Borderline en ADHD

Hmm.. bedankt voor die link. Het voelde een beetje aan alsof ik over mijn ex zat te lezen.

ik ben er wel een tegen gekomen dus je bent niet alleen

Ga aan de visolie! 1000 mg EPA per dag minimaal!!!!!!!!

quote:

Op donderdag 12 oktober 2006 03:12 schreef izkander het volgende:
Hoi!

Ik ben er zoeen, ik stond vooraan de rij toen god cadeautjes uitdeelde, ik had alleen de poedelprijs blijkbaar
Ik heb dus Borderline en ADHD en ben nu net vijf maanden in behandeling, slik antidepressiva en ritalin. Mijn leven is soms echt kut met peren maar meestal gaat het wel, als ik met mn hoofd onder de dekens lig en mn telefoon uitzet
Ik vroeg me af of nog meer mensen deze zeldzame combinatie van stoornissen hebben.

Niet allemaal tegelijk graag

Ik heb zelf borderline en ooit ritalin gehad. Als ik terugkijk aan de diagnose die de psychiater zou hebben gegeven (ADHD op basis van hak op de tak springen) denk ik: kerel, bij het 1e gesprek dacht je het al te weten. Ik kreeg dus Ritalin. Als ik nu bedenk wat voor troep Ritalin is. Je wordt er zelfverzekerder van. Iemand met borderline is onzeker en mag wel wat zekerder zijn. Dat is een proces; ervaring en oefenen. Niet kunstmatig. Je bent dan te zelfverzekerd en te vroeg met als gevolg: een overtuiging waarin je zit, die wellicht te snel geinterpreteerd is en waar je met alle zekerheid van weet dat je de juiste conclusie maakt. Dit betekent direct actie. Kan heel gevaarlijk zijn.

Ik gebruik helemaal geen medicijnen. Heb mn hbo diploma op zak en werk nu al een tijdje bij een verzekeraar. Probeer gewoon concreet te werken aan je klachten en niet aan de labels die jouw ziektebeeld vormen.

quote:

Op maandag 23 oktober 2006 01:15 schreef HeaRt_woRm het volgende:

[..]

1000mg per capsule bedoel je zeker? Dat is de maximale hoeveelheid 1000 mg EPA/DHA per dag...

uh...nou ik heb nog geen visoliecapsule met 1000 mg EPA gevonden, wel 500nogwat. Dus dan mot je er minimaal 2 slikken. (morEPA!!!!)

quote:

Op donderdag 12 oktober 2006 16:41 schreef izkander het volgende:

[..]

Ik ben zelf de enige met deze combinatie die ik ken. Er zullen vast mensen zijn die ook Borderline en ADHD hebben maar ik ben ze nog niet tegen gekomen. Ken wel mensen die ook borderline hebben en ken mensen die ADHD hebben maar niet in combinatie dus.

Aangenaam ... hier adhder met borderline verschijnselen

quote:

Op zondag 22 oktober 2006 21:26 schreef diginoob het volgende:
Ga aan de visolie! 1000 mg EPA per dag minimaal!!!!!!!!

Fijn dat je er baat bij hebt. Echter dit is nog nooit een een dubbelblind test als effectief bewezen. Dus zou TS niet willen adviseren om te stoppen met de medicatie.

Ikzelf heb ADHD en mijn comobiditeit is meer depressie. Echter het is zeer goed mogelijk dat een onbehandeld ADHD leidt tot een borderline-stoornis. Echter deze laatste is (oke, is veel discussie over) eventueel te genezen i.t.t. de ADHD.

Ik zou geneigd zijn om als behandelaar (ja, ben er 1... sorry) primair te focussen op de ADHD omdat deze een fundementele belemmering is om de borderline goed aan te kunnen pakken.

In jou geval zou ik inzetten op coaching. Gewoon in de praktijk dingen gaan doen en aan de slag. Hierbij de methodes en handreikingen geven hoe de invloed van ADHD zo klein mogelijk te maken.

Ik geloof niet in moeilijk te behandelen clienten. Ik geloof wel dat clienten niet in het behandelhokje passen waarin de gemiddelde hulpverlener hem in wil stoppen en dan zijn ze lastig. Onzin. Kijk beter naar de behoefte van de cleint en vertrek daar.

quote:

Op woensdag 25 oktober 2006 18:07 schreef cyberpope het volgende:

[..]

Fijn dat je er baat bij hebt. Echter dit is nog nooit een een dubbelblind test als effectief bewezen. Dus zou TS niet willen adviseren om te stoppen met de medicatie.

Ik grijp hier in: Daar kun jij helemaal niets over zeggen. Jij kent TS niet en zijn klachten niet. Te weinig kennis en ervaring. Nee, ik heb zelf borderline en gebruik geen medicatie en dat werkt voor mij. Voor iedereen werkt het anders.

quote:

Ikzelf heb ADHD en mijn comobiditeit is meer depressie. Echter het is zeer goed mogelijk dat een onbehandeld ADHD leidt tot een borderline-stoornis. Echter deze laatste is (oke, is veel discussie over) eventueel te genezen i.t.t. de ADHD.

Dit is onzin. Als je ADHD hebt, heb je adhd. Dat wordt gediagnosticeerd middels een vragenlijst waarbij het gaat om je gedrag tot je 7e levensjaar. Het is niet zeer goed mogelijk dat onbehandelde ADHD stoornis borderline wordt, omdat de borderline dan al latent aanwezig is. Er zit een verschil tussen ADHD en borderline en het is soms moeilijk te bepalen wanneer er nu exact sprake is van 1 van die 2. Geloof mij, als jij als kind adhd hebt, dan weet je dat al vroeg. ADD is een ander verhaal.

