Waar moet ik beginnen....
Mijn huisgenoot is echt zeer verslaafd aan het spel. Het is zeg maar z'n enige leven op dit moment. Hij speelt het nu al zeker 1 jaar zeer intensief. En ik weet ook echt niet meer hoe ik ermee om moet gaan. Het is zo... kansloos. Echt waar.
Hoe ga ik dit uitleggen, vrij gecompliceerd en lang verhaal, ach ja ik begin wel ergens..
Hij studeerde 1,5 jaar geleden nog aan de Hanze Hogeschool hier in Groningen en rond die tijd leerde die dat spel kennen. Hij speelde het spel en combineerde het toen nog met z'n studie. Oftewel hij ging af en toe naar college, speelde WoW, deed nog wat opdrachten/projectjes en ging slapen en dit elke dag door en door.
Ik moet zeggen hij is altijd al vatbaar geweest voor dit soort spellen, aangezien hij altijd al vrij onzeker is geweest en een paar nare dingen meegemaakt heeft (ouders scheiden e.d.). Hij wilde dus maar al te graag het 'echte leven' ontvluchten, en met WoW kon dat..
Op een gegeven moment heeft die z'n P gehaald (vorig jaar zomer) en is die compleet met z'n opleiding gestopt omdat hij de opleiding zogenaamd "opeens niet meer leuk vond" . Sinsdien is die echt 24/7 met WoW bezig. Dat wil zeggen: nooit maar dan ook nooit eens op stap (is ook geen must, maar come on je bent 21 én student..) , nooit eens gezellig samen met je willen koken, nooit eens interesse tonen van hoe het met je gaat etc.
Tuurlijk speel ik ook wel eens een spelletje op de xbox of pc, whatever. Net als zovelen. Alleen op de manier waarop hij het doet is gewoon zo maar dan ook zó kansloos. Het WoW-leven is echt zijn leven op dit moment.
Sindsdien, zie ik hem alleen nog de deur uit gaan als die óf peuken en boodschappen nodig heeft of als de gamert een of andere junk maaltijd gaat halen (lees; pizza/chinees/patat). Meer eet die dan ook niet. Koken? Heb misschien 5x een afwas qua vieze pannen van hem gezien, meer niet.
Geloof me, ik heb hem vaak genoeg proberen weg te halen uit dat hok, maar hij wil gewoon echt niet. Het lijkt wel of die een soort van straatvrees/mensenvrees heeft ontwikkeld. Hij gaat pas 10 minuten voor sluitingstijd naar de supermarkt, want dan het is het 'rustig'. Ik heb zo vaak ruzie met hem lopen maken omdat ik me zo kan ergeren aan hoe die jongen leeft op dit moment. Ik ben echt totaal het tegenovergestelde, en dus bots dat af en toe flink.
Zoals paar weken terug, ik kwam op z'n kamer en het was echt fucking warm daar. Buiten was het zo'n 25 graden maar in dat hok nog wel 10 graden warmer want de zon schijnt er de hele dag op en die pc staat er maar te brullen. Ik en een paar vrienden (die hij ook kent btw) gingen lekker ergens aan een meer/plas liggen. Ik vroeg of hij misschien zin had om mee te gaan (retorische vraag natuurlijk) en kreeg uiteraard een volmondige "nee" te horen. Meneer vond het te warm, en bleef maar binnen. Kut argument natuurlijk, aan het water is het veel koeler. Vervolgens loopt meneer naar de douche, maakt een handoek nat, legt het in z'n nek en *plof* neemt plaats achter z'n bureau en gaat weer... Juist, gamen. Echt, op zulke momenten moet ik me inhouden...
Ik woon hier in Groningen trouwens in een studentenhuis met totaal 5 studenten. Ik en de gamert plus 3 anderen. Ik eet/stap e.d veel met m'n andere huisgenoten, enorm gezellig, maar hij is er dus ook nooit bij. We krijgen hem er maar niet achter weg.
De gamert is wel weer van plan om zich in te schrijven voor een nieuwe studie aankomend jaar, dus wellicht ziet die dan weer het 'licht'. Lijkt me sterk, maar wie-weet.
Ik kan echt nog talloze voorbeelden geven, maar ik denk dat jullie nu wel een zeer goed beeld hebben met wat voor een verslaafde ik hier te maken heb. Misschien lijkt het allemaal zeer overdreven maar dat is het zeer zeker niet.
Hij is zo verandert, zo a-sociaal geworden, zo in zichzelf gekeerd. Hij is nog bleker dan een geest en normale gesprekken voeren ziet die als een opgave. Op het eerste gezicht zal je niet snel denken dat het zo'n gamert is. Tuurlijk is die wit, en relatief contact gestoord maar het is zeker geen protype nerd.
Ik heb al zo vaak tegen z'n ouders gezegd dat die zeker hulp nodig heeft of iets in die trant maar die lijken er ook geen gehoor aan te geven. Ze zullen wel denken dat het allemaal meevalt, not.
Mijn vrienden/vriendin/huisgenoten e.d weten het ook niet meer, niets helpt. Ik heb ook nu echt zoiets van rot maar lekker weg in dat hok van je, ik ga iig geen energie meer aan je verspillen. Hij komt er vanzelf nog wel eens achter.
Oja, vrienden? Die heeft die nauwelijks meer. Niemand komt uiteraard meer op bezoek, en hij gaat natuurlijk al helemaal niet meer weg.
Ik kan er wel een boek overschrijven...