Dreumes en peutertopic deel 42

Zonder een deskundige te zijn, zou ik toch zeggen dat Kai het lekker op zijn eigen tempo doet. En als jij zelf het gevoel hebt dat hij lekker in zijn vel zit en zijn moteriek verder goed is (kruipen doet ie, optrekken en klimmen misschien ook?) dan zou ik ze lekker laten kletsen. En wie weet verrast ie je nog en loopt ie straks gewoon naar je toe.

Heb trouwens wel eens bij de fysio (Fleur was door ivm voorkeurshouding) gehoord dat ze een angst om te lopen kunnen ontwikkelen. Dus daar zou je wel op kunnen letten. Misschien wil ie wel, maar durft ie niet, omdat de grond dan zo ver weg is.... Iets dat je eventueel dus ook nog zou kunnen overwegen is kinderfysio. Bij die van mij werd er spelendewijs met de kinderen gewerkt om zo ze te motiveren de spiergroepen te gebruiken die ze 'links' lieten liggen.

m@x, lastig hoor, ik kan me goed voorstellen dat je tegen dat CB-bezoek opziet. probeer in je achterhoofd te blijven houden dat zij er voor jou zijn, niet andersom. dus maak gebruik van hun kennis en contacten, en als je hun advies onzin vindt doe je er toch gewoon niks mee.

de dochter van een vriendin van me liep ook heel lang niet. ze weigerde zelfs om te gaan staan, het leek soms wel of ze ergens pijn had dan, zo dramatisch kon ze gaan huilen als je haar bijvoorbeeld op wilde trekken aan d'r handjes. maar er was niks fysieks te ontdekken, en 't was waarschijnlijk bij haar vooral onwil of inderdaad een soort angst om te gaan staan & lopen. zij heeft toen fysiotherapie gehad en die oefeningen hielpen geweldig, op een of andere manier lukte het daarmee wel om haar over die schrik heen te helpen en heeft ze 't toen toch snel geleerd.

niet dat dit iets zegt over of 't iets voor kai is, maar ik vond het in ieder geval wel mooi om te zien hoe een paar oefeningen al vrij snel veel vooruitgang konden bewerkstelligen.

Kai is al een hele tijd onder behandeling bij een fysiotherapeut. Het nog niet kunnen lopen heeft voor een groot deel te maken met zijn hypermobiliteit. Hij trekt zich daardoor ook pas sinds kort op en verder gaat hij al bijna een jaar kontschuivend door het leven. Kruipen doet hij amper.

Dat over die angst werd ons ook door onze fysiotherapeut verteld. Volgens hem leiden kinderen met deze 'aandoening' (wel een heel groot woord hiervoor hoor ) vaak aan een soort van faalangst en gaan ze dingen pas doen als ze echt zeker weten dat ze het kunnen. Dat geldt voor lopen maar bijvoorbeeld ook voor fietsen.

Het CB weet overigens dat hij fysio krijgt. Dat is zelfs op hun advies gebeurd. Maar op de één of andere manier proberen ze bij ons toch vaak kindjes die niet de standaard volgen in een hokje te duwen. de vorige keer dat ik er was begonnen de wijkverpleegster opeens te zeuren over een verwijzing naar een neuroloog terwijl er volgens de fyiotherapeut toch echt niks ernstigs aan de hand is. De fysiotherapeut heeft naar aanleiding daarvan trouwens boos met het CB gebeld. Ze schijnen daar wel vaker dingen veel groter te maken dan ze eigenlijk zijn.

ah zo. ik begon al te twijfelen of kai niet allang fysio had maar uit je vorige bericht dacht ik op te maken dat dat toch niet zo was. maar hmmz, stom zeg. wat heeft zo'n CB daar nou aan, om ouders de stuipen op 't lijf te jagen.

heeft Bo niet ook dat hypermobiele?

Fijn dat je fysiotherapeut in elk geval 'even' contact opnam met het CB, geeft jou ook weer rust. In elk geval sterkte met het CB en succes bij de fysio. WIe weet heeft Kai binnenkort ewl zoiets van...he dan kan ik ook!

M@x wat vervelend dat het cb het erger maakt dan het is en jou dus extra zorgen geeft.

Djulian heeft vandaag 2x een bhs aanval gehad. Het waren beide hele zware, zo erg dat hij in elkaar zakte, zijn ogen weg draaiden, hij helemaal blauw aanliep, urine en ontlasting liet lopen en toen hij eindelijk weer ademde ging dat een lange tijd heel kort en onregelmatig, zijn ogen zagen ook niet goed en de angstige blik krijg ik niet uit mijn hoofd. Ik dacht dat het na 2e jaar minder zou worden, maar de aanvallen worden steeds heftiger. Ik ga maandag de kinderarts kijken want dit voelt niet goed, ik wil dat er naar gekeken word, want de angst word steeds groter.

Anitra ik krijg kippenvel als ik het lees.....ben benieuwd wat de kinderarts zegt.

quote:

Op vrijdag 1 september 2006 20:12 schreef Anitra het volgende:
M@x wat vervelend dat het cb het erger maakt dan het is en jou dus extra zorgen geeft.

Nouja, zo zwaar is het allemaal niet hoor. Het is irritant maar ik wil het verder niet groter maken dan het is. Ik heb gewoon geen zin in die afspraak maar ben tegelijkertijd wel nieuwsgierig naar hoeveel Kai weegt, hoe lang hij is en hoe hij het verder doet. Ik ga dus gewoon naar die afspraak maar het wordt wat betreft het lopen een gevalletje van "ene oor in, andere oor uit".

Wat rot dat de aanvallen van Djullian steeds heftiger worden. Hopelijk heeft de kinderarts er een oplossing voor.

Fijn dat je dat kan m@x en dus er door heen prikt! Hier ook de nieuwsgierigheid voor wegen en meten, voor de rest hoeven wij niet naar het cb.

Maandag ga ik dus bellen hoe ik nou aan kijken kom Maar ik ga dan bellen om zo snel mogelijk een afspraak te maken. Mocht hij vannacht of morgen weer een aanval krijgen dan gaan we gelijk aan de telefoon hangen met de hap. Ik riep gelijk dokter bellen, maar Rick was iets kalmer _{hij was er bij de 1e niet bij}

quote:

Op vrijdag 1 september 2006 14:32 schreef m@x het volgende:
Kai is al een hele tijd onder behandeling bij een fysiotherapeut. Het nog niet kunnen lopen heeft voor een groot deel te maken met zijn hypermobiliteit. Hij trekt zich daardoor ook pas sinds kort op en verder gaat hij al bijna een jaar kontschuivend door het leven. Kruipen doet hij amper.

Dat over die angst werd ons ook door onze fysiotherapeut verteld. Volgens hem leiden kinderen met deze 'aandoening' (wel een heel groot woord hiervoor hoor ) vaak aan een soort van faalangst en gaan ze dingen pas doen als ze echt zeker weten dat ze het kunnen. Dat geldt voor lopen maar bijvoorbeeld ook voor fietsen.

M@x, ik herken veel in Kai zijn ontwikkeling. En dan niet met 1 van mijn kinderen, maar met mezelf. Ik ben zelf ook hypermobiel, en ik liep ook heel laat. Mijn moeder heeft het er wel eens over gehad met mij, dat ze het idee had dat ik mezelf niet goed genoeg vertrouwde. Zelf dacht zij dat 't kwam omdat ik geen diepte kan zien (maar daar zie je niks van, ik wel natuurlijk ), maar nu ik die link van jou doorlees denk ik dat dat inderdaad kwam door die hypermobiliteit. Het komt allemaal goed hoor! Het kost alleen een beetje meer tijd.

Bix, ik zag net foto's van Piet in het ziekenhuis
Wat was er aan de hand? Amandeltjes misschien?
Lijkt mij onwijs naar om je kind zo te zien en niet de pijn, de schrik, de angst van ze kunnen af te nemen.

M@x Bo heeft dat ook he. Zij lipe dus wel heel snel en durfde lichamelijk toen ze zo klein was juist alles. Het gevaar daar van was dat ze dus echt heel erg vaak viel. Die slappe banden konden haar bv niet geneog remmen als ze rende en struikelde. O wat een angst had ik vaak. Altijd onder de blauwe plekken (nog nog overgens, maar wel midner)
Ze (de fysio) vertelde wel dat het voor Bo wel fijn was dat ze het allemaal durfde zodat haar ontwikkeling dan niet belemmerd werd. De fysio is na een poosje gestopt omdat Bo het wel allemaal te dicht bij vond en we de oefeningen thuis ook voort konden zetten. Het is juist erg belangrijk om ze veel te laten klauteren en bwwegen omd e spieren sterk te maken. deze kunnen dan een gedeelte van de functie van de banden overnemen.
Bo kon toen ze 2 was zo de spagaat doen, (deed ze ook vaak als ze aan het spelen was en dr benen in de weg zaten ) Nu kan ze hem nog wel, maar moet er dan moeite voor doen zeg maar. Ze word nu dus iets strammer gelukkig.

De fysio legde ook uit dat je je voor moet stellen dat iemand die hypermobiel is over een wankelend bruggetje loopt. (zo'n bruggetje aan touwen zeg maar weet t juiste woord even niet meer) Dag in dag uit dus. En als je je dan voorstelt dat je bv over een steen struikelt is het dus heel moeilijk om niet te vallen.

Ik hoop dat M@x zijn gevoel om lekker te bewegen ook gaat krijgen

Een waarschijnlijk al driehonderdduizend keer gesteld vraagje...

Wat dragen jullie kindjes 's nachts? Toen Juul nog klein was, bakerde ik hem in en daarna lag ie in een slaapzak opnder een heel strak ingestopt dekentje. Die tijden zijn echter voorbij. Meneer de dreumes laat zich no way meer instoppen als een baby. Nu was dat deze zomer natuurlijk geen probleem. Vaak ging hij slapen in alleen z'n luier, of een romper met een luier. Nu het echter weer af begin te koelen, wordt het lastiger. Hij draagt een romper, trui en vrij dunne, katoenen slaapzak. Als het fris is, sluip ik voor ik ga slapen nog even zijn kamer in om er een dekentje overheen te trekken. Maar wanneer deden jullie dekbedjes bijvoorbeeld? En vooral: wanneer zijn kindjes in staat om, als ze het koud hebbem zichzelf weer lekker onder hun dekje te nestelen? Zou zo fijn zijn als ik dat deze winter een beetje kan introduceren. Nu wordt hij soms op koude dagen halverwege de nacht huilend wakker vande kou (vermoed ik). Niet fijn, voor hem niet en voor ons niet. Daarom dus mijn vraag.

Renzell, ik zit met hetzelfde, vooral dat Weer onder de dekens kruipen. Ik zorg dat ze een romper, pyamashirt, pyama broek en slaapzak aanheeft die bij het jaargetijde past. (nu een katoenen zonder mouwen.) Het lakentje gaat er meer voor mijn gevoel overheen. Ik probeer haar zo aan te kleden dat ze eigenlijk zonder lakentje/deken kan. Dekbed wil ik pas proberen als ze in d'r peuterbed gaat.

Freek was rond de twee en half toen ie zelf lekker onder een deken kon kruipen. Dreumes moet er niets van weten, die heeft een hekel aan dekentjes geloof ik, als ik die 's nachts nog even neerleg is het brullen geblazen. 't Is een koukleum dus slaapt nu al in een dik joggingpak in een winterslaapzak. Hoe ik dat ga oplossen als het kouder wordt weet ik nog niet, misschien een winterjas over de slaapzak .

Hi hi Leah, daar ben je mooi klaar mee! Zit jij straks met een klein michelinmannetje in een dreumessenbed.

Lishe: Bij mij dus idd precies hetzelfde. Wanneer ben jij van plan om Luuk over te hevelen naar een peurterbedje? Rond haar tweede ofzo?

Dekbedje zie ik ook totaal niet zitten hoor... voorlopig niet iig, maar ik kleed Jordy dus ook zodat hij zonder lakentje kan.
Nu heeft hij een pyama aan en een dunne slaapzak en hij schijnt er voldoende aan te hebben, maar van de winter heb ik nog geen idee, ik hóóp dat een romper met lange mouw, een dikke pyama en een gewatteerde slaapzak voldoende warmte geven.

Opzich moet dat kunnen want de temp op de slaapkamer zal rond de 16/18 graden blijven.

Toen Tristan zo oud als Julius was, sliep ie nog in zo'n speciale (dure ) slaapzak, die uit 2 lagen bestaat. En waar de mouwtjes vanaf geritst kunnen worden. Ik ben even vergeten hoe ie heet. Babysleeper geloof ik. En toen ie bijna 2 was ging ie onder een dekbedje.

Combisleeper Spuuglokje?

Vorig jaar heb ik de verwarming aangedaan op de slaapkamer, je moet toch wat.

Kai slaapt zonder romper in een dunne pyjama onder een dekentje in dekbedhoes. Een slaapzak werkte hier niet meer. Met al zijn getol in bed draaide hij zich muurvast in dat ding en daar werd hij dan juist weer wakker van

Wat leuk om jullie ervaringen eens te lezen Spuuglokje en Jessie. Ik ga ervan uit dat Kai ooit wel gaat lopen. Hij staat continu en probeert langs de tafel te schuifelen. Het begin is er, de rest komt ook wel.

Mijn meiden lagen eigenlijk best vroeg odner een dekbedje. Zo tussen de anderhalf en 2 jaar. En verder kleede ik ze toen net zoals me zelf. Ze konden zich toen zelf ook wel goed warm houden. Jans trapt zichzelf bloot, maar dat lijkt ze prettig te vinden (als ze bij ons komt liggen doet ze dat ook, maar ja dan doen wij t weer omhoog en utieindelijk gaat ze weer naar dr eigen bed )
Bo kroop en kruipt er nog steeds lekker onder.
Zelf sliepen ze gelijk ook beter onder een dekbedje. Het ligt natuurlijk ook veel lekkerder. Ik zou ook niet aan lakens of denkens of slaapzakken moeten denken. Als ze zo heel klein zijn kan dat nog wel lekker geborgen voelen natuurlijk. Maar als je merkt dat ze ze gaan uittrekken is dat denk ik een teken dat ze het niet meer nodig hebben.

quote:

Op vrijdag 1 september 2006 22:05 schreef Anitra het volgende:
Combisleeper Spuuglokje?

Ja! Die! Fantastische uitvinding. Ik was zo bang dat m'n kind zou stikken onder een dekentje. En pas bij Tristan zag ik dit. Heeft me heel wat onrustige nachten gescheeld.

Hmmm, misschien een goed cadeau voor de opa's en oma's, die combisleeper...

Kachel aan kan hier niet. Of ja, kan wel, maar we hebben een oud huis met slechte thermostaat.
Kachel aan = bakken en braden, kachel uit = bevriezen en vernachelen (in de winter dan, want in de zomer is het sowieso bloedverziekend heet hier... ).

danosa, het ging om z'n tongriempje: dat was veel te kort. z'n tong zat daardoor erg vast onderin z'n mond: hij kon 'm bijvoorbeeld niet/nauwelijks uitsteken, en ook het puntje niet naar z'n gehemelte brengen om bijvoorbeeld de L/R te maken. niet dat hij er zelf zo'n last van had maar ja, het zou volgens verschillende mensen eigenlijk beter zijn om dat riempje een stukje in te laten knippen. eigenlijk jammer dat we 't niet al veel vroeger hebben laten doen, waarschijnlijk is de borstvoeding bij hem daardoor ook veel slechter gegaan dan wanneer hij niet zo'n strak tongriempje gehad had. maar destijds hadden we 't niet zo in de gaten, althans niet dat het zo extreem was. en later was er ook nooit echt zo'n dringende reden om er wel iets aan te laten doen. maar inmiddels vond de huisarts het ook wel ernstig genoeg voor een verwijzing naar de KNO arts en die vond 't ook een overduidelijk geval van 'even een knipje nodig'. eigenlijk maar een klein ingreepje dus, maar ja het moest wel onder narcose en het levert toch wel de nodige pijn / raar gevoel op. hij heeft gisteren en vandaag nog niks vasts durven eten, alleen wat vla en yoghurt. maar verder gaat 't al snel weer stukken beter vind ik hoor, het doet volgens hemzelf al geen pijn meer. (alleen bij lastige bewegingen zoals kauwen dus nog wel).
maar ik vond 't gisteren inderdaad hartstikke rot om hem zo bang te zien vlak voor de ingreep (in de OK, dat gedoe met 't narcose-kapje). hij was op zich goed voorbereid hoor, maar dat moment kun je ze toch niet echt helemaal op voorbereiden, en 't blijft ook hoe dan ook vervelend zo'n vies stinkkapje waar je gedwongen in moet ademen, en al die vreemde mensen (wel 5 of 6) om je heen. ik vond 't wel erg fijn dat ik er bij mocht zijn tot hij onder narcose was, en dat zelfs z'n beertjes meemochten vond ik ook bijzonder (ze waren wel gisteren nog gewassen, maar over 't algemeen zijn knuffels natuurlijk niet de meest schone voorwerpen). vervolgens mocht ik op een stoel in de uitslaapkamer plaatsnemen en 10 minuten later reden ze piet daar naar binnen, die toen nog sliep, dus ik was er ook weer bij toen hij wakker werd. veel prettiger kun je 't toch niet maken voor die kleintjes. het was allemaal prima verlopen volgens de KNO arts, hij had geen hechtingen hoeven zetten (dat wist ie van tevoren nog niet), we moeten over een week of 6 nog terug komen voor een controle en verder verwachtte hij weinig problemen. maar goed, het wakker worden en de hele nasleep vond ik toch wel erg zielig ook, hij voelde zich echt even erg roten de rest van de dag was er steeds die pijn en dat rare gevoel. ik voelde me vreselijk schuldig en had heel erg zo'n gevoel 'waarom hebben we 'm dit nou toch eigenlijk aangedaan/laten doen, was 't nou wel echt nodig?' maar met wat paracetamol heeft ie gisteren en vannacht wel heel goed geslapen, en vandaag dus al veel minder pijn. hij is vandaag nog wel thuis gebleven, het leek me net wat te snel om hem nu al naar 't kdv te laten gaan.