Als je dus ADHD had en borderline ontwikkelt, dan heb je dus altijd al aanleg gehad voor de hooggevoeligheid die borderline met zich meebrengt en is er tijdens je ontwikkeling veel fout gegaan. Ik kan hier wel uren over doorgaan, maar wat jij zegt is niet correct.

quote:

Ik zou geneigd zijn om als behandelaar (ja, ben er 1... sorry) primair te focussen op de ADHD omdat deze een fundementele belemmering is om de borderline goed aan te kunnen pakken.

Kan prima beide. Jij bent geen specialist op dit gebied en kijkend naar de conclusies die jij trekt zou ik mijn handen van de ziekte aftrekken als ik jou was. Jij helpt mensen in de problemen en helpt ze niet. Ik kom heel stellend over en het is niet mijn bedoeling om je aan te vallen. Ik ben in de hulpverlening veel zelfingenomen domme mensen tegengekomen en ben zelden een goede tegen gekomen.

Met de mij hoef je niets te vertellen houding wil ik je niet dwarszitten, daar kun je me op aanspreken. Wat je nu doet vind ik verkeerd.

quote:

In jou geval zou ik inzetten op coaching. Gewoon in de praktijk dingen gaan doen en aan de slag. Hierbij de methodes en handreikingen geven hoe de invloed van ADHD zo klein mogelijk te maken.

Ik denk dat ik wel weet wat jij bedoelt met coaching vanuit het standpunt: je moet leren om te gaan met je 'problemen' in het dagelijks leven en niet daar buiten, maar voor veel mensen hier op FOK! is het zeker niet duidelijk wat jij hier bedoeld. Wees eens wat specifieker.

quote:

Ik geloof niet in moeilijk te behandelen clienten. Ik geloof wel dat clienten niet in het behandelhokje passen waarin de gemiddelde hulpverlener hem in wil stoppen en dan zijn ze lastig. Onzin. Kijk beter naar de behoefte van de cleint en vertrek daar.

Dat is mooi gezegd. Het doet me denken aan een presentatie die ik ooit heb gegeven voor het project internationalisering. We hielden het met z'n 4-en en 3 ervan zeiden: dit ga ik niet doen, dit zeg ik niet en dit gebeurd niet. Niet dat ik zo geweldig goed ben in presenteren, maar ik hield wel mijn mond. Tijdens het presenteren deden ze exact wat ze niet zouden doen. Ik zie hetzelfde in jouw posts. Je begint al meteen in hokjes te drukken. Jij bent nog niet klaar om te werken met mensen zoals mij.

Ik heb zelf borderline en een vriend met ADHD.


We zijn een heftige combinatie en als we ruzie hebben is dat ook echt drama.
Maar de fijne momenten zijn net zo heftig dus dat is mooi in balans

quote:

Op woensdag 25 oktober 2006 18:07 schreef cyberpope het volgende:

[..]

Fijn dat je er baat bij hebt. Echter dit is nog nooit een een dubbelblind test als effectief bewezen. Dus zou TS niet willen adviseren om te stoppen met de medicatie.

Ikzelf heb ADHD en mijn comobiditeit is meer depressie. Echter het is zeer goed mogelijk dat een onbehandeld ADHD leidt tot een borderline-stoornis. Echter deze laatste is (oke, is veel discussie over) eventueel te genezen i.t.t. de ADHD.

Ik zou geneigd zijn om als behandelaar (ja, ben er 1... sorry) primair te focussen op de ADHD omdat deze een fundementele belemmering is om de borderline goed aan te kunnen pakken.

In jou geval zou ik inzetten op coaching. Gewoon in de praktijk dingen gaan doen en aan de slag. Hierbij de methodes en handreikingen geven hoe de invloed van ADHD zo klein mogelijk te maken.

Ik geloof niet in moeilijk te behandelen clienten. Ik geloof wel dat clienten niet in het behandelhokje passen waarin de gemiddelde hulpverlener hem in wil stoppen en dan zijn ze lastig. Onzin. Kijk beter naar de behoefte van de cleint en vertrek daar.

Ik heb niks gezegd over stoppen met de medicatie. En als je een boek leest van prof. dr. Michael Maes lijkt hij het behoorlijk bewezen te hebben.

ik heb zelf al tonladingen diagnoses gehad, waaronder borderline en ADD. Ik heb hiervoor een jaar lang prozac geslikt maar ben er nu mee gestopt. En toen er eindelijk een plaatsje vrijkwam in een speciale inrichting voor borderliners heb ik ook daar vanaf gezien.
Voor mij werkte welke vorm van therapie dan ook niet en nu ik gestopt ben met dit alles voel ik me eigelijk best goed. De beste therapie is een goede vriend hebben waar je alles voor over hebt en op wie je helemaal kan vertrouwen. Maar zo'n goede vriend vinden is moeilijk, want de paradijsvogel land enkel op de hand die niet grijpt.

quote:

Op donderdag 26 oktober 2006 10:55 schreef moelan0e het volgende:
ik heb zelf al tonladingen diagnoses gehad, waaronder borderline en ADD. Ik heb hiervoor een jaar lang prozac geslikt maar ben er nu mee gestopt. En toen er eindelijk een plaatsje vrijkwam in een speciale inrichting voor borderliners heb ik ook daar vanaf gezien.
Voor mij werkte welke vorm van therapie dan ook niet en nu ik gestopt ben met dit alles voel ik me eigelijk best goed. De beste therapie is een goede vriend hebben waar je alles voor over hebt en op wie je helemaal kan vertrouwen. Maar zo'n goede vriend vinden is moeilijk, want de paradijsvogel land enkel op de hand die niet grijpt.

