Liefde is een (kut)spel

ik wil momenteel niet verliefd worden.
is dat ook goed?

ik heb er gewoon geen zin en het bevalt me helemaal niet.
het is dus niet een kwestie van bang zijn maar er gewoon geen zin in hebben.
nou is het niet iets wat je kunt controleren denk ik maar wel misschien kunt onderdrukken als je sterk bent.

dan nog, het komt me niet goed uit momenteel dus ik wil het ook niet.
daarnaast heb ik helemaal geen trek in al die dingen die erbij komen kijken. dat is het nog meer eigenlijk. het verliefd zijn op zich is prima, maar de verplichtingen en het "spelletje" dat gespeeld wordt is gewoon vermoeiend en vervelend....

maar verliefd zijn is maar een fase.
als die voorbij is, komt het echte werk pas.
dan ga je ook de minpunten zien.
die zag je voorheen niet, op je mooie wolkje.
de mindere dingen horen er ook bij.
die moet je kunnen accepteren en der mee leven.
want iemand veranderen?
wat maakt jou zo bijzonder dat je dat mag?
verliefdheid moet overgaan in houden van.
elkaar accepteren.
maar dat gebeurd niet altijd, en waarom?
geen idee, gevoelens laten zich niet leiden.

echte liefde bestaat.
ik heb nog een 60-jarig huwelijks feest mogen bij wonen van 2 familie leden van mijn girl.
en nogs steeds die glans van verliefdheid in hun ogen... hoe is het mogelijk.

zelf heb ik een relatie (die tevens niet sexueel is) met iemand waar de liefde ook erg hevig mee is.
ze is mijn zielemaatje om het zo even te zeggen.
een persoon waarvan ik weet dat enkel de dood ons zal scheiden.
(fysiek dan natuurlijk, death aint "real".)
een weten dat niet te verklaren is.
erg fijn gevoel is dat!

met menselijke relaties (mijn soulmate waar ik over heb is niet menselijk) zijn lastig in te schatten zowiezo.
met vriendin is dat net zo!
wie zegt dat je harts vriend(in) over 30 jaar nog steeds het leven me je deelt, terwijl je er heilig van overtuigd bent dat jullie voor altijd voor elkaar zullen zijn?

partners, vrienden, het maakt niet uit.
mensen veranderen nu eenmaal.
en als het dusdanig klikt tussen twee mensen dat ze "vlekkeloos" mee kunnen migreren naar de veranderingen in elkaar en elkaar's leven zit het wel snor.

maar ik snap wat je bedoelt.
vind het ook knap van mijzelf dat ik aan mijn derde girl zit terwijl ik voor die 3 meiden gezworen had er nooit aan te beginnen.
met de derde ben ik dan ook heel voorzichtig geweest en was ik zeer bang en liet ik haar heel langzaam toe.
sterker nog... in het begin moest ik niks anders dan vrienschap zowiezo daar ik het helemaal gehad had met relaties en tweevoeters dicht bij mijn hart laten.

we zijn er voor gemaakt dus.
het kan.
maar het hoeft niet altijd zo te zijn.
alles heeft een reden, en dat je je partner verliest net zo.
soms ben je uitgekeken, uitgeleerd, uitgeblust ect. en ga je als mens verder in je ontwikkeling.
soms scheiden de wegen.
soms kun je vrienden blijven.
(misschien zelfs een "sex met je ex" situatie wat je tegenwoordig steeds vaker hoort!)

en dat hoeft helemaal niet slecht te zijn.
zo'n verandering.
een relatie die niet eeuwig is met iemand.
vertrouw erop dat het ten goede is, voor jou, voor beide.
je word steeds kieskeuriger, selectiever, je groeit steeds verder, je word steeds voorzichtiger.
god weet waar je zit over 30 jaar met je partner, of ook niet.
weet ik veel, weet jij veel, weten wij veel.
geniet
blijf in het hier en nu.
dat is alles wat je hebt.

just my two cents!

jij hebt een niet menselijke soul mate

verliefd zijn is voor even,
houden van is voor het leven.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 15:09 schreef darkwolf het volgende:
en nogs steeds die glans van verliefdheid in hun ogen... hoe is het mogelijk.

ja, ik geloof ook dat het bestaat. je ziet alleen zoveel slappe aftreksels en surrogaatvormen ervan om je heen dat je zou kunnen gaan geloven dat het allemaal maar een illusie is. maar dan denk je aan die paar stellen in je omgeving bij wie het vuur wel echt brandt, en dan weet je weer dat het heus wel kan

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 15:41 schreef mindermutsig het volgende:
jij hebt een niet menselijke soul mate

...naast mijn vriendin ja!
love sees no species nor boundaries!

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 14:42 schreef sanne1805 het volgende:

[..]

ik ben eerder bang om nooit meer zo verliefd te worden als 'toen'
misschien gewoon geduld hebben tot je weer de 'juiste'tegenkomt

ik sluit me hierbij aan.

met pjin terugdenken aan momenten waarop je je goed voelde, niet direct aan de persoon denken, maar aan het gevoel wat erbij kwam kijken.
het vertrouwen, gelukszalige heerljike gevoel.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 15:09 schreef darkwolf het volgende:
geniet
blijf in het hier en nu.
dat is alles wat je hebt.

daar ligt volgens mij de sleutel tot de glans van verliefdheid, na twee jaar, na vijf jaar. of zelfs 60 jaar.

als je kunt genieten, wérkelijk kunt genieten, blij kunt zijn, plezier kunt hebben, alleen én samen. zonder te piekeren, zonder te kijken naar het gras bij de buren dat altijd groener lijkt, zonder oogkleppen op te hebben, maar eerlijk en oprecht het hier en nu kunt accepteren, dán zul je ook dat geluk kunnen vinden in de liefde.

wat stellen samen uitstralen zegt heel veel over hun individueel vermogen gelukkig te zijn en in het nu te leven.

ik ren zo hard weg voor verliefdheid dat ik mezelf niet eens bij kan houden. 'k denk dat je dat krijgt, als de mannen waar je verliefd op bent niks anders willen dan gebruik van je maken.

het is eigenlijk wel sneu, maar ik begin er liever niet meer aan, vlinders. als het toch nooit wederzijds kan zijn, hoef ik mezelf niet te blijven/laten kwellen.

wat een cynisme op zo jonge leeftijd al (gaat niet speciaal over jou hoor francoise, ik weet niet hoe oud je bent, maar ik gok dat het merendeel van de gedesillusioneerde posters in dit topic jonger is dan ik)

ik zal echt tot in de eeuwigheid blijven openstaan voor positieve ervaringen in de liefde (en op alle andere gebieden), voor hevige verliefdheden, voor vlinders, voor beginnende relaties die toch weer op niets uitlopen..... ongeacht hoe vaak iets al op niets is uitgelopen en ongeacht hoeveel negatieve ervaringen er al zijn geweest. ik weet dat je zo de deur openhoudt om hard gekwetst te worden....maar als je jezelf bij voorbaat afsluit kwets je jezelf nog veel harder, imo.

nee. hoe vervelend het ook elke keer kan aflopen, hoe eng het ook is om je open te stellen en al dat gedoe, ik vind het heerlijk om verliefd te zijn. ik ben vaak genoeg verliefd geweest op mensen die het niet beantwoordden om te weten hoe ontzettend naar het kan zijn om verliefd te zijn, toch weet ik er de leuke dingen uit te lichten en er gewoon van te genieten.
de keren dat het wél beantwoord wordt maken het trouwens dubbel en dwars goed voor me

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 16:43 schreef thaleia het volgende:
wat een cynisme op zo jonge leeftijd al (gaat niet speciaal over jou hoor francoise, ik weet niet hoe oud je bent, maar ik gok dat het merendeel van de gedesillusioneerde posters in dit topic jonger is dan ik)

ik zal echt tot in de eeuwigheid blijven openstaan voor positieve ervaringen in de liefde (en op alle andere gebieden), voor hevige verliefdheden, voor vlinders, voor beginnende relaties die toch weer op niets uitlopen..... ongeacht hoe vaak iets al op niets is uitgelopen en ongeacht hoeveel negatieve ervaringen er al zijn geweest. ik weet dat je zo de deur openhoudt om hard gekwetst te worden....maar als je jezelf bij voorbaat afsluit kwets je jezelf nog veel harder, imo.

wat zij zegt, eigenlijk.

hoe doen jullie dat?

alleen de gedachte aan verliefd worden doet me namelijk al verdriet.

ik wíl juist weer verliefd worden, een heerlijk gevoel is dat

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 16:59 schreef litso het volgende:
de keren dat het wél beantwoord wordt maken het trouwens dubbel en dwars goed voor me

juist de keren dat het wel beantwoord werd, deden het meest pijn.
leuk is het niet om erachter te komen,
dat precies diegenen absoluut niet bij je passen.
dat geeft toch stof tot nadenken.

kies ik van te voren expres mannen die niet goed voor me zijn.
zodat ik van te voren al weet dat het op de lange termijn niks wordt.

heb ik zo'n slechte zelf,- mensenkennis, dat ik niet weet wat wel goed voor me is.

of is het zo dat mensen zich in het begin anders voordoen dan ze werkelijk zijn?
niet alleen de mannen, maar ikzelf ook.
dan loop je op een gegeven moment toch tegen de lamp.

wat je zoal niet bezig kan houden op een druildag als dit.

voor mij voorlopig even ook niet, al is dat geen keuze.

het is 3 maanden uit met mijn vriend (o nee, mijn ex ) en ik ben er nog steeds kapot van. het gevoel voor hem is niet eens een beetje minder geworden, maar hij wil mij niet omdat hij niet genoeg voor me voelt. zegt hij. ik meen toch steeds te zien wat ik in het begin van de relatie ook zag.

maar ik ben veel te bang om weer gekwetst te worden om weer een relatie aan te gaan. van mijn laatste vriend dacht ik echt dat ik er oud mee zou worden. ach mannen.. ze moeten eens volwassen worden in plaats van maar de eeuwige vrijgezel willen uithangen. *generaliseert en excuseert zich daarvoor*

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 17:53 schreef clumsy_clown het volgende:
ik was bang voor verliefdheid. gezien onbeantwoorde puberliefdes en mijn toch al cynische blik op dit soort dingen had ik net weer besloten me ervanaf te houden. eenzijdige liefde = pijn, en wederzijdse liefde = onmogelijk, zo zag ik het. en dan kom je iemand tegen die leuk is én lief voor je is, en voor je het weet heb je een relatie .

als je dat laatste weghaalt, heb je mijn liefdesleven

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 17:56 schreef clumsy_clown het volgende:

[..]

dat is trouwens wel waar ik enorm bang voor was en ben. de pijn die het achteraf kan veroorzaken en het idee dat het allemaal voor niets is geweest.

ook als je niet samen oud wordt is een relatie in mijn ogen niet 'voor niets' geweest als je er allebei oprecht van hebt genoten en geleerd.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 17:56 schreef clumsy_clown het volgende:

[..]

dat is trouwens wel waar ik enorm bang voor was en ben. de pijn die het achteraf kan veroorzaken en het idee dat het allemaal voor niets is geweest.

inderdaad, met name de pijn schrikt af, zeker als je maar een teer hart heb. (grote mond klein hart verhaal )
een behoorlijk lange tijd met iemand doorbrengen, echt van haar gaan houden met heel je hart en ziel, en dan dat de liefde ineens ophoud van 1 kant. je deelde alles, lief en leed, je ziet de perfecte man/vrouw in elkaar.
tot het moment daar is, en het is niet meer, het had niet zo mogen zijn.
de pijn die achterblijft is niet te omschrijven, en gun ik niemand anders toe, zelfs mijn ergste vijanden niet.
en dan komt het moment, waarop je diegene weer tegenkomt, terwijl het nog steeds pijn doet. en diegene loopt/gaat met een ander.
een gevoel alsof je uiteen gereten wordt, en dat al je ingewanden over straat zwerven. niemand die je kan helpen om alles weer bij elkaar te rapen. aangezien alles in je hoofd en in je hart zit.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 18:06 schreef het.ismij het volgende:

[..]

een behoorlijk lange tijd met iemand doorbrengen, echt van haar gaan houden met heel je hart en ziel, en dan dat de liefde ineens ophoud van 1 kant. je deelde alles, lief en leed, je ziet de perfecte man/vrouw in elkaar.
tot het moment daar is, en het is niet meer, het had niet zo mogen zijn.
de pijn die achterblijft is niet te omschrijven, en gun ik niemand anders toe, zelfs mijn ergste vijanden niet.

ik denk dat de pijn groter geweest zou zijn als hij/zij het niet had uitmaakt.
dan word de relatie 1 grote leugen.
want wat is een relatie als de liefde maar van 1 kant komt.
op een gegeven moment komt het toch wel aan het licht.
zou je je dan niet nog meer bedrogen voelen?
achteraf te weten komen dat alle keren dat hij/zij tegen je zei dat hij/zij van je hield
eigenlijk gewoon gelogen waren?
waarschijnlijk om je te beschermen tegen pijn.
maar achter dat bedrog komen lijkt me veel pijnlijker dan dat hij/zij eerlijk tegen je is.
eerlijkheid duurt het langs, maar kan wel pijn doen.
maar liever eerlijkheid dan in een leugen leven.
naar jezelf toe, maar ook naar de ander.

ik heb het zelf een paar keer meegemaakt dat het van mijn kant niet meer goed zat.
waarom? weet het niet, het gevoel was weg.
was het er ooit wel, of hield ik ons allebei voor de gek?
ik wil graag geloven dat het er wel was en ik het verloren ben.
maar stel nou dat ik niet in staat ben om echt van iemand te houden?

hoe verlies je het gevoel van liefde, heeft iemand daar een verklaring voor?
als ik weet hoe het komt, kan ik er wat aan doen.
dan hoef ik een ander niet nog eens pijn te doen.
zelf pijn hebben, daar kom ik wel overheen op den duur.
iemand anders pijn doen, die je het absoluut niet gunt, dat is erger dan je eigen pijn.
zeker als het stuk voor stuk goede, lieve mensen zijn.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 18:38 schreef catchy het volgende:

[..]

ik denk dat de pijn groter geweest zou zijn als hij/zij het niet had uitmaakt.
dan word de relatie 1 grote leugen.
want wat is een relatie als de liefde maar van 1 kant komt.
op een gegeven moment komt het toch wel aan het licht.
zou je je dan niet nog meer bedrogen voelen?
achteraf te weten komen dat alle keren dat hij/zij tegen je zei dat hij/zij van je hield
eigenlijk gewoon gelogen waren?
waarschijnlijk om je te beschermen tegen pijn.
maar achter dat bedrog komen lijkt me veel pijnlijker dan dat hij/zij eerlijk tegen je is.
eerlijkheid duurt het langs, maar kan wel pijn doen.
maar liever eerlijkheid dan in een leugen leven.
naar jezelf toe, maar ook naar de ander.

dat is wel zo, maar als je intens veel om iemand geeft, is de klap uiteindelijk net zo hard. (imo)

[/quote]
hoe verlies je het gevoel van liefde, heeft iemand daar een verklaring voor?
als ik weet hoe het komt, kan ik er wat aan doen.
dan hoef ik een ander niet nog eens pijn te doen.
zelf pijn hebben, daar kom ik wel overheen op den duur.
iemand anders pijn doen, die je het absoluut niet gunt, dat is erger dan je eigen pijn.
zeker als het stuk voor stuk goede, lieve mensen zijn.
[/quote]
ik denk niet echt dat iemand je daar een antwoord op kan geven. *helaas*