Ik heb nog geen idee of ik een bepaalde vraag of doel heb met deze post, maar ik hoop dat als ik erover schrijf ik me weer wat beter voel, dus hier komt ie:
5 jaar waren we samen, elke dag, we waren onafscheidelijk. We deden letterlijk alles samen, niet zoals je in sommige relaties ziet dat de één z'n eigen ding heeft of zo. Samen World of Warcraft spelen, samen verslaafd zijn aan Final Fantasy, samen DVD kijken, enz.
Natuurlijk was niet alles koek en ei. We hadden flinke ruzies, zo erg dat het eigenlijk al veel eerder over had moeten zijn. Aan de andere kant zat er wel dik verbetering in, elk jaar waren er minder ruzies, al leidde dat ook tot een gematigd sfeertje.
De laatste maanden waren we bezig met ons eigen huis, waar we in december de sleutel van kregen. We probeerden het zo snel mogelijk af te maken, maar er kwamen steeds weer dingen bij die verbouwd moesten worden, waardoor het huis pas ergens deze zomer af zou zijn. We waren allebei toe aan ons eigen stekkie.
Begin mei, op een zaterdagavond, ik had alles klaargezet voor een gezellig avondje samen, kwam ze op bed zitten en zei ze me dat ze me wat moest vertellen. Ze was verliefd geworden op een collega en ze wist het niet meer. Ik ben <jankend> naar buiten gegaan, heb met vrienden gepraat, die wisten me te vertellen dat je schijnbaar in een relatie verliefd kunt worden op een ander, dus besloot ik 't uit te praten. de dag erna hebben we 4 uur op strand 't over van alles gehad en zwoor ze dat ze 100% voor mij zou gaan.
Die donderdag daarop moest ik het ziekenhuis in, dagbehandeling, op vrijdag mocht ik alweer naar huis. De doktoren waren helaas niet zorgvuldig omgegaan met het slangetje in m'n keel, waardoor ik een week niet kon praten van de pijn. Gellukig was zij daar om me te verzorgen en te steunen. De vrijdag daarop had ik een testdag bij een ICT detacheerder, waar ik met vlag en wimpel doorheen kwam. Thuisgekomen belde ik haar op om het goede nieuws te vertellen. Ze zei dat ze in de auto zat, maar ik vond het qua achtergrondgeluid te stil. Ik vroeg haar weg te rijden, aangezien ze altijd belde als ze aan het rijden was, maar deze keer draaide ze eromheen, ze wilde niet rijdend bellen. Bij mij gingen er al alarmbellen af, en na wat doorvragen en pushen hoorde ik ineens wel achtergrondgeluid en bleek ze naar haar auto te lopen. Ze bleek gelogen te hebben, ze stondn amelijk nog in de garage... Met die collega waarvan ze eerder vertelde verliefd op te zijn geworden... Na verder doorvragen en te graven bleek ze die week, terwijl ik dus met pijn op bed lag, met die gozer gezoend te hebben...
Ik heb de telefoon weggegooid en nadat ik na een half uur een beetje was afgekoeld, probeerde ik haar te bellen. Ze nam niet op. Een uur later belde ze mij, ze zat nu wel in de auto, en ik zei haar dat ze eerst naar huis moest rijden en me dan weer moest bellen. Toen ze belde vroeg ik haar waarom ze niet opnam. Ze had de telefoon in de auto laten liggen en was nog even gaan lopen... met die collega...
Dat was voor mij al meer dan genoeg en heb het dan ook uitgemaakt.
Inmiddels ben ik een maand verder en ik moet zeggen dat 't me wel vrij goed af gaat. Besteed veel tijd aan studie en hobbies en vrienden en dergelijke. Maar de laatste dagen incasseer ik toch nog de nodige klappen. Zoals nu, luisteren naar de Piano muziek van Final Fantasy. Of pas, een verjaardag van vrienden, waar ik ineens de enige vrijgezel ben...
Je vraagt je dan af of je ooit weer zo iemand vindt, iemand die dingen wil doen die jij ook wil doen, die naast je partner ook je beste vriendin is... De tijd zal 't leren, dat komt vast wel, etc. Allemaal goedbedoelde uitspraken, maar ze doen me op dit moment geen goed...
Nou ja, dan toch nog een vraag, wellicht dan iemand nog een stukje hart heeft voor onder m'n riem, dat kan ik nu wel even gebruiken...