Ik heb hier iets voor je, binnen je butget en ook nog eens culinair.
Dit is een rapportje van een Amsterdamse beterweter maar ik mag die peer wel.
La Pergola: 9
Amstelveenseweg 172, 1075 XP Amsterdam, tel. 020-6620723
Ze zijn niet gek, die Italianen
JOHANNES VAN DAM
De Amstelveenseweg is zo'n beetje waar ik ben opgegroeid. Ik herinner me vooral allerlei winkels, zoals opticiens, schoenenwinkels, drogisterijen, woninginrichtingszaken en nog veel meer - en daar zit nu bijna overal horeca in. Wat precies op nummer 172 zat, weet ik niet. Een autobedrijf, ooit, maar daar lijkt het allang niet meer op. La Pergola heet het sinds mei van dit jaar (niet te verwarren met dat andere La Pergola, dat lang aan de Amstel zat. Binnen hebben ze inderdaad een pergola gebouwd, met plastic wijnranken en druiventrossen. Italiaans, als u het nog niet begreep, en dan nog wel Toscaans. Daar gaan we voor.
De wijnkaart is uitermate kort: drie huiswijnen en dan per soort nog een paar, maar meer is voor ons niet nodig; de Lagrein rosé (¤ 17,50) voldoet uitstekend.
Er is een aantal daggerechten en een herfstmenu van drie gangen à ¤ 16,50; een goede deal. Er zijn trouwens ook pizza's en we zien een gezelschap jongeren met vier dozen vertrekken.
We krijgen als amuse eerst kleine crostini met hartig aangemaakte farro - spelt dus. Origineel, typisch Toscaans en zeer smakelijk.
De Antipasto Toscano (¤ 10,50) bevat prima vleeswaren, zoals lardo, rauwe ham, gekookte ham, diverse worstsoorten, en verder gegrilde courgette en aubergine, Fontina kaas en ten slotte, het aardigste van al, wat ze pasta fritta noemen, warme gefrituurde krullen van mals brooddeeg.
Een ander, warm samengesteld voorgerecht is dat van de vier forse crostini (¤ 7,50), één royaal met boleten, één met pesto en tomaat, één met rauwe ham en één met aubergine en kaas. Buitengewoon plezierig.
De maag is beperkt van omvang, hoe volumineus ook, dus nemen we als primi maar én pasta en een bordje soep.
De soep, een romige aardappelpreisoep, is royaal gevuld met garnaal, zilt van de prei, zeer vullend en tegelijk opwekkend (¤ 6).
Als pasta de Pansotti met walnotensaus. Pansotti is eigenlijk een Ligurisch gerecht, ravioli in de vorm van grote driehoeken, gevuld met kruiden en traditioneel met een lokaal soort kwark, parmezaan en ei: een romige droom (¤ 10,50).
Net als de soep bijna een complete maaltijd. Iemand wil al de boter en het brood weghalen, denkend dat dat wel het einde zal zijn.
Maar dan komen nog de secundi: van de dagkaart de triglie (mul) Livornese (met tomaat); twee mooie, kleine mulletjes, precies goed, met als contorni wat groenten (¤ 19,50).
Scaloppina grossetana lijkt wat op saltimbocca: dun uitgeklopte kalfsoesters met salie en rauwe ham, maar met toevoeging van wat tomatensaus en oregano (¤ 19,50). Zo wordt het iets smeuïger, het misstaat niet en het is in ieder geval beter dan de versies met kaas, die helemaal niets met saltimbocca of deze grossetana te maken hebben.
De desserts worden in eigen keuken vervaardigd, meldt de kaart. Dat doet me nog maar weer eens de tiramisu (¤ 5,50) bestellen. Ik reken erop dat ik, zoals gewoonlijk, maar een enkel lepeltje zal nemen om te proeven (ook al omdat de koffie die erin zit) me een slapeloze nacht kan bezorgen. Maar nadat mijn tafelgenoot er wat happen van heeft genomen, blijkt deze zo lekker dat ik elk hapje proef alsof het het laatste is dat ik ooit zal eten. Steeds weer bezwijk ik voor nog een hap en ik eet de hele tiramisu op: zo droom je hem, precies romig genoeg, en pittig van de koffie en de drank. Zo moet-ie zijn!.
De cenci met vanille-ijs (¤ 5) zijn ook al zo goed: cenci worden gemaakt van een deeg van bloem, boter, suiker en eieren, waarvan flinterdunne linten worden gerold die als beignets worden gebakken en er dan wat flodderig uitzien (cenci betekent vodden).
Ik begin een beetje te betreuren dat ik niet meer woon waar ik mijn jeugd heb doorgebracht, daar bij de Amstelveenseweg, want zulke kwaliteit, gerechten die nu eens echt naar lokale tradities verwijzen en met liefde zijn klaargemaakt, vind je niet op veel plaatsen in de stad.
Geen wonder ook dat die avond bij een aantal tafeltjes Italiaans de voertaal was. Die Italianen zijn ook niet gek!
© Het Parool, 30-09-2006