KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Herkenbaar.quote:Op zaterdag 30 september 2006 10:52 schreef Pizzakoppo het volgende:
[..]
Dat kan ook nog ja nee maar dat kaartje is zo klein en dat sleuvje ook daar kom je met je vingers niet in en als je het probeert duw je het kaartje verder
nee maar dat kaartje is zo klein en dat sleuvje ook daar kom je met je vingers niet in en als je het probeert duw je het kaartje verder 
Volgens mij zijn die dingen er ook niet voor gemaakt om actief gebruikt te worden. Eentje erin, en klaar voor een tijdje
Succes met het eruit vissen volgende keer!
(Un)masking for the greater good.
ja zo´n vermoeden kreeg ik ook alquote:Op zaterdag 30 september 2006 11:00 schreef Natalie het volgende:
[..]
Herkenbaar.
Volgens mij zijn die dingen er ook niet voor gemaakt om actief gebruikt te worden. Eentje erin, en klaar voor een tijdje
Succes met het eruit vissen volgende keer!
hehe bedankt
verkapt ik-krijg-hem-niet-meer-uit-de-sleuf topic
Op dinsdag 22 september 2009 19:25 schreef Adelante het volgende:
Met jou als KLB vriend hebben we geen vijanden meer nodig nee :')
Met jou als KLB vriend hebben we geen vijanden meer nodig nee :')
Waarom verbindt je dat ding niet via usb dan? Dat kan natuurlijk ook.
Bovenstaande post hoeft geen waarheden te bevatten
Had de kabel niet meequote:Op zaterdag 30 september 2006 13:50 schreef RainofDeath het volgende:
Waarom verbindt je dat ding niet via usb dan? Dat kan natuurlijk ook.
ik blijf het dom vinden :S
http://fotoboek.fok.nl/user/109577
http://fotoboek.fok.nl/user/109577
mijn fotoboek laat een berichtje achter!!!!
http://fotoboek.fok.nl/user/109577
mijn fotoboek laat een berichtje achter!!!!
Update:
Vandaag dus gewapend met een pincet en vol goede moed hopend dat het kaartje er nog in zat naar school geweest. Eenmaal aangekomen in het lokaal sprintte ik naar de computer en keek in het gedeelte waar de memorysticks in geplaatst dienen te worden. Daar wachtte mijn lieve heel erg gewaardeerde kaartje braaf op me, alsof ik in de ogen keek van een verdwaald huisdier die ik na jaren weer terugvond, liefde op het eerste gezicht.
Ik pakte mijn tas en greep naar mijn pincet, uiteraard even zoeken want het ding lag los in mijn tas maar binnen een minuut had ik hem in mijn vingers, de operatie kon beginnen!
Ik pakte de computer en legde hem op zijn zij. Een klasgenoot had toevallig een bouwlamp in zijn tas liggen dus die scheen er vol op wat er overigens voor zorgde dat ik hevig begon te transpireren. (Overigens niet alleen van de lamp maar ook van de operatie die in het verschiet lag.)
Ik drukte het pincet in de computer maar wat bleek? Hij passte niet sterker nog ik drukte het kaartje dieper de computer in, alsof ik mijn verdwaalde huisdier een rotschop gaf het rafijn in in werd wanhopig! Gelukkig ontpopte mijn leraar zich als een chirurg als het aankomt op computer-operaties en hij wist met zijn tanden (althans ik gokte dat het tanden zijn, de man is over de 60 en misschien heeft hij wel een kunstgebit?) het pincet dusdanig te buigen dat het pastte.
Middels een geodriehoek wist ik een beetje ruimte tussen het kaartje en de onderkant te krijgen zodat ik mijn pincet om het kaartje heen kon wringen het leek te lukken.
Maar onverwachts bleek het kaartje verdomd vast te zitten, ik kreeg het niet los. Hoe moest dit nu verder? Moest ik echt naar de winkel gaan om een nieuwe memory kaart te kopen en al mijn info achter te laten in een computer die ik elke week opnieuw zou gaan gebruiken? Geen denken aan!
Ik spandde mijn spieren en keek geconcentreerd naar het kaartje (in gedachten loswringend) en begon rustig heen en weer te bewegen, het leek te helpen en binnen een paar seconden had ik het kaartje los! Een operatie die gedoemt leek te mislukken was toch gelukt en mijn psp is "Hole again!"
Je kunt je voorstellen hoe gelukkig ik was om na een hele week geen geluid te hebben gehoord in de bus eindelijk weer naar huis terug te reizen met het kaartje in mijn zak denkend aan de prachtige busreizen en spelervaringen van de toekomst. Soms, heel soms is het leven van simpliciteit prachtig!
Vandaag dus gewapend met een pincet en vol goede moed hopend dat het kaartje er nog in zat naar school geweest. Eenmaal aangekomen in het lokaal sprintte ik naar de computer en keek in het gedeelte waar de memorysticks in geplaatst dienen te worden. Daar wachtte mijn lieve heel erg gewaardeerde kaartje braaf op me, alsof ik in de ogen keek van een verdwaald huisdier die ik na jaren weer terugvond, liefde op het eerste gezicht.
Ik pakte mijn tas en greep naar mijn pincet, uiteraard even zoeken want het ding lag los in mijn tas maar binnen een minuut had ik hem in mijn vingers, de operatie kon beginnen!
Ik pakte de computer en legde hem op zijn zij. Een klasgenoot had toevallig een bouwlamp in zijn tas liggen dus die scheen er vol op wat er overigens voor zorgde dat ik hevig begon te transpireren. (Overigens niet alleen van de lamp maar ook van de operatie die in het verschiet lag.)
Ik drukte het pincet in de computer maar wat bleek? Hij passte niet sterker nog ik drukte het kaartje dieper de computer in, alsof ik mijn verdwaalde huisdier een rotschop gaf het rafijn in in werd wanhopig! Gelukkig ontpopte mijn leraar zich als een chirurg als het aankomt op computer-operaties en hij wist met zijn tanden (althans ik gokte dat het tanden zijn, de man is over de 60 en misschien heeft hij wel een kunstgebit?) het pincet dusdanig te buigen dat het pastte.
Middels een geodriehoek wist ik een beetje ruimte tussen het kaartje en de onderkant te krijgen zodat ik mijn pincet om het kaartje heen kon wringen het leek te lukken.
Maar onverwachts bleek het kaartje verdomd vast te zitten, ik kreeg het niet los. Hoe moest dit nu verder? Moest ik echt naar de winkel gaan om een nieuwe memory kaart te kopen en al mijn info achter te laten in een computer die ik elke week opnieuw zou gaan gebruiken? Geen denken aan!
Ik spandde mijn spieren en keek geconcentreerd naar het kaartje (in gedachten loswringend) en begon rustig heen en weer te bewegen, het leek te helpen en binnen een paar seconden had ik het kaartje los! Een operatie die gedoemt leek te mislukken was toch gelukt en mijn psp is "Hole again!"
Je kunt je voorstellen hoe gelukkig ik was om na een hele week geen geluid te hebben gehoord in de bus eindelijk weer naar huis terug te reizen met het kaartje in mijn zak denkend aan de prachtige busreizen en spelervaringen van de toekomst. Soms, heel soms is het leven van simpliciteit prachtig!
|
|
