Toen ik 2 jaar oud was ben ik aangereden door een stadsbus. Na een lange tijd in het ziekenhuis gelegen te hebben bleek dat ik nooit meer normaal zou kunnen lopen. Voor altijd zou ik mank lopen en mijn linkerbeen zou er erg veminkt uitzien. Omdat ik pas 2 jaar was heb ik het bijzonder goed kunnen accepteren.
Ik werd ouder en rond mij twaalfde begon de pubertijd bij mij. Daarbij komend ook de gevoelens voor meisjes en de onzekerheid over mijn handicap. Eigenlijk had ik niet verwacht dat ik ooit een meisje zou krijgen. Maar toen ik 15 was heb ik er toch eentje ontmoet die wat verder keek dan alleen vriendschap.
Ik had haar op een feestje bij een vriend ontmoet en het klikte meteen. Ze was mooi, 14 jaar en het verbaasde mij dat ze zelfs ietswat in mij geinteresseerd was. We spraken wat af en 2 weken later hadden we wat met elkaar.
Ik was verliefd zoals je aleen maar verliefd kan zijn als je nog een jonge tiener bent. Het voelde alsof zij de liefde van mijn leven zou zijn (
ja ik weet het, maar ik was 15). Na een relatie van 8 maanden is zij verkracht toen ze uitging. De jongen die het gedaan heeft is nooit gepakt.
Ik zag haar langzaam afglijden. Hoe ze depressief werd, steeds verdrietiger. Zelfs ik kon haar niet troosten
2 maanden na de verkrachting ging ik haar opzoeken. Ze woonde bij haar zus. Toen ik het apprtement binnen ging vond ik dat er al een veemde geur hing. Ik ging naar de slaapkamer en daar lag ze in haar eigen kots omringd door losse pilletjes en flesjes. Levenloos. Ik heb de ambulance nog gebeld maar het was te laat.
Ik heb het aan haar zus moeten vertellen.
Nu ik 18 ben dacht ik dat ik eroverheen was. Maar verdomme ik mis haar zo. Iedere dag nog. Het doet de laaste dagen zo een pijn. Ik ben nog steeds een beetje verliefd op haar. Ik wou dat ik haar nog kon vasthouden. Ik zie haar gezicht zelfs nog voor me hoe ze op dat bed lag. Ik wou dat ik er makkelijker overheen kwam.
Alvast bedankt voor het lezen van het lange verhaal, ik moest het even kwijt.
quote:Misschien daarom de twijfel voor een kloon?Op donderdag 14 september 2006 15:55 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Gezien je topichistory neem ik dit verhaal niet serieus
wat een kutverhaal ja, misschien moet je je hart eens luchten bij een psycholoog of psychiater. Op school zijn er ook mensen die je voor dit soort dingen kan benaderen.
quote:Aangrijpende ja, hoop niet dat je hier de spot mee drijft.Op donderdag 14 september 2006 15:59 schreef mrkanarie het volgende:
Damn, als je hier niet de gek met ons aansteekt is het wel een ingrijpende situatie.
Zoniet, zoek professionele hulp.
Mensen die ervoor opgeleid zijn zullen je toch altijd net wat beter kunnen helpen dan via een forum, lijkt me zo.
Geloof me ik laat mijn gevoel spreken. Ik lurk veel op dit Subforum en omdat ik een ONZ-poster ben betekend het niet dat ik alle subforums als ONZ zie. Ik heb nooit gebaggerd in R&P en heb nooit hier een onzinnig topic geopend.
Mensen, kappen met het gezeur of het echt is of niet. Het staat hier, ik ga ervan uit dat het echt is en wil dat het zo behandeld wordt.
@ alle mensen over de proffesionele hulp. Jullie hebben wel een beetje gelijk. Misschien wordt het tijd om met iemand erover te praten.
quote:Waar er één iets schrijf op een publiek forum zullen al snel miljoenen critici over vallen. Daar moet je tegen kunnen als je je verhaal de wereld in schopt. Dat jij je gevoelens blootlegt wil nog niet zeggen dat ze meteen begrepen worden door elke simpele ziel.Op donderdag 14 september 2006 16:11 schreef razzberry het volgende:
Gooi er maar een slotje op. Het is toch een fout geweest hier met mijn verhaal aan te kloppen.
Een reputatie wordt op Fok blijkbaar al heel snel gevormd.
