''Let's roll''
Mark Evers
Op een mooie nazomerdag, vandaag 5 jaar geleden, boorden twee toestellen zich in de Twin Towers van New York en veranderde de wereld voorgoed.
11 september 2006
Ik liep die dag om iets voor drieën van de 8ste naar de 9de etage van het Ministerie van Justitie voor een afspraak met een collega over de aanpak van zedendelicten. Op de 9de etage bevond zich de afdeling Beveiliging Burger Luchtvaart. ''Er is een vliegtuig in een van de torens van het WTC gevlogen'' zei mijn collega. Ongeluk, dacht ik en ging de vergadering in. Na nog geen 10 minuten hoorden we geren op de gang, de deur van onze kamer ging open: ''er is een vliegtuig in de andere toren gevlogen''.
Het was 2001 en internet was nog niet ruimhartig verstrekt door onze werkgever, dus onze hele directie was gekluisterd aan een klein transistorradiootje dat op een van de kamers van een collega stond. Daar hoorden we live wat er gebeurde, de verschrikte stem van de commentator, ''oh mijn god, oh mijn god, wat is hier gebeurd'', steeds weer herhaald, volstrekte radeloosheid. We stonden daar in die kamer en bleven hopen op een ongeluk, fout van de piloot, fout van 2 piloten, heel toevallig, heel erg, maar een ongeluk. Tot een collega, een oud politieman, ons uit de droom hielp, ''dit is geen ongeluk, dit is oorlog''.
Ik ging naar huis, maar wist nog niet, dat iets voor 4 uur de Zuid-toren letterlijk in elkaar zakte. Dat zag ik thuis op tv, toen zag ik ook die beelden, die steeds herhaalde beelden van die inslag, dat vliegtuig, dat laag aan komt vliegen boven Manhattan en zich midden in de tweede toren boort. Terwijl ik dit schrijf krijg ik weer tranen in mijn ogen en besef ik dat dit het meest bepalende moment van onze generatie is.
Gekluisterd aan de tv, ik weet nu wat het is. Telkens weer dat beeld, wegrennende mensen die te voet uit Manhattan wegvluchtten, radeloze brandweermannen die niet weten wat te doen, die niet weten of hun collega's, die amper een uur daarvoor de trappen van het WTC waren opgeklommen om de brand te blussen en mensen te redden, nog leven.
Pas maanden later zag ik de documentaire van Jules en Gedeon Naudet, twee jonge Franse filmakers, die een documentaire maakten over de brandweer in New York. Op 11 september waren ze op straat aan het filmen toen ze een zwaar geluid hoorden. Jules richtte zijn camera omhoog en filmde het enige bekende beeld van de inslag van het eerste vliegtuig in de Noordtoren van het WTC. De baas van ''Engine 7'', Chief Joseph Pfeifer, was, samen met de filmer, als eerste aanwezig op de plek des onheils. Niet lang nadat chief Pfeifer zijn commandopost op de begane grond van het WTC heeft opgezet en brandweermannen aan de lange klim omhoog begonnen zijn, hoor je harde klappen, alsof er iets metaals met een ongelooflijke snelheid op de grond valt. De camera filmt de gezichten van de brandweermannen, wisselt van hen naar Chief Pfeiffer, en je ziet, in een paar seconden zijn gezichtsuitdrukking veranderen, van een vragende uitdrukking naar het gruwelijke besef dat er mensen zijn die uit de toren naar beneden springen omdat de hitte en de rook het ondragelijk maken om te blijven zitten waar ze zitten. Die blik, die afschuw, die ontreddering, samengevoegd in een gezicht vol ontsteltenis verdwijnt niet meer uit mijn geheugen.
Net zo min als de blikken van vreugde op de gezichten van Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, die dansend de nacht ingaan. Vrouwen, mannen, kinderen, opa's en oma's, iedereen doet mee in het volksfeest.
En dat was het begin.
6 dagen na de aanslagen in New York wist het Arabische televisiestation al-Manar te melden dat ''de 4000 joden die in het WTC werkten op 9/11 niet op hun werk verschenen omdat ze waren gewaarschuwd voor de aanslagen''. Het duurde niet lang voordat ''gewaarschuwd zijn'', vervangen werd door ''verantwoordelijk zijn voor de aanslagen''. 90% van de Arabische wereld gelooft dat de aanslagen van 11 september een opzetje waren van George Bush en de Joden. Waarom? Om de Arabische wereld te onderdrukken. Maar massale gestoordheid in de Arabische woestijn is niks nieuws en irrelevant.
De reacties in het Westen toen en nu zijn veel tekenender, en veel bedreigender.
Ward Churchill, professor van etnische studies (??) in Colorado, schreef in een essay dat de slachtoffers in de WTC torens, ''technocraten'' en ''kleine Eichmannetjes'' waren. Toen het universiteitsbestuur hem daarop aansprak raasde hij dat hij geen vrijheid van meningsuiting meer heeft. Sindsdien zit hij wekelijks in talkshows om dat punt te bewijzen.
In een herdenkingsdienst voor de slachtoffers in San Franscisco nog geen week na 9/11 sprak de wethouder niet over het verlies van onschuldige levens, maar trok hij de familieleden van de gestorvenen mee in een rede vol zelfhaat: ''Amerika wat heb je gedaan, waarom ontploffen er nog bommen in Afrika, waarom hebben wij het Kyoto protocol niet ondertekend?''
Een aantal weken later zat ik een ledenvergadering voor van Groen Links Leiden. De Amerikanen waren toen net begonnen met het bombarderen van de Taliban. Volstrekt onrechtvaardig vonden de meeste. Dat van die kleine Eichmannetjes ging misschien wat ver, maar dat Amerika dit alles toch wel aan zichzelf te danken had stond voor iedereen wel vast. Daar mocht een vreedzaam regime als de Taliban niet onder lijden (''zijn wij zelf ook geen soort Taliban, als je weet dat maar 3 % van alle hoogleraren in ons land vrouw is'')
Dat is het met het postmoderne verwende Westen: geen besef van goed en kwaad, relativering van alles waar onze beschaving op gebouwd is en altijd maar weer die pathetische vraag stellen: ''why do they hate us''
Maar er was ook hoop.
James Robbins correspondent voor United Press International schreef op 11 september: ''The Era of Osama lasted about an hour and half or so, from the time the first plane hit the tower to the moment the General Militia of Flight 93 reported for duty.''
Vlucht 93 kwam niet aan op de plaats van bestemming, het Witte Huis, maar stortte neer op een veldje in Pennsylvania, ver weg van haar oorspronkelijke doel. Dat dat gebeurd is, is te danken aan de moed van de passagiers van die vlucht.
Todd Beamer wist dat hij zou gaan sterven. Net als veel medepassagiers probeerde hij wanhopig zijn (zwangere) vrouw te bereiken. Dat lukte niet. Hij kreeg Lisa Jefferson aan de telefoon, een telefoniste van Bell Atlantic.
Zij vertelde hem over de aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon. Hij moet toen geweten hebben dat ook zijn vliegtuig een vliegende bom was. Hij vertelde haar dat hij en een paar medepassagiers een plan hadden om de kapers te overmeesteren. Hij was bang maar vastbesloten. Todd vroeg Lisa om met hem te bidden: ''Yea, though I walk through the valley of the shadow of death, I will fear no evil: for thou art with me''. De laatste woorden die Lisa Jefferson hoorde waren: ''are you ready guys, let's roll''. Tien minuten later was vlucht 93 neergestort.
Todd Beamer en zijn vrienden overmeesterden de terrorist die hen bewaakte en braken door in de cockpit die door de terroristen was vergrendeld. Hij stierf, net als zijn mede passagiers, maar zijn dood was niet hopeloos. Hij zou zijn ongeboren kind nooit zien. Hij zou nooit meer de stem van zijn vrouw kunnen horen, maar wat hij en zijn medepassagiers hebben gedaan, was wel het eerste hoopvolle teken van die dag. Wanneer je geconfronteerd wordt met puur Kwaad, sta je op en vecht je terug. Dat is was Todd Beamer c.s. deden en daarmee verhinderden ze dat het Witte Huis verwoest zou worden. Een bevolking die die wilskracht bezit, die bereidheid om te sterven om een erger kwaad te voorkomen zal deze oorlog overleven.
Amerika heeft dat. Engeland ook, evenals Australië. Allemaal Angelsaksische landen, landen met een traditie van individuele vrijheid, waarin ''handelen'' hoger staat aangeschreven dan ''denken''. Landen waar kwaad, nog steeds Kwaad is en geen sociaal-maatschappelijk onrecht dat met een overheidsprogramma moet worden verholpen.
Churchill wist al dat je niet kan onderhandelen met dictators, Reagan wist dat je het kwaad van het communisme niet kon indammen maar moest verslaan, en Todd Beamer wist het op die ochtend van 11 september ook.
Stel je voor dat vlucht 93 gevuld was met continentale Europeanen. Wat hadden zij gedaan? Een verwijzing naar de Veiligheidraad? Een opening van onderhandelingen door de Europese Commissie? Of zouden ze doen wat Europeanen het liefst doen waneer ze geconfronteerd worden met het Kwaad: de andere kant op kijken en hopen dat ze niet gezien worden?
5 jaar later
En nu is het 5 jaar later. Amerika heeft het Kwaad in de ogen gekeken en instinctief gereageerd. Bush weet dat je niet onderhandelt met mensen die je dood willen hebben.
En Europa? Europa is verliefd op Michael Moore, haat George Bush en voert verkiezingscampagnes met thema's als: de 40-urige werkweek weer invoeren en het wel of niet verhogen van de AOW gerechtigde leeftijd van 65 jaar naar 65 jaar en 4 ½ maand.
In het rapport ''van Wijk tot wereld'' heeft de PvdA de oplossing voor het moslimterrorisme gevonden: niet meer zo slaafs achter Amerika aanlopen en discriminatie harder aanpakken.
We zijn terug in de jaren dertig, een periode van opzij kijken, ontkennen, en het niet durven confronteren van een ideologie die onze manier van leven wil verwoesten. Europa overleeft deze eeuw niet.
Let's run.
Bron:
http://www.hetvrijevolk.com/?pagina=1419&titel=Lets_roll[ Bericht 1% gewijzigd door buachaille op 11-09-2006 14:36:58 ]