[Kanker] Knibbel, Knobbel, Knuisje...

quote:

Op donderdag 9 november 2006 11:45 schreef Mukie het volgende:
Kasta jarig?
Feest! feli

Feestje heb ik het helaas te druk voor .

Ben nu nog snel ff 2 uurtjes naar huis gekomen zodat m'n vrienden me kunnen feliciteren, but that's about it .

Maar ach, ik heb altijd m'n collega's nog; vanmorgen ontbijt op bed gehad van de ene, een bos bloemen van een ander en zometeen direct weer omdat er 1 voor me gaat koken .

En uiteraard 2 bakken met lolly's en spul op alle afdelingen gezet in combinatie met het volgende mailtje naar zo'n 150 man:

He lieftallige mensjes,

Vannacht is m'n vrouw na een relatief makkelijke bevalling bevallen van een schitterende zoon genaamd Karim. Ze maken het beide goed en om dit heuglijke feit te vieren staat er een kleine traktatie klaar.

Een deel van de collega's is vervolgens verontwaardigd naar die ontbijt-op-bed-collega gegaan aangezien ik bij haar sliep terwijl m'n vrouw lag te bevallen, weer een ander deel wilde foto's zien van de kleine, een paar mannen vroegen me op een oude jongens krentenbrood wijze waarom ik geen trouwring droeg op het werk, 1 coach mailde me met "Ah mên, flik dat soort geintjes nou niet meeeeerrrrr... ." en m'n baas schreeuwde me bij het tegemoet komen toe "Hé Blokhuis, wisten je 4 vriendinnen hier wel dat je een getrouwd bent . ?" dus hé, mijn verjaardag is al geslaagd .

Nu iedereen nog wijsmaken dat ik tijdens die dagen dat ik in het ziekenhuis lig afwezig ben vanwege "zwangerschapsverlof" en het kan nog lachen worden .

[ Bericht 2% gewijzigd door kastanova op 09-11-2006 18:57:44 ]

quote:

Op zaterdag 11 november 2006 00:30 schreef Xennia het volgende:
Karim!

Oh mên, dit gaat echt nog lachen worden (lees: problemen opleveren . )

Vandaag kwam iemand namens een complete afdeling toch maar even navraag doen hoe het nu zat.
Waarom hij? Omdat hij ook regelmatig over de vloer kwam bij een ex-collega waar ik het op dat moment mee deed .

Collega: Hejeuuh, ik kom het toch maar even persoonlijk vragen hoor, maarreuuh, ben je echt vader geworden joh?
Ik: Come on, daar maak ik toch geen grapjes over man .
*directe collega van me rolt onder z'n bureau .*
Collega: Nah vaag man, ik wist niet eens dat je getrouwd was .
Ik: Al jaren man! Tsssssk, hoelang kennen we elkaar nu al? Dacht toch echt wel dat dat algemeen bekend zou zijn .
Collega: . Hoe heet je vrouw dan joh?
*damn it, binnen 5 seconden een vrouwennaam verzinnen die de naam Karim verklaart .*
Ik: Euuuuuh, weet niet of ze het op prijs stelt dat ik haar naam hier ga noemen... Je weet hoe men hier roddelt en ik wil werk en privé toch graag een beetje gescheiden houden ( . ), maar ik laat je binnenkort wel even een paar foto's zien!

Dus nu zijn er 4 kampen;
- het verstandige kamp met mensen die me kennen en allang door hebben dat het een geintje is en er in mee gaan
- 1 kamp met mannen die het geloven en me helemaal de man vinden .
- 1 kamp met mensen die er echt hélemaal geen reet meer van snappen.
- And last but not least; een groep gefrustreerde gescheiden vrouwen (waaronder zelfs 1 die inmiddels tot de lesbische seks bekeerd is . . ) die me echt als de duivel zelf zien .

Anyway, heb al een aantal directe collega's bereid gevonden om, wanneer men me maandag zoekt, met het ouderschapsverlof-verhaal te komen.
En als ik dan vervolgens dinsdag of woensdag zelf terug kom, ga ik zo onopvallend opvallend (zoals alleen ik het kan . ) mogelijk met m'n broodtrommeltje midden tussen de rokers staan, trek ik er quasi-achteloos een paar beschuiten met muisjes uit en zodra men me dan weer eens verbaasd aankijkt en vragen begint te stellen reageer ik zo nonchalant mogelijk met een "Whehehe, ach ja, die waren nog overgebleven ."...

Naja, heb ik in ieder geval weer iets om me op te verheugen nadat ik uit het ziekenhuis kom .

_{En by the way, Kris, nogmaals thanx for the laptop, hoef ik me tenminste in het ziekenhuis niet te vervelen .}

quote:

Op zaterdag 11 november 2006 01:21 schreef clumsy_clown het volgende:
Dude, hoe moeilijk is 'Fatima'? .

Duh, alsof ik dáár niet aan dacht...
Maar wil je het nog énigszins geloofwaardig houden, dan kom je niet met zo'n clichénaam als Fatima...

Dus ben maar even met een collega gaan roken bij de personeelsingang en @random mensen gevraagd naar een Turkse vrouwennaam...
And guess what? De eerste was iedere keer Fatima .

Naja, vervolgens werd ook Mirjem nog geopperd, maar aangezien dat een oud coach was en ik toevallig nét een akkefietje had gehad met een andere vrouwelijke coach leek me ook dat niet echt verstandig .

Dus uiteindelijk is het Ryan geworden... Dusdanig belachelijk dat het direct geloofwaardig wordt .

quote:

Op zaterdag 11 november 2006 01:30 schreef Xennia het volgende:
Ik vind het ongeloofwaardiger dat je haar naam niet wilde noemen. Het is je vrouw, geen beroemde persoonlijkheid

Ik had veel vragen verwacht (hoeveel vingers heeft ie? Heb je filmpjes? Hoe neukt ze na de bevalling? Verkopen ze hier ook kiwi's) maar nee, op de vraag hoe m'n vrouw heet was ik dus totaal niet voorbereid...

Dus dan kun je 2 dingen doen; 10 seconden blijven stotteren en vervolgens met zo'n bogus naam als Fatima komen => geloofwaardigheid 0,0
Óf je komt met een lulverhaal als dit en ze vragen niet verder .

quote:

Op zaterdag 11 november 2006 12:15 schreef Mukie het volgende:

Hafida, nayma, naima, aida, leandra, aischa, enzovoort

Wanneer kom je bij ons werken? .

quote:

Op zondag 12 november 2006 17:56 schreef RealZeus het volgende:
Heen en weer in horizontale positie denk ik, gezien Kasta's reputatie.

Nee joh, da's slechts een bonusvoorwaarde, eventueel zelfs contractueel vast te leggen .
Een gezellig potje sjoelen behoort immers altijd wel tot de mogelijkheden .

Anyway, aangezien ik morgen alleen een beschuitje en een kop thee mag hebben, heeft 1 van de vrouwelijke collega's zich even in de keuken uitgesloofd...
En welk een feestmaal .



Van links naar rechts:
- Mexicaanse gehaktballetjes met bijbehorend sausje
- Dadels gevuld met geitenkaas verpakt in knapperig gebakken bacon
- Pittig gehaktbrood met kruidenboter
- Gekruide schijfjes tomaat met plakjes mozzarella
- Maiskolven met roomboter
- Gemarineerde kipvleugeltjes
- Meloen verpakt in Schwarzwalder ham

Mên, wat een keukenprinsesje .

En alweer terug! .

Mevrouw van het afsprakenbureau had het kennelijk verkeerd begrepen ofzo, want ik hoefde er toch echt pas om 11:30 te zijn .
Het leek ze wel gezellig als ik gewoon van 8:00 tot 11:30 zou blijven wachten, maar nee, slecht plan...

Ach ja, kan ik toch nog ff m'n weekendbaard scheren .

quote:

Op dinsdag 14 november 2006 18:14 schreef fraubitch het volgende:
en kasta? ben je al terug?

Yep! Allang .

Nah, kort verslagje dan maar:

11:30 maar opnieuw richting het ziekenhuis gereden en inmiddels kende men me bij de afdeling Opname ook al, dus ik mocht direct meelopen.
Eerst een aantal standaardvraagjes die ik al tig keer eerder had gehad, maar dat mocht de pret niet drukken.
En na een beetje @random gebabbel bleek de zuster in kwestie toevallig met m'n tante gevolleybald te hebben en zelfs m'n oma al eens op bezoek gehad te hebben, dus voila, het bezoekuur werkt opgerekt en m'n telefoon mocht aan blijven staan .
Direct ook maar even verteld dat ik een klein jankerig meisje ben als het op naalden e.d. aan komt en hé, alsof de duivel er mee speelt, ze moest me nog een trombose prik geven .
Naja, hij mocht in m'n been dus ach, boeien... Broek uit, spuitje er in en klaar waren we.

