Europeanen op FOK! meld je hier!

De Europese Unie of EU is een intergouvernementele en supranationale organisatie van Europese staten, die momenteel 25 lidstaten heeft. De Unie is onder deze naam opgericht door het Verdrag van Maastricht in 1992. Vele aspecten van de EU bestonden echter al vóór dit verdrag door onderlinge relaties daterend van de jaren '50. Binnen de Unie wordt er onder andere op politiek, economisch en juridisch vlak samengewerkt.

In de gehele geschiedenis van Europa zijn er momenten geweest dat een Europese macht heeft geprobeerd heel Europa in haar macht te krijgen. Het Romeinse Rijk was hier een van de eerste voorbeelden van en het Derde Rijk van Adolf Hitler de laatste. In de negentiende eeuw kwamen er echter vredelievende ideeën over een verenigd Europa tot stand, waarin individuele lidstaten op gelijkwaardige basis konden samenwerken. Een van de eerste voorstanders van deze Europese vereniging was de Franse pacifist en intellectueel Victor Hugo.

Tijdens de beide Wereldoorlogen zochten aartsrivalen Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk op initiatief van Jean Monnet al toenadering in een economische unie. Als gevolg van een toespraak van de Franse minister van Buitenlandse Zaken Robert Schuman op 9 mei 1950 kwam de Europese eenwording uiteindelijk op gang. Op 18 april 1951 werd als gevolg van de toespraak het Verdrag van Parijs getekend tussen België, Frankrijk, Italië, Luxemburg, Nederland en West-Duitsland. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal die hierbij opgericht werd kwam tot stand op 23 juli 1952.

Op 25 maart 1957 werd het Verdrag van Rome ondertekend door dezelfde landen. Dit nieuwe verdrag richtte de Euratom en de Europese Economische Gemeenschap op, en betekende een verdere integratie op Europees niveau. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal bleef naast deze organisaties bestaan.

Op 1 juli 1967 werden door de inwerkingtreding van het Fusieverdrag, dat gesloten was op 8 april 1965, de drie organisaties feitelijk samengevoegd, waarna ze verder werkten onder naam Europese Gemeenschappen (EG). Officieel bleven de drie organisaties echter bestaan.

Verdere integratie kwam tot stand met de komst van de Europese akte (1986) en het Verdrag van Maastricht. Bij het laatste verdrag werden de bevoegdheden van de Europese Economische Gemeenschap vergroot naar een groot aantal beleidsterreinen. Door al deze extra bevoegdheden was de bepaling 'Economische' niet langer ladingdekkend en werd de naam gewijzigd in Europese Gemeenschap. De Europese Gemeenschappen (meervoud) bestond vanaf dat moment uit de Europese Gemeenschap (enkelvoud), Euratom en de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. Het meest belangrijke aan het Verdrag van Maastricht was echter de oprichting van de Europese Unie als overkoepelende organisatie boven de Europese Gemeenschappen, die in de EU de eerste pijler vormde, en de nieuwe pijlers Gemeenschappelijk Buitenlands en Veiligheidsbeleid (tweede pijler) en Justitie en Binnenlandse Zaken (derde pijler).

Tijdens het sluiten van het Verdrag van Amsterdam op 2 oktober 1997 (in werking sinds 1 mei 1999) werd besloten de West-Europese Unie te integreren in de Europese Unie en werden onderdelen uit de derde pijler naar de eerste pijler verhuisd. De derde pijler werd hierdoor hernoemd naar Politiële en Justitiële Samenwerking in Strafzaken. Tevens kreeg de tweede pijler met de sluiting van dit Verdrag een Hoge Vertegenwoordiger die tegelijkertijd ook secretaris-generaal van de Raad van de Europese Unie (een functie die gecreëerd werd om meer continuïteit te geven tussen de voorzitterschappen die halfjaarlijks wisselden tussen de lidstaten). Sinds 1999 bekleed Javier Solana deze functie.

Het Verdrag van Nice, gesloten op 26 februari 2001, in werking sinds 1 februari 2003, maakte de Unie gereed voor de grote uitbreiding van mei 2004. De pretenties van dit verdrag om de Unie volledig te herstructureren werden door onderlinge strijd teniet gedaan. Besloten werd een Europese Conventie in te stellen die een Europese Grondwet moest formuleren. Het voorstel van de conventie kwam in 2003 gereed, waarna in de intergouvernementele conferentie van 29 oktober 2004 een grondwettelijk verdrag tussen de lidstaten werd gesloten.

