Favoriete filosoof

quote:

Op dinsdag 26 september 2006 00:24 schreef Lo-lo-lo-LOLA het volgende:

[..]

Wat een prachtig woord, antipode.
[..]

Filosofie is géén in een badkamertegelzin gevatte wijsheid.

En deze citaten (uit hun verband geruk als altijd) geven helemaal niéts weer over Sartres denken. Dit wel.

In het Nederlands vertaald als: "Over existentialisme" trouwens.

quote:

Op donderdag 28 september 2006 10:12 schreef Dr_Jack het volgende:

Ik heb helemaal niets met het postmodernisme. Ik heb colleges gevolgd over die stroming, maar ik vind het bij vlagen onzin verpakt in een intellectueel jasje. Vooral aan Bruno Latour heb ik me nogal zitten ergeren. In die zin zitten Speknek en ik op één lijn: hulde aan de analytische (wetenschaps)filosofie en logica.

Postmoderne filosofen zijn veelvorming, in veel opzichten uniek van elkaar. Hadden verschillende onderwerpen, verschillende benaderingen. De weinige inhoudelijke overeenkomsten kunnen gevonden worden in hun waardering voor het unieke. Verder is de reactie op de postmoderne ideeen vaak niets meer dan een poging om de postmodernen te canoniseren. Iets waar zij zelf bijzonder stekelig stelling tegen hebben genomen. Ik vind het in ieder geval jammer dat je het afdoet als onzin, daarmee doe je die lui echt te kort.

Mijn favoriete filosoof is trouwens Lyotard. Niet omdat hij zo makkelijk leesbaar is, maar omdat hij zoveel durfde.

quote:

Op donderdag 28 september 2006 15:56 schreef zodiakk het volgende:
Postmoderne filosofen zijn veelvorming, in veel opzichten uniek van elkaar. Hadden verschillende onderwerpen, verschillende benaderingen. De weinige inhoudelijke overeenkomsten kunnen gevonden worden in hun waardering voor het unieke. Verder is de reactie op de postmoderne ideeen vaak niets meer dan een poging om de postmodernen te canoniseren. Iets waar zij zelf bijzonder stekelig stelling tegen hebben genomen. Ik vind het in ieder geval jammer dat je het afdoet als onzin, daarmee doe je die lui echt te kort.

Natuurlijk zijn postmodernen die ik oke vind, zoals Rorty. Maar besef je dat in die kringen soms echt de grofste flauwekul verkondigt wordt. Meerdere van die lui hebben harde kritiek op wetenschap, terwijl ze er zelf helemaal niets van begrijpen. Toen mijn hoogleraar vertelde dat in die kringen de stelling "wetenschappelijke feiten zijn niets meer dan afspraken" door nogal wat filosofen wordt verdedigd, wist ik hoe laat het was.
Als voorbeeld een mooie anekdote die ik heb gehoord van een hoogleraar logica: een natuurkundige (die zich ook zo ergerde aan de postmoderne kritiek op wetenschap) stuurde een artikel naar een postmodern blad onder een andere naam. Hij schreef een artikel die he-le-maal nergens op sloeg. Verbanden vinden tussen de meetkunde van Gaus en feminisme, chaostheorie koppelen aan de koude oorlog en nog maar van dat soort onzin. Wat denk je? Dat artikel werd door postmodernen fantastisch gevonden. Het artikel werd het hoofdartikel van de eerstvolgende uitgave van dat vakblad. Die natuurkundige had de volgende uitgave een brief gestuurd en opgebiecht dat alles wat er stond complete onzin was. De wetenschappelijke wereld lachte zich kapot, want hiermee werd gewoon aangetoond:
a) wat voor onzinnige zaken er gaande zijn in de kringen
b) hoe weinig men weet van wetenschap, terwijl men er wel kritiek op heeft.

quote:

Op donderdag 28 september 2006 15:56 schreef zodiakk het volgende:

[..]

Postmoderne filosofen zijn veelvorming, in veel opzichten uniek van elkaar. Hadden verschillende onderwerpen, verschillende benaderingen. De weinige inhoudelijke overeenkomsten kunnen gevonden worden in hun waardering voor het unieke. Verder is de reactie op de postmoderne ideeen vaak niets meer dan een poging om de postmodernen te canoniseren. Iets waar zij zelf bijzonder stekelig stelling tegen hebben genomen. Ik vind het in ieder geval jammer dat je het afdoet als onzin, daarmee doe je die lui echt te kort.

Mijn favoriete filosoof is trouwens Lyotard. Niet omdat hij zo makkelijk leesbaar is, maar omdat hij zoveel durfde.

Lyotard heb ik nog nie gelezen, maar wel gekocht. Dus : nu zal ik hem lezen. Ik vind het altijd zo prettig met fijne boeken in de kast die ik nog niet gelezen heb.

Sokal en Bricmont ja, we hebben het er vaker over gehad. Dat Social Text het publiceert, wil natuurlijk nog niet zeggen dat alle postmodernen alleen maar moeilijk kijken, pijp roken en urenlang mooi verpakte nonsens uitkramen. (Alhoewel veel Franse filosofen de schijn tegen hebben)

Ik denk dat onze voorkeur wel uit te leggen valt via onze achtergronden (postmoderne filosofen zullen hier natuurlijk van smùllen). In de bètawetenschap zijn de beste antwoorden degene die het simpelst of het netst zijn. Als iemand dan heel veel tekst nodig heeft om een onderliggende structuur uit te leggen, dan kunnen er twee dingen aan de hand zijn: 1) het probleem is niet goed opgelost, en de oplossing is dus waarschijnlijk fout, of 2) de oplossing is triviaal, dan wel in het geheel afwezig, en de schrijver probeert slechts verwarring te veroorzaken om dit te verbloemen.

Het moge daarom dus duidelijk zijn dat de continentale methode van uitgebreide, vaak met wollige termen gelardeerde, teksten nogal wat scepsis oproepen bij de gemiddelde betawetenschapper.

quote:

Op donderdag 28 september 2006 16:20 schreef Dr_Jack het volgende:

[..]

Natuurlijk zijn postmodernen die ik oke vind, zoals Rorty. Maar besef je dat in die kringen soms echt de grofste flauwekul verkondigt wordt. Meerdere van die lui hebben harde kritiek op wetenschap, terwijl ze er zelf helemaal niets van begrijpen. Toen mijn hoogleraar vertelde dat in die kringen de stelling "wetenschappelijke feiten zijn niets meer dan afspraken" door nogal wat filosofen wordt verdedigd, wist ik hoe laat het was.
Als voorbeeld een mooie anekdote die ik heb gehoord van een hoogleraar logica: een natuurkundige (die zich ook zo ergerde aan de postmoderne kritiek op wetenschap) stuurde een artikel naar een postmodern blad onder een andere naam. Hij schreef een artikel die he-le-maal nergens op sloeg. Verbanden vinden tussen de meetkunde van Gaus en feminisme, chaostheorie koppelen aan de koude oorlog en nog maar van dat soort onzin. Wat denk je? Dat artikel werd door postmodernen fantastisch gevonden. Het artikel werd het hoofdartikel van de eerstvolgende uitgave van dat vakblad. Die natuurkundige had de volgende uitgave een brief gestuurd en opgebiecht dat alles wat er stond complete onzin was. De wetenschappelijke wereld lachte zich kapot, want hiermee werd gewoon aangetoond:
a) wat voor onzinnige zaken er gaande zijn in de kringen
b) hoe weinig men weet van wetenschap, terwijl men er wel kritiek op heeft.

1. Rorty zegt ook dat er geen pricipieel onderscheid is tussen feiten en meningen. Wel zegt hij dat een absolute waarheid bestaat, alleen kunnen we mensen nooit zeker weten of we die te pakken hebben.
2. Jij bedoelt de affaire Sokal/Bricmont. Ik sta in veel opzichten achter deze twee en hun kritiek op postmoderne. Maar toch is de zaak ingewikkeld. Zij hebben met hun experimentje natuurlijk NIET bewezen, dat alle postmoderne filosofie onzin is. Zij hebben bewezen, dat je zeer makkelijk onzin-artikelen in wetenschappelijke tijdschriften kan publiceren. Daar weet ik wel nog een groot aantal voorbeelden van, juist van auteurs die zich uiterst anti-postmodern opstellen.
In ieder geval was het leuk van Sokal/Bricmont met zo'n pratisch experimentje . Samen met een aantal mensen ben ik ook bezig met een sociaalwetenschappelijk experimentje...

Ik heb hierboven een verkeerd hoofdstuk opgegeven voor de voetnoot over Deleuze en Kafka. Voor het onwaarschijnlijke geval dat het iemand interesseert: www.passagenproject.com/karikatur.html (voetnoot 140)

quote:

Op donderdag 28 september 2006 16:20 schreef Dr_Jack het volgende:
De wetenschappelijke wereld lachte zich kapot, want hiermee werd gewoon aangetoond:
a) wat voor onzinnige zaken er gaande zijn in de kringen
b) hoe weinig men weet van wetenschap, terwijl men er wel kritiek op heeft.

a) Ik heb niks te maken met 'die kringen', net zoals de meeste postmoderne filosofen weinig te maken hebben met 'die kringen'. Je anekdote doet weinig af aan de ideeen die postmoderne filosofen hebben. Ik vind het net zoiets als zeggen dat wat Nietzsche geschreven heeft allemaal onzin is, omdat hij gek is geworden. Wat ik eigenlijk heel zorgelijk vind is hoe weinig eigen richting jij aan je eigen mening geeft en hoe jij je laat inpakken door hoogleraren die klaarblijkelijk geen zin hebben om je van een fatsoenlijk antwoord te voorzien op je vragen.
b) Je noemde zelf al Rorty, maar ook veel andere postmoderne filosofen zijn bijzonder actief geweest in de wetenschapsfilosofie en hebben pas laat in hun academische carriere hun radicale wetenschapskritiek geformuleerd. Dat deden ze echt niet vanwege interessantdoenerij of om status te vergaren. Iedereen die iets dergelijks afschrijft op basis van een anekdote (die inmiddels een embleemfunctie heeft verworven) is doortrokken van vooringenomenheid. En helaas is dat geen ongewone eigenschap in de wetenschappelijke wereld.

quote:

Op donderdag 28 september 2006 16:31 schreef speknek het volgende:

Het moge daarom dus duidelijk zijn dat de continentale methode van uitgebreide, vaak met wollige termen gelardeerde, teksten nogal wat scepsis oproepen bij de gemiddelde betawetenschapper.

De 'continentale methode'. Heh. Ik denk dat in sommige gevallen continentale filosofen gewoon niet zoveel op hebben met de beleefdheidsvormen die opgang doen binnen de bètawetenschappen.

Om te besluiten met een quote.

quote:

Int: Why do you think that the European post-modernists use jargon?

Rorty: Because they're great and original minds. Great and original minds typically develop their own jargons
Bron

Maar ja. Weet wie het zegt, he.

[ Bericht 0% gewijzigd door zodiakk op 28-09-2006 22:28:51 ]

Daar dacht ik ook aan. Maar dat is natuurlijk poep, wiskunde en logica zijn nog veel meer jargon.

De kritiek is hier niet het jargon, de kritiek gaat over de eindeloos omslachtige beschrijvingen die ook in enkele, duidelijke woorden te vatten zijn, waar de mystiek mee verdwijnt.

quote:

Op donderdag 28 september 2006 22:39 schreef speknek het volgende:
Daar dacht ik ook aan. Maar dat is natuurlijk poep, wiskunde en logica zijn nog veel meer jargon.

De kritiek is hier niet het jargon, de kritiek gaat over de eindeloos omslachtige beschrijvingen die ook in enkele, duidelijke woorden te vatten zijn, waar de mystiek mee verdwijnt.

Daarom is de postmoderne idee ook vooral in de kunst terug te vinden.

Er zijn gewoon mensen die niet graag simpel schrijven, omdat ze willen dat hun lezers moeite moeten doen, en ook een egen inbreng moeten hebben.
Trouwens is de analytische filosofie ook niet makkelijk te lezen.
Net zoals Ringo zegt- de kunst is ook niet anders. Postmoderne en kunst hebben alles met elkaar te maken. De moralistische critici van de postmoderne ( ik heb hier uitdrukkleijk niet over dr. Jack) zijn meestal humorloze harken die van ironie niets begrijpen. Lees bijvoorbeeld mijn analyse van Cliteur in in het conservatisme-bestandje. Cliteur begrijpt George Bernhard Shaws bijtend satirisch artikel over de doodstraf ( Shaw is dus tegen de doodstraf) totaal niet , en citeert Shaw doodserieus vóór de doodstraf.

Nog iets over de aberraties van de postmoderne: van anti-postmodernen wordt de postmodene altijd gelijkgesteld met het ontkennen van de werkelijkheid . Dit is, zoals ik al heb uitgelegt, onterecht. Maar de ontkenning van de werklijkheid bestaat wel. Lees bijvoorbeeld Ratelband, Werkelijkheid is illusie. En denk dan eraan, dat Ratelband uitgenodigd was door de Universiteit Leiden om eerstejaars in Leiden een workshop te geven. Bij het kolen lopen verbrandden 10 eerstejaars hun voetjes( in 2001) .
Zoveel over de wetenschap, of liever gezegd : over de idioot marktgerichte universiteit .

quote:

Op donderdag 28 september 2006 21:34 schreef zodiakk het volgende:
a) Ik heb niks te maken met 'die kringen', net zoals de meeste postmoderne filosofen weinig te maken hebben met 'die kringen'. Je anekdote doet weinig af aan de ideeen die postmoderne filosofen hebben. Ik vind het net zoiets als zeggen dat wat Nietzsche geschreven heeft allemaal onzin is, omdat hij gek is geworden. Wat ik eigenlijk heel zorgelijk vind is hoe weinig eigen richting jij aan je eigen mening geeft en hoe jij je laat inpakken door hoogleraren die klaarblijkelijk geen zin hebben om je van een fatsoenlijk antwoord te voorzien op je vragen.

Het doet wellicht weinig af aan de ideeën van postmoderne filosofen, maar het laat pijnlijk zien hoe je met postmoderne praatjes - die wetenschappelijk gezien volledig onzinnig zijn - in de ogen van nogal wat postmoderne filosofen een goed artikel hebt geschreven.
Ik vind het bovendien knap hoe jij kan oordelen over hoe ik mijn mening heb gevormd over het postmodernisme. Alsof dat gebeurd is na één anekdote. Ik heb zelf nogal wat - helaas verplichte - colleges erover gevolgd. Ondanks het enthousiasme van de docenten, kon ik totaal niet warm lopen voor de inhoud van dergelijke vakken.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 13:27 schreef Dr_Jack het volgende:
Het doet wellicht weinig af aan de ideeën van postmoderne filosofen, maar het laat pijnlijk zien hoe je met postmoderne praatjes - die wetenschappelijk gezien volledig onzinnig zijn - in de ogen van nogal wat postmoderne filosofen een goed artikel hebt geschreven.

En de relevantie voor een dergelijke observatie in dit topic is? En sinds wanneer is wollig en doorwrocht taalgebruik een typische eigenschap van postmoderne filosofen? Hegel weleens gelezen?

quote:

Ik vind het bovendien knap hoe jij kan oordelen over hoe ik mijn mening heb gevormd over het postmodernisme.

Dank je wel.

quote:

Alsof dat gebeurd is na één anekdote. Ik heb zelf nogal wat - helaas verplichte - colleges erover gevolgd. Ondanks het enthousiasme van de docenten, kon ik totaal niet warm lopen voor de inhoud van dergelijke vakken.

De manier waarop je erover spreekt, de onderbouwing die je geeft en het simplisme waarmee je postmoderne filosofen naar de prullenbak verwijst, vermoeden, zoals ik al eerder zei, een benepenheid vooringenomenheid. Je loopt 'er niet warm voor'. Ik vraag me ook of je met die houding in de collegebanken hebt gezeten. Alsof je als seismoloog uit moet liggen aan Indonesische dorpsbewoners dat een tsunami niet de wraak van God is.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 08:28 schreef mariatrepp het volgende:
Er zijn gewoon mensen die niet graag simpel schrijven, omdat ze willen dat hun lezers moeite moeten doen, en ook een egen inbreng moeten hebben.

bij kunst kan ik me hier wel iets bij voorstellen, bij filosofie lijkt me dit alleen maar nodig bij gebrek aan complexe inhoud

Geeft wel aan dat die filosofen denken dat ze met heel belangrijke dingen bezig zijn, terwijl dit nog wel erg meevalt. Hooghartigheid is een naar bijtrekje van sommige filosofen.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 14:09 schreef RobertoCarlos het volgende:

[..]

bij kunst kan ik me hier wel iets bij voorstellen, bij filosofie lijkt me dit alleen maar nodig bij gebrek aan complexe inhoud

Geeft wel aan dat die filosofen denken dat ze met heel belangrijke dingen bezig zijn, terwijl dit nog wel erg meevalt. Hooghartigheid is een naar bijtrekje van sommige filosofen.

Bepaalde onderwerpen vergen ook een bepaalde onderlegdheid in het onderwerp. Er is geen objectieve standaard voor wat 'wollig' is en wat niet. Maar vaak merk je dat zodra de taal niet meer intuitief is, of deze op de juiste manier aanspreekt, het meteen wordt afgedaan als wollig, hooghartig, omslachtig, overdreven, etc.

Desc..

oh mag dat niet

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 14:09 schreef zodiakk het volgende:
En de relevantie voor een dergelijke observatie in dit topic is? En sinds wanneer is wollig en doorwrocht taalgebruik een typische eigenschap van postmoderne filosofen? Hegel weleens gelezen?

Deze reactie snap ik niet. Ik heb bovendien nergens beweerd dat wollig taalgebruik per definitie een postmodern geval is. En ja, ik heb een hekel aan onnodig moeilijkdoenerij. Dat geldt niet voor sommige postmoderne denkers, maar ook voor andere continentale filosofie. Neem Heidegger en Hegel: qua inhoud hebben ze best relevante dingen geschreven, maar HOE ze het schreven was een absoluut drama. Toen ik Heidegger voor het eerst las, voelde ik mezelf echt dom: ik begreep er geen snars van. Toen op college hoorde wat eigenlijk het punt was van Heidegger, was ik teleurgesteld. Een volstrekt triviaal punt dat in een paar zinnen valt uit te leggen, was voor Heidegger een mogelijkheid om een hele pagina te schrijven vol onnodig moeilijkdoenerij. Dat snap ik dan niet. Waarom moet dat nou? Vandaar mijn grote voorkeur voor de analytische filosofie: alles zo simpel en helder wil formuleren. Maak iets niet moeilijker dan het is, nergens voor nodig.

quote:

De manier waarop je erover spreekt, de onderbouwing die je geeft en het simplisme waarmee je postmoderne filosofen naar de prullenbak verwijst, vermoeden, zoals ik al eerder zei, een benepenheid vooringenomenheid. Je loopt 'er niet warm voor'. Ik vraag me ook of je met die houding in de collegebanken hebt gezeten. Alsof je als seismoloog uit moet liggen aan Indonesische dorpsbewoners dat een tsunami niet de wraak van God is.

Weet je waarom ik er niet voor warm loop? Ik heb nogal wat flauwekul gehoord tijdens het vak postmodernisme en met name over de wetenschap. Zo'n Bruno Latour die dan zegt:"Wetenschappelijke feiten zijn collectieve afspraken." Hij benadert de wetenschap puur vanuit een sociologische kant; wetenschap als een sociaal construct. De wetenschap vanuit een sociologisch en postmodern standpunt bekijken is mogelijk, maar je kan ook hopeloos overdrijven. Dat iets een sociaal construct is, wil niet zeggen dat het geen raakvlak kan hebben de realiteit. Zwaartekracht is waargenomen. Objecten vallen nou eenmaal. En ik zie het niet voor me dat de heren fysici morgen afspreken dat er géén zwaartekracht is (en objecten dus niet meer vallen).

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 21:00 schreef Dr_Jack het volgende:

[..]

Deze reactie snap ik niet. Ik heb bovendien nergens beweerd dat wollig taalgebruik per definitie een postmodern geval is. En ja, ik heb een hekel aan onnodig moeilijkdoenerij. Dat geldt niet voor sommige postmoderne denkers, maar ook voor andere continentale filosofie. Neem Heidegger en Hegel: qua inhoud hebben ze best relevante dingen geschreven, maar HOE ze het schreven was een absoluut drama. Toen ik Heidegger voor het eerst las, voelde ik mezelf echt dom: ik begreep er geen snars van. Toen op college hoorde wat eigenlijk het punt was van Heidegger, was ik teleurgesteld. Een volstrekt triviaal punt dat in een paar zinnen valt uit te leggen, was voor Heidegger een mogelijkheid om een hele pagina te schrijven vol onnodig moeilijkdoenerij. Dat snap ik dan niet. Waarom moet dat nou? Vandaar mijn grote voorkeur voor de analytische filosofie: alles zo simpel en helder wil formuleren. Maak iets niet moeilijker dan het is, nergens voor nodig.

Ik denk dat het voor de meeste filosofen een enorme worsteling is om hun gedachten op papier te zetten. Achteraf samenvatten is altijd makkelijker dan daadwerkelijk een originele gedachte op papier zetten.

quote:

Weet je waarom ik er niet voor warm loop? Ik heb nogal wat flauwekul gehoord tijdens het vak postmodernisme en met name over de wetenschap. Zo'n Bruno Latour die dan zegt:"Wetenschappelijke feiten zijn collectieve afspraken." Hij benadert de wetenschap puur vanuit een sociologische kant; wetenschap als een sociaal construct. De wetenschap vanuit een sociologisch en postmodern standpunt bekijken is mogelijk, maar je kan ook hopeloos overdrijven. Dat iets een sociaal construct is, wil niet zeggen dat het geen raakvlak kan hebben de realiteit. Zwaartekracht is waargenomen. Objecten vallen nou eenmaal. En ik zie het niet voor me dat de heren fysici morgen afspreken dat er géén zwaartekracht is (en objecten dus niet meer vallen).

Postmodernen ontkennen de realiteit niet, zij zeggen dat de enige manier waarop wij betekenis kunnen geven aan de wereld om ons heen gebonden is aan sociale contexten: 'Tomaat' betekent iets heel anders voor een demonstarnt dan voor een kok. Dat betekent niet dat de tomaat er niet is, maar de betekenis van de tomaat hangt of van de sociale context waarin het zich bevindt. De realiteit is alleen toegankelijk voor ons via categorieen, dus onze kennis over de wereld en representaties van de realiteit zijn geen pure, objectieve reflecties van de realiteit 'out there', maar produkten van onze manier van categorisen. Maar goed, je kent Rorty, die zegt hetzelfde.

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 22:14 schreef zodiakk het volgende:
Postmodernen ontkennen de realiteit niet, zij zeggen dat de enige manier waarop wij betekenis kunnen geven aan de wereld om ons heen gebonden is aan sociale contexten: 'Tomaat' betekent iets heel anders voor een demonstarnt dan voor een kok. Dat betekent niet dat de tomaat er niet is, maar de betekenis van de tomaat hangt of van de sociale context waarin het zich bevindt. De realiteit is alleen toegankelijk voor ons via categorieen, dus onze kennis over de wereld en representaties van de realiteit zijn geen pure, objectieve reflecties van de realiteit 'out there', maar produkten van onze manier van categorisen. Maar goed, je kent Rorty, die zegt hetzelfde.

Maar zelfs geen enkele wetenschapsfilosoof beweert dat de kennis van onze wereld puur objectief en absoluut is. Kant merkte dit al op. Nogal een open deur als je het mij vraagt. Er zijn echter postmodernen die veel verder gaan. Er zitten echt lui tussen die denken dat wetenschap slechts een sociale constructie is en dat het niets met 'waarheid' heeft te maken. Terwijl ik denk dat medische wetenschap toch meer raakvlakken heeft met de realiteit, dan bijv. 'geneeswijzen' van een Afrikaanse boeman. Beide zijn een sociaal construct, maar kennistheoretisch is de laatste inferieur. Vandaar dat ik het treurig vindt hoe een postmodern denker als Gerard Fourez wetenschappelijke feiten slechts als collectieve afspraken ziet. Hier een leuk artikel (en interview met twee fysici) van Skepsis over hoe wetenschappelijke begrippen op de meest absurde manier worden gebruikt in het postmodernisme: http://www.skepsis.nl/sokal.html
Vooral de link tussen Golf oorlog en niet-euclidische meetkunde van Baudrillard is een mooi staaltje pseudo-wijsheid. Wat dat met elkaar te maken heeft, ontgaat me nog steeds...

Maar laten we hiermee kappen. Dit is geen topic "wat vind je van postmodernisme?". Het is duidelijk dat het niet mijn manier van filosoferen is en dat ik meer gecharmeerd ben van de analytische benadering, oftewel het logisch analyseren van redenaties en formalisering en verheldering van taalconcepten.

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 00:25 schreef Dr_Jack het volgende:
Maar zelfs geen enkele wetenschapsfilosoof beweert dat de kennis van onze wereld puur objectief en absoluut is. Kant merkte dit al op. Nogal een open deur als je het mij vraagt. Er zijn echter postmodernen die veel verder gaan. Er zitten echt lui tussen die denken dat wetenschap slechts een sociale constructie is en dat het niets met 'waarheid' heeft te maken. Terwijl ik denk dat medische wetenschap toch meer raakvlakken heeft met de realiteit, dan bijv. 'geneeswijzen' van een Afrikaanse boeman. Beide zijn een sociaal construct, maar kennistheoretisch is de laatste inferieur.

Geen enkele postmoderne filosoof zal dit weerleggen, er ís namelijk vooruitgang geboekt in de medische wetenschap, er ís meer kennis over hoe je iets moet bouwen. Maar dit zijn 'kleine' waarheden, geen 'grote' waarheden. Alle wetenschappelijke ontwikkelingen ten spijt, we zijn nog geen stap verder bij een waarheid over de zin van het leven, het universum, God. Onderwerpen die ons bestaan op existentieel niveau domineren.

Als wij alleen middels categorieen betekenis kunnen geven aan de wereld om ons heen dan is er in principe geen enkel kentheoretisch construct dat vanuit zichzelf méér waard is dan een ander kentheoretisch construct. De 'geneeswijzen' van de medische wetenschap hebben niet méér raakvlakken met de realiteit dan de Afrikaanse boeman, omdat de medische wetenschap ook haar eigen realiteit schept. Zo wordt de 'patiënt' binnen de medische weternschap alleen genezen verklaard als aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan die binnen de medische wetenschap zelf zijn geformuleerd. Je bent alleen 'genezen' als je geen pijn meer hebt. De Afrikaanse boeman kan zijn patiënt ook op hele andere gronden 'genezen' verklaren.

Zo is het ene kentheoretische construct niet méér waard dan het andere, maar zijn sommige kentheoretische constructen (laten we het woord er toch maar bij halen: 'discoursen') zoals de medische wetenschappen veel dwingender in het willen uitsluiten van andere regels en waarden dan anderen. Dáár ligt de kritiek. Overigens raad ik Francois Lyotard aan die hier in zijn bijwerk 'Het postmoderne weten' ook over verhaalt. Radicale wetenschapskritiek in een pagina of 100.

quote:

Maar laten we hiermee kappen. Dit is geen topic "wat vind je van postmodernisme?". Het is duidelijk dat het niet mijn manier van filosoferen is en dat ik meer gecharmeerd ben van de analytische benadering, oftewel het logisch analyseren van redenaties en formalisering en verheldering van taalconcepten.

Wat mij betreft ventileren we niet onze meningen, maar hou ik jouw aversie tegen de postmodernen kritisch tegen het licht, . Ik wil je trouwens niet overhalen naar de postmoderne 'dark side', maar de kritiek op het postmoderne ligt toch echt op andere vlakken.

[ Bericht 0% gewijzigd door zodiakk op 30-09-2006 02:19:33 ]

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 14:12 schreef zodiakk het volgende:

[..]

Bepaalde onderwerpen vergen ook een bepaalde onderlegdheid in het onderwerp. Er is geen objectieve standaard voor wat 'wollig' is en wat niet. Maar vaak merk je dat zodra de taal niet meer intuitief is, of deze op de juiste manier aanspreekt, het meteen wordt afgedaan als wollig, hooghartig, omslachtig, overdreven, etc.

EIgenlijk zegt DrJack in het eerste deel van zijn/haar eerste reactie van 29 september 21.00 uur precies wat ik bedoel.

Jargon ok, maar naar mijn idee is alles op een simpele manier uit te leggen. Het kost alleen (heel) wat meer stappen als je geen jargon gebruikt en men moet die stappen kunnen blijven volgen.

Nou heb je bij wel meer wetenschappen kuntsmatige moeilijkdoenerij, maar mijn stelling is dat dit bij filosofie veel meer voorkomt, omdat het feitelijk nergens (en over alles!) gaat.
Maar goed, is een beetje offtopic.

Ik vind Wittgenstein wel okay. Ik heb begrepen dat hij taal als nogal ontoereikend beschouwde als communicatiemiddel en dat ben ik met hem eens. Ik denk dat mensen in zekere zin altijd eilandjes blijven, dat we elkaar nooit écht begrijpen.

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 02:12 schreef zodiakk het volgende:Geen enkele postmoderne filosoof zal dit weerleggen, er ís namelijk vooruitgang geboekt in de medische wetenschap, er ís meer kennis over hoe je iets moet bouwen. Maar dit zijn 'kleine' waarheden, geen 'grote' waarheden. Alle wetenschappelijke ontwikkelingen ten spijt, we zijn nog geen stap verder bij een waarheid over de zin van het leven, het universum, God. Onderwerpen die ons bestaan op existentieel niveau domineren.

Dit vind ik nogal een stroman. Ethische, normatieve vragen vragen vallen buiten het wetenschappelijke domein, omdat ze niet descriptief zijn. Ethische feiten en waarheden bestaan volgens mij ook niet (geheel in de lijn van analytische filosofie). Je kunt de wetenschap dus ook niet verwijten dat we daarop geen antwoord hebben gevonden. Op God heeft de wetenschap trouwens wel antwoorden gevonden, bijvoorbeeld sociologisch, neurologisch en cultureel. Ontologisch niet, maar daar kun je je afvragen of dat niet met het concept van God heeft te maken. En op gebied van het universum komt de sterrenkunde steeds verder. Geduld is een schone zaak in de wetenschap.

quote:

Als wij alleen middels categorieen betekenis kunnen geven aan de wereld om ons heen dan is er in principe geen enkel kentheoretisch construct dat vanuit zichzelf méér waard is dan een ander kentheoretisch construct. De 'geneeswijzen' van de medische wetenschap hebben niet méér raakvlakken met de realiteit dan de Afrikaanse boeman, omdat de medische wetenschap ook haar eigen realiteit schept. Zo wordt de 'patiënt' binnen de medische weternschap alleen genezen verklaard als aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan die binnen de medische wetenschap zelf zijn geformuleerd. Je bent alleen 'genezen' als je geen pijn meer hebt. De Afrikaanse boeman kan zijn patiënt ook op hele andere gronden 'genezen' verklaren.
Zo is het ene kentheoretische construct niet méér waard dan het andere, maar zijn sommige kentheoretische constructen (laten we het woord er toch maar bij halen: 'discoursen') zoals de medische wetenschappen veel dwingender in het willen uitsluiten van andere regels en waarden dan anderen. Dáár ligt de kritiek. Overigens raad ik Francois Lyotard aan die hier in zijn bijwerk 'Het postmoderne weten' ook over verhaalt. Radicale wetenschapskritiek in een pagina of 100.

Zie, daar is de breuk met de analytische (wetenschaps)filosofie. De constantering dat de medische wetenschap meer verklarings- en voorspellingskracht heeft dan de Afrikaanse boeman impliceert mijns inziens dat die meer raakvlak heeft met de realiteit. Succes van verklarings- en voorspellingswaarde is heuristisch middel om goede theorieën te scheiden van de foute. Evolutietheorie verklaart bijvoorbeeld de diversiteit van soorten in de natuur veel beter dan welke theorie dan ook. Dit komt volgens mij omdat de evolutietheorie een accurater, theoretisch raamwerk is dan de andere.
Als een postmodern dus een echte kerel is, dan laat hij zijn ziekte behandelen door een Afrikaanse boeman of een gebedsgenezer. Zijn theorieën over het lichaam zijn kentheoretisch in principe immers niet meer waard dan die van een chirurg. Ik leg mijn leven wel in handen van de chirurg...en de postmodern denk ik ook.