Ik raad je sowieso aan om na te denken over een therapie die je naast je dagelijks leven volgt. De reden hiervoor is dat, mocht je borderline hebben, het een hele tijd goed kan gaan en dan is er niets aan de hand. Je bent dan ook snel geneigd te denken dat je niet meer aan jezelf hoeft te werken. Totdat het mis gaat. Ik zit nu in een fase met een net afgeronde opleiding, 2 banen en redelijk wat inkomen. Redelijk wat rust in de relatie en dan lijkt het allemaal wat beter te gaan. Komt vanwege de financiele rust, heel belangrijk. Het geloof helpt mij ook enorm.

Ik heb zelf dialectische gedragstherapie gevolgd. VERS training is vergelijkbaar. DGT is iig gebaseerd op Linehan en heeft voor mij erg geholpen om bewust stil te staan bij mijn eigen (borderline) gedachten en gevoelens. Ik ben nu zelfs in zakelijk opzicht in staat mijn emoties volledig onder controle te houden en op een professionele manier te communiceren. Prive ligt anders.

[ Bericht 0% gewijzigd door Integrity op 26-10-2006 15:55:19 ]

Ik weet heus dat altijd hard werken blijft, maar therapie zie ik niet meer zitten. Tenzij iemand Bram Bakker voor mij kan regelen, hij schijnt een toppsychiater te zijn. Ik heb al veel psychologen en psychiaters gesproken maar geen van alle was slimmer dan mij, sorry voor mijn arrogantie. Ik legde mijn probleem uit en als ze dan vroegen wat ik daaraan kon doen of waar het vandaan kwam wist ik dat haarfijn uit te leggen tot hun grote verbazing. Stiekem ben ik zoveel intelligenter dan de rest van de wereld dat hun niet doorhebben dat hun de "geestelijk zieke" zijn.

quote:

Op donderdag 26 oktober 2006 16:36 schreef moelan0e het volgende:
Ik weet heus dat altijd hard werken blijft, maar therapie zie ik niet meer zitten. Tenzij iemand Bram Bakker voor mij kan regelen, hij schijnt een toppsychiater te zijn. Ik heb al veel psychologen en psychiaters gesproken maar geen van alle was slimmer dan mij, sorry voor mijn arrogantie. Ik legde mijn probleem uit en als ze dan vroegen wat ik daaraan kon doen of waar het vandaan kwam wist ik dat haarfijn uit te leggen tot hun grote verbazing. Stiekem ben ik zoveel intelligenter dan de rest van de wereld dat hun niet doorhebben dat hun de "geestelijk zieke" zijn.

Dat hou je jezelf maar voor. Een hulpverlener is iemand die hulp verleent. Jij komt aan met jouw probleem en zo iemand probeert je daarbij te helpen. Het uitgangspunt is dat jij ook daadwerkelijk wilt dat er iets verandert. Als ik jouw post lees, ben jij harder bezig geweest met het ontlopen van je verantwoordelijkheden en vind je jezelf slim omdat je iemand te slim af was. Dom van jou, want je houdt jezelf voor de gek. Hulpverlening moet concreet zijn. Het moet jou wat opleveren. Ik ga echt niet voor de grap mijn tijd verdoen met een hulpverlener, als het mij niets oplevert.

ik begrijp dat best, maar aan een hulpverlener die minder weet dan mij heb ik niets.

quote:

Op donderdag 26 oktober 2006 16:36 schreef moelan0e het volgende:
...maar geen van alle was slimmer dan mij,

Think again. .

als mij

ghe

quote:

Op donderdag 26 oktober 2006 17:35 schreef moelan0e het volgende:
ik begrijp dat best, maar aan een hulpverlener die minder weet dan mij heb ik niets.

Jij weet niet wat iemand in zijn of haar hoofd heeft zitten en daar ontbreekt jouw gelijkheid al. Ik denk dat ik er niet veel moeite mee heb om tot jou door te dringen. Ik heb dan zelf borderline.

Het is dan ik.

Het lijkt een beetje alsof jij voor jezelf goed wilt praten dat het oke is om gebruik te maken van hulpverleners.

ik heb niet enkel borderline en add, ik heb een waslijst aan diagnoses gekregen en ik heb meer dan genoeg gedaan om nu mijn oordeel te kunnen vellen over de hulpverlening hier in Nederland. Als jij niet veel moeite zou hebben om tot mij door te dringen dan zou ik je bij deze uitnodigen voor thee want mijn vriend ziet nog steeds een onbekend persoon in mijn gezicht verschijnen waar hij geen raad mee weet. Mijn vriend is mijn hulpverlener, ik wil ook hard vechten voor hem en hij doet dat ook voor mij. Het gaat dan ook al een jaar heel goed, en uiteraard blijf ik tegen dingen aanlopen maar daar sla ik me doorheen en daar leer ik van. Ik denk dat iemand waar je honderd procent op kan vertrouwen en waar je onvoorwaardelijke liefde voor voelt een betere hulpverlener is dan de o zo begaafde vrouwtjes die een goed gevoel willen hebben aan het eind van de dag omdat ze iemand geholpen hebben terwijl ze zelf nog nooit een depressie hebben gehad en dus niet weten waar ze over praten.

