. - Jim Morrison"
It seems to me to be the road toward freedom. - Jim Morrison"
Netsplitter
#jesuisMasi
Wat is er mis met u en netjes dank u wel zeggen???
Dat zou het eerste zijn wat ik m'n kids zou leren.
Iets wat totaal ontbreekt bij de huidige jeugd...
Dat zou het eerste zijn wat ik m'n kids zou leren.
Iets wat totaal ontbreekt bij de huidige jeugd...
OxygeneFRL-vrijdag 8 mei 2020 @ 08:52:59: Ik had een pleuris hekel aan je maar nu ik weet dat je tegen een vuurwerkverbod ben, hou ik van je.
Ik wil ook dat mijn kinderen u zeggen, maar bijna alle ouderen waar mijn kinderen mee in aanraking komen willen dat niet en zeggen dan 'zeg maar je en jij hoor'.
Daar kan ik me echt aan irriteren, want het maakt het heel verwarrend voor ze. Het is geen automatisme meer dat ze bij een ouder iemand automatisch 'u' moeten zeggen, omdat meer dan de helft het niet wil. Dan voelen ze zich ineens oud of zo.
Bedanken doen ze allemaal, zelfs de jongste hoef ik er bijna nooit aan te herinneren (alleen als ze ergens in een vreemde situatie is, maar goed ze is nog maar 2), alleen de éénnaoudste vergeet het nog wel eens, ze is zo erg daarin
Daar kan ik me echt aan irriteren, want het maakt het heel verwarrend voor ze. Het is geen automatisme meer dat ze bij een ouder iemand automatisch 'u' moeten zeggen, omdat meer dan de helft het niet wil. Dan voelen ze zich ineens oud of zo.
Bedanken doen ze allemaal, zelfs de jongste hoef ik er bijna nooit aan te herinneren (alleen als ze ergens in een vreemde situatie is, maar goed ze is nog maar 2), alleen de éénnaoudste vergeet het nog wel eens, ze is zo erg daarin
Netsplitter
#jesuisMasi
Dan nog, mij is altijd geleerd dat ik altijd moet beginnen met u en pas als men zegt dat je ook jij kan zeggen dat u dan niet meer hoeft.quote:Op donderdag 16 november 2006 09:30 schreef Tan het volgende:
Ik wil ook dat mijn kinderen u zeggen, maar bijna alle ouderen waar mijn kinderen mee in aanraking komen willen dat niet en zeggen dan 'zeg maar je en jij hoor'.
Daar kan ik me echt aan irriteren, want het maakt het heel verwarrend voor ze. Het is geen automatisme meer dat ze bij een ouder iemand automatisch 'u' moeten zeggen, omdat meer dan de helft het niet wil. Dan voelen ze zich ineens oud of zo.
Wanneer de andere partij zich daar aan ergert is dat hun probleem, niet die van jou of je kids.
Dat zou de omgedraaide wereld zijn.
Daarbij is dit stukje opvoeding zeer nuttig voor later wanneer ze werken.
Dan hebben ze meteen een streepje voor.
OxygeneFRL-vrijdag 8 mei 2020 @ 08:52:59: Ik had een pleuris hekel aan je maar nu ik weet dat je tegen een vuurwerkverbod ben, hou ik van je.
Dat leer ik ze ook hoor, in eerste instantie U, en pas als de ander aan blijft dringen op 'je en jij' mag je dat wel zeggen. De oudste kiest er meestal voor om toch nog u te zeggen, maar de ander is al lang blij dat ze daar niet meer aan hoeft te denken.quote:Op donderdag 16 november 2006 09:33 schreef Netsplitter het volgende:
[..]
Dan nog, mij is altijd geleerd dat ik altijd moet beginnen met u en pas als men zegt dat je ook jij kan zeggen dat u dan niet meer hoeft.
Wanneer de andere partij zich daar aan ergert is dat hun probleem, niet die van jou of je kids.
Dat zou de omgedraaide wereld zijn.
Daarbij is dit stukje opvoeding zeer nuttig voor later wanneer ze werken.
Dan hebben ze meteen een streepje voor.
Toch vinden ze het beiden moeilijk om consequent U te blijven zeggen. Ik moet ze zó vaak verbeteren nog. Vooral dus omdat bijna iedereen niet wil dat ze 'u' zeggen; het is dus niet vanzelfsprekend voor ze.
Ik vind het zelf fijn om u te zeggen, je creëert een bepaalde afstand. Dat zgn. amicale vind ik helemaal niet prettig.
