Bevallingsverhalen deel 4

en ook nanalune mooi verhaal _{had toestrax ff geen tijd om 2 verhalen te lezen}

uhmm ja Evenstar, mijnes volgt nog

Martineke, ik dacht al dat je Nana bedoelde ipv mij.
Maar ben blij dat ik je nog een beetje mee heb kunnen laten leven.

Op 20 juni 2006 is onze dochter Sarah geboren na 41+1 weken zwangerschap. Ze is geboren om 06.32 uur en woog 3820 gram, en zo is het gegaan

Maandagochtend werd ik wakker met een natte onderbroek. Het was nog niet zo erg, dus ik dacht dat ik misschien een beetje urine was verloren. Ik ben naar de wc gegaan, schone onderbroek aan en weer naar bed.
Na een paar uur word ik weer wakker en ik schrik! Nu is weer mijn onderbroek nat, maar ook mijn pyamabroek en zelfs het bed! Ik draai me op mijn zij, en ga op het rand van het bed zitten en wil opstaan. Als ik sta loopt er nog veel meer uit en ga snel weer zitten. Ik pak een handdoek en loop naar de wc. Het ruikt wel wat zoetig... Zal het dan toch vruchtwater zijn?? Want ik begin nu ook wat krampjes te krijgen. 's Middags had ik een afspraak bij de verloskundige dus ik besluit niet te bellen maar te wachten op de afspraak.

Die middag ga ik op de fiets naar de verloskundige. Ik vertel dat ik veel vocht verlies, maar dat ik niet zeker weet of het vruchtwater is. Na de controles en het hartje te hebben gehoord moet ik op mijn hand blazen en ging zij kijken of er vruchtwater uit kwam. Maar nee, er komt niks. Ze zegt dat het ook overmatig veel slijmverlies kan zijn. Ik moest het in de gaten houden, en als ik het niet vertrouw mag ik weer bellen. Gelijk een afspraak gemaakt voor een ctg bij de gyneacoloog, omdat ik al meer dan 41 weken zwanger ben.

Als ik thuis kom beginnen de krampjes steeds ietsje erger te worden, maar nog niet zo erg dat ik ze weg moet puffen. Ik hoop dat mijn vriend Michael niet te laat thuis is, precies vandaag moest hij voor zijn werk naar Amsterdam (zo'n 2 uur rijden bij ons vandaan).

Om ongeveer 18.00uur beginnen de krampjes nog weer wat erger te worden, ik moet al een beetje meepuffen. Gelukkig is om 21.30 uur mijn vriend weer thuis, en vanaf die tijd gaat het steeds iets sneller. Ik lig op de bank en mijn vriend zit naast me. Bij elke wee begint hij mee te puffen, maar niet tegelijk met mij, nee.. hij wacht even en begint dan te puffen. Dus ik zeg gelijk dat hij daarmee op moet houden omdat het erg irritant is! "Jij hoeft niet te puffen, jij hebt nergens last van dus hou maar gewoon op!" Hij zegt dat hij me gewoon wilde helpen, om mij rustiger te maken. Daarom pufte hij steeds wat later. Ik zeg dat dat absoluut niet helpt en dat hij maar gewoon bij me moet blijven en niks moet doen.

Om 23.00uur gaan we toch maar naar bed, maar ik kan niet slapen. De weeën worden heftiger en ik moet nu echt meepuffen. Mijn vriend ligt al wel te slapen, dus ik besluit om even naar beneden te gaan. Ik probeer wat standjes om de weeën op te vangen uit, die we hadden geleerd op de zwangerschapscursus, maar nee, niks werkt!! Het begint nu toch echt pijn te doen.. Ik blijf contine pijn voelen en heb het zo warm!

Om 1.30 uur ging ik weer naar boven en zeg tegen Michael dat ik de verloskundige wil bellen omdat de pijn om de 5 minuten komt en al een uur lang. En omdat ik geen harde buiken heb bij elke wee, weet ik niet precies of dit nou al echte weeën zijn. Dus wij met z'n tweeën weer naar beneden en Michael belt de verloskundige. Ze vraagt hoe lang ik al weeën heb, hoe ze voelen enz. Dus ik zeg dat ik geen harde buiken heb en ik had gehoord dat dat er wel bij hoort. Dat een wee over de gehele buik tevoelen is. En ik heb al een paar dagen moeite met plassen, soms een beetje pijnlijk. Na een tijdje zegt ze dat het best weeën kunnen zijn maar dat het ook een blaasontsteking kan zijn. Hmmm... is dat zo? Fijn!! Ze besluit niet om langs te komen omdat het nog niet om de 3 minuten is. Verder geeft ze als tip dat we misschien toch even naar de huisartsenpost moeten gaan om urine te brengen, dan weten we tenminste waar we aan toe zijn.

Dus om 3.00uur stappen we in de auto met een potje urine. Oeh, het is niet fijn om in de auto te zitten!! Bij de huisartsenpost moeten we even wachten in de wachtkamer, daar zijn de weeën niet zo heftig meer. Als de dokter komt zegt hij dat het geen blaasontsteking is maar dat het toch echt weeën zijn, het is begonnen hoor. Ik moet toch nog wel even op de ligstoel liggen en bij een wee drukt hij op mijn buik. Nee, geen harde buik maar dat hoeft ook niet. Oww... weet ik dat ook weer. Eenmaal in de auto beginnen de weeën weer heftiger te worden en moet ze echt wegpuffen. Dit is niet leuk!!!

Om ongeveer 3.30 uur zijn we weer thuis en ik ga gelijk weer naar boven, naar bed. Op mijn zij kan ik de weeën aardig opvangen, maar het doet zo'n pijn!! Sommige weeën kan ik makkelijk wegpuffen, maar er zitten ook weeën tussen die niet makkelijk zijn weg te puffen! Michael ligt achter me en spreekt me lieve woordjes toe.

Om 05.30 uur hou ik het niet meer! Ik heb persdrang, want ik heb het gevoel alsof ik moet poepen! Ik zeg tegen Michael dat hij snel de verloskundige moet bellen want ik heb persdrang, tenminste dat denk ik! Ik wacht.. en wacht.. maar hoor Michael niet bellen, dus ik draai me om.
Ik zeg"Bel je nou al"?
"Nee, want ik weet niet wat ik moet zeggen..".
"Bel nu en zeg dat ik persdrang heb en dat ze snel moeten komen!"
(Michael was bang dat ze misschien voor niks zou komen en dat hij haar voor niks wakker ging bellen )

Om 05.45 uur ging de deurbel, yes, gelukkig!! Daar is ze eindelijk. Ze komt boven en vraagt hoe het gaat. Ik zeg dat ik het echt niet meer volhou, ik kan de weeën niet meer wegpuffen!
Na een tijdje zegt ze dat ze even naar haar auto moet om haar tas op te halen, en dan gaat ze kijken hoe ver ik ben. Eenmaal terug legt ze wat kraamzeiltjes onder me neer. Tussen de weeën door gaat ze voelen hoe ver ik ben. Ik heb al volledige ontsluiting!! Dus het zijn toch persweeën!!
Ik schrik ervan dat het al zo ver is, ik wilde namelijk in het ziekenhuis bevallen. Maar ik ga nu absoluut niet meer in de auto naar het ziekenhuis, ik blijf lekker thuis!

De verloskundige zegt dat ik al een beetje mee mag persen als ik een perswee heb, dat maakt het wat draaglijker. Ze gaat nog even het hartje beluisteren.. Nou, dat klinkt nog prima!! Daarna gaat zij het kraambed opmaken. Ineens voel ik iets.. het hoofdje?? Ik schrik en zeg tegen Michael dat ik iets voel en dat ze de verloskundige moet ophalen. Ze komt eraan en kijkt.. En ineens.. floep!! Daar gaat het vruchtwater. Tussen de weeën door moet ik naar de andere kamer, maar de weeën komen zo snel achter elkaar dat ik het liefst blijf liggen. Maar dat kan helaas niet. Ik probeer zo snel mogelijk naar de andere kamer te lopen en als ik eenmaal weer op bed lig kan ik de weeën weer wat makkelijker opvangen. En dan is het zover.

Om 6.00 uur mag ik echt gaan persen! De persweeën komen ook een paar keer achter elkaar en houden lang aan. Dan heb ik gelukkig even de tijd om op adem te komen. Maar dan komen de weeën weer. Om 06.15 uur gaat de deurbel, de kraamverzorgster is er. Ik pers en ik pers, de verloskundige zegt dat het hoofdje al staat en vraagt of Michael het wil zien. En dat wil hij wel, hij zegt dat hij al haartjes ziet!!
En dan komt er weer een perswee, ik pers met al mijn kracht!! "Ga door" zegt de verloskundige. "Goed zo!!" Het doet nu wel erg veel pijn van onder!!! Ik heb het gevoel alsof ik knap!! De verloskundige zegt dat, als ze zegt puffen, dat ik moet gaan puffen en als ze zegt persen dat ik zachtjes mee moet persen.
En daar komt weer een perswee, ik pers weer met al mijn kracht. En dan moet ik puffen van de verloskundige en voel ik iets. Een knip! Ik moet zachtjes persen en moet mijn ogen open doen. Ik doe mijn ogen open en daar is ze, onze Sarah!! Ze wordt op mijn buik gelegd en ik kan alleen maar naar haar kijken. Wat is ze mooi!! Ik moet huilen en kijk naar Michael. Ook hij heeft de tranen in zijn ogen. Dan kijken we weer samen naar ons kleine meisje. Het allermooiste wat ons ooit is overkomen...

De bevalling is dus erg snel gegaan, ik heb een half uur liggen persen.
Ik heb een aardig grote knip gehad, maar heb daar niet veel last van gehad. Waar ik wel veel last van heb, nu nog steeds, is mijn stuit. Ik heb namelijk veel van onder geperst. Ik hoop dat dat snel overgaat, want zitten en opstaan gaat nog niet heel makkelijk. Ook als ik een tijd heb gelopen krijg ik last van mijn stuit.

Sarah is een prachtig meisje en we genieten ontzettend van haar!!!

mooi verhaal CM!!

mooi CM!

Ik word er helemaal emo van...

Mooi CM!

Mooi!
_{Maar ook raar dat ze aldoor er maar vanuit gaan dat je géén weeën hebt, met 41 weken...}

Mooi Crazymoon
_{stuitje kan ook je bekken zijn hoor. misschien fysio? heb ik zelf bij Jonne wel gehad en hielp erg}

Na al die mooie verhalen nu mijn verhaal.

Dinsdagochtend, 4 juli, braken om 3 uur mijn vliezen. We zijn naar het ziekenhuis gegaan, waar ik 1,5 uur aan de ctg heb gelegen. Alles was oke, maar de weeen waren nog maar erg zwak, dus mocht ik weer naar huis. De hele dinsdag heb ik zwakke weeen gehad, het schoot niet op. Mijn man en ik baalden daar wel een beetje van.

Woensdagochtend, 5 juli, om ongeveer 1 uur begonnen de weeen echt. Om 3 uur kwamen ze regelmatig en heb ik mijn man wakker gemaakt. Ik vond de weeen al flink pijnlijk, vooral de rugweeen die er tussen zaten. Om 5.30 uur was ik het zat en hebben we het ziekenhuis gebeld dat we er aan kwamen. De weeen kwamen toen elke 3 a 4 minuten.
In het ziekenhuis gingen we lekker door waar we gebleven waren. De pijn werd steeds erger en op een gegeven moment werd het me echt te veel. De arts-assistent zag het en bood mij pijnmedicatie aan, wat ik natuurlijk wel wilde. Wel moest ik even wachten op de overdracht naar de dagploeg. Dat even duurde helaas wel 1,5 uur... Ik had het toen even heel erg moeilijk, de verpleegkundige is toen de dagploeg maar gaan halen.

9.30 uur: eindelijk de nieuwe arts-assistent en co-assistent. De a-a wilde weerst even toucheren om te kijken hoe ver is was. Een paar centimeter zou mooi zijn, zei ze. Nou, dat bleken er 8 te zijn! Het ging dus lekker snel. Hierdoor was een ruggeprik helaas niet meer mogelijk, maar wel een pijnstillende injectie. Die werkte prima en ook door de mededeling dat ik zo ver was ging ik er met frisse moed weer tegen aan. Door de injectie was net het ergste van de pijn weg, de rest was er nog wel, maar dat was wel te doen. Helaas vielen toen de weeen weg, mijn baarmoeder was moe.. Ik vond een kleine onderbreking wel fijn. Toen dat te lang duurde (hoelang weet ik niet meer) kreeg ik een infuus met een weeenopwekkend middel. Nou, dat werkte wel! Ze kwamen weer snel achter elkaar en waren heftig. Samen met de verpleegster en mijn man pufte ik ze fanatiek weg. Tegen 12 uur kreeg ik persdrang, maar volgens de a-a was het nog niet zo ver.

12.30 uur: Ik mag persen, eindelijk! De pershouding doet veel pijn, mijn rug kan het niet zo goed aan. Tussen de persweeen val ik steeds meer weg. Ik begin tussen de weeen door dubbel te zien, wartaal uit te slaan, ik heb nachtmerries en ben bijna helemaal van de wereld, maar ben nog net genoeg bij bewust zijn om het heel vervelend te vinden. Ik raak mezelf kwijt. Ik vind dat nogal eng. Tijdens de weeen ben ik wel helder en pers op volle kracht mee.

13.30 uur: De baby komt niet verder. Hij blijkt vast te zitten achter mijn schaambot. Er wordt een vacuumpomp gehaald, maar die trekt de a-a kapot. Er wordt een andere gehaald, een ijzeren. Opeens staat mijn gyn aan mijn bed, zij neemt het over. Ik raak steeds verder weg tussen de weeen en er gaat heel veel langs mij heen. De gyn zet de nieuwe vacuumpomp op het hoofdje en begint te trekken als ik pers. Ik moet persen als ik een perswee heb, maar het doet zoveel pijn, ik voel zoveel en tegelijkertijd niets meer, ik weet niet meer wanneer ik een perswee heb. Ik pers dus maar zoveel en zo goed mogelijk als ik kan, in het wilde weg. Het doet pijn, zoveel pijn, ik kan maar 1 ding denken: DIT KIND MOET ERUIT. Mijn man huilt en moedigt mij steeds meer aan. Nog meer pijn, het duurt zo lang ik weet het niet meer, en dan, eindelijk, daar is Ive!

14.15 uur: Ive is geboren en wordt op mijn buik gelegd, heerlijk, hij is zo mooi! En de pijn is weg. Mijn man huilt heel erg. We zijn nu echt een gezinnetje!

Helaas duurt het nog bijna 1 uur voordat de placenta eruit is en daarna nog een uur voordat ik helemaal gehecht ben. Naast een knip blijk ik namelijk inwendig heel veel scheurtjes te hebben en een bloedende spatader.

Dit is hoe ik het beleefd heb. Het persen was heel heftig. Ik was zo in de war en de weg kwijt en het duurde zo lang, ik moet nog huilen als ik eraan denk. Er zijn tijdens het persen ook veel dingen gebeurd die ik niet heb meegekregen. De gyn kwam niet toevallig langs, zoals ik dacht, maar was met spoed opgepiept omdat de a-a het niet meer zag zitten. De artsen onderling waren erg gespannen, de gyn bleef maar zeggen dat we nog even tijd hadden. Mijn man kreeg alles wel mee en huilde niet uit ontroering, zoals ik dacht, maar omdat hij alles mee kreeg en inzag dat het niet goed ging en bang was dat ik en/of Ive het niet zouden halen. Erg heftig dus. De artsen hebben later ook gezegd dat het een bijzonder zware bevalling was, ik had het nooit alleen (zonder hulp van de pomp) gekund. De a-a had in jaren niet zo'n bevalling meegemaakt.

Wat een ervaring
Sterkte met het verwerken, dat lijkt me ook zwaar. Heeft je man wel een goed overzicht nog van wat er gebeurd is (wat jij dus niet meegekregen hebt)? Fijn dat je Ive's geboorte wel goed hebt meegekregen en nog gefeliciteerd met hem!

oew cattie, wat een verhaal! Zo heel anders dan Crazymoon, maar allebei toch een mooi kindje!

Wat een mooie verhalen.

De zin "hij moet er nu uit" klinkt me zo herkenbaar in de oren!

Jeetje cattie, wat een verhaal. Ik krijg er kippevel van!

quote:

Op dinsdag 18 juli 2006 14:57 schreef cattie het volgende:
Na al die mooie verhalen nu mijn verhaal.

Wat een verhaal joh! fijn dat het nu goed gaat, en dat het toen ook goed afgelopen is.
En leve onze gezondheidszorg, denk ik dan ook....Stel dat je het zonder hulp had moeten doen....

Jeetje, Cattie wat heftig zeg! En wat moet het voor je man moeilijk zijn geweest om te zien!

CM, bij jou erg vlot allemaal, tenminste het laatste deel. Hoop dat ik het ook zo mag mee maken.

Oh Cattie.. wat heftig
Blijven vertellen hoor! Erover blijven praten om het een plekje te geven. Evt. gewoon proberen een afspraak met a-a of gyn te krijgen. (misschien roep ik nu ietsje te snel. maar het zou zo jammer zijn dat je met een naar gevoel blijft terugkijken!)
dikke zoen

Cattie wat een verhaal, meid...
Een afspraak met de arts-assistent of de gyn. lijkt me geen slecht idee inderdaad.
Veel sterkte met het verwerken

In mijn ziekenhuis is het gelukkig gebruikelijk dat je na 6 weken nog een keer naar de gyn gaat voor nabespreking, ik heb de afspraak ervoor al staan. En daar ben ik heel blij mee, want ik denk dat het idd wel belangrijk is om nog eens met haar alles te bespreken.

Wat ik niet heb geschreven (het hoort ook niet zozeer bij de bevalling) is dat ik wel heel trots ben over wat ik allemaal heb gedaan en doorstaan. Ik had nooit gedacht dat ik dat zou kunnen!

wow cattie wat een heftige bevalling heb jij achter de rug zeg!
ik snap goed dat je er eerder nog niet aan toe was om het op te schrijven..

je hebt het geweldig gedaan!

dank jullie wel!!

jeetje Cattie, wat een heftige bevalling zeg. wat een verschil met die van mij.
Maar je hebt er iets fantastisch voor terug gekregen!!

quote:

Op dinsdag 18 juli 2006 13:53 schreef kozakken het volgende:
_{stuitje kan ook je bekken zijn hoor. misschien fysio? heb ik zelf bij Jonne wel gehad en hielp erg}

_{maar ik voel het een beetje bovenin mijn kont zeg maar, kunnen dat dan wel de bekken zijn? Moet morgen de verloskundige bellen voor de nacontrole, zal haar eens vragen.}

_{Daar had ik het dus ook precies zitten. Echt recht op m'n stuitje. Heb er ook wat langer mee gewacht met naar de fysio gaan omdat ik dacht dat het erbij hoorde. Maar het hele gebied hoort klaarblijkelijk bij elkaar. De vk zal je vast en zeker wat meer kunnen vertellen.}

_{ik heb nu al precies op mijn stuitje klachten, en jawel, dat komt door mijn bekken....}

CM, het zou zelfs zo kunnen zijn dat je een klein scheurtje danwel breukje in je stuitje hebt. Dat gebeurt vaker bij een bevalling en is verder niet ernstig, maar wel reden om er even naar te laten kijken.