Liefde is een (kut)spel

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 14:11 schreef minotarumon het volgende:
zijn we wel echt gemaakt voor "tot de dood ons scheidt' ?

ik denk het niet

verliefd worden overkomt je, liefde moet groeien en tot de dood ons scheid is een keuze.
natuurlijk kan je als de eerste kriebels voorbij zijn een punt achter je relatie zetten maar dan zal je nooit een lange relatie krijgen.
tijdens een relatie heb je gewoon momenten dat je opnieuw ervoor kiest om bij elkaar te blijven, of je nog bij elkaar past enz. het probleem is volgens mij dat mensen geen doorzettingsvermogen hebben, bij de minste hobbel wordt de handoek in de ring gegooit. niemand is 24/7 zijn hele leven gelukkig, zoiets gaat met ups en downs, een relatie ook. je kunt ervoor kiezen om die hobbels samen te nemen of uit elkaar te gaan. zo simpel is het.
het sprookje van happily ever after bestaat niet, als je dat verwacht houd je jezelf voor de gek.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 13:48 schreef catchy het volgende:
zijn der meer mensen die bang zijn om weer verliefd te worden?

ik ben eerder bang om nooit meer zo verliefd te worden als 'toen'
misschien gewoon geduld hebben tot je weer de 'juiste'tegenkomt

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 14:42 schreef sanne1805 het volgende:

[..]

ik ben eerder bang om nooit meer zo verliefd te worden als 'toen'
misschien gewoon geduld hebben tot je weer de 'juiste'tegenkomt

prcies dat ja...

ik wil momenteel niet verliefd worden.
is dat ook goed?

ik heb er gewoon geen zin en het bevalt me helemaal niet.
het is dus niet een kwestie van bang zijn maar er gewoon geen zin in hebben.
nou is het niet iets wat je kunt controleren denk ik maar wel misschien kunt onderdrukken als je sterk bent.

dan nog, het komt me niet goed uit momenteel dus ik wil het ook niet.
daarnaast heb ik helemaal geen trek in al die dingen die erbij komen kijken. dat is het nog meer eigenlijk. het verliefd zijn op zich is prima, maar de verplichtingen en het "spelletje" dat gespeeld wordt is gewoon vermoeiend en vervelend....

maar verliefd zijn is maar een fase.
als die voorbij is, komt het echte werk pas.
dan ga je ook de minpunten zien.
die zag je voorheen niet, op je mooie wolkje.
de mindere dingen horen er ook bij.
die moet je kunnen accepteren en der mee leven.
want iemand veranderen?
wat maakt jou zo bijzonder dat je dat mag?
verliefdheid moet overgaan in houden van.
elkaar accepteren.
maar dat gebeurd niet altijd, en waarom?
geen idee, gevoelens laten zich niet leiden.

echte liefde bestaat.
ik heb nog een 60-jarig huwelijks feest mogen bij wonen van 2 familie leden van mijn girl.
en nogs steeds die glans van verliefdheid in hun ogen... hoe is het mogelijk.

zelf heb ik een relatie (die tevens niet sexueel is) met iemand waar de liefde ook erg hevig mee is.
ze is mijn zielemaatje om het zo even te zeggen.
een persoon waarvan ik weet dat enkel de dood ons zal scheiden.
(fysiek dan natuurlijk, death aint "real".)
een weten dat niet te verklaren is.
erg fijn gevoel is dat!

met menselijke relaties (mijn soulmate waar ik over heb is niet menselijk) zijn lastig in te schatten zowiezo.
met vriendin is dat net zo!
wie zegt dat je harts vriend(in) over 30 jaar nog steeds het leven me je deelt, terwijl je er heilig van overtuigd bent dat jullie voor altijd voor elkaar zullen zijn?

partners, vrienden, het maakt niet uit.
mensen veranderen nu eenmaal.
en als het dusdanig klikt tussen twee mensen dat ze "vlekkeloos" mee kunnen migreren naar de veranderingen in elkaar en elkaar's leven zit het wel snor.