Ik heb vier verschillende psychologen gehad, drie psychiaters en ik heb bijna een jaar opgesloten gezeten. Ik heb meerdere antidepressivia gebruikt en tonnen vol pillen tegen mijn gekke gedachtes.
Mijn gedachtes zijn leuk, ik weet zeker dat niemand eerder tegen een sucidale zei:"Waarom zou je van het balkon springen, je woont vlak bij het spoor." om daarna diegene harder te zien lachen als dat ie ooit gehuild heeft.

leven met mij is een uitdaging en ik wil dan ook niets liever dan dit helemaal alleen doen.

Het klinkt bijna alsof je er trots op bent. Wel interessant, borderline als Geuzenterm.

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 11:20 schreef moelan0e het volgende:
Het lijkt een beetje alsof jij voor jezelf goed wilt praten dat het oke is om gebruik te maken van hulpverleners.

Het lijkt erop dat jij het niet oke vindt, maar dat staat helemaal niet ter discussie. Mijn mening over hulpverleners is dat het je verder kan helpen. Voor wat betreft de DGT die ik gevolgd heb, moet ik zeggen dat ik nu bewust om ga met mijn problemen als dat ik daarvoor gedaan had.

Ik red me overigens prima in het zakenleven en het zakelijke sociale verkeer. Daar heb ik ook geen hulp voor nodig. Voor mijn verslavingsgevoelige en impulsieve gedrag in de privesfeer weer wel. Misschien zijn dat jouw klachten niet.

quote:

ik heb niet enkel borderline en add, ik heb een waslijst aan diagnoses gekregen en ik heb meer dan genoeg gedaan om nu mijn oordeel te kunnen vellen over de hulpverlening hier in Nederland.

Ik ben geneigd om te zeggen dat jij deze ervaring aan jezelf te danken hebt, omdat jouw instelling centraal staat bij de hulpverlening. Meer dan logisch. Ik ben het met je eens dat er heel veel hulpverleners zijn die het allemaal wel weten. Ik irriteer me daaraan. Desalniettemin kunnen die je wel helpen als je hulp wilt. De hulpvraag moet concreet zijn.

quote:

Als jij niet veel moeite zou hebben om tot mij door te dringen dan zou ik je bij deze uitnodigen voor thee want mijn vriend ziet nog steeds een onbekend persoon in mijn gezicht verschijnen waar hij geen raad mee weet.

Verderop in deze post zeg je dat je vriend je hulpverlener is. Dat zou niet moeten. Het is jouw probleem en jullie hebben gezamenlijk problemen. Het zou een mooie dobber zijn als ik mijn vriendin als hulpverlener beschouw en haar kwets met de gedachten die ik heb of de daden die ik doe. Als het dan nog iets belangrijks en structureels is, dan kan ik me voorstellen dat je dat deelt. Tijdelijke gedachten, however, niet. Die zijn veelal gebaseerd op angsten. Ik ben degene die met mijn angsten moet omgaan, niet zij. Ik kan ze hooguit delen.

Wat jij hier zegt is in tegenspraak met wat je nu gaat zeggen. Dat wist je, daarom is dit je vervolg.

quote:

Mijn vriend is mijn hulpverlener, ik wil ook hard vechten voor hem en hij doet dat ook voor mij. Het gaat dan ook al een jaar heel goed, en uiteraard blijf ik tegen dingen aanlopen maar daar sla ik me doorheen en daar leer ik van. Ik denk dat iemand waar je honderd procent op kan vertrouwen en waar je onvoorwaardelijke liefde voor voelt een betere hulpverlener is dan de o zo begaafde vrouwtjes die een goed gevoel willen hebben aan het eind van de dag omdat ze iemand geholpen hebben terwijl ze zelf nog nooit een depressie hebben gehad en dus niet weten waar ze over praten.

Ik heb hier al iets over gezegd. O zo begaafde vrouwtjes die een goed gevoel willen hebben op het eind van de dag? Waar haal jij het lef vandaan om met zo weinig respect over de gevoelens van een ander te spreken?

quote:

Ik heb vier verschillende psychologen gehad, drie psychiaters en ik heb bijna een jaar opgesloten gezeten. Ik heb meerdere antidepressivia gebruikt en tonnen vol pillen tegen mijn gekke gedachtes.
Mijn gedachtes zijn leuk, ik weet zeker dat niemand eerder tegen een sucidale zei:"Waarom zou je van het balkon springen, je woont vlak bij het spoor." om daarna diegene harder te zien lachen als dat ie ooit gehuild heeft.

Sorry, hier kan ik niet zoveel mee. Ik zie een voorbeeld van jou om uitersten aan te geven. Het is louter gericht op wat de ander vindt. Wat kun je daarmee? Heb je daarmee voor jezelf een reden gevonden om niet met jezelf en hulpverleners bezig te gaan? Het zijn ook mensen, die hulpverleners.

quote:

leven met mij is een uitdaging en ik wil dan ook niets liever dan dit helemaal alleen doen.

Ieder zijn eigen manier. Ik zie veel haken en ogen aan jouw denkwijze, maar ik heb genoeg aan mezelf om van mezelf te verlangen dat jij iets moet doen met mijn opmerkingen. Ik geef het aan als kritiek en je mag kijken wat je ermee wilt.

