Top of Flop? PUB's eigen Cd-recensies!

quote:

Op maandag 26 juni 2006 23:02 schreef Dark_Angelus het volgende:
Een nieuw initiatief in PUB.

Pubers / Tieners luisteren naar vele soorten muziek en vinden vele diverse stromingen interessant om naar te luisteren of om helemaal los op te gaan. Schrijf hier wat je van een album vind en maak er een soort van kleine recensie van, enkele voorbeelden (door mij geschreven):

[afbeelding]

Kaiser Chiefs - Employment

De band stond verdiend op London Calling afgelopen jaar. Vervolgens heeft de Kaiser Chiefs rage zich snel over europa verspreid. Op pinkpop 2005 stonden ze nog op de John Peel stage en een aantal maanden later speelden ze in een bomvolle Alpha op Lowlands, zo snel kunnen dingen lopen. Vooral heel veel fun hebben is het motto van de Kaiser Chiefs!

Alle 12 nummers zijn van een uitermate hoge kwaliteit waardoor het boeiend blijft van het begin tot het einde van de cd. Op de festivals hebben nummers zoals ‘Oh my god’, ‘I predict a riot’, ‘Everyday I Love ...’ ‘Na na na na naa’ al grote successen behaalt en ook op de cd zijn het de echte hoogtepunten en wisselen de rustigere nummers af met het vlotte spel en snelle ritmes van de cd. De teksten gaan over dagelijkse zaken in het leven en soms de frustratie van het leven. En dat allemaal verpakt in een heerlijk indie jasje.

Nadat je de cd een aantal keer hebt beluisterd kan je al heerlijk mee blèren met de teksten en verlang je telkens weer naar meer en meer. Na twee zeer succesvolle optredens op de festivals hier in nederland en o.a. in de paradiso. Bewijst maar weer dat het nederlandse publiek de band met open armen ontvangt. Het plezier gehalte ligt erg hoog en je zal zeker met een heerlijk gevoel naar de cd luisteren en naar de optredens luisteren/kijken.

Tracklisting:
1. Everyday I Love You Less and Less
2. I Predict A Riot
3. Modern Way
4. Na Na Na Na Naa
5. You Can Have It All
6. Oh My God
7. Born To Be A Dancer
8. Saturday Night
9. What Did I Ever Give You?
10. Time Honoured Tradition
11. Caroline, Yes

Label: B-Unique / Universal Music

Top album Vorig jaar in Augustus op vakantie heb ik 'em in Frankrijk gekocht, nadat ik ze op tv @pinkpop al gezien had, en in de krant over hun optreden@ lowlands gelezen had, Sinds dat ik het album kocht heb ik er alleeeen maaar heeeel veeeel naar geluisterd, en vind het nogsteeds gaaf. Ik ben wel een klein beetje uigekeken op de Employment liedjes, omdat ik ze al vrij lang luister, dus ik ben nu ook op zoek gegaan naar hun voormalige 'Parva' liedjes (ook een aanrader, ietsje harder, dat wel.), en ik heb ze live gezien@ Pinkpop op 3 juni Ik zou eigenlijk ook nog naar hun concert gaan op 1 maart, maar toen sneeuwde het zo erg dus reed onze trein niet meer maargoed, ik ben iig zeer benieuwd naar het nieuwe album die rond Januari/Februari 2007 uitkomt met o.a. het liedje 'Heat dies down'

nieuwe cd van rhcp is fackin goed......
oftewel ik ben te lam om een review te schrijven.

100 Zinderende zomerhits 2006.


Zo is het zondagavond, lekker warm en draai je je muziek. 100 zinderende Zomerhits. Ik was benieuwd. Met genoeg afwisseling van oude en nieuwe nummers komt deze 4CD zeker tot zijn recht. Wie kent Wes met 'Alane' nou niet als hij gedraaid wordt. Ook komen de zomerhits van afgelopen jaren voor. Zo begint de CD met O-zone, gaat hij verder met Summer Jam, en genieten we nog van enkele andere platen. Voor op het strand met vrienden, tijdens het uitgaan, of gewoon een lekker feestje is dit een zeer leuke, afwisselde 4CD.

Tracklist :



[ Bericht 4% gewijzigd door Messenga op 02-07-2006 20:39:23 ]

Even TVP, heb al vaker eens een klein reviewtje willen schrijven...
Die komt nog wel dus hopelijk

Goed, komt ie. Ik wist even niet welke cd ik moest nemen, maar zit deze nu te luisteren. Ook al is hij al een half jaartje of langer oud...

Franz Ferdinand - You could have it so much better..



1. The Fallen (3:42)
2. Do You Want To (3:35)
3. This Boy (2:21)
4. Walk Away (3:36)
5. Evil And A Heathen (2:05)
6. You're The Reason I'm Leaving (2:47)
7. Eleanor Put Your Boots On (2:49)
8. Well That Was Easy (3:02)
9. What You Meant (3:24)
10. I'm Your Villain (4:03)
11. You Could Have It So Much Better (2:41)
12. Fade Together (3:03)
13. Outsiders (4:02)

Zoals zo vaak gezegd, het tweede album is het moeilijkst om te maken. Na het overweldigende succes van het eerste album van de heren en vele lovende kritieken was nu dus de zet aan hun om te laten zien dat ze geen eendagsvlieg waren.

Het vorige album was me erg goed bevallen, en was dus ook erg benieuwd naar deze.
Het album knalt er gelijk lekker in, met The Fallen. Voor mij gelijk een van de sterkste nummers op de cd. Hierna komt de eerste single, Do You Want To. Die valt weer op door het hoge meeneurie gehalte. This Boy is de volgende, die ook aardig stevig is voor hun doen. De toon lijkt gezet, en ook het grote verschil met het vorige album is duidelijk.
Dan komt Walk Away, wat volgens mij de laatste single is. Het valt op omdat het erg rustig is en door de leuke tekst. Hierna komt het weer stevigere Evil And A Heathen.

Wat ik tot dan toe gehoord had viel me heel erg mee. Het kwam allemaal wat minder hoekerig over als op het eerste album (wat voor sommigen natuurlijk een nadeel is), maar wat klinkt het super. Leuke melodietjes, leuke teksten en de vrolijkheid spat er voor mij van af. Ik keek uit naar de rest van het album...

Tegenvaller voor mij was Eleanor Put Your Boots On. Dit nummer vond ik niet veel in zitten. De tekst zegt me niet veel, het nummer is een beetje saai in vergelijking met de rest van de cd. Well That Was Easy doet me een beetje denken aan de eerste cd. Hetzelfde geld eigenlijk ook voor What You Meant. Het zijn goede nummers, maar kunnen naar mijn mening niet tippen aan de eerste vijf nummers. I'm Your Villain is weer iets harder en bevalt me meer. Titeltrack You Could Have It So Much Better is ook wat hoekiger, maar wel met een vrolijk deuntje. Als afsluiters krijgen we het langzame (maar goede) Fade Together en het aparte, zeer lekkere Outsiders te horen.

Conclusie:
Het begin beloofde veel. Daarna viel het naar mijn mening iets terug, maar hervond het album zich. Al met al een zeer goed album, wat waarschijnlijk nog wel beter is dan de debuut-cd. Goede melodieen, leuke teksten en veel variatie in de nummers. Hierdoor wordt het nooit echt een saaie cd en blijf je er in hangen. Ik kijk al uit naar de volgende, die dit jaar nog uit komt.

teeveepeetje

tvp. Binnenkort even een recensie schrijven van Void Settler - None Follows the Sunrise

rammstein- herzeleid


Playlist :

Wollt ihr das Bett in Flammen sehen?
Der Meister
Weißes Fleisch
Asche zu Asche
Seemann
Du Riechst So Gut
Das alte Leid
Heirate mich
Herzeleid
Laichzeit
Rammstein

Het is hun eerste album maar ook meteen een goeie
Het is niet zoals iedereen over rammstein zegt een hardstikke ruig album,maar juist een redelijk rustig album.
Omdat het hun eerste album is is hij eigenlijk niet goed te vergelijken met hun latere albums.
Maar ondanks dat is het toch ook wel weer eenje die hun imago waarmaakt.
het album komt uit 1995 .
de band zelf stamt af uit 1994 en heeft dus na 1 jaar hun eerste album al uit.
en om problemen te voorkomen is hier nog ff de nodige © 1995 Motor Music GmbH, hamburg

Void Settler - None Follows the Sunrise



Release Date: Mei 2006
Label: The Third Movement

Tracklist:
1 Labyrinth - Carriage At St. Palurs Harbor (4:34)
2 Void Settler & Labyrinth - Fable. Entwine. (6:49)
3 Sandling - Satin Temptation (4:20)
4 Labyrinth - Tower (4:24)
5 Sandling - Desolate Outpost (5:31)
6 Void Settler - Her Naked Thin Glass-Made Clock (5:28)
7 Labyrinth - A Rusted Golem And A Field Of Memories (2:32)
8 Void Settler & Labyrinth - The Kingdom Crowns Where Famine Beheads (7:14)
9 Void Settler - Yehgeth Of The Dragon (4:57)
10 Labyrinth - Sunset Shore (2:34)
11 Void Settler - Nightfall Deceit (5:47)
12 Labyrinth - Fathom Stars Of Light Above (1:34)
13 Void Settler & Sandling - Jackal (5:02)
14 Void Settler - Ghast (4:56)
15 Labyrinth - A City To Cry About Disasters Yet To Come (4:38)

Recensie:

De eerste cd release van Djarvi Morris, a.ka: Void Settler, Labyrinth en Sandling. Aan zijn eerdere releases zoals Annul was al op te maken dat hij geen standaard hardcore produceert maar dat zijn muziek vol zit met breakbeats, electro en andere experimentele electronica. Ook op deze cd gaat hij daar mee door.

De cover lijkt wel een sprookjes / fantasy wereld. Dit komt ook heel erg in de muziek tot uiting door middel van een fantasy achtig verhaal wat verspreid over de cd wordt verteld.
De cd begint met een dromerige melodie die vanaf de 1e minuut ruw verstoort wordt door harde breaks waardoor de track compleet omslaat naar iets heel duisters. Je hoort tussendoor de geluiden van een zwaardgevecht. Dan komt het gevecht ten einde en komt de dromerige melodie weer terug.

Het 2e nummer heeft dezelfde stijl als het 1e maar is wel een stukje rustiger door het grotendeels ontbreken van een harde bass. Wel blijft er een duistere ondertoon te horen die vooral in de laatste 1.5 minuut het nummer overneemt met behoorlijk agressieve geluiden alvorens het aan het einde weer tot rust komt. Daarna het nummer Temptation van Sandling die na wat vocals opent met een stevige bassline die vooral met een subwoofer erg goed te horen en voelen is. Later komt er een melodie overheen die zeer lekker klinkt. Ondanks de vele breaks en verstoringen laat deze track je wel bewegen.
Het volgende nummer, Tower genaamd zal niet iedereen aanspreken. Er zit geen beat in en bestaat grotendeels uit een duister schurend gekraak met in het midden een vreemde melodie. Zelf deed het mij erg denken aan Dopplereffekt met Linear Accelerator.

Desolate Outpost is een stuk actiever dan Tower. Hier wordt ook duidelijk een verhaal verteld. Het gaat over een ogenschijnlijk vreedzame expeditie vanuit The Oasis die The Horsemen from the Dessert tegenkomen. Binnen een half uur waren alle Horsemen behalve 1 dood. Voor de rest word je aan je fantasie over gelaten en moet je aan de hand van dit duistere nummer vol met vreemde geluiden zelf maar bedenken hoe het afloopt.

De volgende 4 nummers zijn erg rauwe industriele hardcore tracks met veel breakbeats. Vanaf hier gaat het tempo flink omhoog en komt de cd flink los. Vooral nummer 9, Yehgeth of the Dragon is een heerlijk opzwepend nummer met een harde kick die het op de dansvloer best goed zal doen.

Dan komt het 10e nummer.............rust. Een heerlijk sfeervolle track om even te ontsnappen aan al dat sonische geweld van de afgelopen nummers.
En dan gaat de zon onder en valt de nacht in met het nummer Nightfall Deceit. Met een redelijk rustig en regelmatig hardcore begin komt dit nummer na een break tot een climax met snoeiharde 'break kicks' om vervolgens weer met een rustige melodie te eindigen.
Na een vrij kort en rustig droom nummer komt de cd langzaam tot zijn einde.
Nummer 13: Jackall. Na een vrij onrustig begin komt dit nummer flink los. De kicks en de breaks vliegen in een hoog tempo om je oren heen. Samen met vage samples van schreeuwende mensen en een 'vrolijke' melodie kan ik niet omschrijven of dit nou een duister of vrolijk nummer is. Deze stijl gaat door in het meest explosieve nummer van het album: Ghast. Alleen is er van de melodie weinig meer overgebleven en zijn de breaks en zwaar overstuurde geluiden nog extremer. Dit zou zo maar de afsluiter van de cd geweest kunnen zijn. Maar er komt nog een rustiger nummer achteraan met een behoorlijk droevige sfeer wat ook al in de titel tot uiting komt. Qua melodie is de stijl een beetje hetzelfde als de eerste 2 nummers. De breaks in het begin zijn vrij extreem en ik denk niet dat iedereen het echt prettig vind om hier naar te luisteren. Daarna loopt het nummer iets 'vloeiender' door en maakt het een waardige afsluiter van deze cd.

Djarvi Morris heeft hier werkelijk een meesterwerk afgeleverd. Deze vooruitstrevende cd valt totaal niet in een hokje te stoppen omdat er zoveel verschillende stijlen in verwerkt zitten. Elk nummer heeft een totaal eigen sfeer (Sommige wel in dezelfde stijl) en je kunt er aardig bij weg fantaseren wat mischien ook wel de bedoeling is. Rustige stukken worden afgewisseld met keiharde kicks en breakbeats en toch past alles naadloos bij elkaar. Dit is ook een bewijs dat er in de Hardcore scene ook vernieuwing zit in tegenstelling tot wat veel mensen zeggen. Het is vooral een luister cd geworden maar er zitten zeker nummers tussen die ook erg goed dansbaar zijn.
Uiteraard is geen enkele cd helemaal perfect. Ook hier dus een minpuntje:
De breakbeats zijn heel soms net iets te extreem en verstoren die nummers soms een beetje.

Al met al is dit een zeer origineel album die laat zien dat er meer zit in Hardcore dan sommige mensen denken. Ik hoop dat we van deze artiest nog meer horen.

(Er zullen vast wel een paar spellingsfouten inzitten. Stoor je er niet aan )

Releasedatum: 3 juli 2006
Band: Muse
Album: Black Holes and Revelations
Eerdere albums: Showbiz, Origin of Symmetry, Hullabaloo, Absolution.
Eerste single van album (EU): Supermassive Black Hole
Eerste single van album (US): Knights of Cydonia



1. Take A Bow (4:35)
2. Starlight (4:00)
3. Supermassive Black Hole (3:28)
4. Map Of The Problematique (4:18)
5. Soldier's Poem (2:04)
6. Invincible (5:00)
7. Assassin (3:31)
8. Exo-politics (3:53)
9. City Of Delusion (4:48)
10. Hoodoo (3:43)
11. Knights Of Cydonia (6:07)
12. Glorious [Bonustrack] (4:38)



Het nieuwe album van Muse is uit! Black Holes and Revelations moet Absolution opvolgen na drie jaar geen nieuwe albums van Muse, en als we zo lang moeten wachten dan kan het maar beter een goed album zijn! Gelukkig is dat ook zo, en daar zal ik je nu van gaan overtuigen, voorzover dat nog nodig is.

De plaat begint al goed met het opzwepende elektro-achtige nummer "Take A Bow". Snelle keyboardtoetsen en basgitaren vullen het nummer, en het begin van het nummer wordt steeds opzwepender, en dit verandert niet als Matt begint te zingen. Deze climax komt in het refrein gelukkig tot een uiting, nadat Matt even heeft gemeld dat "You'll burn in hell for your sins". Hierna volgen een soort ruimtegeluidjes, en dan herken in mijn Muse weer, ik hoor jankende gitaren, ja, dit is een goed album. Muse weet hier een best donkere, maar pakkende albumopener neer te zetten, en dit nummer zet zeker toon voor de rest van het album.

Hierna komt het wat vrolijker en meer poppy nummer "Starlight". Dit is een van mijn twee favorieten van het album en gaat tevens "Supermassive Black Hole" opvolgen als single. Het begin van het nummer is meteen erg vrolijk met drums en gitaren, gevolgd door pianospel. Hierna begint Matt te zingen, en dat past precies bij het nummer, opnieuw bouwt Muse een climax op, maar laat ons bij dit nummer even wat langer wachten om tot uiting te komen, pas na twee keer couplet, en dat is zeker niet slecht, want het effect wordt er alleen maar. Hup, daar beginnen de gitaren "I'll never let you go, if you promise not to fade away, never fade away!". Hierna lijkt Bellamy opnieuw een climax op te gaan bouwen, maar schijn bedriegd, opeens valt een heleboel stil, alleen nog rustig piano, "Our hopes and expectations, Black Holes and Revelations". Hierin wordt heel stiekem een nieuwe climax opgebouwd, die daarna gelukkig wel tot uiting komt. Opnieuw het refrein, en het stuk van net maar nu met flink wat gitaren erachter. Matt besluit heel mooi met "Hold you in my arms, I just want you to hold you in my arms".

Goed, de eerste single van het album is aan de beurt, "Supermassive Black Hole". Bij de eerste keer horen denk je bij het begin, hmm, erg rare stijl van gitaren dit voor Muse, maargoed, kijken wat ze ervan gemaakt hebben. Hierna zul je je, net zoals ik, waarschijnlijk doodschrikken en denken dat Matt helium tot zich heeft genomen of dat je download niet goed was en er een single van Prince tussen is geslopen. Niets is minder waar. Er zit geen climax in dit nummer, geen mooie of pakkende tekst. Het is gewoon een aardig popnummertje, en toch is er de Muse-sound in te horen. Helaas vind ik het niks, en velen met mij. Het nummer verandert eigenlijk in zijn hele drie-en-een-halve minuut niet, en dus wil ik er verder geen woorden aan vuil maken.

Tijd voor wat betere muziek, en dat moeten ze ook gedacht hebben bij Muse, want "Map of the Problematique" knalt zo binnen dat je meteen vergeten bent wat voor slechts SMBH met zich mee heeft gebracht. Helaas geen climax en in dit nummer, maar wel gitaren, drums en het oude Muse. Het nummer verandert vrij weinig tijdens het verloop, maar hier pakt het, in tegenstelling tot het vorige nummer, stukken beter uit. "I can't get it right, since I met you"

En dan is het nu even tijd voor bijkomen, en dan wel met het rustige, akoestische ”Soldier’s Poem”, niet echt mijn stijl, en van velen niet, als ik zo op internet rond kijk. Het is een kort liedje, dat wel. Het gaat over een soldaat die zingt over de liefde, maar hier zit niks Muse in, geen snoeiharde gitaren, geen toffe zang van Matt, helemaal niks, overslaan dus, dat doe ik ook altijd.

Hierna begint het weer goed op gang te komen, en wel met het verrassende ”Invincible”. Aan het begin denk je, ”Bah, weer zo’n rustig kutlied, hebben we net al gehad”, maar gelukkig wordt dat beter. Dit is echt een mooi nummer naar mijn mening, en meteen ook mijn andere favoriet van het album. Matt begint heel rustig te zingen, ”Don’t give up the fight, you will be all right”. Er zit heel hoge gitaar in dit nummer, wat het erg apart maakt, en drums die wel wat op trommel lijken. Het rustige gezang van Matt gaat door in het refrein, ”Tonight we can truly say, together we’re Invincible”. Er komt weer een couplet, maar nu met wat meer gitaar erin, het zweept een beetje op. Na het refrein breekt opeens de hel los, want dan beginnen de gitaren pas écht te janken, en dit is naar mijn idee het mooiste stuk van het lied, want die jankende gitaren zijn echt een mooie toevoeging aan dit nummer. ” During the struggle, they will pull us down, please, please, let's use this chance, to turn things around”. Hierna sluit het lied af.

”Assassin” begint meteen met stevige gitaargepingel, en al snel komt hier nog een gitaar en drums bij. ”War is overdue, the time has come for you”. Matt zingt deze keer redelijk laag. Dit is een lekker up-tempo nummer, en typisch Muse, dit is eigenlijk een nummer wat ook op elk ander album van ze had kunnen staan, dus dit zullen de rasechte Muse-fans tof gaan vinden, hier zit alleen geen climax in, en de muziek verandert, behalve het begin, vrij weinig.

”Assassin” wordt gevolgd door het verrassende ”Exo-Politics”. Dit is een plaat die je in het begin niet echt op gaat vallen, maar naarmate je hem vaker luistert ga je hem tof vinden. Hij begint meteen vrij fors, zoals we Muse kennen. Het speciale aan deze plaat is een soort van “storing” erin, het deed me denken aan een epilepsiemoment, “When the zetas fill the skies, will our leaders tell us why.” Heel opzwepend is het, en erg leuk erin gezet gitaren. Dit nummer is ook een van de weinige waar je goed kunt horen dat Matt’s kornuiten een woordje meezingen.

”City of Delusion” is een plaat die meteen opvalt, namelijk door het Spaansachtige gitaargepingel dat er aan het begin in zit, en dat vind ik een erg leuke toevoeging van Muse, ze weten me nog steeds te verrassen met dit nummer, en ik merk hier duidelijk aan dat ze weer flink aan het experimenteren zijn met het nieuwe album. Het refrein is zoals we Muse kennen, flink stevig en gitaren erin. Ik denk dat dit nummer een flinke kans maak om ooit single te worden, het is namelijk zeker geen albumplaat, als in leuk opvullertje voor de fans, wat Soldier’s Poem wel is, dat nummer zal nooit aanslaan bij het publiek.

Aan ”Hoodoo” wil ik weinig woorden vuilmaken, dit is namelijk een nummer zonder enig hoogtepunt, veel te rustig en naar mijn mening minstens zo erg als ”Soldier’s Poem”

De laatste echte plaat van het album is tevens single in de Verenige Staten, een redelijk poppy nummer wat erg leuk begint met paardenvoeten en een soort alien- en lasergungeluid. De clip is minstens zo bizar te noemen. ”Knights of Cydonia” begint met erg hoog gezang, ”A, a, a.”, gevolgd door een zeer opzwepende melodie met echt Muse-gitaarspel, en dat duurt wel eventjes, wat ik bij dit nummer ook echt niet erg vindt. ”Don’t waste your time, or time will waste you”. Opnieuw beginnen ze weer het alfabet op te zingen, maar verder dan de eerste letter komen ze niet, opeens begint het erg opzwepend te klinken, en dan valt het stil, als bij ”Starlight”. Het komt tot een climax met ”No-one’s going to take me alive, time has come to make things right”. Hierna is het nummer een en al hoogtepunt, met puik gitaarspel en drums. Dit nummer is zo mogelijk nog beter in de live-uitvoering heb ik het idee.

Goed, dit was mijn review over ”Black Holes and Revelations”. Ik hoop dat je hierdoor een beetje een beeld gekregen heb van Muse, en als je Muse al kende van hun nieuwe album. Ze wisten me opnieuw te verrassen, en dat is knap voor een band die al een album of vier heeft uitgebracht en in totaal zo’n hondervijftig nummers. Ik wacht nu al met smart op hun volgende album.

_{Ik heb hier bijna twee en een half uur op getypt .}

quote:

Op vrijdag 28 juli 2006 21:13 schreef --Christiaan-- het volgende:
.

_{Ik heb hier bijna twee en een half uur op getypt .}

en ik neem nog geen minuut de moeite om het te lezen ;-)
morgen vast wel

quote:

Op vrijdag 28 juli 2006 21:37 schreef Dark_Angelus het volgende:
Geweldige recensie

Ben het op sommige punten mee eens met je recensie en sommige zeker weer niet. Probeer in de toekomst eens wat cd's die je direct minder liggen bijvoorbeeld, editors, hard-fi, arctic monkeys iets in de trant. Misschien niet je muziek maar wel leuk om te recenseren

Top Chris

Die laatste twee heb al en vind ik tof