Mijn schoomoeder wil ook niet met 'u' aangesproken worden, niet door mij maar ook niet door mijn kinderen. Alleen al daarom blijf ik stug 'u' zeggen, maar dat heeft in dit geval dus niets met beleefdheid te maken maar met de 'afstand' die ik hierboven bedoel.
(dit even terzijde )
(dit even terzijde )
)
Netsplitter
#jesuisMasi
Top opvoeding dus.quote:Op donderdag 16 november 2006 09:41 schreef Tan het volgende:
[..]
Dat leer ik ze ook hoor, in eerste instantie U, en pas als de ander aan blijft dringen op 'je en jij' mag je dat wel zeggen. De oudste kiest er meestal voor om toch nog u te zeggen, maar de ander is al lang blij dat ze daar niet meer aan hoeft te denken.
Toch vinden ze het beiden moeilijk om consequent U te blijven zeggen. Ik moet ze zó vaak verbeteren nog. Vooral dus omdat bijna iedereen niet wil dat ze 'u' zeggen; het is dus niet vanzelfsprekend voor ze.
Ik vind het zelf fijn om u te zeggen, je creëert een bepaalde afstand. Dat zgn. amicale vind ik helemaal niet prettig.
Waar ik me ook altijd dood aan erger is het eeuwige hé gebler wanneer men iets niet goed hoort...
Wat is er mis met "wat zeg je"?
Dat is ook iets wat de jeugd totaal niet meer leert helaas...
OxygeneFRL-vrijdag 8 mei 2020 @ 08:52:59: Ik had een pleuris hekel aan je maar nu ik weet dat je tegen een vuurwerkverbod ben, hou ik van je.
Of gewoon een grote mond als ze het ergens niet mee eens zijn, daar stoor ik me echt aan. Bij mijn eigen kinderen kunnen ze direct naar hun kamer en mogen ze terugkomen als ze het normaal kunnen vragen/zeggen. Dat werkt redelijk, in ieder geval voor dat moment wel, maar de keer daarop krijg ik gerust weer een grote mond. Iets wat ik vroeger niet had gedurfd
Dat snap ik dus echt niet, waar dat vandaan komt. Ik had vroeger absoluut meer respect voor mijn ouders dan mijn eigen kinderen.
Dat snap ik dus echt niet, waar dat vandaan komt. Ik had vroeger absoluut meer respect voor mijn ouders dan mijn eigen kinderen.
Mijn kinderen zijn nog wat klein maar wat we wel al meegeven is dat iemand niet een "heee, een hij of zij" is bijv. maar een meneer of mevrouw. Iedereen die je niet kent valt in de categorie meneer of mevrouw. Daar zijn wij heel duidelijk in en dat hebben ze allebei heel erg goed onder de knie. Soms is het wel heel moeilijk als het iemand is die je wel een beetje kent zoals Iris laats met een buurman, die noemde ze maar "buurmeneer" .
Toevallig had ik het er vanmorgen over met het hoofd van Iris' toekomstige basisschool. Hoe belangrijk ik dat vind, respect voor oudere mensen e.d. Gelukkig noemen ze de leraren niet meer alleen bij hun voornaam, wat ook een tijdje een populaire trend was maar zijn ze gewoon weer meneer of juffrouw zusenzo.
Ik heb zelf enorme moeite om mensen die ouder zijn dan ik met jij en jou aan te spreken, zelfs bij collega's, en eigenlijk wil ik dat mijn kinderen ook meegeven.
Toevallig had ik het er vanmorgen over met het hoofd van Iris' toekomstige basisschool. Hoe belangrijk ik dat vind, respect voor oudere mensen e.d. Gelukkig noemen ze de leraren niet meer alleen bij hun voornaam, wat ook een tijdje een populaire trend was maar zijn ze gewoon weer meneer of juffrouw zusenzo.
Ik heb zelf enorme moeite om mensen die ouder zijn dan ik met jij en jou aan te spreken, zelfs bij collega's, en eigenlijk wil ik dat mijn kinderen ook meegeven.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Waarom is u zeggen een teken van respect?
Bij weze van spreken 5 minuten geleden achter de rug van betreffende persoon om roddelen, en op dit moment aanspreken met u, heb je dan respect voor die persoon? Volgens mij niet, ondanks die u vorm.
Ik heb er zelf een erge moeite mee om respect te tonen waar geen gevoel bij zit. Dan heb je namelijk geen mogelijkheid meer om iemand die je echt respecteert op een respectvolle manier te gedenken (respect is voor mij veel meer het algeheel handelen naar iemand, en je denken over iemand, dan het lege woord u)
Persoonlijk is iemand die staat op het gebruik van het woord u een deel van mijn respect gelijk kwijt, het is namelijk vaak een onderdeel van een houding alsof jij niets bent, puur omdat je een aantal jaar jonger bent.
Bij weze van spreken 5 minuten geleden achter de rug van betreffende persoon om roddelen, en op dit moment aanspreken met u, heb je dan respect voor die persoon? Volgens mij niet, ondanks die u vorm.
Ik heb er zelf een erge moeite mee om respect te tonen waar geen gevoel bij zit. Dan heb je namelijk geen mogelijkheid meer om iemand die je echt respecteert op een respectvolle manier te gedenken (respect is voor mij veel meer het algeheel handelen naar iemand, en je denken over iemand, dan het lege woord u)
Persoonlijk is iemand die staat op het gebruik van het woord u een deel van mijn respect gelijk kwijt, het is namelijk vaak een onderdeel van een houding alsof jij niets bent, puur omdat je een aantal jaar jonger bent.
Ik denk dat het ook belangrijk is om je kind niet gedwongen een afstand te laten bestaan, want als ik jouw verhaal lees lijkt het haast wel alsof je "dwangmatig" (misschien zwaar woord, maar weet het even niet anders te verwoorden) afstand blijft creëren. Als voorbeeld je schoonmoeder. Ik kan me voorstellen dat als je in een gezin wordt opgenomen (schoonfamilie) en je schoonmoeder zoekt toenadering door bijvoorbeeld te willen tutoyeren, dan vind ik eerder dat je de betreffende persoon niet serieus neemt door zijn verzoek hierin niet in te willigen en het "stug u blijven zeggen" vind ik eerder respectloos en kinderachtig. En dan heb ik het dus puur over familie, de moeder van je man...quote:Op donderdag 16 november 2006 09:43 schreef Tan het volgende:
Mijn schoomoeder wil ook niet met 'u' aangesproken worden, niet door mij maar ook niet door mijn kinderen. Alleen al daarom blijf ik stug 'u' zeggen, maar dat heeft in dit geval dus niets met beleefdheid te maken maar met de 'afstand' die ik hierboven bedoel.
(dit even terzijde )
MaarVoorEenToverspreukVanKwaliteitBenJeZomaar1000GuldenKwijt
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
Ik vind het ook moeilijk om ze dat te leren , want hier ook de meeste mensen zeggen gelijk" zeg maar jij hoor" en zo word het voor kinderen wel heel lastig waneer ze nu u en waneer ze nu jij moeten zeggen.
Bij ons op school zijn de leerkrachten zelfs van het je en jij en worden ze aan gesproken met de voornaam.
Nu doen ze het meestal wel goed
Laatst waren wij ergens en Fachelle (4) wilde wat vragen aan een mevrouw .
Komt ze naar me toe met is dat nu een u of een jij?
En dan zit je met je gezicht in de plooi uit te leggen dat je gewoon u zegt en als mensen vinden dat dat niet hoeft ze wel zeggen zeg maar je of jij.
Bij ons op school zijn de leerkrachten zelfs van het je en jij en worden ze aan gesproken met de voornaam.
Nu doen ze het meestal wel goed
Laatst waren wij ergens en Fachelle (4) wilde wat vragen aan een mevrouw .
Komt ze naar me toe met is dat nu een u of een jij?
is dat nu een u of een jij?En dan zit je met je gezicht in de plooi uit te leggen dat je gewoon u zegt en als mensen vinden dat dat niet hoeft ze wel zeggen zeg maar je of jij.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Je zegt u tot diegene zelf aangeeft dat dat niet hoeft. Zo probeer ik het Christan te leren. Dat heeft volgens mij vooral te maken met beleefdheid, en wat minder met respect, want dat zit niet in 1 woordje.
Wij hebben altijd consequent 'wat zeg je?' geantwoord als we hem niet verstonden en dat doet hij dus automatisch ook. De enkele keer dat er toch een huh of hè uitkomt reageren we daar simpelweg niet op. Werkt prima.
Net als: hoe vraag je dat ook alweer? Alsjeblieft komt er dan alsnog (hij weet het wel ). Ook dingen als dankjewel zeggen en een hand geven als je komt of weggaat passen we consequent toe. Als hij niet anders ziet, is het vanzelfsprekend en dus gewoon.
Dit zijn allemaal dingen die ik vroeger ook geleerd heb. Ik vind ze nog steeds handig, als je het zo geleerd hebt kun je je in alle situaties redden.