Enfin, triest verhaal en ik hoop dat het enige rust gaf het op te schrijven.
quote:welnee, niks slotje, schijt hebben aan de fokkers die je niet geloven, er zijn er ook die je wel serieus nemen.Op donderdag 14 september 2006 16:11 schreef razzberry het volgende:
Gooi er maar een slotje op. Het is toch een fout geweest hier met mijn verhaal aan te kloppen.
Een reputatie wordt op Fok blijkbaar al heel snel gevormd.
Het lijkt me heel erg, wat jij hebt meegemaakt. Hoe lang geleden is dit allemaal gebeurd? heb je er uberhaupt wel over gepraat?
Ik denk idd dat wat anderen ook al zeggen, dat het geen kwaad zou kunnen met dit verhaal eens naar een 'professioneel' iemand te gaan, of iig iemand die je hiermee kan helpen. Misschien kun je eens naar je huisarts ofzo, wellicht kan hij je verder helpen?
quote:Op donderdag 14 september 2006 15:53 schreef razzberry het volgende:
Ik heb nog even getwijfeld of ik dit onder een kloon zou posten of niet. Maar ik heb besloten het toch maar onder mijn eigen account te doen aangezien dit verhaal bij mij hoort.
Toen ik 2 jaar oud was ben ik aangereden door een stadsbus. Na een lange tijd in het ziekenhuis gelegen te hebben bleek dat ik nooit meer normaal zou kunnen lopen. Voor altijd zou ik mank lopen en mijn linkerbeen zou er erg veminkt uitzien. Omdat ik pas 2 jaar was heb ik het bijzonder goed kunnen accepteren.
Ik werd ouder en rond mij twaalfde begon de pubertijd bij mij. Daarbij komend ook de gevoelens voor meisjes en de onzekerheid over mijn handicap. Eigenlijk had ik niet verwacht dat ik ooit een meisje zou krijgen. Maar toen ik 15 was heb ik er toch eentje ontmoet die wat verder keek dan alleen vriendschap.
Ik had haar op een feestje bij een vriend ontmoet en het klikte meteen. Ze was mooi, 14 jaar en het verbaasde mij dat ze zelfs ietswat in mij geinteresseerd was. We spraken wat af en 2 weken later hadden we wat met elkaar.
Ik was verliefd zoals je aleen maar verliefd kan zijn als je nog een jonge tiener bent. Het voelde alsof zij de liefde van mijn leven zou zijn (
Na een relatie van 8 maanden is zij verkracht toen ze uitging. De jongen die het gedaan heeft is nooit gepakt.
Ik zag haar langzaam afglijden. Hoe ze depressief werd, steeds verdrietiger. Zelfs ik kon haar niet troosten
2 maanden na de verkrachting ging ik haar opzoeken. Ze woonde bij haar zus. Toen ik het apprtement binnen ging vond ik dat er al een veemde geur hing. Ik ging naar de slaapkamer en daar lag ze in haar eigen kots omringd door losse pilletjes en flesjes. Levenloos. Ik heb de ambulance nog gebeld maar het was te laat.
Ik heb het aan haar zus moeten vertellen.
Nu ik 18 ben dacht ik dat ik eroverheen was. Maar verdomme ik mis haar zo. Iedere dag nog. Het doet de laaste dagen zo een pijn. Ik ben nog steeds een beetje verliefd op haar. Ik wou dat ik haar nog kon vasthouden. Ik zie haar gezicht zelfs nog voor me hoe ze op dat bed lag. Ik wou dat ik er makkelijker overheen kwam.
Alvast bedankt voor het lezen van het lange verhaal, ik moest het even kwijt.
erg klote voor je man.mijn eerste vriendinnetje heeft ook zelfmoord gepleegd... dit vergeet je je rest van je leven niet meer.
en de pijn gaat niet weg en het word ook niet minder!
als je erover wil praten kan je me altijd op msn toevoegen
quote:Nee, ik boedoel het meer in de trant dat ik haar weer ging opzoeken. Ik had haar 3 dagen daarvoor nog gesprokren en ze zat heel erg in de put. Ik had nog gezegd dat ze maar eens met een psycholoog moet gaan praten. Ik had al wat info opgezogd. Ze zei dat ze het niet wist of ze het zou doen. Toen ik wegging heb ik haar nog laten beloven hulp te zoeken (zo van doe het voor mij.) en dat is de laatste keer dat ik haar sprak.Op donderdag 14 september 2006 16:31 schreef Intermec het volgende:
Wel vreemd dat je haar niet eerder opgezocht hebt
quote:Bedankt man. Waren jullie nog verliefd op elkaar. Ik bedoel was het in een periode dat je nog van die verliefde gevoelens had.Op donderdag 14 september 2006 16:33 schreef BarraCupraCuda het volgende:
[..]
