Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

OVER HONDEN

”Ze hebben weer een nieuw blik opengetrokken.” De Ajax-volgelingen waren in hun nopjes toen Edgar Davids september 1991 als een speelse hond zijn opwachting maakte in het eerste elftal van de Amsterdammers. Hij was een product van de jeugdopleiding, zoals al velen hem voorgegaan waren. Op nummer 8 zette trainer Louis van Gaal hem en van het begin af dwong de kleine, gedrongen Surinamer met zijn tomeloze inzet een warm plekje af in de harten van de toch al verwende Ajax-supporters.

Edje werd hij genoemd. Vertederd was dat koosnaampje voor een voetballertje dat, met een kort koppie, op de linkervleugel furore maakte als aanjager, ballenafpakker en zo veel meer. Ondanks zijn kleine postuur was hij een grote meneer. Hij ontwikkelde zich tot een steunpilaar in het elftal van Van Gaal en mede door zijn inspanningen, zijn giftige spel gekoppeld aan een fabelachtige techniek, werd op de gedenkwaardige 24e mei 1995 de Champions Leaguefinale gewonnen van AC Milan.

Hoewel Edje, inmiddels voorzien van lange dreadlocks, op het veld zijn mond opentrok en medespelers dirigeerde naar de juiste plek, hield hij buiten het veld de kaken krampachtig op elkaar. Interview met Davids vonden zelden of nooit plaats en als hij al eens een keer op televisie verscheen, waren zijn antwoorden kortaf en nietszeggend.

Eén keer viel hij uit zijn rol. Na de gewonnen EK-kwalificatiewedstrijd tegen Ierland, in december 1995, zat hij met zijn matties Seedorf en Kluivert op een bankje en werd aan de tand gevoeld door Frits Barend. Het zou een legendarisch gesprek worden. We zagen Davids, zoals we hem nog nooit gezien hadden. Daar zaten drie swa's, drie boezemvrienden, die zich in de euforie van de plaatsing voor het EK even vergaten. Weg was het stoïcijnse, haast onverschillige masker van het gezicht van Davids, dat wij zo goed kenden van eerdere, vluchtige vraaggesprekjes op teevee. Er werd gelachen, weri gedaan, gedold. En gepraat, in een moderne verbastering van het Nederlands en het Sranang. Barend stond er niet-begrijpend bij. Hij werd lauw gemaakt, gepest. De drie makkers zetten hem in de zeik, alsof ze van te voren hadden afgesproken "we gaan hem dissen".

Davids schaterde, lachte breeduit. Zijn staart kwispelde en zijn ogen twinkelden. Met die ogen was inmiddels iets aan de hand. Tijdens een oefenpotje met Ajax in de voorgaande winter had hij een bal snoeihard op zijn oog gekregen en na zijn herstel was Davids gewapend met een angstaanjagende bril op de velden teruggekeerd. Pitbull werd hij sindsdien genoemd, een naam die wonderwel paste bij zijn voorkomen en zijn voetbalstijl.

Zijn aansprekende prestaties op het veld bezorgden hem een transfer naar AC Milan. Juventus, Barcelona, Inter Milan; de grote clubs stonden in de rij om de felle voetballer, die niet keek op een gele kaart meer of minder, aan zich te binden. In de voetballerij steeg zijn populariteit tot grote hoogten, maar naar buiten trad hij onveranderd slechts zelden op de voorgrond. Interviews werden nog steeds spaarzaam gegeven.

Niettemin haalde hij verscheidene keren de kolommen van de internationale pers en het waren niet de meest leuke voorvallen, waarmee de krant voor den dag kwamen. Een vechtpartij op straat, een verbanning uit de selectiegroep van Oranje op het EK van 1996, een in elkaar geslagen vriendin, een schorsing vanwege nandrolongebruik.

Toch bleef Edgar Davis een gewilde voetballer, een steunpilaar ook van het Nederlands elftal, waarin hij niet veel later terugkeerde. Hij werd door bondscoach Marco van Basten zelfs gebombardeerd tot aanvoerder en werd zo gedwongen op te draven bij gesprekjes met belangstellende journalisten. De Pitbull kweet zich met verve van zijn taak. Ineens zagen we een bedachtzame, haast verlegen speler, die mondig zijn zegje deed. Hij kweekte er sympathie mee.

