Lees vol vertedering dit topic... Mijn lieve Freekje is donderdag op bijna 7-jarige leeftijd overleden...
Hij had al een paar weken last van dunne ontlasting, geen waterige ontlasting, meer een compacte massa. Ik ben er uiteraard direct mee naar de dierenarts gegaan en heb toen een diarreeremmer meegekregen. Dit heeft niet echt geholpen, dus een tweede ‘kuur’ er tegenaan gegooid. Het vreemde was dat hij geen zieke indruk maakte, hij was wel levendig en at net als altijd goed. Wel begon hij als een idioot te drinken, hij dronk opeens een flesje per dag leeg, terwijl hij daar normaal wel een dag of 5 over deed... Ik gaf 'm genoeg hooi en brokjes en had het groenvoer (andijvie, witlof en soms een worteltje) naar een absoluut minimum teruggebracht (met dagen erbij waarop ie geen groenvoer kreeg).
Vorige week donderdag de dierenarts gebeld omdat ik het toch niet helemaal vertrouwde met die dunne ontlasting, hij was ook afgevallen in mijn ogen, ik kon de botjes bij zijn kontje ineens veel beter voelen. Ik kon er vrijdag terecht. Toen ik donderdagavond thuiskwam lag hij nogal languit in zijn kooi, dat doet ie wel vaker dus riep ik 'm een keer en hij draaide zijn koppie in mijn richting dus ik dacht dat het wel okee was. Toen ik daarna de kamer weer inliep en op mijn knieën naast de kooi ging zitten om ‘m te kriebelen reageerde ie niet, ik schrok me rot! Heb 'm direct opgepakt en wist toen dat het helemaal mis was, hij was helemaal slap. Ik dacht toen dat ie al was overleden en heb als een idioot huilend door het huis gelopen, hem tegen me aan houdend.
Toen hoorde ik 'm ineens weer ademhalen en heb toen direct de dienstdoende praktijk gebeld en daar als een speer naartoe gereden. De d.a. constateerde waar ik al bang voor was, mijn lieve Freekje was al aan het sterven. Om hem niet nog langer pijn te laten lijden en te laten vechten heb ik besloten om hem een injectie te laten geven om het wat vrediger te laten verlopen, hij is in mijn armen gestorven. Volgens de d.a. is hij hoogstwaarschijnlijk (gezien de enorme hoeveelheden water die hij ineens ging drinken) gestorven aan nierinsufficiëntie, dat kon ook de oorzaak voor de diarree zijn.
Ik heb 'm samen met mijn zusje begraven bij haar in de tuin (ik woon zelf in een appartementencompex, dus geen tuin) want ik moet er echt niet aan denken dat hij in een of andere container bij de d.a. terecht zou komen, de rillingen lopen me over de rug alleen al bij de gedachte!
Ik heb er veel verdriet van, ik had bijna 7 jaar echt zoveel plezier van 'm! Misschien zullen sommige mensen zeggen 'ach het is maar een cavia' maar voor mij was het een klein vriendje, hij reageerde altijd op me en daardoor had je het gevoel dat je niet alleen thuis was. Hij ging bijvoorbeeld gerust languit in mijn nek liggen slapen als ik m lekker aan het kriebelen was. Het is nu raar, die lege plek waar eerst zijn kooi stond. Bah!
Ik kreeg een heel lief kaartje met een onwijs lief gedichtje (uiteraard hield ik het toen weer niet droog) van mijn eigen dierenarts, die had het bericht doorgekregen van de dienstdoende d.a.. Ik vond dit een erg sympathiek gebaar!
"Tuurlijk, de mensen tonen mededogen
Maar ... zoveel verdriet om zo'n klein beest?
Geen wonder, jij alleen mist hem het meest
dat kleine lijf, die lieve ogen"
Nu ik naar al die foto’s hier kijk word ik weer helemaal week
wat een moppies! Met name jouw cavia’s zoeperzazke, wat een moppies!