renzell, piet ging een klein jaar geleden (hij was geloof ik 2 jaar en 2 maanden oid) over naar het peuterbed, en kreeg toen ook een dekbedje erbij. ik was bang dat ie er met een slaapzak aan raar uit zou vallen, zonder slaapzak zou hij er in ieder geval makkelijker in- en uit kunnen kruipen. hij woelt zich dan inderdaad wel eens bloot, dus ik ga 's avonds altijd wel nog even kijken of hij er goed onder ligt. de laatste tijd vraagt hij soms weer eens om een slaapzak, en dat mag van mij dan ook meestal wel. (we hebben nog wel een paar groot genoege slaapzakken liggen, althans hij past er nog net in (110)).

[ Bericht 0% gewijzigd door bixister op 01-09-2006 22:30:34 ]

Ik denk dat dat inderdaad rond haar 2e verjaardag wordt. Er staat er hier al 1 op zolder, moet alleen nog een matrasje kopen. Ik ga voor de "2 bedden op de kamer, kies maar" methode.
Vriendinnetje van mij heeft tot haar 6e ofzo in een slaapzak geslapen. Haar moeder maakte die voor haar.
Verwarming aan begin ik niet aan. Dat vind ik zelf ook helemaal niet prettig wakker worden. Maar in geval van koukleum moet je inderdaad maar wat Leah.

ik wou die kopen voor Djulian Spuuglokje, maar Djulian is net als zijn vader, alles is te warm. Hij slaapt in pyama hesje met een dekentje in een dekbedje, maar dat dekentje ligt er al naast voor de deur dicht is.

Morgenochtend gaan we Djulian zijn peuterbed in elkaar zetten, ben heel benieuwd hoe hij dat gaat vinden want hij komt steeds vaker ff bij ons in bed liggen en gaat dan met zijn hoofd op het kussen en dan snurk geluidjes maken

renzell, voor anna hebben we ook een combisleeper (via marktplaats zijn ze alweer wat betaalbaarder) en die bevalt inderdaad ook heel goed. anna is echt (nog) geen dekens-mens. ze heeft momenteel een romper aan, daarover een pyama (lange mouwen & pijpen) en ligt in de buitenzak van de combisleeper. onee, die zit net in de was, ze ligt nu in een 'gewone' winterslaapzak van de hema.

ik verschoon haar beddengoed nu dagelijks ivm die ontstoken oogjes, 't was vandaag al een stuk beter maar duidelijk nog niet over. we proberen 't dus nog een paar dagen met goed schoonmaken, veel neussprayen en dus zo hygienisch mogelijk te werk gaan, en als 't dan niet over is ga ik alsnog met 'r naar de huisarts voor een zalfje oid.

Wij gaan morgen het meegroeibed voor Saskia in elkaar zetten, Dekbed heeft ze al wel een maand of 3.. sinds ze de overtrekken zag en onder lege overtrekken sliep (toen deken te warm werd maar zonder deken te koud) wilde ze daarna niet meer onder de deken. Dekbed (peutermaat) dus maar onder het matras geslagen en een beetje gepropt.
Ze trekt 'm trouwens zelf over d'r heen

Kut, heel verhaal weg!!!