Ik moest ook erg lachen toen we onze nieuwe auto gingen ophalen en Christan de verkoper netjes een hand gaf en zich voorstelde met zijn voor- en achternaam Zo ver had ik de opvoeding nog niet doorgedrukt maar hij pikte dat zelf al netjes op!
Wij hebben altijd consequent 'wat zeg je?' geantwoord als we hem niet verstonden en dat doet hij dus automatisch ook. De enkele keer dat er toch een huh of hè uitkomt reageren we daar simpelweg niet op. Werkt prima.
Net als: hoe vraag je dat ook alweer? Alsjeblieft komt er dan alsnog (hij weet het wel ). Ook dingen als dankjewel zeggen en een hand geven als je komt of weggaat passen we consequent toe. Als hij niet anders ziet, is het vanzelfsprekend en dus gewoon.
). Ook dingen als dankjewel zeggen en een hand geven als je komt of weggaat passen we consequent toe. Als hij niet anders ziet, is het vanzelfsprekend en dus gewoon.Dit zijn allemaal dingen die ik vroeger ook geleerd heb. Ik vind ze nog steeds handig, als je het zo geleerd hebt kun je je in alle situaties redden.
Ik moest ook erg lachen toen we onze nieuwe auto gingen ophalen en Christan de verkoper netjes een hand gaf en zich voorstelde met zijn voor- en achternaam Zo ver had ik de opvoeding nog niet doorgedrukt maar hij pikte dat zelf al netjes op!
maar hij pikte dat zelf al netjes op!
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Ook bij ons thuis werd er streng toegekeken dat je tegen andere mensen u, meneer en mevrouw zei. Vergiste je je een keertje, omdat diegene aangaf dat het best je en jij mocht zijn, kreeg je een boze blik van moeders of vaders. Het werd gewoon niet getolereerd. Had niks met respect te maken, puur met een stukje afstand houden. Doordat er zo op gehamerd werd, kan ik nu tegen oudere collega's nog steeds geen je en jij zeggen. Regelmatig word ik er op aangesproken dat ik best wat amicaler mag zijn.
Mijn kinderen is het ook met de paplepel ingegoten. Het is u, meneer en mevrouw.
Opa en oma is soms je, mits het niet in een dialectzin valt, want dan word het je, jou, stou en douw(friesisme, staddialect) leraren werd dan meesterhuppeldepup, of jufzusenzo. Er was best wel eens een leraar die dat vervelend vond, dan losten mijn kinderen dat op door te zeggen dat het van ons moest.Het is je vriendje niet tenslotte.
Het he? of watte werd dan ook consekwent verbeterd door" wat zeg je, of wat zegt u?"
De vrienden van mijn nu al oudere kinderen zeggen wel je tegen me, maar niet met de noncelance die ik vaak op het werk of in het buurthuis zie.
Of het nu respect is voor de 'oudere' generatie, of omdat het er ingestampt is door thuis, ze zullen er altijd profijt van hebben denk ik.
Het is niet zo dat ik bazen, chefs , of anderen als mijn meerdere, hoger dan mij zie, ik zie het als een klein stukje afstand wat er soms moet zijn.
De scheiding van zakelijk en prive......
Mijn kinderen is het ook met de paplepel ingegoten. Het is u, meneer en mevrouw.
Opa en oma is soms je, mits het niet in een dialectzin valt, want dan word het je, jou, stou en douw(friesisme, staddialect) leraren werd dan meesterhuppeldepup, of jufzusenzo. Er was best wel eens een leraar die dat vervelend vond, dan losten mijn kinderen dat op door te zeggen dat het van ons moest.Het is je vriendje niet tenslotte.
Het he? of watte werd dan ook consekwent verbeterd door" wat zeg je, of wat zegt u?"
De vrienden van mijn nu al oudere kinderen zeggen wel je tegen me, maar niet met de noncelance die ik vaak op het werk of in het buurthuis zie.
Of het nu respect is voor de 'oudere' generatie, of omdat het er ingestampt is door thuis, ze zullen er altijd profijt van hebben denk ik.
Het is niet zo dat ik bazen, chefs , of anderen als mijn meerdere, hoger dan mij zie, ik zie het als een klein stukje afstand wat er soms moet zijn.
De scheiding van zakelijk en prive......
'Juist door het verschil kan je onderscheid maken. Iedereen is anders, wat ons gelijk maakt is dat we mensen zijn met respect naar elkaar, toch . . .�
|
|
