Inzendingen TTK-wedstrijd 'Twee'

Het onderwerp voor de wedstrijd is "Twee" en de inzendingen worden verdeeld in 4 categorieën. Op elke categorie mag je één keer stemmen. Je hoeft niet mee te hebben gedaan aan de wedstrijd om te mogen stemmen. Je kan stemmen tot en met zaterdag 29 juli.

Voor de spelregels en wijze van stemmen: De grote TTK wedstrijd
In dit topic graag uw jurering, in dit topic TTK Wedstrijd SC 'Twee' uw slowchat, commentaar etc.

Opmerkingen, wijzigingen en dergelijke over je eigen inzending kan je doorgeven via een topicreport. Je wijziging wordt zo snel mogelijk ingevoerd. Als je een vraag hebt en je wilt een antwoord, dan graag je e-mailadres erbij zetten.

* Categorie dichtkunst

Er zijn 7 inzendingen:

Eén is maar alleen

Tweestrijd

Groot geschapen

Versmelten

Eén drie vier vijf

Twogift

'Pas op!'

[ Bericht 5% gewijzigd door Isabeau op 24-07-2006 04:40:50 ]

Eén is maar alleen

Eén is maar alleen
Want als ik me niet vergis
Is gedeelde smart maar half
Het werkt op een wonde als zalf

Gedeelde vreugd schijnt dubbel te zijn
Dus plezier wordt tweemaal zo fijn
Daarnaast is het met kennis ook niet mis;
Twee weten immers meer dan één

Tweestrijd

samen zullen we zijn
voor goed en altijd
verliefd en verwijt
verslecht en verleid

dit is een smeekbede

blijf bij mij
of laat me vrij
help me in mijn keuze
maak desnoods de beslissing

alleen zijn kan wel
maar hoeft niet
wat is de waarde van alleen zijn
het behouden van je zelf

raak jezelf niet kwijt
aan een ander
heb jezelf lief
en verteder
jezelf
alleen jij, jij, jij

ben je kwijt
in jezelf
waar zijn je hersens
geen idee
verliefd zijn
neemt je hersens
op haar schouder mee

of is het meer houden van
de verkrachting der relaties
vertrouwen kan altijd nog
trouwen kan ook nog
dilemma’s vermenigvuldigen zich
met elkaar
jij en ik
met elkaar
dilemma’s
samen

het dubio moet nu stoppen
het is dubieus
desastreus
miraculeus

we moeten stoppen
ook al ben ik er niet met mijn hersens bij
die heeft de verliefdheid
vast op haar schouders meegenomen
voor of door jou en mij

Groot geschapen

Bukkend
Ga ik door het leven
Zuchtend
Mezelf ruimte geven

Grootte
Maakt zeker uit
Kleren
Knellen om mijn huid

Wereld
Hier niet op berekend
Reuzen
Niet vanzelfsprekend

Kleiner
Is voor mij beter
Waarom
Ben ik nou twee meter

Versmelten

Met z'n tweeën lopen wij
ik aan jouw en jij aan mijn zij.

Een moment om te koesteren,
je drukt me tegen je aan.
Jouw grote handen, stevige armen.

En je laat me nooit meer gaan.

Je fluistert in mijn oor,
het kriebelt een beetje,
dat je van me houdt.

Dat wist ik wel hoor,
maar het is lief dat je het zegt.

We zitten op een bankje.

De omhelzing wordt steviger.
Je armen om mijn lichaam,
of is het dat van jou?

Wij zijn niet meer twee.

Wij zijn samen één.

Eén drie vier vijf

Twogift

'Pas op!'

De reiziger, even tevoren nog blakend gezond,
Lag nu in de ziekenboeg, zwaargewond,
Hij beklaagde het bord, daarvoor nog bekeken;

"'Pas op!'" zei hij tegen de man die hem verbond;
" 'Met niet meer dan één persoon de brug oversteken.'
Dat is wat er stond en er ging niemand met mij mee,

Toch is de brug onverhoeds onder mij bezweken!"
"Vanzelfsprekend," sprak de dokter daarop gedwee;
"Een gewaarschuwd mens telt toch immers voor twee?"

Gereserveerde ruimte voor eventueel niet doorgekomen inzending. Doorgeven via een topicnote oid, niet melden in het slowchat topic.

* Categorie verhalen

Er zijn 5 inzendingen:

Tweestrijd; Joachim en Robert

Cel dubbel twee

Waken

De reis

Mee op reis

[ Bericht 64% gewijzigd door Isabeau op 24-07-2006 05:14:06 ]

Tweestrijd; Joachim en Robert

Joachim
Het was weer zo’n dag. Vandaag begon het direct op het moment dat Joachim nog maar net wakker was geworden. Hij verkeerde nog half in het plezierige gevoel van de droom die hij vlak daarvoor had beleefd, maar dit genot verdween onmiddellijk toen hij het met sarcastische ondertoon vrolijk uitgesproken “Goedemorgen!” van Robert hoorde.

“Rot op!” had hij direct teruggeroepen. “Laat me met rust! Donder op!”

“Ochtendhumeurtje vandaag, lieve Joachim?” Robert was dus blijkbaar niet van plan om aan zijn verzoek te voldoen.

Joachim besloot het over een andere boeg te gooien, namelijk hem proberen te negeren. Met de nadruk op proberen, want vaak lukte hem dit dus echt niet.
“En wat ga je vandaag allemaal met je nutteloze leventje doen?” hoorde hij zijn kwelgeest vragen terwijl hij opstond en naar de badkamer liep. "Ga je weer zo’n heerlijke zinloze dag tegemoet?”

Niet op reageren, dacht hij terwijl hij de wc doortrok.
“Wat ben je toch een mager zielig ventje.”
Net doen alsof hij er niet is, hield hij zichzelf voor toen hij onder de douche stond.
“Waarom trek je dit nu weer aan? Het staat je toch niet. Niets staat jou goed.”
Gewoon blijven negeren, bleef hij denken tijdens het aankleden.
Hij zette koffie en liep de woonkamer in, waar hij de televisie aanzette.
Eventjes leek het erop dat hij van Robert verlost was, maar toen hij halverwege het ontbijtnieuws zijn kopje koffie op had, kwam hij weer tevoorschijn.
Hoewel Robert niets zei, voelde Joachim zijn afkeuring tot in zijn botten doordringen. Het gaf hem de rillingen.

Snel trok hij zijn schoenen en jas aan en liep naar buiten. Hoewel hij wist dat Robert met hem mee zou gaan, voelde hij zich toch bevrijd van zijn terreur. Hier buiten werd hij meer met rust gelaten dan binnen.
Op zijn gemak wandelde hij naar het centrum van de stad. Het was lekker weer, een voorjaarszonnetje met een licht briesje. Het was niet druk op straat en ook in het winkelcentrum was het rustig.
Hij kocht twee broodjes bij een bakkerij en liep door naar het park, waar hij op een bankje ging zitten om zijn ontbijt op te eten.

Terwijl hij dit deed drongen de opmerkingen die hij die ochtend geprobeerd had te negeren echter weer tot hem door. Op hetzelfde moment was Robert er alweer. “Je kunt niet voor me weglopen, Joachim. Dat weet je.”
“Waarom? Waarom doe je dit?” vroeg Joachim. Hij probeerde rustig te blijven, hoewel hij diep van binnen de woede in zich voelde groeien. Hij haatte hem.
“Waarom? Dat weet je toch zelf wel? Zonder mij zou je niets zijn. Je kunt het niet alleen. Je hebt mij nodig.”
”Donder toch op, man. Ik heb je niet nodig. Zonder jou zou ik juist eindelijk mezelf weer kunnen zijn.”
Robert lachte. “Jezelf. Je bent jezelf. En je bent niets waard.”
Joachim stond op, smeet zijn laatste half opgegeten broodje op de grond en rende weg. Weg wilde hij, weg van Robert met zijn denigrerende opmerkingen.
“Je kunt niet vluchten, Joachim,” klonk het veel te dicht bij hem. Hij begon nog sneller te rennen, het park door, de weg over, maar hij bleef Robert horen; “Wat denk je nou? Wegrennen van mij? Van jezelf? Vluchten voor jezelf?”
Het misprijzende gelach wat er achteraan kwam deed Joachim koken van woede. Hij stopte met rennen en keek om zich naar de mensen op straat die hem verbaasd aankeken. Hij ontplofte.

“Donder op!” gilde hij, “Allemaal! Laat me met rust! Kijk me niet aan!”

Hij schreeuwde en liep op een man af die zo verstandig was snel om te draaien en door te lopen. Joachim richtte zijn woede op een lantaarnpaal door deze een knal te geven en toen de pijn door zijn hand en onderarm schoot kwam hij pas weer enigszins bij zinnen.
Nahijgend van uitputting zakte hij met tranen in zijn ogen door zijn knieën.
“Ik zei het je toch?” Robert klonk huichelachtig meelevend. “Laat het maar aan mij over. Ik zorg wel voor je.”
Het aanbod klonk in eerste instantie aanlokkelijk voor Joachim. Hij was het zat, spuugzat en hij besefte dat Robert hem nooit meer met rust zou laten.
Plotseling schoot hem iets te binnen. Zijn droom van afgelopen nacht kwam ineens weer helder in zijn hoofd op. Nu wist hij hoe hij van Robert af zou kunnen komen.
“Nee,” zei hij uiterst kalm tegen hem; “Nee, Robert, je krijgt me niet.”
Hij voelde dat deze kwaad was vanwege het antwoord wat hij had gegeven.
Dit gaf Joachim echter juist het laatste duwtje om zijn plan daadwerkelijk uit te voeren. Het moest zo snel mogelijk. Waarom niet gelijk nu?

Hij stond op en liep langzaam van het winkelcentrum vandaan. Robert hield zich rustig, al was hij er nog wel. Joachim voelde een prettige spanning, van het soort dat een kind de avond voor zijn verjaardag heeft.
Nadat hij de weg overgestoken was, kwam hij bij het spoor. Hij volgde de rails richting de brug. Op het moment dat hij de brug op liep, liet Robert weer van zich horen. “Dit durf je niet, Joachim. Hier ben je veel te laf voor.”
Joachim lachte zachtjes en liep zwijgend door tot hij bovenop de brug was. Beneden hem liepen verschillende treinrails. Er klonk een luid ‘ding ding ding ding’ en hij zag hoe beneden de spoorbomen bij de weg langzaam omlaag zakten. Auto’s bleven stilstaan. Hij keek achterom en zag de trein aankomen.
“Joachim!” riep Robert naar hem, terwijl hij over de reling van de brug klom. “Niet doen, Joachim! Luister naar me!”
Joachim sloot zijn ogen, maakte zijn geest leeg en hij liet los.
Hij was vrij.

Robert
Robert genoot ervan Joachim te pakken op de momenten dat hij het minst kon hebben.
Vanochtend had hij direct door dat dit een goede dag zou worden. Zodra hij merkte dat hij wakker begon te worden had hij zijn meest vervelende versie van “Goedemorgen!” al uitgeroepen.
Hij verkneukelde zichzelf toen Joachim hem zoals verwacht direct begon toe te roepen dat hij op moest rotten en hem met rust laten.
Dit was de perfecte voedingsbodem voor Robert om door te gaan met sarren.

“Ochtendhumeurtje vandaag, lieve Joachim?” vroeg hij op een suikerzoet toontje met een messcherpe bijklank.

Het ergerde Robert toen hij merkte dat Joachim blijkbaar had besloten hem te negeren en bestookte hem tijdens zijn ochtendritueel continu met de meest vervelende opmerkingen die hij kon verzinnen. Joachim leek zich er echter weinig van aan te trekken.
Hij keek naar het ontbijtnieuws, en toen hij zijn koffie op had besloot hij Joachim zwijgend te laten voelen hoe hij over hem dacht.
Toen hij naar buiten ging, zoals hij gepland had, ging hij met hem mee, hoewel hij wat op afstand bleef. Binnen had Robert meer invloed op Joachim, maar buiten gebeurden vaak de meest interessante dingen.
Bovendien wilde hij nu gaan uitproberen hoever hij kon gaan. Hij had zo’n vaag gevoel dat hij vandaag zijn ultieme doel wel eens zou kunnen gaan behalen.
Op weg naar de bakker en het park liet hij Joachim met rust, maar daarna drong hij zichzelf weer tot hem op. Hij terroriseerde Joachim door hem ervan te overtuigen dat hij niet voor hem weg kon lopen en dat hij hem nodig had.
Zo zou hij langzaamaan de touwtjes over Joachim in handen kunnen krijgen.
Toen hij wegrende bleef hij hem zeggen dat hij niet kon vluchten. Hij bleef continu op hem inpraten, tot Joachim een woede-uitbarsting kreeg.
Dit was het punt waar Robert op gewacht had. Toen de woede van Joachim plaats had gemaakt voor uitputting pakte hij zijn kans. Nu zou hij hem volledig kunnen manipuleren.

“Laat het maar aan mij over. Ik zorg wel voor je.” Hij maakte zich klaar om hem volledig van zich afhankelijk te maken, maar tot zijn grote frustratie liet Joachim het niet toe.

“Nee, Robert, je krijgt me niet,” had hij gezegd.

Robert besefte dat Joachim iets van plan was, waar hij niets van af wist. Hij besloot zich even gedeisd te houden, zodat Joachim hem misschien per ongeluk iets zou laten weten.
Hij hield hem goed in de gaten terwijl hij langzaam van het winkelcentrum vandaan liep. Hij stak de weg over en liep langs het spoor richting de brug.
Robert begreep al wat hij van plan was en probeerde zijn opwinding te verbergen. Beter dan dit kon het niet, hij had nooit gedacht dat hij deze ultieme kans nog eens zou krijgen.
Hij wachtte tot hij de brug op liep en begon Joachim uit te dagen. “Dit durf je niet, Joachim. Hier ben je veel te laf voor.”
Op het moment dat er een trein aan kwam en hij over de reling klom, kon Robert het bijna niet meer uithouden van spanning.

“Joachim!” riep hij, om hem een laatste zetje te geven. “Niet doen, Joachim! Luister naar me!”

Toen gebeurde het. Joachim verzette zich niet langer tegen Robert en deze voelde hoe hij binnen een tel volledig bezit had genomen van zijn lichaam. Snel pakte hij de reling weer vast en klom eroverheen naar de veilige kant, terwijl onder hem de trein richting het station raasde.

Cel dubbel twee

Begeleid door twee bewakers loopt Karen door de grauwe gang. De bedompte lucht dringt tot diep in haar neusgaten door. Achter metalen roosters in het plafond hangen TL-buizen die de gang, bij gebrek aan daglicht, van enig licht voorzien. Enkele TL-buizen hebben hun langste tijd gehad, waardoor ze onheilspellend knipperen. Een rilling loopt over Karens rug. De bewakers kijken strak voor zich uit. Pas als ze het einde van de zich eindeloos uitstrekkende gang hebben bereikt, draait één van de bewakers zich om. ‘We zijn er. Als u ons wilt volgen, mevrouw Bakker?’ De andere bewaker opent de deur.

Een huivering trekt door Karens lichaam als ze door de deur stapt. Ze stopt en kijkt om zich heen. Vier etages met grote stalen deuren imponeren haar. De aan een kant open gang waaraan de deuren grenzen wordt verlicht door TL-lampen. Bovenin de ruimte zit een grote koepel met glazen waardoor daglicht naar binnen valt. Karen herkent duidelijk de kenmerken van het door Jeremy Bentham bedachte panopticum, in de door W.C. Metzelaar in het begin van de 20e eeuw gebouwde gevangenis. Vanuit haar positie kan ze vrijwel alle celdeuren zien.

‘Indrukwekkend, nietwaar?’ Een van de bewakers haalt haar uit haar inwendige bewondering, die de plaats van de angst heeft ingenomen. Karen knikt. ‘Het ziet het er overweldigend uit.’ De bewaker glimlacht. ‘Dat zegt bijna iedereen die hier voor de eerste keer komt. Maar als u mij weer wilt volgen?’ De bewakers zetten hun toch voort, op de voet gevolgd door Karen. Ze voelt hoe de spanning zich met iedere stap die ze zet opbouwt in haar onderbuik. Van achter de celdeuren hoort ze mannenstemmen. Ze bevindt zich in het hol van de leeuw, een wereld met alleen maar mannen. En de gedachte dat de meeste geen lieverdjes zijn, stelt haar niet echt op haar gemak.

Ze lopen naar een door glas omgeven kamer in het midden van de grote open ruimte. De bewakers gebaren dat Karen moet wachten, terwijl ze de kamer inlopen. Na enkele minuten komt een van de bewakers naar buiten. Het is een lange, stevig gebouwde man met kort, stekelig haar. De behaarde armen die onder de korte mouwen van zijn blauwe overhemd vandaan komen, laten nog net een stukje van een tatoeage zien. Karen schat dat de man ergens rond de 50 jaar oud is. Een leeftijd die zij nog maar net voor de helft bereikt heeft. De man, die zich heeft voorgesteld als Arnold, wenkt Karen, waarop ze in zijn voetsporen treedt en gedwee volgt.

‘Dit is de zogenaamde ‘natte hoek’,’ zegt Arnold als een ware toeristengids, ‘dat is de ruimte waar onze gasten zich kunnen reinigen.’ Karen kijkt naar de metersbrede zuil die tot aan het dak omhoog reikt. ‘Elke verdieping heeft zijn eigen doucheruimte. Beneden zijn wat douches voor het personeel.’ Karen knikt en ze begeven zich verder het gebouw in. Arnold leidt haar naar een stalen trap, met aan weerszijden betonnen muren en aan een kant een stalen hekwerk dat van boven naar beneden reikt. Na twee trappen te hebben beklommen, betreden ze de eerste verdieping.

‘Er zijn 52 kamers per verdieping. Elke kamer is voorzien van toilet, douchen gebeurt op de gang. Helaas hebben we geen kamers met balkon en als u een extra toeslag wilt betalen voor een kamer met zeezicht, dan moeten we u ook teleurstellen. Verder hebben we geen airco, wel tv op de kamers. En een voortreffelijke roomservice, als ik zo vrij mag zijn.’ Karen ziet hoe de man geniet van zijn reisleiderspraatje.

‘Kamer 2 is momenteel verhuurd aan Hans H. Toen hij een klein jongetje was, stopte hij een keer een rolletje pepermunt in zijn zak bij de Albert Heijn. Dat vond hij zo leuk, dat hij dat vaker deed, waarbij hij ook steeds grotere zakken nodig had. De laatste keer is hij betrapt met een BMW, alleen zat toen de zak in de gestolen waar. Ah, kamer 8. Nog zo’n gezellig persoon. Hij ging graag op visite bij zijn tante van 72 jaar. Het oude mensje was erg gesteld op zijn gezelschap. Deze mijnheer was op zijn beurt erg geïnteresseerd in haar vermogen. Als een van de twee erfgenamen, had hij wat meer geduld moeten hebben, en dan had hij er ook van kunnen genieten. Maar in plaats van een gebakje mee te nemen voor bij de koffie, nam mijnheer arsenicum mee. Nu mag hij genieten van onze koffie, waar hij overigens de nodige klachten over heeft geuit.’ Vanachter de deur hoort Karen ineens gescheld. ‘Verdomme, klootzak! Hou je bek dicht! Dat is geen koffie maar slootwater!’