maar ik snap wat je bedoelt.
vind het ook knap van mijzelf dat ik aan mijn derde girl zit terwijl ik voor die 3 meiden gezworen had er nooit aan te beginnen.
met de derde ben ik dan ook heel voorzichtig geweest en was ik zeer bang en liet ik haar heel langzaam toe.
sterker nog... in het begin moest ik niks anders dan vrienschap zowiezo daar ik het helemaal gehad had met relaties en tweevoeters dicht bij mijn hart laten.

we zijn er voor gemaakt dus.
het kan.
maar het hoeft niet altijd zo te zijn.
alles heeft een reden, en dat je je partner verliest net zo.
soms ben je uitgekeken, uitgeleerd, uitgeblust ect. en ga je als mens verder in je ontwikkeling.
soms scheiden de wegen.
soms kun je vrienden blijven.
(misschien zelfs een "sex met je ex" situatie wat je tegenwoordig steeds vaker hoort!)

en dat hoeft helemaal niet slecht te zijn.
zo'n verandering.
een relatie die niet eeuwig is met iemand.
vertrouw erop dat het ten goede is, voor jou, voor beide.
je word steeds kieskeuriger, selectiever, je groeit steeds verder, je word steeds voorzichtiger.
god weet waar je zit over 30 jaar met je partner, of ook niet.
weet ik veel, weet jij veel, weten wij veel.
geniet
blijf in het hier en nu.
dat is alles wat je hebt.

just my two cents!

jij hebt een niet menselijke soul mate

verliefd zijn is voor even,
houden van is voor het leven.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 15:09 schreef darkwolf het volgende:
en nogs steeds die glans van verliefdheid in hun ogen... hoe is het mogelijk.

ja, ik geloof ook dat het bestaat. je ziet alleen zoveel slappe aftreksels en surrogaatvormen ervan om je heen dat je zou kunnen gaan geloven dat het allemaal maar een illusie is. maar dan denk je aan die paar stellen in je omgeving bij wie het vuur wel echt brandt, en dan weet je weer dat het heus wel kan

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 15:41 schreef mindermutsig het volgende:
jij hebt een niet menselijke soul mate

...naast mijn vriendin ja!
love sees no species nor boundaries!

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 14:42 schreef sanne1805 het volgende:

[..]

ik ben eerder bang om nooit meer zo verliefd te worden als 'toen'
misschien gewoon geduld hebben tot je weer de 'juiste'tegenkomt

ik sluit me hierbij aan.

met pjin terugdenken aan momenten waarop je je goed voelde, niet direct aan de persoon denken, maar aan het gevoel wat erbij kwam kijken.
het vertrouwen, gelukszalige heerljike gevoel.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 15:09 schreef darkwolf het volgende:
geniet
blijf in het hier en nu.
dat is alles wat je hebt.

daar ligt volgens mij de sleutel tot de glans van verliefdheid, na twee jaar, na vijf jaar. of zelfs 60 jaar.

als je kunt genieten, wérkelijk kunt genieten, blij kunt zijn, plezier kunt hebben, alleen én samen. zonder te piekeren, zonder te kijken naar het gras bij de buren dat altijd groener lijkt, zonder oogkleppen op te hebben, maar eerlijk en oprecht het hier en nu kunt accepteren, dán zul je ook dat geluk kunnen vinden in de liefde.

wat stellen samen uitstralen zegt heel veel over hun individueel vermogen gelukkig te zijn en in het nu te leven.

ik ren zo hard weg voor verliefdheid dat ik mezelf niet eens bij kan houden. 'k denk dat je dat krijgt, als de mannen waar je verliefd op bent niks anders willen dan gebruik van je maken.

het is eigenlijk wel sneu, maar ik begin er liever niet meer aan, vlinders. als het toch nooit wederzijds kan zijn, hoef ik mezelf niet te blijven/laten kwellen.