Jouw zelfbeeld tegenover anderen is niet oke en jouw beeld van anderen is niet oke. Je mist teveel vertrouwen.

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 15:10 schreef Integrity het volgende:

[..]

Het lijkt erop dat jij het niet oke vindt, maar dat staat helemaal niet ter discussie. Mijn mening over hulpverleners is dat het je verder kan helpen. Voor wat betreft de DGT die ik gevolgd heb, moet ik zeggen dat ik nu bewust om ga met mijn problemen als dat ik daarvoor gedaan had.

Ik red me overigens prima in het zakenleven en het zakelijke sociale verkeer. Daar heb ik ook geen hulp voor nodig. Voor mijn verslavingsgevoelige en impulsieve gedrag in de privesfeer weer wel. Misschien zijn dat jouw klachten niet.

[..]

Dat zijn mijn klachten ook, ik vind het enkel enorm leuk om impulsief te zijn. Ik vind het juist een feestje, maar misschien komt dat omdat ik manisch ben vandaag en gister en de afgelopen weken. giegel.

quote:

Verderop in deze post zeg je dat je vriend je hulpverlener is. Dat zou niet moeten. Het is jouw probleem en jullie hebben gezamenlijk problemen. Het zou een mooie dobber zijn als ik mijn vriendin als hulpverlener beschouw en haar kwets met de gedachten die ik heb of de daden die ik doe. Als het dan nog iets belangrijks en structureels is, dan kan ik me voorstellen dat je dat deelt. Tijdelijke gedachten, however, niet. Die zijn veelal gebaseerd op angsten. Ik ben degene die met mijn angsten moet omgaan, niet zij. Ik kan ze hooguit delen.

Mijn vriend geeft me bakken vol inspiratie en moed. Ik heb nu zelfvertrouwen en ik lach om mensen waar ik een jaar geleden om zou huilen. Ik weet niet hoe je kan zeggen dat het niet zo hoort, ik geloof er zelf in dat mensen die je hulp verlenen je ook als persoon moeten kennen. Bram Bakker bijvoorbeeld gaat stappen met zijn patienten en hij maakt je kwaad als je zo depressief bent dat je geen gevoel meer hebt.
Ik praat vooral over de hulpverlening van het Altrecht, die lijken stuk voor stuk aan te sluiten bij de reclame van de LOI waarin Chantal Jansen een nieuw woordje heeft geleerd.

quote:

Ieder zijn eigen manier. Ik zie veel haken en ogen aan jouw denkwijze, maar ik heb genoeg aan mezelf om van mezelf te verlangen dat jij iets moet doen met mijn opmerkingen. Ik geef het aan als kritiek en je mag kijken wat je ermee wilt.

Jouw zelfbeeld tegenover anderen is niet oke en jouw beeld van anderen is niet oke. Je mist teveel vertrouwen.

ik vraag me af wat de norm is als het gaat om vertrouwen.

Natuurlijk vind ik het oke dat jij wel hulpverlening hebt, misschien ben ik ietswat extreem in hoe ik het zeg, van de hak op de tak en naar de tak via de hak omweg tak hak en de tak hak.
Mijn zelfbeeld en het beeld dat ik van andere heb is niet oke, het is alles behalve realistisch maar dat is geen probleem in het dagelijks leven en het is veel toffer dan alle andere saaie gedachtes. Ik moet er werkelijk niet aan denken "normaal" te zijn en herfst te zien en niet rottende bladeren met jeukende beestjes.

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 16:33 schreef moelan0e het volgende:

[..]

Dat zijn mijn klachten ook, ik vind het enkel enorm leuk om impulsief te zijn. Ik vind het juist een feestje, maar misschien komt dat omdat ik manisch ben vandaag en gister en de afgelopen weken. giegel.

Haha. Nou als jij er geen last van hebt en je omgeving ook niet, dan is er ook geen probleem. Ik heb er zelf wel problemen mee en ik begin nu ook al aardig door te krijgen hoe ik de rem erop krijg. Dat biedt mij nog meer voordelen. Immers: de spontaniteit wordt niet minder, als ik de rem weet te vinden. Medicijnen laten ook de spontaniteit verdwijnen, maar dat doet een depressie ook wel met je.

quote:

[..]

Mijn vriend geeft me bakken vol inspiratie en moed. Ik heb nu zelfvertrouwen en ik lach om mensen waar ik een jaar geleden om zou huilen. Ik weet niet hoe je kan zeggen dat het niet zo hoort, ik geloof er zelf in dat mensen die je hulp verlenen je ook als persoon moeten kennen. Bram Bakker bijvoorbeeld gaat stappen met zijn patienten en hij maakt je kwaad als je zo depressief bent dat je geen gevoel meer hebt.
Ik praat vooral over de hulpverlening van het Altrecht, die lijken stuk voor stuk aan te sluiten bij de reclame van de LOI waarin Chantal Jansen een nieuw woordje heeft geleerd.
[..]

Het is mooi dat je die relatie hebt. Het is nog mooier als je dat mag houden. Ik ben zelf te direct om iemand een kans te geven zelfs als Chantal Jansen te laten spreken. Ik ga dan zelf ook met terminologie smijten. Ik ken Bram Bakker niet, maar het lijkt me de aanpak van 'Good will hunting'.

quote:

ik vraag me af wat de norm is als het gaat om vertrouwen.

