Raad je Plaatje # 600 (!!!) voor boemelaars en fuifnummers

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 16:22 schreef Tokay het volgende:

[..]

Wat een lieverd.
Was dát het wat hem bekend maakte, zijn zorgzaamheid, of bekleedde hij een (bestuurlijke) functie waarvan we hem moeten kennen?

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 16:37 schreef peaceman het volgende:
Is meneer voorzitter oid van een stichting wellicht?

quote:

Kind uit een welgesteld molenaarsgezin in een Brabants dorp. Intellectueel vroeg rijp met een liefde voor poëzie. Begiftigd met een artistieke intellectuele feeling. Een aparte jongen zonder dat hem dat van de anderen isoleerde. Als tiener geboeid door het koorgebed in de monastieke kloosters van Benedictijnen en Trappisten. Dat Gregoriaans gezongen koorgebed bracht hem in aanraking met een andere wereld: ‘de eeuwenoude, smetteloze, bovenaardse Kerk met een boven alle discussie verheven geloofsexpressie'. Hij kan er nog lyrisch over spreken. Van plan om na de middelbare school monnik te worden, trad hij na de pijnlijke constatering dat het koorgebed hem hoofdpijn bezorgde en na een gesprek met de literair begaafde pater Jan van Heugten S.J., niet in een abdij maar bij de jezuïeten in.

quote:

15-02-2006 GroenLinks Amsterdam heeft het eerste Roze Lieverdje uitgereikt aan pater .

Het Roze Lieverdje is een prijs voor een Amsterdammer die zijn sporen verdiend heeft in de strijd voor seksuele diversiteit en homo-emancipatie. De prijs werd uitgereikt door Marijke Vos en Maarten van Poelgeest.


Pater heeft tientallen jaren krachtige ondersteuning geboden aan honderden Amsterdamse homo’s die problemen ondervonden bij hun coming-out. Hij wist als geen ander (vaak gelovige) ouders te bewegen respect te ontwikkelen voor de seksuele voorkeur van hun kind. Als studentenpastor werkte niet vanuit een kantoor, maar was op de plekken waar homo’s kwamen, in de kroegen. Hij nam in 1982 al afscheid als studentenpastor, maar heeft in de jaren daarna ook heel veel steun geboden aan mensen met aids. Voor zijn verdienste voor de homogemeenschap kreeg al eerder de Gaykrant Award en de Bob Angelop Penning van het COC.

quote:

Pastoraat onder NSB'ers
Pater (88) kwam direct na de bevrijding van Zuid-Nederland als aalmoezenier onder politieke delinquenten, meest NSB’ers, terecht. Eerst in de Staatsmijnen in Limburg, later in Kamp Vught. Hij ging op ziekenbezoek en verleende pastoraat aan mensen die door iedereen met de nek werden aangekeken.
De meeste politieke delinquenten werden na de oorlog in de haast opgepakt en gevangen gezet. kan het zich nog herinneren: “Er kwam niet eerst netjes een politieagent aan de deur, nee, deze mensen werden door de menigte gegrepen en afgevoerd. Het ging in het begin vaak met geweld gepaard.
Maar behalve de fysieke geweldpleging van zo’n detentie, was het ook een morele vernedering. Vrouwen werden vaak kaalgeschoren en ook de mannen werden naar huidige maatstaven vaak mensonwaardig behandeld.”
Na een jaar in de Staatsmijnen te hebben gewerkt, stapte pater over naar Kamp Vught. Hij schat het aantal gevangenen op duizenden met ruim driehonderd bewakers. Wat drijft een man om mensen die door iedereen uitgespuugd werden, geestelijk bij te staan? “Ik heb altijd dat gedaan wat mijn hart mij ingaf. Het was voor mij een passie. Ik was nog geen dertig, was zowel fysiek als psychisch heel gezond en kon dus heel veel verwerken.”

Had hij dan geen vooroordeel over deze mensen? “Een pastor die een vooroordeel heeft, dat kan niet. Ja, een keer heb ik iets meegemaakt wat ik nooit zal vergeten: Naast Kamp Vught was een strafgevangenis met ter dood veroordeelden, waar ik een dag in de week kwam. Daar vertelde een jongen van een jaar of 25 mij dat hij in de oorlog vaak een kamer huurde bij een hospita en daar allerlei studenten naartoe haalde. Hij verlokte ze om zich tegen de Duitsers en de bezetting uit te spreken om ze vervolgens aan te geven, zodat ze opgepakt werden. Hij zei tegen mij: ‘Ik denk nu dat ik ter dood veroordeeld word’. Ik moet toegeven, ik voelde inwendig geen solidariteit met die jongen. Ik werd vervuld van walging. Hoewel ik hem niet berispt heb, nee, dat was niet aan mij.
Tien jaar later kwam ik hem in Amsterdam tegen. Hij sprak mij zelfs aan. Hij was vrijgekomen, omdat de meeste feiten niet bewijsbaar waren.”
In het kamp sprak men volgens de pater weinig met elkaar over het verleden. “Zo groot was die collectieve, bestraffende verontwaardiging van de Nederlanders. Ik heb ook nooit iets van trots over hun verleden gemerkt.”
In Kamp Vught waren veel vaklieden. Deze mensen bouwden onder andere een pastorie en een kerk. “Die kerk was niet meer dan een barak natuurlijk, maar wel een heel grote. Zondags zat hij stampvol; er waren veel muzikanten, er was zelfs een koor. De kerkgang was toen natuurlijk nog veel normaler dan nu. Er was ook een eigen ziekenhuis met gedetineerde artsen, er waren pottenbakkers en kunstschilders.”
ziet zijn ervaringen in Kamp Vught als zijn vuurdoop in het pastoraat. “Het was een vooroefening voor mijn latere pastorale werk.”

quote:

Pater kritisch op bisschoppen en KRO
....– “Ik weet zeker dat Nederlandse bisschoppen bijna niets weten van kerkgeschiedenis, anders zouden ze niet zo verwaand spreken. Die geschiedenis is uiterst slecht bekend bij de meeste priesters- die kennen ze ook liever niet.” Dat zegt de 86- jarige jezuïet in Studio KRO- Magazine van deze week.

Niet van hart tot hart
De bekende Amsterdamse oud-studentenpastor zegt verder dat hij niets tegen bisschoppen heeft, maar dat de Nederlandse kerkprovincie de afgelopen 15 jaar een aantal bisschoppen heeft gekregen met een zo geringe pastorale herderlijke en priesterlijke begaafdheid in hun communicatie met mensen, dat ze volstrekt niet van hart tot hart kunnen luisteren. Op enkele uitzonderingen na. “Mgr. Bekkers en Mgr. Ernst waren op zich geen grote geleerden, maar ze hadden een geniale feeling voor mensen. Kardinaal Alfrink had dat niet, maar ook niet het tegendeel. Veel bisschoppen zijn slaafs in hun denken, lakeiachtig, geformuleerd naar het beeld van de Heilige Stoel”, aldus .

Integere verhouding?
Volgens de jezuïet heeft een aantal in Nederland benoemde bisschoppen totaal geen behoefte aan dialoog. Ze luisteren volgens hem geen moment naar het diepste wezen van een ander. “Er is aan mevrouw Stael-Merckx, oud-voorzitter van de Acht Mei Beweging- voor mij een eerbiedwekkende een zeer begaafde vrouw- door kardinaal Simonis nooit een woord echte dialoog besteed. Nóóit. Dat kán hij ook niet. Wel blijft de vraag overeind: ‘Mijnheer de bisschop, is dit nog een integere verhouding tot begaafde, zoekende gelovigen’ “.

Persona non grata
Pater liet recentelijk door de Telegraaf optekenen dat hij zich bij de KRO persona non grata voelt. Hij vindt dat de KRO een goede traditie heeft. Maar “de KRO kent een enorme zelfcensuur en is onbeduidend voor het type min of meer geschoolde mensen die de kerk verlaten. De KRO vertegenwoordigt in mijn beleving nog niet eenderde van de kwaliteit van het Nederlands katholicisme. De KRO vermijdt systematisch– voor zover ik kan waarnemen- iedere ernstige problematiek die er in een mensenleven bestaat: echtscheidingen, de problemen in huwelijkscrises. Nee, de brave verbleekte werkelijkheid, zoals een aantal Nedederlandse bisschoppen die uitspreekt, die komt aan het woord”, aldus de 88- jarige pater .

quote:

Na 35 jaar als studentenpastor in Amsterdam te hebben gewerkt, neemt pater afscheid. Jarenlang zocht de studenten 's nachts op in kroegen en op feesten. Daar werden de eerste contacten gelegd en gesprekken gevoerd, die later uitgebreider in kamer werden voortgezet. Na zo'n uitgebreider gesprek kreeg de desbetreffende student meestal een dag later een persoonlijke brief waarin het gehouden gesprek nog eens reflecteerde. Dat zijn moeite niet voor niks is geweest blijkt tijdens het afscheidsfeest: het wordt een happening. Om twee uur 's nachts is nog handen aan het schudden. Tot vier uur 's ochtends duurt deze onafgebroken vriendenstroom. Tegelijkertijd is benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau.