week 36
Kindje ligt niet meer goed, en ik word overgedragen aan het ziekenhuis. Het ligt dwars, later in stuit, nog later blijkt een volkomen stuit. Ons wordt de keus gegeven voor een ks of een stuitbevalling. Na veel wikken en wegen kies ik voor de stuitbevalling -
had liever een ks, maar staat achter me..
25 september 2006, 12.00
Maandag, 3 dagen na de uitgerekende datum. Ik ga lunchen met mijn man, even naar zijn werklocatie gereisd, want ik verveel me zo, en mijn verlof-to-do-lijst is ook al bijna leeg. Ook al willen we het beiden niet, we raken wéér in een discussie verzeild over ks vs. stuitbevalling, en wanneer moet het opgewekt worden, en gaat het kindje zelf wel een seintje geven als het niet goed ligt, en vertrouwen we het ziekenhuis wel. Met een beetje naar gevoel ga ik weer naar huis. Wat is het toch jammer dat we niet volledig op één lijn zitten.
17.00
Aan het eind van de middag krijg ik weer darmkrampen. Gisteren ook al. Ik had hoop dat het toen begon, maar na een enorm gebrom in mijn darmen (en de daarbij behorende lucht
) was die hoop weer vervlogen. Maar ik heb geen zin om te koken, ik doe de frietpan aan, en roerbak nog een groenteprutje voor de vitaminen. Getver, dat smaakt helemaal niet, en die friet valt ook niet erg lekker. De groente bewaar ik wel voor een pastasaus, en ik ga maar even liggen.
19.00
Hée, dr zit een kop en een staart aan de krampen, zou het dan toch? Kindje schopt nog lustig, en verder voel ik ook niet veel bijzonders. Wel veel afscheiding, erg slijmerig. Maar dat is eigenlijk ook al een paar dagen.. Ik zeg nog maar niets tegen
, want als het niets is, zal hij zo teleurgesteld zijn.
20.30
Naar het toilet. Bloed! Shit...Even de folder van het ziekenhuis lezen. 'Bij bloedverlies bellen'. Ok, dus nu zeg ik tegen
dat ik al een poosje krampen (weeën?) heb, en nu wat bloedverlies. De verpleegkundige die ik aan de lijn krijg vraagt naar de hoeveelheid bloed. Beetje, op een wc papiertje. 'Dat is normaal, wacht maar af, veel succes'. Oke... Eerst maar eens die pastasaus maken, want anders staat dat groenteprutje dagen te verpieteren
22.00
Ik ga maar eens naar bed, weten wij veel hoe lang het nog duurt?
22.30
Nee, dit is helemaal niets, ik ga er maar weer uit. Liggend een wee opvangen is niet fijn, dus ik spring toch al telkens naast mijn bed. Ik ga maar eens op Fok posten, en drentel wat door het huis. Bevallingstas nog eens nalopen...
23.00
maakt aanstalten om te gaan slapen. Ik zeg hem de stopwatch maar eens te pakken, en een briefje, want de weeën komen nu toch wat regelmatiger. Ik ga wat puffen, voel me redelijk belachelijk, want helpt het echt? Ik probeer het maar niet uit door een wee lang niet te puffen, ik durf dat niet meer aan.
26 september 2006
01.00
De weeën worden heftig, en opeens zakt er één niet meer af, het houdt wel 3 minuten aan. Ik denk dat ik gek wordt. Laten we het ziekenhuis maar bellen, want dit is niet leuk meer, en ze komen ook echt om de vijf minuten. Tijdens het telefoongesprek met het ziekenhuis krijg ik een klotewee. Het advies van mijn schoonzus in gedachten (hou je niet in, ze luisteren naar de achtergrondgeluiden tijdens zo'n gesprek) hou ik me niet in, en kreun en huil - want een bevalling is KLOTE!!!
1.30
Gelukkig, we mochten komen. Tas gepakt, maxicosi mee, ik vang nog een wee op in de woonkamer, en dan zijn we onderweg. Na 5 minuten aangekomen, ik vang nog een wee op op de parkeerplaats, en dan mogen we naar de kraamafdeling. Ik wordt aan de CTG gelegd, en na een half uur komt de vk kijken. Shit, nu komt het inwendige onderzoek
. Ik zeg dat ik dat nog nooit heb gehad, en ze is heel rustig, legt uit wat ze doet, en geen centje pijn! En: 3 cm al
Dat valt me mee. We mogen naar een verloskamer.
krijgt een eigen bed, want hij heeft nog niet kunnen slapen, en ik ga toch onder de douche.
2.30
Douchen is fijn, ik voel veel minder. Is dat goed (pijnstillend) of zakken de weeën gewoon weg? Ik weet het niet, en ik wordt ook een beetje gek van de douche, die af en toe koud-warm-koud-warm is (oud ziekenhuis, oude leidingen). Ik ga er maar eens onderuit. Maar shit, die weeën komen terug, en zijn bijna niet meer te doen. Ik hang op het bed, en kronkel van de pijn. Ik moet huilen en de vk en verpleegkundige komen kijken. Ik wil zo graag pijnstilling. ' We geven liever niets zolang we niet weten hoe ver je bent, en het is wel erg snel om weer te voelen. Als je al ver bent, dan krijgt het kindje ook een tik mee van de pijnstilling. Maar hielp de douche dan niet?' Ja, misschien wel. Oké, ik ga maar weer onder de douche.
5.00
Opnieuw inwendig onderzoek. Navelstreng voor uitgang.
Normaalgesproken sluit het hoofdje de uitgang af, en kan de navelstreng niet zakken. Dit kindje ligt met de voetjes naar beneden, daar kan dat ding makkelijk langs. Als mijn vliezen breken, is het risico dat de navelstreng zakt, scheurt en/of afgeknepen wordt. Waarschijnlijk dus geen natuurlijke bevalling. Ik moet huilen. Waarom? Omdat ik nu moet blijven, en ik wilde zo graag naar huis na de bevalling. Ze leggen een katheter aan, en een CTG. Ik ben bang voor de katheter, en nog banger voor de infuuslijn die ook nog komt. Ik blijk niet zo goed tegen naalden te kunnen, en ik weet vooral niet goed wat me allemaal overkomt. We gingen nog wachten op 2nd opinion van de gyn, die al onderweg was voor een ander geval (topdrukte die nacht). Door de CTG kon ik niet meer staan, maar liggend kon ik de weeën, die al voor niets leken te zijn, echt bijna niet opvangen.
6.00
De gyn kwam, deed inwendig onderzoek (Hop, vingers naar binnen
tijdens een wee - ik heb op hem gemopperd
- Lomperik!) en kwam tot dezelfde conclusie. Omdat de vliezen nog niet waren gebroken (dat was goed) kreeg ik voorrang en mocht ik binnen 10 minuten naar de OK.
weg voor een groen pakje, ik kreeg nog een infuus. Ik heb daar ook maar bij liggen puffen (
) en toen naar de OK.
6.15
Weeën in de lift, weeën op de operatietafel voor de ruggeprik (ik heb de hand van de anaestesist fijngeknepen) en toen had ik de prik te pakken. Aaaaaaaaahhhh, dat voelde heel goed.
Maar toen ik lag, en ze begonnen, toen voelde ik nog wat. Klopt dat wel, dit doet zeer! riep ik nog. Eerst gingen ze nog even door, en daarna legden ze mijn hoofd lager, zodat de 'prik' nog wat hoger kon komen (wsl te laag geprikt) Dat hielp niet echt, dus kreeg ik zuurstof en lachgas, en toen raakte ik weg, maar wel bewust. Ik voelde me 'weggaan' van
en iedereen, en ik kon ze niet waarschuwen, niets zeggen, en ik wist niet of ik wel terug kon komen. Het leek een eeuwigheid te duren, maar toen voelde ik mezelf met dezelfde vaart weer terugkomen.
6.45
En toen zag ik
, en die zei: het is een meisje. Natuurlijk is het een meisje. Vanzelfsprekend, altijd al gedacht
. Eva...En daar lag ze ergens, rechts, om gecontroleerd te worden. Daarna even kunnen kijken, snuffelen, en toen een eeuwigheid in de verkoever.
9.00
Daarna naar de kraamafdeling, en daar was ze, ik kreeg haar bloot op mij, en toen maar kijken
Helemaal verbaasd. Zo klein, die haartjes, dat ontzettend ronde bolletje...
voordeel van een stuit en een ks Ik ben trouwens blij dat ik het wel geprobeerd heb, de bevalling. Heb ook niet het gevoel dat ik uitgeput was door de weeën, en Eva heeft zélf aangegeven dat ze er klaar voor was, dat vond ik heel belangrijk.
En nu, een kleine 3 weken later, ben ik bijna boos. Boos dat vrouwen zoiets shockerends moeten ondergaan, dat je je daarbij zo machteloos kunt voelen, dat je overgeleverd bent aan anderen (ik blijf een controlfreak). Mocht er ooit sprake zijn van een 2e, dan zou ik nu het liefst gelijk een keizersnee willen. Kan mij dat medische ingrijpen schelen, en in het ziekenhuis liggen moet ik toch al. Dat natuurlijke is in mijn ogen vooral heel akelig! De paar keer dat ik op de gang van het ziekenhuis een bevallende vrouw (in barensnood - een ouderwets woord wat de lading goed dekt..) hoorde voorbijkomen, midden in de nacht, ik krijg er nog steeds een naar gevoel van in mijn maag
Het scheelt natuurlijk dat ik heel snel herstelde van de ks. Het scheelt dat mijn vriendin, die 4 dagen later 'natuurlijk' beviel, een sub-totaalruptuur heeft gehad, en nog steeds als een oud vrouwtje door het huis strompelt. Maar mijn stiefmoeder, die haar bevalling wel gezellig vond, en 'bijna jammer dat het voorbij was'... Yeah right, dat zei ze alleen maar omdat ze oma wilde worden zeker .
Was 26 september nou de mooiste dag van ons leven? Nou nee, net als onze trouwdag dat voorheen ook niet was. Dat wij bij elkaar hoorden, dat was een proces, met een bekroning op onze trouwdag. Dat Eva onze dochter is, dat besef groeit in de laatste weken, met als beginpunt haar geboorte. De overheersende emotie die dag? Verbaasd, verdwaasd, en opgelucht vooral. Alles is goed gegaan. Ze is er. Ze leeft, en ze doet het goed.
[ Bericht 1% gewijzigd door linda856763 op 15-10-2006 14:19:19 ]