Natuurlijk vind ik het oke dat jij wel hulpverlening hebt, misschien ben ik ietswat extreem in hoe ik het zeg, van de hak op de tak en naar de tak via de hak omweg tak hak en de tak hak.
Mijn zelfbeeld en het beeld dat ik van andere heb is niet oke, het is alles behalve realistisch maar dat is geen probleem in het dagelijks leven en het is veel toffer dan alle andere saaie gedachtes. Ik moet er werkelijk niet aan denken "normaal" te zijn en herfst te zien en niet rottende bladeren met jeukende beestjes.

Ik ben soms heel erg verdrietig dat ik zo onzeker kan zijn en zo emotioneel kan worden. Soms vind ik het ook fijn als ik bijvoorbeeld een tekenfilm of film zie en daar om kan huilen. Ik vind het heel erg dat ik het me soms zo kan aantrekken als mensen binnen een vriendenkring niet meer met mij willen omgaan. Het verdriet zit m vooral in dat mensen me niet begrijpen.

Het enige dat ik kan doen is accepteren dat dit zo is, want ik heb geen controle op anderen. Ik kan ook de mensen waarderen die wel voor mij kiezen. Ik voel me gelukkig al niet zo schuldig meer om mijn gedachten, omdat ik weet dat ik ze denk uit een verkeerd wereldbeeld op dat moment. Wetend dat het tijdelijk is. Ik heb wel moeite met mijn negatieve uitspraken over anderen, omdat ik daarmee verkeerde beeldvorming schets en terug moet komen op mijn mening.

Als je terug moet komen op je woorden, ben je zwak. Dat is de algemene opvatting. Want een onderdeel van leiderschap en sterk zijn in de psyche van de mens (lees archetypen) is het achter staan wat je denkt. Er is alleen veel meer op deze wereld dat jou sterk maakt, zoals je fouten toegeven. Dat wordt door velen al als sterk gezien, maar lang niet door iedereen. Die mensen die het niet zien en niet begrijpen, stoten je af. Zo kun je nooit jezelf zijn. Want als je waarlijk jezelf bent, kan een ander je niet inschatten.

Voor iemand met borderline is een instabiele tegenpartij geen partij, omdat die ander jouw tekortkomingen niet kan plaatsen en wel moet plaatsen. Een instabiel persoon moet zijn omgeving plaatsen, om rust te krijgen. Vertrouwen. Helaas heb je de personen van wie je houdt niet voor het uitkiezen en kun je tegen die problemen aan lopen.

Het is fijn dat je huilen kan, ik huilde als baby zelden en mijn moeder moest de wekker zetten zodat ze me niet vergat eten te geven. Soms zijn tranen je enigste vrienden terwijl je er tegen vecht alsof ze je vijand zijn. Vind je dat geen prachtuitspraak? Enkel en alleen door mijn vriend heb ik geleerd te huilen en daardoor hoefde ik me niet meer te verliezen in zelfdestructief gedrag. Littekencreme is eindelijk nuttig om te smeren en de alcohol kan ik rustig laten staan. Ook huilen en depressief voelen is iets moois. Als je depressief bent loop je traag en voelen je benen als lood en je ziet andere dingen dan wanneer je je goed voelt. Het is een andere werkelijkheid waar je in terecht komt en ik ben er verslaafd aan. Gelukkig heeft mijn werkgever veel begrip voor als het echt slecht gaat, maar ik heb de kracht om te gaan werken.
Ondanks dat ik de diagnose dysthyme stoornis (chronische depressie stoornis) ben ik smerig positief ingesteld. Ik geloof dat alles terug valt op een verkeerde kronkel in de hersens en al mijn instabiliteit is slechts iets dat los staat van mijzelf, zoals een gebroken been je geen gehandicapte maakt.
Nu is mijn vriend de enigste sociale contact die ik heb (maar hey, alleen zijn staat niet gelijk aan eenzaamheid!) en hij begrijpt het en vergeeft me alle fouten die ik maak. Als ik zo depressief ben dat ik enkel zwarte dingen wil eten en drinken (drop en koffie) dan weet ik dat dat gevoel overgaat. En soms sta je voor een gewetenskwestie, een persoonlijk dillemma waar je niet uit kan komen, dan moet je leren en openstaan voor alles opdat je er daarna als een ander persoon uit komt. Een uitdaging aldaar! Ik ben niet meer bang te falen al is het enkel en alleen omdat ik al zo vaak gefaald heb.

Je denkt er in elk geval goed over na. Ik vind het heel mooi hoe je het doet. Niet iedereen kan dat. Ik vertel lang niet tegen iedereen dat ik borderline heb.

Borderline en ADHD nou izkander daar heb je het vast moeilijk mee! Ik ben een borderliner en ik ben nu 30 jaar jong. Langzaam heb ik moeten leren hoe ik er beter mee om kan gaan, veel meer rust gevonden en weet ik veel beter hoe ik controle kan hebben over mijn emoties. Ik was net 18 toen de psychiaters mij het borderline labeltje gaven maar toen gaf ik daar nog niet om want ik was gewoon mezelf en het kon me niet zoveel schelen of ik mezelf en mijn naasten iedere dag pijn deed. Ik begon me thuis te voelen in mijn situatie en vertikte het om die medicijnentroep te gebruiken.

quote:

Als ik nu bedenk wat voor troep Ritalin is. Je wordt er zelfverzekerder van. Iemand met borderline is onzeker en mag wel wat zekerder zijn. Dat is een proces; ervaring en oefenen. Niet kunstmatig. Je bent dan te zelfverzekerd en te vroeg met als gevolg: een overtuiging waarin je zit, die wellicht te snel geinterpreteerd is en waar je met alle zekerheid van weet dat je de juiste conclusie maakt. Dit betekent direct actie. Kan heel gevaarlijk zijn.