Vervolgens werd ik naar m'n kamer gebracht om m'n kleding e.d. neer te leggen en aangezien het nog wel even kon duren nam ik plaats in de "huiskamer".
Laptopje aansluiten, pda als modem en ik vermaak me wel tot de operatie .
En 1 Engelsman die over m'n snoer struikelde, de frontpage, een gsm-abonnementswijziging en 12 potjes patience later werd ik al weer opgehaald om me om te kleden.
Hmmmmz, maar waar laat ik die laptop? Er zitten notabene niet eens sloten op m'n kastje daar .
Ah verrek, daar komt net die tante-volleybal-vriendin aanlopen! .
En 5 minuten later lag de laptop en pda achter slot en grendel in de medicijnkast .

Na wat gekloot en hulp met de puike ziekenhuiskleding ging ik dan ook met een gerust hart in m'n bed liggen en wachtte op wat komen ging...
2 zusters kwamen me al vrij snel allerlei gangen doorrollen totdat ik bij de wacht/narcoseruimte uitkwam.
En hé, wat is er leuker dan een grote vent die gaat piepen als een kleuter zodra er een spuit in de buurt komt?
In het ziekenhuis kennelijk weinig want er kwamen al snel een stuk of 4 mensen om me heen staan die me kwamen vertellen dat zij de beste waren met naalden .

Naja, dat kwam goed uit, want het infuus moest nog ingebracht worden .
Er werd @random een van de omstanders aangewezen, maar nét toen hij naar me toe kwam lopen, werd hij tegengehouden door een behoorlijk charmant zustertje; zij zou het wel doen .
Zuster: Dus jij was bang voor naalden?
Kasta: Bang?! Ik heb nog liever dat je me een vinger afhakt om eerlijk te zijn...
Zuster: Naja, je moet er gewoon niet naar kijken en dan komt alles goed .
Kasta: Zou je het licht uit willen doen dan? .
Zuster: Whehehe... Maar vertel, wat doe je zoal in het dagelijks leven?
Kasta: Hmmmmz, dit moet het afleidende praatje zijn terwijl jij de naald er in steekt? Het werkt namelijk niet . Kun je me niet gewoon eerst onder narcose brengen ofzo?
Zuster: Nah nee, maar die narcose zelf is op zich best grappig... Voelt toch vooral als een soort trip...
Kasta: Waar is het mee te vergelijken dan?

En zo zaten we een tijdje over drugs en experimenteren te lullen en voordat ik het wist zat de infuusnaald er al in .
Tijd voor de chirurg die me kwam vertellen hoe hij het ging doen; een kleine snee op de onderkant van de tepelhof, knobbel er uit en klaar.... Nah, op zich vrij vreemd aangezien m'n eigen chirurg had verteld dat ze zo'n 3 cm ónder de tepelhof zouden snijden, maar ach, ik raakte inmiddels wel gewend aan de gebrekkige en tegenstrijdige communicatie.
Naja, toedels, ik zie je zometeen wel weer en hij liep al weg...
En wat doet die vent? Hij wil weglopen, wil me nog even een bemoedigend tikje op m'n arm geven en rukt daarmee in 1 beweging de "stop" uit de infuusnaald .
*plop* en hé, guess what, allemaal bloed .
Naja, direct maar even een infuus aansluiten dan en daarna stond ik al in de operatiekamer en werd de narcosespuit ingebracht.
Heb ze nog even vriendelijk succes gewenst en *poef* Weg was ik... ...om het volgende moment m'n ogen te openen en verwelkomt te worden door de zuster van de uitslaapruimte...
"Hé zuster, ik ben weer wakker, mag ik terug naar m'n kamer?"
Maar helaas, zo werkte dat niet, ik moest nog een tijdje daar blijven liggen .

En een beetje naar voorbijlopende doktoren kijken gaat echt héél snel vervelen en al helemaal als je naast een meid ligt die het kennelijk doodeng vond om wakker te worden, want ze wílde maar niet kappen met janken .
Nah, na nog 2 keer aangeven dat ik me toch echt kiplekker voelde en uiteindelijk een wanhoopsverzoek of ze m'n bed dan toch in ieder geval naar een rokersruimte willen rollen, werd er toch maar eens gebeld dat men me op mocht komen halen .