Na de afwijzing van de grondwet in Nederland en Frankrijk is de toekomst van het grondwettelijk verdrag onzeker.

In de voorbije jaren werd de Unie gestaag uitgebreid met Denemarken, Ierland, het Verenigd Koninkrijk, Griekenland, Portugal, Spanje, Oost-Duitsland, Finland, Oostenrijk, Zweden, Cyprus, Estland, Hongarije, Letland, Litouwen, Malta, Polen, Slovenië, Slowakije en Tsjechië. In 2007 treden Bulgarije en Roemenië toe. In de toekomst staan uitbreidingen met Kroatië (kandidaat-lid, werkdatum 2009), Turkije (kandidaat-lid), Macedonië (kandidaat-lid) en de Balkanlanden (door de EU erkend als potentiële lidstaten) op het programma.

Doelstellingen
Belangrijkste doelstellingen van de Europese Unie: Vrije handel van goederen en diensten tussen de lidstaten. Gemeenschappelijke douanetarieven voor de handel met niet-EU-landen (tolunie). Een gemeenschappelijke opstelling in onderhandelingen over internationale handelsverdragen (onder meer met de EFTA, via de EER).Geen grenscontrole tussen de lidstaten (het Verenigd Koninkrijk en Ierland zijn daarvan uitgezonderd. Ingezetenen van de lidstaten zijn vrij om overal binnen de EU te werken en te wonen, mits zij in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Ingezetenen van de lidstaten mogen overal binnen de EU aan lokale verkiezingen deelnemen en mogen overal deelnemen aan verkiezingen voor het Europese Parlement. Vrije beweging van kapitaal tussen lidstaten. Harmonisatie van nationale regels en bepalingen, bedrijfsrecht en merkregistraties. Een gemeenschappelijke munt, de euro (Gebruikt binnen de Eurozone. Groot-Brittannië, Zweden en Denemarken zijn daarvan uitgezonderd). Gemeenschappelijk landbouw- en visserijbeleid. Samenwerking in misdaadbestrijding, onder andere door informatie uit te wisselen (via Europol en het Schengen Informatie Systeem), egalisering van definities van criminele vergrijpen en versnelde uitleveringsprocedures. Een gemeenschappelijk buitenlandbeleid. Een gemeenschappelijk beveiligingsbeleid, een 60.000 man sterke "Snelle Interventiemacht" die als vredesmacht kan opereren, een militaire staf en een satellietcentrum (voor het vergaren van inlichtingen). Een gemeenschappelijk asiel- en immigratiebeleid. Harmonisatie van indirecte belastingen, de BTW. Een fonds voor de ontwikkeling van achtergebleven regio's. Fondsen voor programma's in kandidaat-landen, (andere) Oost-Europese landen en in ontwikkelingslanden. Fondsen voor onderzoek.

De trend is dat macht verschuift van individuele staten ofwel opwaarts naar de EU ofwel neerwaarts naar Europese regio's.
Veel van deze doelstellingen vereisen harmonisatie van wetten tussen de lidstaten. Daarom drukken Europese wetten (richtlijnen genaamd) een steeds zwaardere stempel op de wetgeving in de lidstaten. Alle kandidaat-leden dienen hun wetgeving in lijn te brengen met het algemene Europese kader (zie ook EFTA en EEA).

Financiering van de Unie
De inkomsten van de Europe Unie komen deels uit EU-importheffings opslag aan de buitengrenzen van Europa, deels uit de opgelegde boetes van de Europese Commissie, en deels uit de bijdragen van de aangesloten landen.

Overzeese gebiedsdelen
Hoofdartikelen: Ultraperifere regio, Landen en gebieden overzee
Veel lidstaten van de Europese Unie bezitten overzeese gebiedsdelen. De zogenaamde ultraperifere regio's maken integraal deel uit van de Europese Unie. Tot deze gebieden behoren onder andere de Franse overzeese departementen, de Canarische eilanden en de Azoren. Een andere status is de status van landen en gebieden overzee, waartoe de Nederlandse Antillen en Aruba ook behoren. Het is mogelijk dat met de staatkundige hervormingen van het Koninkrijk der Nederlanden in 2007 de Antillen en Aruba (al dan niet gedeeltelijk) van status wisselen en ook een ultraperifere regio gaan vormen.