Bix en Lishe; ik had jullie van alles te vertellen.... Maar geen zin meer in alles opnieuw typen.

Oh, wel nog even zeggen dat ik toch echt zo met lieve kleine Piet te doen heb, al was het maar een kleine ingreep. Hij krijgt een dikke

jaheee ons eerst ff lekker maken!!

ah en dan er nog stiekem wat bijtypen! maar het was voor een goed doel zie ik, namens piet neem ik 'm vast in ontvangst, dank je wel! (hij komt soms ook zo lief zomaar een kus geven, of zeggen dat ie zoveel van me houdt, ah het is zo'n ontzettend schatje. )

Kut- (excuse my language) weer weg!!! Dat meen je niet!!! Ik heb, serieus, het HELE verhaal over Piet in de OK en Anna met de oogjes opnieuw zitten typen, en nu is het WEER WEG!!! GRMBL!!!!

arme renzell, laat maar lekker zitten nu dan hoor, het is al zo lief dat je zo meeleeft!

Jeetje, Piet is echt te lief Bix! Zo'n heerlijk, klein mannetje die jou zomaar komt vertellen hoeveel ie van je houdt. Dat is toch het ultieme geluk of niet soms?

Vind ik echt hoor. De grootste rijkdom die je kunt bedenken, ik tenminste. Ik zou de hele tijd denken: waar heb ik dit aan verdiend? Of: over 15 jaar denk jij heel anders over mij! Of" weet je hoeveel fouten ik heb gemaakt, hoe NIET perfect ik ben. Maar de overgave van zo'n klein kindje is overweldigend, en heel ontroerend.

nou en of renziepenzie! echt hoor, het is soms gewoon eng zo veel geluk. maar meestal lukt het om er gewoon ongeneneerd van te genieten.

oh haha, zitten we allebei te 'echt horen'.

Hi hi, ik pak er ff een lekkere doos tissues bij....

en mij flitsen dat soort gedachten natuurlijk ook door 't hoofd, 't is natuurlijk ook niet helemaal eerlijk, hij heeft geen keus in mama's gehad . ik vrees soms wel een beetje het moment dat ie me wat kritischer zal gaan bekijken.

geniet van dat gevoel mama's het mooiste en bijzonderste bezit

oh barretje.

Ik ook ja, maar gelukkig mogen we nog even!!! Juul zegt het nog niet, maar hij kan mij wel ZO vol overgave knuffelen dat ik alleen maar met een grote grijns op mijn gezicht kan zitten genieten van dat kleine lijfje en die tandjes in mijn schouder ( ).

^{Bix,wat ben jij trouwens 'aan' de smileys vandaag.... emo?}

*uit lurkstand kom*

weet je, van jullie verhalen ga ik zo ontzettend rammelen. Piet die spontaan kusjes geeft, Julius wat een schatje is, en Luuke met die mooie ogen. Mocht ik ooit mamma worden dan hoop ik een net zo lief kindje als die van jullie te krijgen (en net zo'n lieve mamma als jullie te worden)

*weer terug in lurkstand*

... een dikke kus voor jou Bar!

Vannacht lag er ook zo'n heel klein lief zielig jongetje met koorts in ons bed. En dan kruipt hij met z'n koppie zo helemaal in je nek. En dat is zoiets moois en fijns. Heerlijk om hem te ruiken en te voelen.
Ik ben zo blij dat ik z'n moeder ben. Echt

Ah Bix, Piet ziet er ook altijd uit als zo'n zoet kindje. Lief vind ik

Ik zou gewoon een dekbedje proberen Renzell. Jolie lag onder een dekentje veel sneller los dan onder een dekbed. Echt instoppen hoeft dan toch ook niet? Je gooit het er zo overheen toch en het is lichter trekken ze zo zelf goed.

maar julius is toch nog best klein? ik dacht dat onder de 2 jaar dekbedjes nog echt afgeraden werden. (misschien is 't advies alweer veranderd, zou kunnen hoor). ik ben dan toch altijd wat huiverig om daar zomaar aan voorbij te gaan.

renzell, jij lokte ze uit! mijn emoteys.