Direct maar even de laptop gecharterd en aangesloten, m'n ziekenhuis hesje uitgetrokken en mams even gebeld met de vraag of ze een aansteker (D'OH! . ), boekjes en drinken mee wilde nemen...



En daarna uiteraard even de controlerende zuster gevraagd of ik nu dan toch eindelijk een peuk mocht doen... Nah nee, het infuus moest eerst leeg zijn... En nee, ik mocht geen rekje lenen om met infuus en al naar de rokersruimte te gaan .

Naja, mams werd vervolgens afgewisseld door een vriendin waarna we constateerden dat het laatste restje in het infuus er toch echt niet meer uitliep.
Roken!
Nope, na het eten pas .

Niet zo'n heel groot probleem, ik moest immers toch nog pissen en dat moest ik van de zuster direct maar even in het flesje doen...
Nah, allemaal heel leuk enzo, maar ik ga niet liggend in een flesje pissen .
Dus infuus in de ene hand, fles in de andere en hobbel hobbel naar de wc (Menéér, u mag nog helemaal niet lopen . )
Godzijdank had ik besloten naar de wc te gaan om het ding vol te plassen, want de fles was al snel vol en nee, dat had ik niet al liggend in bed mee willen maken.
En joy, bij terugkomst kwam m'n eten er al aan!
Nou ja, joy... Er zat een groot stuk schimmel op m'n brood... Alhoewel... Schimmel is doorgaans toch iets "vlokkeriger" en dit had eigenlijk meer weg van rattekeutels ofzo...

Anyway... "Euuuh, zuster, m'n brood is niet helemaal okay..."
Gaat ze eerst nog even beweren dat het zo hoort ( . ) en daarna ook nog dat ze de grootste stukken verwijderd dacht te hebben, maar uiteindelijk kreeg ik dan toch een nieuw schimmelvrij stukje...
Snel naar binnen duwen en hé, wat een timing, daar kwam de zuster al weer aan...
Zuster...infuus... er uit... roken.... .

Naja, of het nu was omdat ik wel héél actief en energiek was of omdat ze m'n gezeur zat begon te worden, toen kwam ze met het verhaal dat ik op zich niet persé een nacht hoefde te blijven.
De bloeddruk en hartslag waren namelijk perfect en ik was té wakker en helder, dus hé, zolang ik niet alleen sliep was het goed.
Dus hop, kleren aan, infuus uit, naar de rokersruimte en het andere bezoek afbellen .
En ook direct maar even vervoer geregeld, want naar huis rijden mocht niet...
Naja, had zelf constant het idee dat ik abnormaal langzaam praatte, dus op zich wel begrijpelijk...
Andere beperkingen?
Een week lang niets tot weinig mogen doen. (Nee debiel, je mag morgen nog niet gaan werken) en 24 uur lang niet douchen.

Ennnnnnnnn.... Die 24 uur was een uurtje geleden voorbij! .
Dus snel ff de auto opgehaald bij het ziekenhuis en daarna de pleister/verband er af...
En for fucks sake, nooit geweten dat ik wel degelijk borsthaar had... Want oh, wat was dat een 5 minuten durende hel... Een klein kutpleistertje er aftrekken is op behaarde gebieden al geen pretje, maar vermenig dat qua oppervlakte maar eens met een factortje 15 ofzo .

Anyway, hij is er dan toch eindelijk af en guess what... Qua snijden is het niet plan A geworden, ook niet plan B, maar plan C .
Ze hebben hem niet onder de tepelhof, niet aan de onderkant van de tepelhof, maar aan de bóvenkant van de tepelhof gesneden .



Naja, who cares, het ziet er misschien een beetje dood uit, maar echt opvallend is het niet, dus zodra het helemaal genezen is en de hechtingen er uit zijn verwacht ik dat er nog maar weinig van te zien is .

Nu 27 november nog even terug komen voor de uitslag en het verwijderen van de hechtingen en ik ben er eindelijk helemaal van af .

[ Bericht 1% gewijzigd door kastanova op 14-11-2006 23:21:27 ]

quote:

Op dinsdag 14 november 2006 21:28 schreef PietjePuk2 het volgende:
Aan de ene kant proberen ze van alles om je zo gezond mogelijk te houden en dan aan de andere kant ga je je lichaam keihard zitten verneuken.

Oh, fucking moraalridder, de behandelende zuster wilde notabene met me meegaan richting de rokersruimte aangezien ze zelf ook rookt als een schoortsteen .