Eind 2005 werd hij door Tottenham Hotspur losgeweekt bij Inter Milaan, waar hij de laatste maanden weg kwijnde op de reservebank. In de Engelse Premier League zagen we nog één keer waartoe Davids in staat was. Martin Jol was blij als een hond met zeven staarten met een Davids, die zijn jonge elftal op sleeptouw nam.
Maar bij het Nederlands elftal ging het niet meer zo voortvarend. Hoewel de vaderlandse pers, Johan Derksen voorop, bij voortduring verkondigde dat Davids mee moest naar de eindronde van het WK, liet Marco van Basten zijn voormalige aanvoerder thuis.

Sindsdien vernemen we weinig meer van Edgar Davids. Het Nederlands elftal is definitief een gesloten boek en bij de Spurs maakt hij nog maar weinig speelminuten. Ze hebben hem blijkbaar niet meer nodig, daar in Londen. De voormalige pitbull is een klein keffertje geworden.

Drieëndertig jaar oud is hij nu, te jong om voorgoed in de vergetelheid te geraken. Zijn kunsten kan hij nog niet verleerd zijn en Davids kennende, zal zijn lichaam in een perfecte conditie zijn. Het zielloze Ajax zou een Davids in goeden doen best kunnen gebruiken. Misschien moet Martin van Geel het vliegtuig naar Londen maar eens nemen. Bij Ajax kunnen ze namelijk wel een blindengeleidehond gebruiken.

quote:

Een vechtpartij op straat, een verbanning uit de selectiegroep van Oranje op het WK van 1998, een in elkaar geslagen vriendin, een schorsing vanwege nandrolongebruik.

quote:

FOTO

Voetbal International pakt deze week traditioneel uit met foto’s van de oefenmeesters van de achttien ploegen uit de eredivisie. De heren poseren allemaal gewillig voor de camera. Ze hebben er zichtbaar tijd voor uit getrokken om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Je weet nooit waar een goede PR goed voor is, nietwaar? Eén trainer doet daar niet aan mee. Hij kijkt alsof hij hevig gestoord wordt in zijn dagelijkse bezigheden. Alsof een moment voor een fotootje er te veel aan is. Het is Henk ten Cate, die met een schuin oog even opkijkt met een blik van ‘en nou oprotten’. Hij heeft wel wat anders te doen dan als een veredeld fotomodel te fungeren.

Henk heeft het niet makkelijk bij Ajax. Zijn ploeg is in luttele weken door PSV op grote afstand gezet en het voetbal dat zijn spelers tentoonspreiden, biedt nauwelijks hoop op verbetering. Laaiend is hij daarover en het korte lontje, waarmee hij gezegend is, is al verscheidene malen tot ontbranding gekomen.

Hij is druk bezig een evaluatie op te maken van zijn eerste seizoenshelft bij de Amsterdammers. Chagrijnig wordt hij er van en het liefst zou hij de camera van die VI-fotograaf uit de handen rukken. Het evaluatierapport maakt hem neerslachtig. Vroeg in het seizoen ging het nog wel aardig, hoewel de uitschakeling voor de Champions League door het nietige Kopenhagen al een fikse domper was. Met afgrijzen gaat hij in gedachten terug naar die woensdag in augustus. Het korte interview dat hij na afloop bij de NOS gaf, staat nog in zijn geheugen gegrift. ‘Het kan gebeuren’ had hij gezegd. Stom, stom! Had hij toen die verwende snotjongens maar afgebrand. Dan was hem veel ellende bespaard gebleven.

Na de thuisnederlaag tegen PSV was Henk ook zichzelf niet. Ook toen was hij na afloop voor de verzamelde pers veel te positief geweest. ‘Het doelpunt van PSV was eigenlijk geen doelpunt en het vertoonde spel van zijn jongens had hem tevreden gestemd’ had hij verklaard en achteraf kon hij zich wel voor zijn kop slaan.

