Lastige situatie thuis.

Ik heb lang getwijfeld of ik het hier zou gaan posten of niet, toch wel. Wie weet kunnen anderen met een andere kijk op de situatie advies o.i.d. geven. Het is een lang verhaal, maar lees het aub door, enig advies kan ik wel gebruiken.

Ik post dit naar aanleiding van de problemen met mijn broertje van 14.
Hij is de laatste tijd snel agressief als hem iets niet bevalt en
maakt veel vernederende en belachelijk makende opmerkingen richting mij en mijn ouders.

Dit gedrag vertoond hij al ongeveer een half jaar, om maar een voorbeeld te noemen,
mijn vader is timmerman en die noemt hij dan 'domme bouwvakker'.
Of mijn vader uitmaken voor 'ouwe zak' die wel een /insert ziekte/ mag krijgen. Dit soort opmerkingen plaatst hij dus, als hij boos is om een onzinnige situatie. Waarin wij alles fout doen, volgens hem.
Zelf is hij maar net overgegaan naar VWO 4, en
heeft feitelijk nog niets gepresteerd maar toch voelt hij zich erg goed.
Dat soort opmerkingen zegt hij dan ook zonder spijt of schuldgevoelens
want wij doen niet normaal, alles ligt dus aan mijn ouders en ik.
Mijn moeder maakt hij belachelijk door haar vaak na te doen, maar dan extreem hoge stem. Of maakt opmerkingen waardoor mijn moeder soms zelfs begint te huilen, en het boeit hem dan ook niks.


Ook heeft hij eens gezegd tegen haar, dat zij hem toch niks kan doen
want hij is toch sterker. Hij wil zich niet aanpassen aan de normen. Want "het is zijn leven, hij bepaalt wat hij doet".
Toen mijn ouders het echt zat waren en zeiden; dan ga je maar het huis uit, ga je maar bij iemand anders wonen! Vond hij helemaal niet erg, hij gaat zelf ook liever ergens anders wonen dan bij deze "idioten". Vandaag vroeg mijn moeder nog waarom hij steeds van die opmerkingen naar ons maakt en of hij daar niet mee kon stoppen. Waarop hij antwoordt: Nee, waarom? Ik ga toch ergens anders wonen.

Het rare is, een paar dagen is hij weer vriendelijk en doet hij normaal.
Maar daarna begint hij weer met opmerkingen maken, en is hij afstandelijk. Zoals nu, afgelopen dagen gedraagt hij zich weer redelijk normaal. Zegt bijvoorbeeld: tot morgen, weltrusten als hij slapen gaat ipv van pc uit > tandenpoetsen > niks zeggen en met een chagrijnige kop naar zn kamer lopen.

Dit lijken veel puberale trekjes, maar er is meer aan de hand dan puberen.
Ook vroeger op de basisschool was hij erg snel opgewonden en hij had een kort lontje.
Ik zal een aantal dingen op een rijtje zetten:

- ontbreken van schuldgevoelens
- vernederen/opmerkingen maken zonder spijt
- geen rekening houden met anderen
- wil zich niet aanpassen aan de normen en regels die gelden bij ons
thuis
- snel boos/agressief als er iets gezegd wordt over hem, kort lontje.
- zichzelf beter vinden dan anderen, zonder daadwerkelijk iets
gepresteerd te hebben

Hij deed vroeger ook aan sport, dat doet hij ook niet meer. Dat
komt omdat hij verslaafd is aan een computerspel genaamd World of Warcraft,
hij speelt dit spel dagelijks. En zeker nu hij vakantie heeft, zit hij
praktisch de hele dag dat spel te spelen. 'S ochtend rond half 11 gaat hij erachter, dan speelt hij de hele dag games, meerendeel WoW. Hij komt eigenlijk niet beneden behalve met eten of als hij iets te drinken pakt
Soms slaat hij de lunch over als hij 'geen honger heeft', maar dat is een smoes want hij wil dan doorspelen met een vriend van hem en bekenden uit het spel. Je hoort hem dan ook niet als hij dat spel speelt.

Ik denk dat dit geen geval van puberen is, maar dat er wat meer met mijn broertje aan de hand is.
Ik heb het er met mijn ouders over gehad om eventueel hulp te zoeken bij de huisarts maar ze hebben het idee dat hulp zoeken bij een huisarts bijv. Geen zin heeft omdat deze toch zegt dat het puberen is, maar dat lijkt mij toch niet? Daar komt bij, dat als mijn broertje niet mee naar de huisarts wil, er weinig kan gedaan worden. Maar misschien is dat niet nodig.