In navolging van de reeks van Tan, mijn grote opvoedobstakel, de koppigheid van Chiara. Ik spui mijn gal hier maar even, ipv een nieuw topic... Ze is dus koppig, heel erg koppig! Ik noem haar wel eens Toos concessieloos, want wat ze in dr hoofd heeft zitten, zit niet in dr kont. Eigenwijs zijn we (moeder op dochter) al generaties lang, maar zo ontzettend koppig ...
![]()
Ik vind het vreselijk dat het gewoon af en toe zo botst!
Vandaag had ze gezellig buiten gespeeld met een paar kindjes uit de buurt, ze was nat geworden en kreeg schone kleren van me aan. Haar sokken waren echter wel droog gebleven en hoefde niet vervangen te worden, maar daar dacht zij uiteraard anders over. Ze wilde haar my-little-pony sokken aan. "Chiara deze sokken zijn nog droog, dus ik vind dat niet nodig, morgen mag je die my-little-pony sokken aan". Ik ga weer terug naar de tuin waar Yoram nog aan het spelen was en hoor later een gefrustreerde diepe zucht, het was Chiara met één my-little-pony sok aan en de andere binnenste buiten in haar hand. "Mama je moet me helpen!" Ik kijk wat er aan de hand is en vind dat ik helemaal niet
moet helpen en vertel haar dat ook. Als ze dan toch zo nodig die sokken per sé aan wil hebben, dan zorg je er maar zelf voor dat je ze aan je voeten krijgt. Zij laaiend van woede en dat is dan een begin van strijd, want dan wil ze niet meer mee naar buiten, terwijl haar broertje wel buiten wil blijven en nog niet alleen buiten mag. Zij wil dan voor de televisie hangen Dora kijken, terwijl ik dat niet goed vind, het is een mooie dag om buiten te spelen, al je vriendjes zijn ook buiten... "Nee ik ga niet buiten spelen, ik vind het koud buiten." Twee minuten later zit ze met een koek in dr mond op de bank. Ik moet weer zuchten, pak de koek af en geef maar weer eens aan dat ik het echt niet juist vind hoe ze zich gedraagt. Het boeit dr niet. Ze wil mij, ze wil alles wat ik niet wil, ze is dwars. Ik ga weer naar buiten, om dan toch maar Yoram mee naar binnen te nemen, want zo werkt het ook niet. Kom ik terug hangt ze in de gordijnen, en vervolgens doet ze alleen maar dingen die echt niet mogen. En dan heeft ze al op de gang gezeten, is ze al even op dr kamer geweest tot ze klaar was met huilen, nog eens een retourtje gang... Men, ik moest me echt inhouden toen het door bleef gaan. Ik ben ook moe, door slechte nachten afgelopen periode, dat telt vast ook mee dat ik dan wat minder kan hebben, maar brrr, het liefst zou ik even de deur achter me dicht willen trekken.
Gelukkig is het me nog wel gelukt om de sfeer hier een beetje te verbeteren, een vriendinnetje kwam nog aan de deur en wilde komen spelen, dat was prima en ze bleef ook gezellig mee eten. Haar aanwezigheid was voor mij een reden om niet zo uit mijn slof te schieten en voor Chiara een reden om zich wat beter op te stellen, dus dat bood uitkomst.
Maar goed, dat was dan een voorbeeldje over de koppigheid van een peuter van 3,5.
Er is dagelijks strijd over kleine dingen, maar nee is nee bij Chiara en het wordt niet makkelijk een "ja", of een "misschien".
Zijn ze allemaal zo koppig op die leeftijd, of speelt haar karakter (sterrenbeeld stier
![]()
) ook mee?