Ik herken het, dit is ook 1 van de redenen dat ik nooit trek heb gekregen in medicijnen. Ik heb genoeg verhalen gehoord over mensen die veel te afhankelijk werden van medicijnen, afhankelijk op een manier dat ze eigenlijk helemaal niet leerden hoe ze met hun eigen gevoelens of met die van anderen om moesten gaan. Ze maakten onjuiste keuzes (gebaseerd op onjuiste conclusies) en bleven zichzelf verder gewoon verdoven jaren lang. Zo kom je ook niet vooruit, het werkte eerder tegen.

quote:

De beste therapie is een goede vriend hebben waar je alles voor over hebt en op wie je helemaal kan vertrouwen. Maar zo'n goede vriend vinden is moeilijk, want de paradijsvogel land enkel op de hand die niet grijpt.

Liefde was mijn medicijn, het beste medicijn tot nu toe. Ik voelde me nooit echt geholpen door de specialisten, na jaren lang iedere week 2 bezoekuurtjes te hebben doorstaan gaf ik het op en kwam er een lichtpuntje in mijn leven. Mijn lieve vriend, mijn eigen paradijsvogel die bleef landen op mijn hand, zelfs wanneer ik hem weg sloeg. Nog nooit was ik zo overdonderd door een persoon, door de wilskracht die hij me kon geven. Hij liet mij het leven anders zien.

quote:

Ik raad je sowieso aan om na te denken over een therapie die je naast je dagelijks leven volgt. De reden hiervoor is dat, mocht je borderline hebben, het een hele tijd goed kan gaan en dan is er niets aan de hand. Je bent dan ook snel geneigd te denken dat je niet meer aan jezelf hoeft te werken. Totdat het mis gaat.

Ik ben al zo vaak heen en weer geslingerd van emotie naar emotie. Soms duren perioden een paar maanden, dat ik er echt van overtuigd raak dat ik eindelijk 'normaal' ben, maar dan komt er weer een flashback, een terugval, en voel ik me weer ontzettend onbegrepen en depressief. Soms is dat zo voorbij, soms niet. Ik ga er niet meer zo erg in mee als vroeger, maar ik voel nog altijd dezelfde gevoelens. Ik denk dat dat nooit helemaal weggaat. Ik heb geen zelfdestructief gedrag meer. Wel de neiging soms, maar onder controle.

quote:

Dat hou je jezelf maar voor. Een hulpverlener is iemand die hulp verleent. Jij komt aan met jouw probleem en zo iemand probeert je daarbij te helpen. Het uitgangspunt is dat jij ook daadwerkelijk wilt dat er iets verandert. Als ik jouw post lees, ben jij harder bezig geweest met het ontlopen van je verantwoordelijkheden en vind je jezelf slim omdat je iemand te slim af was. Dom van jou, want je houdt jezelf voor de gek. Hulpverlening moet concreet zijn. Het moet jou wat opleveren. Ik ga echt niet voor de grap mijn tijd verdoen met een hulpverlener, als het mij niets oplevert.

Het is mijn ervaring dat de meeste hulpverleners graag denken dat zij altijd gelijk hebben en dat jij de patient bent dus je hebt maar naar ze te luisteren en hun adviezen op te volgen. Hulpverleners verlenen vaak hulp enkel en alleen voor hun eigen boterham, dat is de indruk die me altijd is bijgebleven. Ik vond de hulpverleners vaak betweterig waardoor ik alleen maar de neiging kreeg ze dwars te zitten en bijdehand te doen. Ik wilde zelf ook eigenlijk nooit hulp zoeken, ik werd een soort verplicht dat te doen door mijn directe omgeving. Dan is de motivatie denk ik ook een stuk minder.

quote:

Als jij niet veel moeite zou hebben om tot mij door te dringen dan zou ik je bij deze uitnodigen voor thee want mijn vriend ziet nog steeds een onbekend persoon in mijn gezicht verschijnen waar hij geen raad mee weet. Mijn vriend is mijn hulpverlener, ik wil ook hard vechten voor hem en hij doet dat ook voor mij. Het gaat dan ook al een jaar heel goed, en uiteraard blijf ik tegen dingen aanlopen maar daar sla ik me doorheen en daar leer ik van. Ik denk dat iemand waar je honderd procent op kan vertrouwen en waar je onvoorwaardelijke liefde voor voelt een betere hulpverlener is dan de o zo begaafde vrouwtjes die een goed gevoel willen hebben aan het eind van de dag omdat ze iemand geholpen hebben terwijl ze zelf nog nooit een depressie hebben gehad en dus niet weten waar ze over praten.