Volgens het EU-verdrag kan iedere "Europese" staat lid worden van de EU mits alle andere lidstaten hiermee instemmen. Dit principe van unanimiteit betekent dat één huidige lidstaat de toetreding van een kandidaat-lidstaat kan blokkeren.

De criteria waaraan de lidstaten moeten voldoen staan beschreven in de Criteria van Kopenhagen. Onderdeel van deze criteria is het volledig overnemen van het acquis communautaire

Toetredende lidstaten
Bulgarije en Roemenië zullen op 1 januari 2007 toetreden tot de Europese Unie. Het toetredingsverdrag voor Bulgarije en Roemenië is hiervoor in 2005 al getekend. Als dit jaar blijkt dat toetreding in 2007 niet haalbaar is kan de toetreding een jaar worden uitgesteld tot 1 januari 2008. Voor een uitstel van de toetredingsdatum van Bulgarije is unanimiteit onder de huidige lidstaten vereist, voor Roemenië volstaat een gekwalificeerde meerderheid.

Kandidaat-lidstaten
Kroatië onderhandelt sinds 4 oktober 2005 met de EU over toetreding. Het screeningsproces is gestart op 20 oktober 2005. Verwacht wordt dat Kroatië in 2009 of 2010 zal toetreden tot de Europese Unie;

Macedonië is sinds 17 december 2005 een kandidaat-lidstaat van de Europese Unie. Er is nog geen datum aangeven voor het begin van de onderhandelingen;

Turkije onderhandelt sinds 4 oktober 2005 met de EU over toetreding. Het screeningsproces is gestart op 20 oktober 2005. Het is onbekend wanneer en zelfs onzeker of Turkije toe zal treden tot de Europese Unie. De Unie is naar eigen zeggen voor 2015 niet gereed Turkije op te nemen. Verschillende lidstaten, waaronder Frankrijk en Polen, hebben aangegeven de eventuele toetreding van Turkije onderwerp te maken van een referendum.

Potentiële lidstaten
De Balkanlanden Bosnië en Herzegovina, Servië (met daarin ook een mogelijk onafhankelijk Kosovo), Montenegro en Albanië hebben van de EU te horen gekregen dat ze op termijn lid kunnen worden van de EU. Hun toetreding heeft voor de EU meer prioriteit dan die van Oekraïne, Armenië, Moldavië en Georgië.

Andere staten
Oekraïne en Georgië hebben na de revolutie in hun land aangegeven in de toekomst toe te willen treden tot de Europese Unie. De Europese Unie reageert, gezien het huidige debat over de toetreding van Turkije, vooralsnog huiverig op deze voorstellen;

Marokko diende, vanuit de veronderstelling een Europees land te zijn, op 20 juli 1987 een aanvraag in voor EU-lidmaatschap. De EU-lidstaten wezen deze aanvraag af omdat zij Marokko geen Europees land vonden;

Noorwegen heeft tot twee keer toe geprobeerd toe te treden tot de Unie, respectievelijk in 1973 en in 1995, maar beide keren werd het lidmaatschap door de Noorse bevolking in een referendum afgewezen. Het land is samen met IJsland en Liechtenstein onderdeel van de Europese Economische Ruimte;

IJsland en Liechtenstein zijn onderdeel van de Europese Economische Ruimte. IJsland zou in de toekomst kunnen toetreden, maar Liechtenstein wordt hiervoor over het algemeen te klein geacht;

Zwitserland heeft korte tijd geprobeerd toe te treden tot de Unie, maar heeft na de afwijzing door de Zwitserse bevolking van het EER-verdrag de toetredingsonderhandelingen bevroren.

Voormalig Italiaans premier Silvio Berlusconi achtte zelfs een lidmaatschap van Israël op termijn mogelijk

Binnen de EU bestaat een spanningsveld tussen intergouvernementele en supranationale tendensen. Intergouvernementalisme is een methode van besluitvorming in internationale organisaties waarbij de macht bij de lidstaten ligt en beslissingen met unanimiteit genomen moeten worden. Afgevaardigden van de regeringen of van gekozen vertegenwoordigingen hebben uitsluitend adviserende of uitvoerende functies. De meeste internationale organisaties hebben tegenwoordig een intergouvernementele grondslag.