mijn eerste vriendinnetje heeft ook zelfmoord gepleegd... dit vergeet je je rest van je leven niet meer.
en de pijn gaat niet weg en het word ook niet minder!
als je erover wil praten kan je me altijd op msn toevoegen
quote:nee het was 2 maanden uit.. maar waren nog wel goeie vrienden... ik weet ook niet waarom ze het gedaan heeftOp donderdag 14 september 2006 16:36 schreef razzberry het volgende:
[..]
Bedankt man. Waren jullie nog verliefd op elkaar. Ik bedoel was het in een periode dat je nog van die verliefde gevoelens had.
quote:Dat lijkt me nog erger om met die twijfels ook nog te zitten.Op donderdag 14 september 2006 16:42 schreef BarraCupraCuda het volgende:
[..]
nee het was 2 maanden uit.. maar waren nog wel goeie vrienden... ik weet ook niet waarom ze het gedaan heeft
quote:ik heb er ook erg lang last van gehad... maar ik kan er nu goed mee leven.Op donderdag 14 september 2006 16:45 schreef razzberry het volgende:
[..]
Dat lijkt me nog erger om met die twijfels ook nog te zitten.
ik heb nu weer 1.5 jaar een relatie en hou veel van der... alleen ze is niet me ware liefde.... die is er niet meer...en zal er ook nooit meer zijn.
Maar dat meisje heeft toen gewoon geen andere uitweg gezien, dus heeft maar een eind aan der leven gemaakt, eigenlijk heel egoistisch, maar dat ziet zo'n meisje op dat moment natuurlijk niet in.
waarom committe je vriendin suicide dan?
en hoe kwam jij dat huis binnen dan? en wat bedoel je met een "vreemde geur"? quote:rare vragen stel jijOp donderdag 14 september 2006 16:49 schreef Quickie_Butt het volgende:
ok goed als het echt is....
waarom committe je vriendin suicide dan?
quote:Dat hoor ik wel vaker inderdaad, dat zelfmoord egoïstisch is. Maar is de mens dan niet van nature egoïstisch? Waarom zou je in leven blijven voor anderen als je het zelf niet meer ziet zitten?Op donderdag 14 september 2006 16:47 schreef Poogie het volgende:
Damn, kan me goed voorstellen dat dit wel erg moeilijk voor je is. Vooral omdat het je eerste liefde was. Net als wat iedereen zegt is het misschien het beste dat je er met iemand over gaat praten die je kan helpen. Een verkrachting is ook zeer ingrijpend op iemands leven, en dit zal altijd in gedachten blijven, met hulp kan dit wel minder worden, maar het blijft altijd bij je.
Maar dat meisje heeft toen gewoon geen andere uitweg gezien, dus heeft maar een eind aan der leven gemaakt, eigenlijk heel egoistisch, maar dat ziet zo'n meisje op dat moment natuurlijk niet in.
quote:Misschien omdat ik een sleutel had?. We waren best wel close. Ze had weinig contact met haar ouders en woonde bij haar zus. Het was ook een beetje haar huis en als zij er nog niet was kon ik alvis binnen zitten of met wat vienden chillen daar. De vreemde geur was een soort kots geur. Ik vond het vreemd omdat ik zo snel geen kots had gezien. Dus vandaar.Op donderdag 14 september 2006 16:49 schreef Quickie_Butt het volgende:
ok goed als het echt is....
waarom committe je vriendin suicide dan?
quote:vind ik ook. Het is nog altijd je eigen leven in in principe vind ik dat iemand daar zelf over moet kunnen beslissen. Een vriendinnetje van mij haar vader heeft zelfmoord gepleegd, zij heeft hem ook gevonden.Op donderdag 14 september 2006 16:51 schreef Litso het volgende:
[..]
Dat hoor ik wel vaker inderdaad, dat zelfmoord egoïstisch is. Maar is de mens dan niet van nature egoïstisch? Waarom zou je in leven blijven voor anderen als je het zelf niet meer ziet zitten?
Ze heeft het hem nooit kwalijk genomen en had begrip voo zijn beslissing, hoe verdrietig ook. Toen ze dat aan mij vertelde heb ik mijn mening over het 'egoisme' van zelfmoord bijgesteld...als iemand nu echt niet meer verder wil, moet die persoon dan toch verder om zijn dierbaren geen verdriet te doen?
Maar da's eigenlijk een beetje offtopic
quote:Wel eens kots geroken? Van een paar uurtjes oud? Of een dagje? 'Sniefijn hoorOp donderdag 14 september 2006 16:49 schreef Quickie_Butt het volgende:
wat bedoel je met een "vreemde geur"?
quote:Ik denk dat ze op het eind het helemaal niet zag zitten. Dat het nooit meer goed zou komen. En dat zelfs ik of haar zus het niet meer goed konden maken. Dat we beter af zouden zijn zonder een depressief iemand. En dat de dood alle pijn zou wegnemen. In haar optiek was het niet egoistisch.Op donderdag 14 september 2006 16:51 schreef Litso het volgende:
[..]
Dat hoor ik wel vaker inderdaad, dat zelfmoord egoïstisch is. Maar is de mens dan niet van nature egoïstisch? Waarom zou je in leven blijven voor anderen als je het zelf niet meer ziet zitten?
Was ze maar wat meer egoistisch, dan had ze nog om hulp gevraagd.
balen
Als ik je iets mag aanraden, dan is het wel professionele hulp in vorm van een psycholoog.
quote:Tja, denk dat dat toch wel je eigen schuld is.Op donderdag 14 september 2006 16:11 schreef razzberry het volgende:
Gooi er maar een slotje op. Het is toch een fout geweest hier met mijn verhaal aan te kloppen.
Een reputatie wordt op Fok blijkbaar al heel snel gevormd.
Ik ga er maar vanauit dat je verhaal waar is, gewoon omdat ik niet wil geloven dat er echt mensen zijn die dit verzinnen.
Maar zoek hulp, praat met mensen en probeer dit alles een plaatst te geven.
Succes daarmee.
quote:Als je de waarheid hebt verteld is dit een heel aangrijpend verhaal. Ik kan me heel goed voorstellen dat je die beelden nog voor je ziet omdat je zo van dat meisje hebt gehouden. Afschuwelijk wat men haar heeft aangedaan en indirect jou ook.Op donderdag 14 september 2006 16:04 schreef razzberry het volgende:
Ik had het bij nader inzien toch onder een kloon moeten posten.
Geloof me ik laat mijn gevoel spreken. Ik lurk veel op dit Subforum en omdat ik een ONZ-poster ben betekend het niet dat ik alle subforums als ONZ zie. Ik heb nooit gebaggerd in R&P en heb nooit hier een onzinnig topic geopend.
quote:Jong, trek je toch niet zoveel aan van die stress mongolen.Op donderdag 14 september 2006 16:04 schreef razzberry het volgende:
Ik had het bij nader inzien toch onder een kloon moeten posten.
Geloof me ik laat mijn gevoel spreken. Ik lurk veel op dit Subforum en omdat ik een ONZ-poster ben betekend het niet dat ik alle subforums als ONZ zie. Ik heb nooit gebaggerd in R&P en heb nooit hier een onzinnig topic geopend.
Erg nare situatie, kan er verder weinig meer over zeggen dan wat al meerdere malen boven mij vermeld is: zoek idd prof. hulp. Die hebben er uiteindelijk voor geleerd.
Sterkte iig.
.quote:Wat hierboven gezegd word.. idd erg goed dat je er met je mentor over gaat hebben. Zoiets moet verwerkt worden anders kan het mis gaan. Maar weet niemand anders hier van af?Op donderdag 14 september 2006 23:02 schreef _Floddertje_ het volgende:
Tjee, wat erg zeg. Het klinkt bijna traumatisch, dat vinden van je vriendin toen ze dood in bed lag en het feit dat je het beeld daarvan nog steeds op je netvlies hebt staan. Heel goed dat je je hebt voorgenomen om er met een mentor op school over te praten. Ik kan me voorstellen dat je met een hoop onbeantwoorde vragen zit, bijv. of je het had kunnen voorkomen. Na drie jaar is het de hoogste tijd dat je hulp gaat krijgen, want wat je hebt meegemaakt is niet niks.
quote:Dat lijkt me een heel erg naar gevoel en zware belasting voor je huidige partner... zeker als je nog zo jong bentOp donderdag 14 september 2006 16:47 schreef BarraCupraCuda het volgende:
[..]
ik heb nu weer 1.5 jaar een relatie en hou veel van der... alleen ze is niet me ware liefde.... die is er niet meer...en zal er ook nooit meer zijn.
Veel sterkte ermee!
.Beste tip lijkt me inderdaad een gesprek met een professioneel iemand.
Sterkte!
quote:hoe is het gegaan?Op donderdag 14 september 2006 19:40 schreef razzberry het volgende:
Bedankt voor de reacties, ik denk dat ik morgen maar even naar de maatschappelijk werker op school ga. Misschien weet hij iemand om mee te praten.
iig superveel sterkte gewenst.
quote:Even een update dan maar. Ik ben bij de maatschappelijk werker bij mij op school geweest en heb mijn verhaal gedaan.
Na een lang gesprek dacht hij er het volgende over:
Hij vond dat ik best eens met een psycholoog kon praten om de gevoelens wat te laten rusten.
Waarschijnlijk heb ik toch trauma opgelopen omdat ik haar zo gezien heb. En aangezien ik alles moest
afhandelen heb ik nooit tijd gehad het zelf te verwerken. Geen slachtofferhulp en geen duidelijkheid wat er precies met haar gebeurd is tussen de tijd dat ik haar vond en de begravenis.
Omdat ik met mijn ouders er niet goed over kon praten (Zij dachten dat het gewoon een vriendin was niet mijn vriendin.)
heb ik ook daar geen verwerking kunnen vinden. Vrienden wisten ervan maar wisten niet wat er in mij afspeelde.
Ik heb nooit goed afscheid kunnen nemen en dat breekt zich nu op. Ook is er nog het schuldgevoel.
Hij zei dat ik mij meer schuldiger voel dan ik zou toegeven. Ik zou het mezelf verwijten dat ik de depressie niet serieus heb genomen en dat ik er niet altijd voor haar was.
Als laaste trok hij nog een conclusie die ik zelf nog niet onder ogen had kunnen izien. Mijn opstelling tegenover vrouwen sinds de gebeurtenis. Met mijn laatste vriendin is het uitgegaan vanwege mijn moeilijkheid haar liefde te geven. Ik zag haar meer als iemand voor de sex en status dan als mijn liefde. Ik stelde bijna alles boven haar. Volgens hem wil ik niet meer om iemand geven. Bang om diegen kwijt te raken. Dat daar mijn genadeloze mentaliteit die ik er sindsdien op na hou vandaan komt.
Ik had dit alles nog nooit zo gezien maar ik ben het met hem eens. Er word voor een geprek met een psycoholoog gezorgd. Hij denkt dat ik daar een beetje rust kan vinden door gewoon alles te vertellen en er over na te denken.
Dit gesprek heeft mij toch een beetje rust bezorgd.
Top dat je waarschijnlijk met een psycholoog gaat praten; hoop dat dat helpt.
Damn zeg, ik moet er niet aan denken dat dit gebeurt bij iemand waar je om geeft. Of erger nog, iemand van wie je houdt. Het moet ongelovelijk machteloos voelen, om iemand zo te zien afglijden, iemand die je zo graag wilt helpen, terwijl er niets is wat je kan doen. Dat ze dan uiteindelijk is overleden moet als het ultieme falen voelen: je hebt degene van wie je het meeste hield niet kunnen redden.
Hoe dan ook TS, om je een hart onder de riem te steken: er is niets wat jij anders had kunnen doen. Ze is niet overleden doordat jij iets nagelaten hebt te doen, dat is haar eigen keuze geweest. Misschien helpt het je om er vrede mee te krijgen als je bedenkt dat de tijd die ze met jou heeft gehad waarschijnlijk de mooiste tijd van haar leven is geweest.
Ik wens je het allerbeste.
quote:Klinkt als een steekhoudend verhaal. Zoiets heftigs en aangrijpends zou bij iedereen sporen achterlaten denk ik.
Iig fijn dat het gesprek je al wat rust bezorgd. Denk dat je die rust nog wel meer gaat ervaren na verloop van tijd.
Veel sterkte toegewenst!
net zoals alle andere gevoelens.
Leven is soms zo shitty... gelukkig soms ook heel erg de moeite waard.
Sterkte!
En vergeet nooit dat je gevoel ook een emotie is waar je mee moeten leren omgaan, in positieve zin en in negatieve zin. Je moet pijn en vreugde op waarde kunnen schatten als ze komen. Niet overschatten, en niet onderschatten.
In elk geval sterkte met alles.