Mijn vriend heeft me nu wel aardig door. Niet altijd maar daar kan ik hem nooit de schuld van geven. Ik leerde hem ongeveer 8 jaar geleden kennen en nadat ik ongeveer twee maanden vrij vaak maar voorzichtig met hem uit was geweest werd ik verliefd. Verliefd zoals nog nooit eerder, hij liet me leven, leerde me liefde te voelen en mezelf te respecteren. Hij liet me trots voelen en liet me weten dat hij er altijd voor me zou zijn. Dat liet me sterker voelen dan ooit, ik durfde mijn verantwoordelijkheden beter te nemen en ik werd eerlijker tegen mezelf en tegen mijn omgeving. De eerste periode voelde het verkeerd, alsof ik hem niet verdiende. Ik was verward en moest heel erg wennen aan het idee dat hij er misschien echt altijd voor me zou zijn. Dat kende ik niet, zoveel mensen hadden me al eerder verlaten door mijn gedrag waar ik ze niet de schuld van kan geven. Maar hij was anders, hij houdt echt van me onafhankelijk van mijn gedrag. We hebben al meerdere keren meegemaakt dat het helemaal fout ging in de eerste paar jaar omdat ik niet meer wist wat ik voelde. Ik heb hem eigenlijk al heel vaak pijn gedaan op een hele gemene manier en het werd even een knipperlicht relatie waarin hij steeds begrip bleef tonen en bleef proberen om me te helpen ondanks de pijn waarvan ik wist dat hij die voelde. Ik kon altijd bij hem terecht en rekenen op zijn steun al had ik hem nog zo erg uitgescholden het vorige moment. Door de enorme moeite die hij voor me bleef doen, doordat hij er voor me bleef terwijl ik hem zo veel pijn deed, werd me op een gegeven moment duidelijk dat hij voor altijd mijn vriend zou zijn. Echte liefde is wat hij voor mij voelt. Ik bewonder hem voor alles wat hij voor me doet, wat hij allemaal voor mij over heeft. Trouwen wil ik niet, ik durf dat (nog) niet echt, maar hij is mijn echte vriend door dik en dun en voor altijd. Ik ben dolgelukkig dat ik dat heb ingezien, ik wil niet weten wat er van me terecht was gekomen als ik dat niet had gedaan.

quote:

leven met mij is een uitdaging en ik wil dan ook niets liever dan dit helemaal alleen doen.

Wanneer ik je verhaal lees wil je het juist niet alleen doen en heb je je vriend hard nodig. Mijn vriend lijkt heel erg op de jouwe zoals je hem beschrijft, de gevoelens die hij je geeft herken ik heel erg goed. Ik vind dat je je uiterste best moet doen om samen met hem verder te komen en niet alleen. Je kunt bouwen op je vriend, doe dat ook! Jullie voelen onvoorwaardelijke liefde voor elkaar en je kan hem altijd vertrouwen, laat dat nooit los is mijn advies. Het is heel mooi en speciaal wat wij mogen voelen, dat er altijd iemand zo vol liefde op ons wacht. Ik denk dat je zo'n soort vriend maar eens in je leven tegenkomt, volgens mij is jouw vriend precies de juiste voor je.

quote:

Verderop in deze post zeg je dat je vriend je hulpverlener is. Dat zou niet moeten. Het is jouw probleem en jullie hebben gezamenlijk problemen. Het zou een mooie dobber zijn als ik mijn vriendin als hulpverlener beschouw en haar kwets met de gedachten die ik heb of de daden die ik doe. Als het dan nog iets belangrijks en structureels is, dan kan ik me voorstellen dat je dat deelt. Tijdelijke gedachten, however, niet. Die zijn veelal gebaseerd op angsten. Ik ben degene die met mijn angsten moet omgaan, niet zij. Ik kan ze hooguit delen.

Ik begrijp het juist heel goed. Waarom zou je vriend niet je hulpverlener kunnen zijn? Wanneer je elkaar echt kent kun je veel meer delen met elkaar en elkaar ook veel beter begrijpen omdat je elkaar kent en steeds beter leert kennen. Het zijn niet de vaste momenten bij de psychiater, mijn vriend kent me nu in al mijn momenten en kan mij dan ook veel beter helpen. Bij de psychiaters droeg ik een masker. Tijdelijke gedachten gebaseerd op angsten, daar kan ik me in vinden. Ik had enorme last om me te binden aan hem. Ik heb vaak spijt gehad van de tijdelijke gedachten die ik met hem besprak waarmee ik hem beledigde of veel verdriet bezorgde. Maar dat is misschien allemaal goed geweest achteraf, want nu weet ik dat hij ook dat van mij accepteert en zo weet ik zeker dat hij mijn ware is. Iedereen verdient zijn of haar paradijsvogel. Je hoeft daar niet naar te zoeken, die komt naar je toe en die blijft voor je kiezen als een engel met een opdracht.

quote:

Ik ben soms heel erg verdrietig dat ik zo onzeker kan zijn en zo emotioneel kan worden. Soms vind ik het ook fijn als ik bijvoorbeeld een tekenfilm of film zie en daar om kan huilen. Ik vind het heel erg dat ik het me soms zo kan aantrekken als mensen binnen een vriendenkring niet meer met mij willen omgaan. Het verdriet zit m vooral in dat mensen me niet begrijpen.

Ik vind het soms ook fijn om te huilen. Ik heb daar wel altijd moeite mee gehad. Het werkt als een uitlaatklep. Ik kan ook huilen om de belachelijkste dingen. Vrienden heb ik niet echt en ik ben eraan gewend geraakt om me buitengesloten te voelen. De aandacht die vrienden aan je willen geven is helaas bijna altijd afhankelijk van hoe je hen behandelt terwijl je daar niet altijd even goed de controle over hebt. Het gevoel dat ik nooit helemaal 100% begrepen zal worden, zelfs niet door mijn vriend hoe hard hij ook zijn best doet, doet mij ook vaak zeer. Ik denk dat dat een leed is waarmee wij helaas zullen moeten leren leven....