Supranationalisme (zie ook federalisme) is een andere methode van besluitvorming. Hier ligt de macht bij onafhankelijke afgevaardigden van de regeringen of van gekozen vertegenwoordigingen. Lidstaten hebben nog steeds macht, maar moeten deze delen met andere instanties. Bovendien worden beslissingen nu bij meerderheid van stemmen genomen. Het kan dan ook gebeuren dat een lidstaat, gedwongen door andere lidstaten, een beslissing tegen zijn wil moet uitvoeren.

Beide vormen van besluitvorming hebben aanhangers binnen de EU. Voorstanders van supranationalisme redeneren dat dit het proces van integratie kan versnellen. Wanneer beslissingen de unanieme goedkeuring van alle betrokken regeringen vereisen, kan het jaren duren voor een besluit valt, als het er al ooit van komt. Voorstanders van intergouvernementalisme argumenteren dat supranationalisme de soevereiniteit en het democratisch gehalte van afzonderlijke staten in gevaar brengt en menen dat de legitimiteit van gemeenschappelijke besluiten alleen afgeleid kan worden van de legitimiteit van de nationale regeringen. Frankrijk is traditioneel een voorstander van een intergouvernementele EU geweest. Dit geldt ook voor eurosceptische landen als Groot-Brittannië en Denemarken. Landen als België, Duitsland en Italië neigen meer naar de supranationale benadering. In de praktijk balanceert de EU tussen beide extremen. Deze balans is echter een moeizaam compromis, dat vaak tot ingewikkelde besluitvormingsprocedures leidt.

Sinds maart 2002 staat herziening van deze balans weer op de politieke agenda. De Europese Conventie kreeg de opdracht om voorstellen te doen om de instellingen en besluitvormingsmechanismen aan te passen aan de steeds groter wordende EU. Uiteindelijk baarde de Conventie een ontwerp van het Verdrag tot vaststelling van een Grondwet voor Europa. In 2004 bereikten de staats- en regeringsleiders in de Europese Raad een compromis over dit Verdrag tot vaststelling van een Grondwet voor Europa. Het akkoord beslecht allerminst de strijd tussen de 'supranationalisten' en de 'intergouvernementalisten'. De tekst bevat immers, zoals het een compromis betaamt, elementen van beide strekkingen. De supranationalisten haalden wel hun slag thuis met de aanvaarding van de naam 'Grondwet'. De aanhangers van de intergouvernementele strekking vinden immers dat de EU geen grondwet behoeft, maar gebouwd dient te zijn op verdragen. Meer dan een naam is het echter niet, juridisch gezien is het Verdrag tot vaststelling van een Grondwet voor Europa een gewoon verdrag tussen staten. Het is een grondwettelijk verdrag. Het verschil tussen een gewoon verdrag en grondwettelijk verdrag is gering.

De politiek van de EU is in drie gebieden verdeeld, die 'pijlers' genoemd worden. De eerste pijler, de 'gemeenschapspijler' betreft de gemeenschappelijke economische, sociale en milieupolitiek. De tweede pijler betreft het Gemeenschappelijk Buitenlands en Veiligheidsbeleid (GBVB). De derde pijler behelst de Politiële en Justitiële Samenwerking in Strafzaken (PJSS).

Binnen elke pijler is een ander evenwicht gevonden tussen supranationale en intergouvernementele principes. Supranationalisme is het sterkst aanwezig in de eerste pijler, terwijl de andere twee vooral intergouvernementeel zijn. In de tweede en derde pijler zijn de bevoegdheden van het Europees Parlement, de Europese Commissie en het Europees Gerechtshof beperkt, maar niet afwezig.

Het Verdrag tot vaststelling van een Grondwet voor Europa, dat pas van kracht zal worden na ratificatie door de lidstaten, schaft de pijlerstructuur af. Voortaan zullen de materies waar de EU zich mee bezighoudt ingedeeld worden in:

Exclusieve bevoegdheden: enkel de EU kan op deze domeinen optreden. De lidstaten kunnen enkel nog de beslissingen van de EU uitvoeren.
Gedeelde bevoegdheden: Zowel de EU als de lidstaten kunnen wetgevend optreden. Indien de EU wetgeving in deze sectoren uitvaardigt hebben de EU-regels wel voorrang op de nationale wetten die eventueel al bestonden. De meeste EU-bevoegdheden zijn van dit type.
Ondersteunende, coördinerende en aanvullende bevoegdheden: zoals de naam het zegt mag de EU het beleid van de lidstaten in deze sectoren ondersteunen, aanvullen of coördineren. De lidstaten behouden echter altijd de volledige wetgevende vrijheid. De EU mag op deze gebieden geen harmonisatie tussen de verschillende nationale stelsels nastreven. Meestal nemen dit type bevoegdheden de vorm aan van een financiële bijdrage vanwege de EU.
Welke instellingen instaan voor de uitvaardiging van de wetgeving is dan nog een andere zaak. De gewone wetgevingsprocedure bestaat erin dat de Europese Commissie een voorstel doet, en het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie allebei hun goedkeuring moeten geven. De Grondwet omschrijft echter gevallen waarin enkel het Parlement of enkel de Raad akkoord moeten zijn. Dit gebeurt dan via bijzondere wetgevingsprocedures.

Seculier karakter
Hoewel de EU en het Europese proces door religieus geïnspireerde persoonlijkheden ondersteund werden bij hun ontstaan, kenmerkt de huidige Europese Unie zich door een uitgesproken seculier karakter. Niet alleen wordt geen dominante Godsdienst beleden, maar tevens wordt actief de invloed van de religie op de Europese politiek beperkt. In 2004 werd de Italiaanse, overtuigd katholieke politicus Rocco Buttiglione weggestemd en -gejouwd door de socialistische en liberale meerderheid in het Europees Parlement. Buttiglione had te kennen gegeven homoseksuele daden als zondig te zien en abortus af te keuren. Hij haastte zich er echter bij te zeggen, dat hij de homoseksuelen even goed voor discriminatie wilde beschermen. Het mocht niet baten: Buttiglione verloor zijn positie binnen de toekomstige Europese Commissie.

Na de toetreding van het conservatieve, Rooms-Katholieke Polen en landen als Litouwen en Slovenië lijkt religie een belangrijke speler te worden op Europees niveau. Het Franse liberale antiklerikalisme en de strenge West-Europese scheiding van Kerk en staat zijn wellicht niet in staat hun invloed te handhaven.

Andere talen in de Europese Unie
De Spaanse regering zal spoedig een voorstel indien om het Catalaans als semi-officiële taal te gebruiken voor de toekomstige Europese grondwet.

De Italiaanse Partito Radicale en het Poolse parlementslid Małgorzata Handzlik pleiten voor de invoering van de internationale taal Esperanto als tweede taal in Europa. Op 1 april 2004 werd hierover gestemd. Van de 626 leden waren er 346 om allerlei redenen niet aanwezig. Slechts 280 brachten hun stem uit. Daarvan was 43% vóór.

Andere talen die in de Europese Unie worden gesproken, maar (nog) niet officieel zijn erkend door de EU, zijn o.a.:

Asturisch
Baskisch
Bretons
Cornish
Corsicaans
Faeröers
Fries
Galicisch
IJslands
Jiddisch
Judeo-Spaans
Kasjoebisch
Luxemburgs
Nedersaksisch
Occitaans
Oost-Fries
Schots-Gaelisch
Scots
Sorbisch
Welsh

De invloed van de Europese Unie in de wereld
Naast een relatief grote bevolking heeft de EU ook een enorme economische en culturele invloed op de overige wereld. Ze vormt de ene helft van de dominante Westerse Wereld samen met de andere helft de VS. Hoewel deze laatste zich militair veel nadrukkelijker laat gelden zijn de twee 'blokken' economisch en cultureel vrijwel gelijkwaardig. Naar verwachting zal de economische invloed van 'het Westen' echter geleidelijk minder worden door de snelgroeiende economieen van India en China die hun vleugels ook buiten hun landsgrenzen steeds meer uitslaan. Aan de andere kant is er wel een steeds verdergaande 'verwestering' van deze opkomende economische reuzen, (althans de leidende technocratische elite) te constateren.

Onze munt:


Ons leger:





Ons ruimtevaart organisatie


[ Bericht 75% gewijzigd door Europeaan op 15-09-2006 01:13:05 ]

quote:

Op vrijdag 15 september 2006 00:37 schreef Jugaros het volgende:
[afbeelding]
deze wou je hebben zeker

yep

En nu mag ie weer terug naar ->> GC