Sindsdien was het alleen nog maar slechter gegaan. In het begin had hij zijn geduld nog bewaard, tegen beter weten in. Ja, Stam en Gabri waren jongens naar zijn hart en Grygera ook, maar de rest was een over het paard getilde bende. Telkens als hij ze zag stumperen op het veld, had hij meewarrig het hoofd geschud en zijn assistenten Groenendijk en Spijkerman zwijgend aangekeken. Gek was hij geworden van de fouten die steeds weer terugkeerden. Pleintjesvoetbal, bah.

Tijdens de wedstrijd tegen NEC was de bom gebarsten. De hele voorafgaande week had hij tijdens de trainingen er nog zo op gehamerd dat balverlies vermeden moest worden, maar na een voorsprong was de overmoed bij sommige spelers toch weer teruggekeerd. Zo’n Sneijder die op het middenveld zomaar de bal verspeelde. Pats boem, een doelpunt en even later kregen ze er nog een om de oren.

Woedend was hi geworden en die verdomde Sneijder meteen uit het veld gehaald. Uitgekafferd had hij hem en voorlopig hoefde dat ventje hem niet onder ogen te komen. De toorn was nog steeds niet gezakt. Integendeel. Op de thuisbasis had hij zijn woede de vrije loop gelaten. In de catacomben van de ArenA hingen de deuren in de gang uit de sponning, diverse ruiten waren aan diggelen gegaan en foto’s met Ajax-iconen waren gesneuveld. Dat de foto van zijn grote vriend Frankie Rijkaard ook in scherven lag, betreurde hij wel een beetje. Daar had hij spijt van. Maar de rest, nee. Zijn rug op kunnen ze, allemaal.

Henk ten Cate legt de laatste hand aan het gepeperd rapport dat hij zal overhandigen aan Martin van Geel. Met een verbeten blik brengt hij nog wat laatste wijzigingen aan. De conclusie is zonneklaar: er moesten killers bijkomen, anders zou het met Ajax nooit meer goed komen. Hij krabbelt nog wat woorden op papier en plots wordt hij gestoord door het felle licht en het geklik van een fotocamera.

Het resultaat is een geweldige foto. Een getergde Ten Cate kijkt vernietigend in de camera. Arme spelers, die jongetjes van Ajax, die hij de rest van het seizoen onder handen gaat nemen. Het laatste restje dartele speelsheid bij hen zal definitief de nek omgedraaid worden. Over pakweg een jaar voetballen ze in Amsterdam zoals Vinnie Jones en diens Wimbledonmakkers van The Crazy Gang. Van de huidige selectiegroep zijn alleen Stam en Gabri over. De rest is vervangen door schoppers en schavers. Elke wedstrijd is het letterlijk oorlog op het veld en de grasmat is na elke partij aan vervanging toe. In de dug-out leunt Ten Cate tevreden achterover.

Begin 2008 staat hij breed grijnzend op de foto in VI. In generaalsuniform.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 16:44 schreef Beschouw het volgende:
Zo verkeerd is die Vloet idd niet. Maar als je Derksen en co in dit land niet mee hebt, kan je het als trainer wel schudden.

quote:

UITGERANGEERD

Mark Wotte was nog maar koud aan de slag bij RKC Waalwijk en hij had het al gezien. “Kom jij straks na de training even bij me langs”, zei hij tegen keeper Rob van Dijk, die net een duik in de modder maakte. De doelman fronste zijn wenkbrauwen; gepokt en gemazeld in het voetbalwereldje voelde hij de bui al hangen. “Elke nieuwe trainer zoekt naar iets om de zaak op scherp te zetten en straks gaat die eikel mij vertellen dat ik de lul ben”, dacht hij en meteen was de lust om te trainen hem vergaan. In het afsluitend partijtje vlogen de ballen hem om de oren en vanuit zijn ooghoeken zag hij Wotte smoezen met Henri van der Vegt, die even daarvoor naar het trainingsveld was gekomen.

Met een gezicht op half zeven meldde Van Dijk zich een halfuurtje later bij Wotte. Van der Vegt zat er ook, maar die staarde naar buiten. Wotte stak meteen van wal, nog voordat de doelman plaats kon nemen. “Rob, ik zal er niet omheen draaien, maar ik ben de laatste tijd niet erg tevreden over je functioneren. Ik heb dan ook besloten Jurgen een kans te geven. Jij zit voorlopig op de bank.” Ja, die mededeling had hij al verwacht. Geprotesteerd had hij niet en met een knik van het hoofd had hij het kantoortje van Wotte verlaten.

Op de terugweg naar huis was de woede plots opgekomen. Keihard sloeg hij een aantal maal op het stuur van zijn auto “Gaan ze godverdegodver met Wevers in het doel verder! In mijn doel! Ja, daar gaan ze punten mee pakken…”
Bijna had hij nog een fietser van de sokken gereden en toen die luid protesterend de middelvinger opstak, was hij in staat zijn wagen aan de kant te zetten en die vent een knal voor z’n kop te geven. Juist op tijd kon hij zich inhouden en met vliegende vaart vervolgde hij zijn weg.

Thuisgekomen belde hij meteen zijn zaakwaarnemer.

Enige dagen later speelde RKC Waalwijk thuis tegen FC Groningen. Rob van Dijk zat met een gezicht als een oorwurm op de bank en zag hoe zijn plaatsvervanger Jurgen Wevers eenmaal een bal uit het net moest vissen, na een penalty. “Leek me houdbaar, die bal”, mompelde hij zachtjes. ’s Avonds verschenen de eerste berichten in de media. Namens RKC deelde algemeen directeur Henri van der Vegt mee dat keeper Rob van Dijk zijn basisplaats kwijt is aan Jurgen Wevers en dat de club op zoek gaat naar een vervanger. "Rob is jarenlang een goede kracht geweest en natuurlijk gaat hij ook mee op trainingskamp naar Portugal. Maar hij heeft veel moeite met zijn reserverol."

Rob van Dijk belde opnieuw zijn zaakwaarnemer. “Een paar dagen geleden deed die Van der Vegt zijn bek niet open, maar nu toont hij zogenaamd begrip. Heb ik me daarvoor jarenlang voor de club uitgesloofd?! Ze krijgen maar het rambam daar.”

Op 7 januari rinkelde op de receptie van het Mandenmakers stadion de telefoon. Het was een kort gesprek. “Rob van Dijk hier. Ben ziek.” Meteen was er opgehangen en zo vertrok RKC Waalwijk de volgende dag zonder de 37-jarige doelman naar het Portugese Albufeira, waar een trainingskamp was belegd. Kevin Rijnvis, de 18-jarige keeper van Jong RKC Waalwijk, reisde de selectie na.

Ondertussen zit Rob thuis op de bank te kniesoren. Een weg terug was er niet, dat beseft hij wel. Met zijn ziekmelding had hij de zaak op de spits gedreven en Wotte zou nooit meer overstag gaan, zoveel was zeker. “Leer mij die nieuwe trainers kennen.”

Zaterdag 20 januari staat de wedstrijd tegen FC Twente op de rol en van Rob zal die dag geen spoor zijn. Over de keeper die 265 competitiewedstrijden het doel van de Waalwijkers heeft verdedigd, spreekt die avond niemand meer. Mark Wotte heeft in Robert Fuchs alweer een nieuw slachtoffer gevonden. “In de strijd om lijfsbehoud vallen er slachtoffers; dat is overal zo”, zegt de trainer na de wedstrijd op de persbijeenkomst. Dat Wevers die middag twee keer vreselijk in de fout gegaan is, verzwijgt hij maar.

Rob van Dijk belt alweer met zijn zaakwaarnemer.

Volgend jaar zal het wel Fortuna Sittard worden, of TOP Oss. Misschien ziet hij zijn maatje Fuchs daar wel. Zo mooi zijn. “En dan samen winnen van Wotte, want die zal wel degraderen met RKC,” zegt hij grimmig. Voor het eerst sinds weken verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.