wat een cynisme op zo jonge leeftijd al (gaat niet speciaal over jou hoor francoise, ik weet niet hoe oud je bent, maar ik gok dat het merendeel van de gedesillusioneerde posters in dit topic jonger is dan ik)

ik zal echt tot in de eeuwigheid blijven openstaan voor positieve ervaringen in de liefde (en op alle andere gebieden), voor hevige verliefdheden, voor vlinders, voor beginnende relaties die toch weer op niets uitlopen..... ongeacht hoe vaak iets al op niets is uitgelopen en ongeacht hoeveel negatieve ervaringen er al zijn geweest. ik weet dat je zo de deur openhoudt om hard gekwetst te worden....maar als je jezelf bij voorbaat afsluit kwets je jezelf nog veel harder, imo.

nee. hoe vervelend het ook elke keer kan aflopen, hoe eng het ook is om je open te stellen en al dat gedoe, ik vind het heerlijk om verliefd te zijn. ik ben vaak genoeg verliefd geweest op mensen die het niet beantwoordden om te weten hoe ontzettend naar het kan zijn om verliefd te zijn, toch weet ik er de leuke dingen uit te lichten en er gewoon van te genieten.
de keren dat het wél beantwoord wordt maken het trouwens dubbel en dwars goed voor me

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 16:43 schreef thaleia het volgende:
wat een cynisme op zo jonge leeftijd al (gaat niet speciaal over jou hoor francoise, ik weet niet hoe oud je bent, maar ik gok dat het merendeel van de gedesillusioneerde posters in dit topic jonger is dan ik)

ik zal echt tot in de eeuwigheid blijven openstaan voor positieve ervaringen in de liefde (en op alle andere gebieden), voor hevige verliefdheden, voor vlinders, voor beginnende relaties die toch weer op niets uitlopen..... ongeacht hoe vaak iets al op niets is uitgelopen en ongeacht hoeveel negatieve ervaringen er al zijn geweest. ik weet dat je zo de deur openhoudt om hard gekwetst te worden....maar als je jezelf bij voorbaat afsluit kwets je jezelf nog veel harder, imo.

wat zij zegt, eigenlijk.

hoe doen jullie dat?

alleen de gedachte aan verliefd worden doet me namelijk al verdriet.

ik wíl juist weer verliefd worden, een heerlijk gevoel is dat

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 16:59 schreef litso het volgende:
de keren dat het wél beantwoord wordt maken het trouwens dubbel en dwars goed voor me

juist de keren dat het wel beantwoord werd, deden het meest pijn.
leuk is het niet om erachter te komen,
dat precies diegenen absoluut niet bij je passen.
dat geeft toch stof tot nadenken.

kies ik van te voren expres mannen die niet goed voor me zijn.
zodat ik van te voren al weet dat het op de lange termijn niks wordt.

heb ik zo'n slechte zelf,- mensenkennis, dat ik niet weet wat wel goed voor me is.

of is het zo dat mensen zich in het begin anders voordoen dan ze werkelijk zijn?
niet alleen de mannen, maar ikzelf ook.
dan loop je op een gegeven moment toch tegen de lamp.

wat je zoal niet bezig kan houden op een druildag als dit.

voor mij voorlopig even ook niet, al is dat geen keuze.

het is 3 maanden uit met mijn vriend (o nee, mijn ex ) en ik ben er nog steeds kapot van. het gevoel voor hem is niet eens een beetje minder geworden, maar hij wil mij niet omdat hij niet genoeg voor me voelt. zegt hij. ik meen toch steeds te zien wat ik in het begin van de relatie ook zag.

maar ik ben veel te bang om weer gekwetst te worden om weer een relatie aan te gaan. van mijn laatste vriend dacht ik echt dat ik er oud mee zou worden. ach mannen.. ze moeten eens volwassen worden in plaats van maar de eeuwige vrijgezel willen uithangen. *generaliseert en excuseert zich daarvoor*

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 17:53 schreef clumsy_clown het volgende:
ik was bang voor verliefdheid. gezien onbeantwoorde puberliefdes en mijn toch al cynische blik op dit soort dingen had ik net weer besloten me ervanaf te houden. eenzijdige liefde = pijn, en wederzijdse liefde = onmogelijk, zo zag ik het. en dan kom je iemand tegen die leuk is én lief voor je is, en voor je het weet heb je een relatie .

als je dat laatste weghaalt, heb je mijn liefdesleven

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 17:56 schreef clumsy_clown het volgende:

[..]

dat is trouwens wel waar ik enorm bang voor was en ben. de pijn die het achteraf kan veroorzaken en het idee dat het allemaal voor niets is geweest.

ook als je niet samen oud wordt is een relatie in mijn ogen niet 'voor niets' geweest als je er allebei oprecht van hebt genoten en geleerd.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 17:56 schreef clumsy_clown het volgende:

[..]

dat is trouwens wel waar ik enorm bang voor was en ben. de pijn die het achteraf kan veroorzaken en het idee dat het allemaal voor niets is geweest.

inderdaad, met name de pijn schrikt af, zeker als je maar een teer hart heb. (grote mond klein hart verhaal )
een behoorlijk lange tijd met iemand doorbrengen, echt van haar gaan houden met heel je hart en ziel, en dan dat de liefde ineens ophoud van 1 kant. je deelde alles, lief en leed, je ziet de perfecte man/vrouw in elkaar.
tot het moment daar is, en het is niet meer, het had niet zo mogen zijn.
de pijn die achterblijft is niet te omschrijven, en gun ik niemand anders toe, zelfs mijn ergste vijanden niet.
en dan komt het moment, waarop je diegene weer tegenkomt, terwijl het nog steeds pijn doet. en diegene loopt/gaat met een ander.
een gevoel alsof je uiteen gereten wordt, en dat al je ingewanden over straat zwerven. niemand die je kan helpen om alles weer bij elkaar te rapen. aangezien alles in je hoofd en in je hart zit.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 18:06 schreef het.ismij het volgende:

[..]

een behoorlijk lange tijd met iemand doorbrengen, echt van haar gaan houden met heel je hart en ziel, en dan dat de liefde ineens ophoud van 1 kant. je deelde alles, lief en leed, je ziet de perfecte man/vrouw in elkaar.
tot het moment daar is, en het is niet meer, het had niet zo mogen zijn.
de pijn die achterblijft is niet te omschrijven, en gun ik niemand anders toe, zelfs mijn ergste vijanden niet.

ik denk dat de pijn groter geweest zou zijn als hij/zij het niet had uitmaakt.
dan word de relatie 1 grote leugen.
want wat is een relatie als de liefde maar van 1 kant komt.
op een gegeven moment komt het toch wel aan het licht.
zou je je dan niet nog meer bedrogen voelen?
achteraf te weten komen dat alle keren dat hij/zij tegen je zei dat hij/zij van je hield
eigenlijk gewoon gelogen waren?
waarschijnlijk om je te beschermen tegen pijn.
maar achter dat bedrog komen lijkt me veel pijnlijker dan dat hij/zij eerlijk tegen je is.
eerlijkheid duurt het langs, maar kan wel pijn doen.
maar liever eerlijkheid dan in een leugen leven.
naar jezelf toe, maar ook naar de ander.

ik heb het zelf een paar keer meegemaakt dat het van mijn kant niet meer goed zat.
waarom? weet het niet, het gevoel was weg.
was het er ooit wel, of hield ik ons allebei voor de gek?
ik wil graag geloven dat het er wel was en ik het verloren ben.
maar stel nou dat ik niet in staat ben om echt van iemand te houden?

hoe verlies je het gevoel van liefde, heeft iemand daar een verklaring voor?
als ik weet hoe het komt, kan ik er wat aan doen.
dan hoef ik een ander niet nog eens pijn te doen.
zelf pijn hebben, daar kom ik wel overheen op den duur.
iemand anders pijn doen, die je het absoluut niet gunt, dat is erger dan je eigen pijn.
zeker als het stuk voor stuk goede, lieve mensen zijn.

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 18:38 schreef catchy het volgende:

[..]

ik denk dat de pijn groter geweest zou zijn als hij/zij het niet had uitmaakt.
dan word de relatie 1 grote leugen.
want wat is een relatie als de liefde maar van 1 kant komt.
op een gegeven moment komt het toch wel aan het licht.
zou je je dan niet nog meer bedrogen voelen?
achteraf te weten komen dat alle keren dat hij/zij tegen je zei dat hij/zij van je hield
eigenlijk gewoon gelogen waren?
waarschijnlijk om je te beschermen tegen pijn.
maar achter dat bedrog komen lijkt me veel pijnlijker dan dat hij/zij eerlijk tegen je is.
eerlijkheid duurt het langs, maar kan wel pijn doen.
maar liever eerlijkheid dan in een leugen leven.
naar jezelf toe, maar ook naar de ander.

dat is wel zo, maar als je intens veel om iemand geeft, is de klap uiteindelijk net zo hard. (imo)

[/quote]
hoe verlies je het gevoel van liefde, heeft iemand daar een verklaring voor?
als ik weet hoe het komt, kan ik er wat aan doen.
dan hoef ik een ander niet nog eens pijn te doen.
zelf pijn hebben, daar kom ik wel overheen op den duur.
iemand anders pijn doen, die je het absoluut niet gunt, dat is erger dan je eigen pijn.
zeker als het stuk voor stuk goede, lieve mensen zijn.
[/quote]
ik denk niet echt dat iemand je daar een antwoord op kan geven. *helaas*

quote:

op vrijdag 25 augustus 2006 17:43 schreef snadrem het volgende:
ach mannen.. ze moeten eens volwassen worden in plaats van maar de eeuwige vrijgezel willen uithangen. *generaliseert en excuseert zich daarvoor*

*voelt zich aangesproken en kan het niet laten te reageren!*

ho ho ho!
een man is echt wel volwassen als deze vrijgezel wil blijven.
je kan prima volwassen worden zonder een vrouw naast je zijde.
leven doe je zelf, en kun je zelf... daar hoeft niet persee een partner aan te pas te komen om te zorgen dat je niet stil staat.

ik wilde ook eeuwig vrij gezel blijven na mijn 2 vervelende relaties die ik had gehad.
en over volwassen gesproken... dat waren dames met issues die zelf wel eens volwassen mochten worden als we dan toch gaan generaliseren.

voor de mensen die bang zijn om verliefd te worden heb ik een tip.
laat het gewoon over je heen komen.
wat heb je te verliezen?
doe gewoon wat ik heb gedaan.
namelijk, ik ben nu toch weer aan de vrouw al een maandje of 6 en dit gaat zowaar geweldig!
dit keer ben ik heel voorzichtig geweest.
ik wilde nog altijd single blijven, maar deze dame bleef maanden knokken en we zijn gewoon als vrienden heel veel met elkaar om gegaan.
daarna kwamen oprechte verliefde gevoelens vrij.
ik wilde niet.
ik bleef ontkennen.
toch is de liefde sterker geweest, en ben ik met een goede basis mensen kennis en (heeeeel belangrijk) met een opgebouwde vrienschap als basis een relatie in gestapt met haar.
een leuke side detail is dat ik haar eerste vriendje ben, en blij ben dat ze meteen een goede heeft die haar niet naait en pijn doet daar ik weet hoe dat is en voelt!
zij is ook een meid die niet snel iemand toe laat, maar ze voelde meteen dat het bij mij al goed zat.

durf dus je intuitie ook te volgen, je hart.
probeer verder te gaan ook al ben je pijn gedaan in het verleden.
of je nu single blijft, of niet.
ik ging ook niet zoeken, ik wilde het niet eens meer allemaal.
en toch kwam iemand op mijn pad waar ik niet omheen kom, en ik had alle tijd om te kijken of ik dit wel wilde of dat ik mij weer open kon stellen.
en zie!

op elk potje past een deksel.
een bekende uitspraak die mij meerdere keren bewezen is met mensen om mij heen en zo ook bij mijzelf.
niet alle vrouwen zijn psycho bitches, en niet alle mannen zijn associale hufters.
"seak, and thou shall find" gaat in dit geval ook niet op.
het komt je toe.
vertrouw daar op.

ja, ik herken het wel. wel een paar relaties gehad, maar die gingen steeds uit om redenen als dat hij niet meer verliefd op me was, nog niet over zijn ex heen was, verliefd op een ander was of dat hij nog een andere vriendin bleek te hebben ook heb ik zelf nou de nodige dingen die ik eerst moet verwerken voordat ik weer een relatie wil, omdat het anders weer snel misgaat ben ik bang voor.

sja, en dan maak je het weer eens een keer dat je gevoel en je verstand hetzelfde zeggen, weet mevrouw het allemaal niet meer en denkt dat het beter is om te nokken. ik was al klaar met mijn vorige relatie die 5 maanden (toen) geleden uit was gegaan, maar kennelijk zij toch niet. kreeg nogsteeds midden in de nacht smsjes van een ex van vroeger en een andere gast die eigenlijk nx van dr moest, zat r ook gek te maken.
daar sta je dan met je goeie bedoelingen naja, dan niet hoor... is even moeilijk.
maar toch geloof ik er wel in. je komt ze alleen niet zovaak tegen.

mooi topic!

even een paar quotes
vroeger keek ik naar liefde alsof het iets positiefs is, tegenwoordig nauwelijks meer.
je geeft hier al aan dat je er niet positief naar kijkt. dus met andere woorden... je vind het gewoon kut. hoe komt het dat je daar een negatieve kijk op hebt? omdat je nooit jezelf bent in het spel? dat je je altijd beter voor wilt doen dan je je voelt? (zo erg niet jezelf.) of is het meer het punt dat de verwachtingen van vrouwen anders liggen?

ik herken wel veel in je posts iig, kheb het ook half jaar gehad ofzo.. en gewoon lkkr genegeerd ik had geen zin in dat steeds weer opnieuw spelen van spelletjes... maar ik denk dat dit ook voor vrouwen een automatische "filter" is om mannen te screenen op eigenschappen en persoonlijkheden..
dus hoort het erbij...

wat is jou motivatie om zowiezo aan dat spel te beginnen?

zie het niet als een spelletje... geniet gewoon.

ik ben al zó lang niet meer echt verliefd geweest, dat ik niet meer weet hoe het voelt.

nu even serieus: zou leuk zijn om weer eens verliefd te worden, maar ik word niet zomaar verliefd, dus ik stap ook niet zomaar in een relatie.

quote:

op maandag 24 juli 2006 21:06 schreef weirdmicky het volgende:

ik heb overigens veel relaties gehad in de zoektocht naar volledige zekerheid, maar pas nu ik een tijdje single heb, word ik echt zeker van mezelf.

even hierop reageren.

eens dus.
ik zie om me heen zoveel mensen die zich in een nieuwe relatie storten, terwijl de vorige pas nét over is. dat kan niet goed zijn, zo afhankelijk van een relatie om gelukkig/compleet te zijn. zelfkennis/acceptatie is een groot iets, en ik denk dat je jezelf pas goed leert kennen als je een tijdje alleen bent geweest, zodat je jezelf kunt ontplooien zonder externe invloeden, zonder sleur, zonder rekening te hoeven houden met, gewoon lekker alleen. ik denk ook dat een relatie daar alleen maar beter door zal zijn. "ik kan niet alleen zijn" vind ik dan ook een van de meest suffe uitspraken die iemand kan doen.

godver ik ben 2 weken geleden voor mijn gevoel de ware tegen gekomen.... wat was ik toch aan het klote met die andere meiden (die ik dacht wel leuk te vinden) als ik dan nu zie hoe het loopt, alleen maar leuk, geen gelul over exen, geen gelul over het leven, alleen maar leuk humor leuk....
gisteren 2 uur gezoend de vonken sprongen er van af...moet ook wel zeggen het is voormalig miss brabant en ben heel bang om ze te verliezen het liefst zou ik gelijk een relatie beginnen, kinderen, helemaal voor mij houden.... maar goed dat laat ik lekker niet merken want dan kan ik het wel shaken. dus ow wat ben ik bang om ze te verliezen, stel dat ze zou zeggen volgende week vind je wel leuk maar ben niet verliefd ja dan kun je me op dweilen. open ik gelijk een nieuw topic suicide probleem...

quote:

op woensdag 12 juli 2006 20:01 schreef weirdmicky het volgende:

tegenwoordig walg ik van allemaal stelletjes. ze blijven bij elkaar vanwege de aandacht, vanwege het niet durven alleen zijn, omdat ze hun leven en hun relatie niet evalueren, om de seks, etc etc etc.

ik blijf bij mn vriendin omdat ik gek op haar ben. en zij op mij. dat draait idd om aandacht, gezelschap, seks etc. snap het punt niet zo.

ik heb wel vrienden die letterlijk zeggen dat ze er eigenlijk alleen maar mee bezig zijn om zo snel mogelijk weer iemand te vinden en dan pas wordt het allemaal weer leuk. en dan ken ik er ook nog wel een stel die dat niet letterlijk zeggen, maar het straalt er wel aan alle kanten vanaf

ik denk dat het heel veel voorkomt en het hoeft geen probleem te zijn als je inderdaad ook gewoon steeds snel iemand vindt waar je het echt leuk mee hebt. op het moment dat je je in kutrelaties gaat storten of in een kutrelatie blijft hangen omdat je niet alleen kunt zijn heb je wel een probleem.

ik denk dat veel jongens ook gewoon behoefte aan sex en aandacht hebben en dit niet (kunnen) krijgen via one night-stands, dus meteen in een relatie springen om zo iig de zekerheid van dit te hebben.

quote:

op zaterdag 26 augustus 2006 18:27 schreef ivo1986 het volgende:
tja bij elkaar blijven omdat ze niet alleen durven te zijn merk ik niets van, ik ben inmiddels weer single.. maja

ik zou op sommige moment ook wel weer es single willen zijn. en dat is niet omdat ik zo gebonden ben aan mn vriendin ( hebben beide ook onze eigen dingen ) maar meer het idee van es "iets anders" ofzo. denk dat iedereen dat gevoel wel es heeft. ik ben absoluut niet bang om alleen te zijn; heb genoeg vrienden om me heen, en in dat opzicht heb ik ook echt geen vriendin nodig. ik ben alleen stapelgek op dr, en vind haar veels te bijzonder om te laten gaan.

quote:

op zaterdag 26 augustus 2006 14:44 schreef dawg het volgende:
nu even serieus: zou leuk zijn om weer eens verliefd te worden, maar ik word niet zomaar verliefd, dus ik stap ook niet zomaar in een relatie.

idem.
snel verliefd word ik ook niet.
en er zijn ook tijden geweest dat ik gewoon simpelweg niet meer wist hoe dit voelde.
gelukkig heb ik echter wel iemand waar ik geen relatie mee heb (mijn soulmate) maar waar ik tevens wel om de zoveel tijd dat soort gevoelens voor krijg.
vlinders, liefde zo sterk dat mijn hart niet weet hoe deze het moet uitdrukken en bijna uit elkaar spat, ect.!