Arnold gaat onverstoorbaar verder. ‘Cel 13. Het ongeluksnummer. Hier zit dan ook een echte pechvogel, deze mijnheer Otto Nicolaas G. Waarbij de G inderdaad staat voor ‘Geluk’. Zijn ouders hadden een voorzienende blik toen ze hem van een naam voorzagen. Hij kwam thuis van een vakantie naar Thailand, toen de douane zakjes met wit poeder in zijn bagage vond. Hij blijft volhouden dat hij van niets weet, en dat iemand anders het erin gestopt heeft. Maar ja, het pleit niet voor hem dat hij de enige was met de sleutels van zijn koffer. Als een geluk bij een ongeluk, hadden de Thaise autoriteiten niets gevonden. Want ik kan je verzekeren, jongedame, dat onze dienstverlening een stuk beter is dan die in Thailand.’

Als ze langs cel 19 lopen, groet de bewoner hen op een vriendelijke manier. ‘Goedemiddag, Arnold en gast. Wat een heerlijk weertje vandaag, he!’ Arnold stopt. ‘Zeker. Bertus, mag ik je voorstellen aan mevrouw Bakker? Mevrouw Bakker, dit is Bertus S. Hij is een van de weinigen die zich hier ook echt thuis voelt.’ ‘Zeker, mevrouw. Weet u, hier kunnen de geuzen me niet vinden. Die zoeken hier niet. Dus ben ik hier veilig.’ Arnold knipoogt naar Karen. ‘Ik heb gehoord, Bertus, dat we de geuzen in de buurt van Leiden een halt hebben kunnen toeroepen. Ze zijn met hun spreekwoordelijke staart tussen de benen afgedropen, terug naar Geuzenland.’ ‘Fantastisch. Het doet me goed om dat te horen, Arnold! Nog een prettige dag.’

Arnold loopt samen met Karen door. ‘Hij lijdt aan waanbeelden, zoals u gemerkt zult hebben. Daardoor gedreven, heeft hij twee mensen omgebracht, omdat hij ervan overtuigd was dat ze hem aan kwade machten wilden overdragen. Zijn TBS zit er nu al ruim een jaar op, maar men vindt het niet verstandig om hem de vrije wereld in te sturen.’

Een paar deuren verderop stoppen ze. ‘Hier is het dan. Cel 22, of ‘dubbel twee’, zoals wij het ook wel noemen.’ Karen knikt. Ze voelt haar hart bonzen in haar keel. Een week geleden, kreeg ze het telefoontje. Haar proefschrift over de invloed van gevangenschap op het gedrag van delinquenten, was gelezen door iemand van het Ministerie van Justitie. Daarom hadden ze contact met haar opgenomen. Zij was een van de personen die zich mocht buigen over een gevoelige kwestie.

‘U heeft vast wel iets gelezen over de gebroeders Nagtzaam,’ vraagt Arnold. Karen knikt. ‘Ik heb begrepen dat het een tweeling is. Gijs en Thijs. Hebben twee verkrachtingen op hun geweten, en hebben de vader van een van de slachtoffers doodgeslagen en geschopt toen hij verhaal kwam halen. Twaalf jaar geleden veroordeeld, en over twee maanden kunnen ze met vervroegd verlof.’ Arnold knikt. ‘U heeft uw huiswerk goed gedaan.’

Karen zucht. Over enkele ogenblikken zal Arnold de deur openen, en staat ze oog in oog met twee gevangenen. Hoewel dat voor haar niets nieuws is, boezemt deze aankomende ontmoeting haar toch meer angst in dan de vorige keren. Maar toen volgde ze twee vrouwelijke winkeldieven, die geen gevaar vormden. Nu staat ze op het punt om twee geweldsgevaarlijke mannen te ondervragen. Haar missie is duidelijk. Ze moet een oordeel vormen over het gevaar dat deze mannen nog vormen voor de samenleving. Samen met twee andere psychologen beslist zij dan over het lot van de tweeling in de cel. ‘U hoeft niet bang te zijn, mevrouw Bakker. Ik weet dat het ongebruikelijk is om gedetineerden in de cel te ondervragen, maar dat leek ons het beste. Ik zal de hele tijd buiten blijven wachten.’

Karen kijkt verschrikt op. ‘Ik dacht dat er iemand mee naar binnen zou gaan.’ Arnold schudt zijn hoofd. ‘Dat zou gebruikelijk zijn, maar dit is sowieso al een ongebruikelijke situatie. Normaal gesproken stoppen wij niet twee familieleden in één cel, maar deze heren kregen zoveel heimwee naar elkaar, dat de gevangenisarts heeft voorgesteld om ze bij wijze van proef bij elkaar te zetten.’ ‘Maar dat rechtvaardigt toch niet dat er niemand mee naar binnen gaat?’ ‘Het is een verzoek van het Ministerie, dat hoopt dat u zonder aanwezigheid van bewakers een objectiever beeld zult kunnen vormen.’

Arnold haalt een sleutelbos uit zijn zak en draait de deur van slot. ‘Als er iets is, roept u maar.’ Hij knikt en opent de deur. Karen voelt opnieuw een rilling door haar lichaam gaan. De mannen in de cel voldoen niet aan het beeld dat Karen van hen creëerde toen ze hun geschiedenis las. Aan weerszijden van de cel staat een simpel bed, met daarop twee magere mannen. Hun gezichten zijn bleek en hun haar zit wild over het hoofd. Karen hoort de zware deur achter zich sluiten.

‘Goedemiddag, heren,’ stamelt ze. ‘Ik ben Karen Bakker en ik kom jullie wat vragen stellen.’ Beide mannen knikken bedeesd. Karen pakt een pen en een schrijfblok uit de plastic draagtas die ze bij zich heeft. ‘Oke, uhm. Wie van jullie is Gijs?’ De man rechts van haar steekt voorzichtig zijn arm omhoog. ‘Oke. En dan ben jij natuurlijk Thijs. Goed. Weten jullie waarom ik hier ben?’ Terwijl ze de vraag stelt, veegt Karen wat zweetdruppels van haar gezicht.’ De broers zwijgen. ‘Ik ben psychologe en…’ ‘Nee.’ Karen kijkt naar Gijs, die is opgestaan. ‘Zitten.’ Hij wijst naar een stoel die in de hoek staat. Aarzelend gaat Karen zitten. Ze ziet hoe Gijs ook weer is gaan zitten en instemmend knikt.

