Deborah'Knibbel, knabbel, knuisje, wie knabbelt daar aan mijn huisje?'
Grote boze heks, sprookjesfiguur (1752-1789)Er was eens, nog niet zo heel lang geleden, in een land, hier niet zo heel ver vandaan, een heel lief meisje. Ze heette Deborah en ze was acht jaar oud. Over een paar dagen zou ze negen worden. Ze had heel veel zin in haar verjaardag. Ze zou taart gaan eten en ze mocht de hele dag spelletjes doen.
Samen met haar pappa, mama en broertje van zes woonde ze in een nieuwbouwwijk in Almere. Voor het huis was een speeltuintje waar ze vaak speelde. Haar broertje keek dan door het raam naar haar. Hij mocht niet naar buiten want hij was heel ziek. Maar Deborah was heel lief voor hem. En ze wist zeker dat hij beter zou worden. Dat hij ooit met haar buiten kon spelen.
Op een dag kwam er een hele dure auto in de straat gereden. Er stapte een man uit die Deborah kende van tv. Gordon heette hij en hij had ook een cameraploeg bij zich. Gordon belde aan bij het huis waar Deborah woonde. Haar moeder deed open. 'Hallo Natasia', zei Gordon vrolijk tegen haar moeder, 'ik heb een mooie auto bij me. Stap in, dan mag je De Gouden Kooi in!' Deborah snapte er niets van. Ze barste in tranen uit en klampte zich vast aan haar moeder. 'Nee, mama, niet weggaan!'
Maar haar moeder rukte zich los en huppelde achter Gordon aan. Hup, de auto in. Deborah rende zo hard ze kon achter haar mama aan maar de auto was zo snel dat ze hem aan het einde van de straat al niet meer kon zien. Toen ze terug naar huis liep hoorde ze haar broertje al huilen. Trillend zat hij voor het raam. Zijn gezichtje verkrampt van pijn en verdriet. Huilend viel ze hem in de armen.
Hans en Grietje zijn terug. Als kind vond ik dit al geen leuk sprookje. En sinds gisteravond weet ik waarom. Het verhaal van Hans en Grietje is namelijk helemaal geen sprookje. Het is de keiharde werkelijkheid voor Deborah en haar broertje. Hun moeder besloot namelijk dat het 'nu tijd is voor mezelf' en daarbij kon ze geen kinderen gebruiken. Lachend rende Natasia achter Gordon aan de sportwagen in. Op naar een nieuw leven, haar kinderen huilend aan hun lot overlatend. En dit keer was er geen spoor van kiezelsteentjes of broodkruimels om te volgen.
Ik hoop dat Deborah en haar broertje hele lieve pleegouders krijgen die ze de onvoorwaardelijke liefde zullen geven die ze verdienen. En Natasia mag wat mij betreft De Gouden Kooi winnen. Ik hoop dat ze veel plezier heeft van haar villa, sportwagens en kaviaar. Moederziel alleen.
http://www.joosthoebink.nl