Om de een of andere reden schept mijn lichaam er een sadistisch genoegen in om mij telkens weer op te zadelen met onzinnige pijntjes en kwaaltjes. Van die irritante dingen die je hele humeur verpesten, maar die nét niet serieus genoeg zijn om een bezoek naar de huisarts te rechtvaardigen (tenzij je zo'n hondsirritant "ja eh, als je op mijn voet drukt, dan eh het doet daar een beetje pijn. Heb ik nu kanker?" type bent)
Maar deze nacht heeft mijn lichaam een nieuw hoogtepunt bereikt, in z'n ellenlange speurtocht naar manieren om mijn dag zo grondig mogelijk te verzieken: aambeien.
Nou ben ik niet het type om al mijn avonturen in de buurt van mijn erogene zones te gaan vertellen, maar op dit moment voelt het bij iedere beweging alsof er een gloeiend hete cactus in mijn reet wordt geschoven. Niet dat ik weet hoe dat zou moeten voelen, want ik houd me immers niet met zulke flauwigheden bezig, maar toch he.
Poepen kan ik ook niet meer, terwijl dat juist het hoogtepunt van mijn werkdag was. Dus nu zit ik met een lullig kussentje op mijn bureaustoel hier pijn te lijden, en strompel ik rond als Edward Norton na de douchescene in American History x.
![]()
Ik wil een aai over mijn bol.