‘Zoals ik al zei,’ vervolgt Karen haar verhaal, ‘ben ik psychologe.’ Zwijgend kijkt de tweeling haar aan. ‘Jullie weten waarom ik hier ben?’ Thijs knikt. ‘Als we lief zijn, mogen we eerder naar huis toe.’ Karen knikt, terwijl ze verbaast over de kinderlijke bewoordingen van de gevangene. ‘Ik ga jullie eerst wat plaatjes laten zien, en jullie moeten zeggen wat jullie zien.’ De mannen knikken. Uit haar tas haalt Karen drie vellen papier met een inktvlek erop. Ze toont de eerste aan de mannen. Wat zien jullie hierin? Thijs bestudeert het plaatje nauwkeurig. ‘Een draak, die vuur spuwt uit zijn mond!’ ‘Welnee man,’ valt Gijs hem in de rede. ‘Dat is een vrouw die smacht om van achteren genomen te worden!’ Thijs kijkt hem hoofdschuddend aan. ‘Niet waar.’

Karen laat het volgende vel papier zien. Opnieuw reageert Thijs als eerste. ‘Een mooie vaas. Zo eentje waar onze moeder altijd bloemen in zette!’ Gijs lacht. ‘Lul niet. Dat is een naakt wijf. En ze ziet er goed uit. Net zoals de jongedame hier.’ Karen kijkt nerveus op. Ze ziet hoe Gijs onwillekeurig zijn hand een paar keer heen en weer beweegt over zijn broek. Ze negeert het en gaat door naar de laatste pagina, waar in plaats van een inktvlek, een plaatje van naakte vrouw op staat. Gijs schudt zijn hoofd. ‘Dat is een lelijke inktvlek. Denk je dat we dom zijn of zo?’ Thijs zucht. ‘Dat is nou een vrouw. Een echte, maar dan getekend. Wel mooi getekend, trouwens, al kloppen niet alle verhoudingen volgens mij. Maar ja, wie ben ik om dat te beoordelen?’ Gijs lacht hardop. ‘Ja, wie ben jij om dat te beoordelen!’

Karen stopt de papieren weer in de draagtas. ‘Heren. Stel dat jullie in het park lopen, het is donker, en de enige voorbijganger is een vrouw die haar hond uitlaat. Wat doen jullie dan?’ De tweeling reageert in koor. ‘Dan wensen wij haar een goede avond en lopen door.’ ‘Ja,’ gaat Thijs verder, ‘want onze vrienden wachten dan in de kroeg op ons, en die willen we niet laten wachten.’ ‘Maar,’ zegt Gijs, ‘we kunnen haar ook uitnodigen om een drankje met ons te drinken. En als ze ja zegt, dan mag zij betalen, want wij lusten er ook wel eentje!’ Hij lacht hardop om zijn eigen grap. Karen maakt ondertussen aantekening. ‘Een laatste vraag. Wat gaan jullie doen als jullie vrij zijn?’ De tweeling denkt even na. Thijs is de eerste die antwoord geeft. ‘Ik zou een baan zoeken, een huisje met tuintje huren, want dan kan ik fijn tuinieren, en ik zou lid worden van de bibliotheek.’ Hij knikt met een kinderlijk enthousiasme. Gijs zucht. ‘Ik zou ergens gaan werken waar veel vrouwen zijn. Vrouwen zijn leuk. En ik zou gaan kickboksen, dat geeft me echt een kick.’ Opnieuw lacht Gijs om zijn eigen grap.

Karen staat op. ‘Ik denk dat ik genoeg weet. Bedankt voor jullie tijd.’ ‘En, wat is uw oordeel?’ Thijs kijkt haar vragend aan. ‘Dat mag ik niet met jullie bespreken, sorry.’ Ze draait zich om en wil op de deur kloppen, ten teken dat ze klaar is. Maar dan voelt ze een arm om haar mond. De plastic tas laat ze op de grond vallen. ‘Dokter, ik heb een probleem. Ik sta al 10 jaar droog. Help me.’ Ze kijkt angstig om en ziet hoe Gijs grijnzend achter haar staat. Als ze zijn hand onder haar rokje voelt gaan, heeft ze spijt dat ze geen spijkerbroek heeft aangetrokken. Ze voelt hoe de vingers in de buurt van haar slipje komen. Ze wil gillen, maar de hand van Gijs belet haar dat. Het angstzweet breekt haar uit.

Plotseling zijn de hand voor haar mond en de ongewenste aanwezigheid onder haar rok verdwenen. Ze draait zich om en ziet Gijs op de grond liggen. Thijs zit met zijn knieën bovenop hem. ‘Verdomme! Je verpest alles! Eerst moet ik door jou de cel in. En nu verpest je onze vrijheid, mijn vrijheid weer!’ Karen ziet hoe tranen over zijn wangen rollen. Hij draait zich om. ‘Sorry voor mijn broer. Ik… het spijt me.’ Karen hoort hoe de deur achter haar geopend wordt. Arnold stapt naar binnen. ‘Alles in orde?’ Karen knikt, nog nabevend van de gedachte aan wat bijna gebeurd was. Ze stapt de cel uit, en hoort opnieuw de deur dichtvallen.

Als ze een uur later in de trein naar huis zit, haalt Karen opgelucht adem. De zwaarste opdracht die ze in haar jonge carrière heeft gehad, is voorbij. Op haar schoot ligt haar kladblok. Ze heeft een oordeel kunnen vormen. Haar advies zal luiden dat Thijs geen gevaar voor de samenleving vormt, Gijs wel. Als de andere psychologen met haar instemmen, mag Thijs binnenkort naar huis.


In cel dubbel twee laat Thijs zijn broer na het vertrek van Karen weer los. Gijs glimlacht nog even. ‘Verdomme, waarom zei je nou dat jij Gijs bent,’ zegt Thijs, ‘Nu denken ze dat ik jou ben, en jij mij!’ De broer die Karen kent als Gijs, glimlacht. ‘Als dat zo is, broer. Dan is mijn plan geslaagd.’

