Nec - Vitesse ( de derby van Gelderland )

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2006 17:11 schreef Messenga het volgende:
Hup NEC.

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2006 17:14 schreef vloeistofje het volgende:

[..]

Hulde hoe je dit topic in leven houdt met een geweldige post, die ervoor zorgt dat dit geen inhoudsloos topic wordt.

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2006 17:16 schreef borisz het volgende:
kan dit niet gewoon in het liveverslagen topic?

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2006 17:20 schreef vloeistofje het volgende:

[..]

Je zou hopen dat je hier wat geschiedenis over deze derby zou kunnen vinden. Waar komt de onderlinge haat vandaan? Wat zijn historische feiten over deze wedstrijd? Foto's van supportersacties, etc. etc. Maar een simpel "Hup NEC" kan natuurlijk óók.

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2006 17:27 schreef BliksemSchigt het volgende:
Die wedstrijden zijn zondag wel allemaal om half 1; zou er dan voor iedere wedstrijd een eigen topic moeten komen?

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2006 18:12 schreef mcyodogg het volgende:
De haat zal wederzijds zijn, maar ik heb toch het idee dat het bij NEC sterker is dan bij Vitesse. Nu ben ik wel opgegroeid tussen allemaal NEC-ers, dus helemaal objectief ben ik niet.

quote:

Gorgi Hristov: “Winnen van Vitesse is traditie geworden” (19/10/2006)
Wie denkt aan de derby tussen N.E.C. en Vitesse denkt aan strijd, aan de magnifieke uithaal van Jack de Gier en aan de lange reeks ongeslagen thuiswedstrijden van N.E.C. Maar wie het laatste decennia de derby heeft gevolgd, zal vermoedelijk toch als eerste denken aan de manier waarop Gorgi Hristov Vitesse op 27 augustus 2000 hoogstpersoonlijk naar de slachtbank leidde. N.E.C. won met 4-1 en Hristov denkt nog regelmatig aan de drie doelpunten die hij toen maakte. “Winnen van Vitesse is traditie geworden.”

Op dit moment heeft hij tijd genoeg om te denken aan zijn verleden als voetballer. Hristov, een van de dodelijkste spitsen die N.E.C. ooit heeft gehad, is namelijk geen voetballer meer. Hristov zit werkeloos thuis, in Macedonië, te wachten op een club. “Ik heb een paar aanbiedingen op zak en beraad me nu wat ik wil in de toekomst. De voorzitter van de Nationale Voetbalbond heeft me aangeboden om technisch directeur van het nationale elftal te worden. Dat is natuurlijk een hele interessante baan, en het is een hele eer, maar eigenlijk komt het nog wat te vroeg. Ik zou graag nog wel twee of drie jaar in Nederland willen spelen, want ik ben nog hartstikke fit en pas dertig jaar. Omdat ik al een aantal jaar voor Nederlandse clubs heb gespeeld, word ik niet beschouwd als een speler van buiten de EU. Dat betekent dat ik betrekkelijk goedkoop ben.”

Zijn vertrek bij N.E.C. in 2003 was de start van een nomadenbestaan. Hij ging naar FC Zwolle en kwam via het Schotse Dunfermline en het Hongaarse Debrecen terecht in het Israëlische stadje Nazareth, waar hij met veel plezier ging spelen bij de plaatselijke profclub. In zijn eerste halfjaar speelde hij 15 wedstrijden, waarin hij 5 keer scoorde, maar bommen gooiden roet in het eten van de Macedonische aanvaller. “Ik had het er erg naar mijn zin. Het leven was goed en Israël is een prachtig land, maar toen brak de oorlog uit en was het tijd om te gaan.”

Na zijn vertrek uit Nazareth overkwam Hristov dat wat haast iedere voetbalnomade een keer overkomt: Een club die niet betaalt. Het Griekse Niki Volos was de dader. “Je weet hoe de Griekse clubs zijn he: Elke dag zeggen ze 'morgen, morgen, morgen krijg je je geld', maar ik kreeg het maar niet. Gelukkig had ik een clausule in mijn contract dat als ik niet betaald zou krijgen, het contract ontbonden zou kunnen worden. Dat heb ik vorige maand laten doen. Daarom zit ik nu zonder club.”

Aan zijn oude club N.E.C. denkt hij nog met plezier terug, al heeft hij de ontwikkelingen van de laatste jaren niet meer zo intensief kunnen volgen. “Van de huidige spelersgroep ken ik er niet zoveel. Ik heb de laatste jaren de Nederlandse competitie niet zo intensief kunnen volgen, omdat ik in landen zat waar het niet op tv werd uitgezonden. Natuurlijk volg ik de stand wel, en ken ik de ontwikkelingen ook wel. Ik weet dat er wat veranderingen in de technische staf zijn, bijvoorbeeld. Ik heb ook nog wel eens contact met Frans Hendriks (directeur McDOS, JvO). Bovendien heb ik nog een huis in Nederland, dus ik kom nog wel eens langs.”

Aanstaande zondag speelt zijn oude club N.E.C. tegen aartsrivaal Vitesse. Als Hristov over deze wedstrijd praat, praat hij over doelpunten. “Mijn score tegen Vitesse is ook heel positief. Ik heb in totaal 5 keer gescoord in drie jaar. Niet onaardig he? De derby maakte mij misschien wel een betere voetballer. Het is een hele speciale wedstrijd. Ik wist dat deze wedstrijden de belangrijkste van het jaar zijn. Het is heel wat anders als een wedstrijd tegen Groningen, zelfs belangrijker dan Ajax of PSV. Daar heb ik ook tegen gescoord, maar tegen Vitesse scoren is mooier. In mijn eerste wedstrijd tegen Vitesse scoorde ik gelijk 3 keer. Eerlijk gezegd kende ik het belang van deze wedstrijd pas na die wedstrijd. Toen iedereen mij bedankte en feliciteerde, toen pas besefte ik hoe beladen deze derby is.”


Hristov heeft een verklaring voor het feit dat N.E.C. in het McDOS Goffertstadion zo goed presteert tegen de Arnhemmers. De oorzaak ligt in de periode dat de Macedoniër bij N.E.C. kwam spelen. “Wij wonnen een aantal keer achter elkaar van Vitesse, het is toen traditie geworden om van Vitesse te winnen. Een traditie is niet iets dat zomaar ontstaat, laat staan dat je het zomaar kan veranderen. Vitesse is bang voor N.E.C. geworden. Ze weten dat het heel moeilijk is om die wedstrijd te winnen. Daarom kan de huidige generatie N.E.C.-spelers deze traditie voortzetten. Omdat zij vertrouwen hebben in een goede afloop, en Vitesse niet. De spelers van het huidige team wil ik dan ook zeggen dat ze ab-so-luut 100% moeten geven. Voor de supporters is deze wedstrijd zo ongelofelijk belangrijk, dat de spelers dat verplicht zijn. Ik heb bij veel clubs gespeeld, en ik heb goede supporters meegemaakt. Maar de supporters van N.E.C. zijn wel heel speciaal voor mij. Ze steunden mij toen ik goals scoorde, maar ook toen ik in het ziekenhuis lag. Dat is bij de meeste clubs wel anders. De N.E.C.-supporters waren er altijd voor mij. Dat zal ik nooit vergeten.”