Waken

Hij werd wakker, en vervolgens kon hij niet meer in slaap komen. De eerste praktisch slapeloze nacht vond hij vervelend, maar niet onoverkomelijk. Iedereen ligt wel eens een keer zomaar wakker. De nacht daarop schrok hij wederom wakker, en daarvan was hij stukken minder van gecharmeerd. De derde slapeloze nacht bemerkte hij tot zijn schrik dat de felgroene cijfers op zijn wekkerradio hem bekend voorkwamen – daar moet ik eens op letten, dacht hij. Als het morgen weer zover is, moet ik even kijken hoe laat het is. De nacht daarop wist hij het zeker: iedere keer als het 2.22 uur was, werd hij wakker om niet meer in slaap te kunnen komen.
Een collega gaf hem de tip om vlak voor het slapengaan een warm bad te nemen. Dat zou hem doezelig maken. En dat deed het, hij viel sneller in slaap dan normaal. Maar zo rond tien voor half drie, was zijn slaap weer als sneeuw voor de zon verdwenen.

Hij ging op zoek naar andere hulpmiddelen. Hij dronk liters warme melk, soms met honing, en toen de zomer via de herfst in de winter was overgegaan, met anijs. Melk was het tegenovergestelde van de Red Bull die ongebruikt in zijn koelkast bleven staan, totdat hij een keer zijn tweelingbroer op visite had. Koffie had hij toch nooit lekker gevonden, en liet hij nu definitief staan. Het hielp niets. 's Nachts was hij wakker, overdag kostte het hem de grootst mogelijke moeite om wakker te blijven.

De dokter gaf hem wat slaapmiddelen. Ze werkten keurig, totdat de wekker weer driemaal twee aangaf. Het was hopeloos. Hij verhoogde de dosis. Eerst op aanraden van zijn dokter, later nam hij op eigen houtje twee keer zoveel. Hij moest kotsen. Tegen de tijd dat hij de rotzooi had opgeruimd, was het al drie uur geweest. Hij deed niet eens meer de moeite om naar zijn bed te lopen. Hij plofte met een dramatische zucht neer op zijn bank. De vering had het al maanden terug begeven.

Net zoals alle mensen die ten einde raad zijn, ging hij dwaze dingen doen. Nadat er midden in de nacht op de televisie een documentaire over Feng Shui te zien was geweest, verplaatste hij zijn bed. De eerstvolgende nacht schoot hij wakker, en knalde met zijn hoofd tegen de vensterbank die nu vlak boven zijn hoofdeinde zat. Het was acht minuten voor half drie, vloekend schoof hij het bed weer terug.

Na de Feng Shui kwam de wichelroede. Na de wichelroede kwam de exorcist. Het was hopeloos, het bleef hoploos, er veranderde helemaal niets.



Het ging niet meer. Hij maakte de grootst mogelijke fouten. Het lukte hem niet meer om de puntjes op de i te zetten. Hij kon zijn gedachten er niet meer van A tot Z bij houden. Voor iemand die op de redactie van de krant werkt, zijn dat niet al te beste eigenschappen.

Zijn ontslag deerde hem niet eens. Het luchtte hem eerlijk gezegd zelfs een beetje op. Hij knikte slaperig naar zijn baas, mompelde wat, en liep naar huis. Werd onderweg nog bijna aangereden door een vloekende fietser. Enigszins beduusd nam hij plaats op het dichtstbijzijnde bankje, waar hij in slaap viel. Vroeg in de avond maakte een ijskoude bui regen hem wakker. Hij vervolgde zijn weg terug naar huis.



Zijn tweelingbroer stond voor de deur. Zijn duplicaat, maar dan toch anders. Als een foto en het negatief daarvan. Zijn broer had blond haar, hij was donker. Zijn broer had bruine ogen, hij blauwgrijze. Zijn broer was de eeuwige student, hij had op zijn 21 e zijn studie journalistiek afgerond, en wist binnen de kortste keren carrière te maken – tot vandaag dan.

"Wat zie jij er duf uit!", zei zijn broer. Er kwam geen antwoord terug. Hij stommelde recht op zijn medicijnkastje af, en sloeg een homeopathisch en dus niet werkend kalmeringsmiddel acherover. Vervolgens ging hij zitten, zomaar ter plekke, op grond, met zijn rug tegen de muur. "Ik heb je toch gemaild dat ik slaapproblemen heb?"

Hij gooide alles eruit. Dat hij al maandenlang iedere nacht om exact 2.22 wakker werd. Dat hij daarvoor een paar uur kon slapen, maar dat het daarna over was. Dat hij de meest vreemde acties had ondernomen om zijn slaap weer terug te vinden. Dat iemand met een wichelrode hem duizenden euro's afhandig had gemaakt. (Hij zweeg over de exorcist die grauw en krijsend uit zijn huis vertrokken…). Dat hij naar zijn werk ging, tegen negenen, en dat hij rond een uur of elf, half twaalf weg begon te zakken, soms - dat was dan nog voorzichtig geformuleerd - in slaap viel. Dat het uiteindelijk toe zijn ontslag had geleid. Dat hij het ook allemaal niet meer wist, dat het hem misschien niet eens meer interesseerde.

Zijn broer lurkte ondertussen aan een blikje Red Bull. "Ik vind het wel heel opvallend!" zei hij. "Bij mij is het precies omgekeerd. Ik kan niet in slaap komen voordat het een uur of drie 's nachts is geweest. En op het moment dat jij vermoeid wordt, zo tegen een uur of elf, word ik pas wakker. Vroeger naar bed gaan helpt niet, ik kom niet in slaap. Mijn wekker zorgt ervoor dat al mijn huisgenoten wakker worden, nou, ik hoor het ding niet eens meer. Zo heb ik al een paar tentamens gemist."

Voor het eerst in maanden lachte hij weer. "Nou, als dat zo is, dan moeten we maar eens een bedrijfje oprichten dat 24 uur per dag werkzaam is. Met zijn tweeën kunnen we dat wel. Dan werk ik van drie tot elf, jij van elf tot zeven, ik van zeven tot elf, en jij van elf tot drie."

En zo deden ze het.



Ze wisten alleen nog niet wát ze moesten doen. Een uurtje brainstormen leverde niets op. Een taxibedrijf was geen optie, omdat slechts een van de twee een rijbewijs had. Een duobaan als au pair zou op zich leuk zijn, maar ja, kinderen, die zijn per definitie vervelend. De tijd dat stompzinnige internetbedrijfjes floreerden, was al jaren geleden ten einde gekomen. Maar internet, viel daar nu echt niet iets mee te doen? Ze dachten diep na, sliepen er een dagje en een nachtje over, voor zover dat lukte, en vervolgens wisten ze het. Ze plaatsten een advertentie op een grote veilingsite, en wachtten.

De meeste reacties waren het niet eens waard om vermeld te worden. Veel mensen –louter vrouwen en homoseksuelen – hadden de advertentie verkeerd opgevat. Dat zorgde voor schaamrood op beider kaken. De mailtjes waarin de woorden "kinderen", "babysitten" en "oppassen" voorkwamen, werden door een spamfilter verwijderd. Verder waren er nog uitnodigingen om mee te doen aan medische experimenten, maar die vertrouwden ze niet. Deze mails waren vooral afkomstig uit Amerika, en in negen van de tien gevallen ging het om viagratesten.

Uiteindelijk bleef er slechts een reactie over die ze zinnig vonden om over na te denken. Een man, nota bene uit hun eigen woonplaats, vroeg of ze konden bellen, dan zou hij zijn idee van de hand doen. Behalve deze omschrijving, en natuurlijk een telefoonnummer, stond er niets te lezen in zijn mail. Ze dachten weer na, en belden, ondanks de nogal vage mail. Weigeren kon altijd nog.



De man wilde dat de twee broers in wisseldiensten in zijn garage kwamen zitten. De garage was zo goed als leeg. In het midden van de vierkante ruimte stond een tafel met daarop een stolp. Op de stolp stond een lamp gericht, Geen TL-buis, maar een lamp die zacht licht verspreidde en zelfs in een huiskamer niet zou misstaan.

In de stolp zat een ding waarover de man zich niet verder uitliet. Het was in ieder geval een wormachtig iets. Het had spitse uitstulpingen, was bruingroen van kleur en leek een perkamenten huid te hebben. Het was vrij groot, ongeveer even groot als een stokbrood. Het ding bewoog niet. Het verspreidde enkele een afschuwelijke stank, die nergens mee vergelijkbaar scheen te zijn. Maar daar kwamen de twee broers nooit achter. Van de eigenaar van de garage en het ding, kregen ze uit voorzorg een neusklemmetje, zodat de geur ze nooit de adem zou benemen.

Ze hoefden er alleen maar voor te zorgen dat er 24 uur per dag iemand in de garage aanwezig was, wakker. Er stond een tafeltje tegen de muur, met daarop een van internet voorziene computer. Voor ieder jaar dat ze de garage 24 / 7 bewaakten, kregen ze een miljoen.



Het was een eitje. Om drie uur begon zijn dienst, dan ging hij zitten schrijven. Totdat hij halverwege een nacht, exact twee jaar na zijn eerste slapeloze nacht, in slaap viel. Hij was zomaar weg, in een keer.

Het ding in de stolp begon te bewegen. De perkamenten huid golfde, kromp samen en rekte uit, om uiteindelijk met een onhoorbaar geluid open te scheuren. Iets enorms met twee donkergroene, vliesachtige vleugels had zich ontpopt. Het schudde de stolp van zich af, vloog naar de glimlachende, want eindelijk slapende figuur, en drukte zijn twee vleugels minutenlang op diens mond.

De Reis

“Vanaf de dag dat wij elkaar voor het eerst zagen zijn we altijd vrienden geweest. We waren als broers. We deelden onze gevoelens in de puberteit, net als het geld voor het vergeten als de liefde even niet mee zat.

Ik weet dat je maanden lang heb zitten te plannen. Telefoontjes plegen, alles regelen. Jaren heb je hier naar vooruit zitten kijken.

Vorige maand was het zo ver. Onze twintigjarige vriendschap zou gevierd worden. Wij met z’n tweeën op vakantie – vrouw en kinderen lieten we thuis.

Ik zie verbaasde gezichten, bij het horen van een “twintigjarige” vriendschap. Ja, zo lang ken ik hem al, en ja, we hebben het bijgehouden. We waren kameraden vanaf de dag dat ik in het huis naast de jouwe kwam wonen.

Ik herinner me nog goed, dat jij mij vroeger (je was een jaar of acht) altijd vertelde dat je het mooiste van vakantie de eerste dag vond. De dag waarop je uit de auto sprong, al voordat je vader de motor had gestopt, en het huisje ging verkennen. De kamers door struinen, om het mooiste bed te vinden. En nadat je de tas dan neer had gegooid op jóu bed, ging je er vandoor. De wijde nieuwe wereld in. Naar het dorp waar het huisje aan lag, de winkels zoeken. Door bergachtige natuur die zo typerend was voor jullie vakanties. Jullie vakanties, ik mocht nooit mee. Geld en rug, jullie begrijpen het wel.

Ik weet nog goed hoe ik me verbaasde over het feit dat je de vakantie, na het verkennen, steeds minder leuk vond, en door wou, naar nieuwe plaatsen. Ikzelf wou altijd gewoon rusten op vakantie, slapen, lezen, tv kijken. Hooguit naar het zwembad.

Ter ere van onze twintigjarige vriendschap zouden we je kinderdroom verwezenlijken. Een vakantie vol verkenning, ik ging er maar in mee. Je moet soms wat voor elkaar over hebben, en voor jou had ik het zeker over.” – snik – “Sorry... Nee, het lukt wel. Excuses.


Op naar het land van jou dromen, de reis van jou dromen. Dwars over het eiland heen, met alleen een tentje, vies, vies eten en andere kleinigheden, waar jij natuurlijk weer aan dacht.

De bootreis was prachtig. De cognac ook. En de geuren van het eiland, zó heerlijk, zo eigen.

Gelukkig stond je het toe dat we tenminste de eerste nacht mochten slapen in een hotel.

Ik wou ergens op het midden van het eiland ook een tussenstop in een hotel houden. Je haalde me over dit niet te doen, door te beloven dat we aan de andere kant wel een heel chique hotel zouden nemen. Maar dat is er nooit van....

Nee, moeder, het lukt wel, je hoeft niet in te vallen.” –alweer een snik – “Het lukt wel.


Goed. Na heerlijk te hebben geslapen in dat hotel begonnen we de reis. Loodzware rugtassen op de verbrande schouders – de wilde natuur in, zoals jij gewild had.

Onderweg vertelde je mij een geheim. Je vertelde dat je niet zo lang geleden voor het eerst met iemand anders had geneukt dan je eigen vrouw. Je vertelde hoe heerlijk je het vond, hoe anders het was, hoe vernieuwend, verfrissend.

Jullie vragen je natuurlijk af waarom ik dit vertel... waarom ik met zulke geheimen ga slingeren. Hij was – ís – mijn beste vriend. En dit waren een paar van zijn laatste woorden....

Je had het je vrouw gewoon ook verteld, je kon het niet aan om voor haar een geheim te bewaren, zo erg veel hield je van haar. Ik kon je spijt nauwelijks omvatten.

Je vertelde hoe je het vond, deelde al je emoties, open als een waterbron.

En toen biechtte je me wat op. Je vertelde me nog twee dingen over je “tweede ontmaagding”, zoals je het één keer genoemd hebt. Je vertelde dat jij en zij nogal wat cognacjes op hadden, en dat het van te voren helemaal niet de bedoeling was om met haar naar bed te gaan.

Daarna vertelde je me nog wat. Je vertelde dat de vrouw waar mee je geslapen had, je vertelde dat die vrouw, mijn vrouw was.


Ik weet niet waarom, maar ik werd niet boos. Misschien kwam het om je gezicht, die zo’n hartverscheurende spijt uitstraalde. Of je stem, verstriemt door de tranen....

Ik weet wel dat ik er van schrok. Natuurlijk schrik je van zo iets. En ik reageerde niet meteen. Ik wou je later wel....

Ik heb je verdomme nooit kunnen zeggen dat ik het je vergeef.

Rust in vrede...”

Mee op reis

Vandaag word ik wakker en open mijn ogen met een nieuwe blik. Een blik van verwondering, van alles wat ik nog niet bewonder. Een blik op het leven en de keuzes die moeten volgen. Keuzes die ik uitstel, afstel... Verwarring alom, moet ik kiezen, wat is er te kiezen, kiest de toekomst zichzelf niet? Wie ben ik om een keuze te maken? Keuzes uit het verleden hebben niet altijd goed uitgepakt. Welke gok wacht er in de toekomst?

Versuft stap ik onder de douche en word langzaam wakker als het warme water over mijn gezicht stroomt. De gel zakt langzaam uit mijn haar en druipt richting mijn ogen. Met mijn hand veeg ik het water boven mijn ogen weg, zodat mijn blik niet troebel wordt.
Even later stap ik fris en wakker de deur uit, op naar de toekomst, op weg naar werk.
Ik trap en trap, de tijd wil ik te slim af zijn. Minuten onderweg, te weinig tussen mij en het begin van mijn dienst. teveel tussen mij en mijn bed, veel teveel tussen mij en mijn liefde. Gelukkig is het zomer, de sombere wolken vervlogen, de zonneschijn maakt dat de mist verdampt. Nu nog helder worden, en kiezen.

Is het ik, is het wij? is het ik, is het jij?, is het ons, ben ik vrij? wil ik waar? wil ik bij jou? wil ik leven zonder keuzes? kan ik leven zonder jou? kan ik leven? Ik mis je, ik voel me incompleet, ik mis je, armen om me heen. Zoveel minuten bij mij vandaan, soms maar goed ook. Zijn wij samen ooit wel ons? zijn wij meer dan ik en jij? zijn wij meer dan samen ons? zijn wij samen één?

Kies ik voor mij? kies ik voor één? kies ik voor ons?
Blijf ik alleen? ga ik op reis? ga jij mee?
Ik wil samen, ik wil wel twee. Ik wil met jou ook zijn wij zo verschillend, ik voel teveel om alleen.
Jij bent jij, jij bent één. Ik ben ik en ook mezelf. Maar hoe beslis ik, weer ga ik heen? welke weg sla ik in, ik wil niet alleen. Hou je vast, stevig in mijn armen, helder denken, knarsetanden. Ik wil geen spijt.

Ik wil mezelf blijven, maar wie ben ik? Jij wil jezelf blijven, dat wil ik ook. Maar ik wil wel samen, ik wil twee. Ik waag de reis, ga met me mee?

[ Bericht 0% gewijzigd door Isabeau op 24-07-2006 07:59:58 ]

Gereserveerde ruimte voor eventueel niet doorgekomen verhalen. Doorgeven via een topicnote oid, niet melden in het slowchat topic.

* Categorie 55 fiction

Er zijn 5 inzendingen:

Vijfenvijftig

Twee te vroeg, één te laat

Half

Dubbel geluk

één plus één

Vijfenvijftig

Twee maal twee maal twee maal twee maal twee maal twee maal twee. Min
twee maal twee maal twee maal twee. Plus twee maal twee maal twee maal
twee maal twee maal twee maal twee min twee maal twee maal twee maal
twee. Min twee maal twee. Gedeeld door twee maal twee. Is 55 fiction.

Twee te vroeg, één te laat

Veel te laat rende de man het ziekenhuis in. Met tranen in zijn ogen keek hij naar zijn vrouw, die roerloos met haar ogen dicht op het witte ziekenhuisbed lag.
"'t Is veel te vroeg gebeurd," mompelde hij.

"Zuster!" riep hij, toen hij deze zag. "Wat is het geworden?"
Glimlachend antwoordde ze: "Van allebei eentje."

Half

Je bent weg, vertrokken. Het viel in stukken op de grond. Ik ben nog maar de
helft van mezelf.

Ooit was ik één geheel. Maar nu jij weg bent niet langer, niet langer meer
compleet. Van duo naar een deel, slechts een fractie nog.

De helft van twee is niet één, maar een gebroken hart.

Dubbel geluk

De woorden van de dokter galmen nog na in mijn hoofd. Na jaren van ellende had hij eindelijk eens positief nieuws te melden. Paula is zwanger. Eindelijk. Erg langzaam dringen de woorden van de dokter tot me door. Ik kan het amper bevatten. Na jaren vruchteloos proberen, krijgen we er niet één, maar zelfs twee!

één plus één

Één plus één hoeft niet altijd twee te zijn. Want als jij en ik samen zijn, onze lichamen delen, is één plus één altijd één. Er zijn geen individuen, er is alleen maar prachtige samensmelting.
Door me nu alleen achter te laten verniel je deze prachtige rekensom, en is één plus één gewoon weer twee.

Gereserveerde ruimte voor eventueel niet doorgekomen verhaaltjes. Doorgeven via een topicnote oid, niet melden in het slowchat topic.

* Categorie kunst

Er zijn 4 inzendingen:

zwaan

voor jou

Victory

2waan

[ Bericht 54% gewijzigd door Isabeau op 24-07-2006 05:33:23 ]

Zwaan

Voor jou

Victory

2waan

quote:

Hieronder mag je je stemmen plaatsen t/m zaterdag 29 juli.
Voorbeeldstem:

Gedichten
3 punten:
2 punten:
1 punt:

Verhalen
3 punten:
2 punten:
1 punt:

55 fiction
3 punten:
2 punten:
1 punt:

Kunst
3 punten: --
2 punten:
1 punt: