ADHD/ADD Deel 5

Ik weet dat ik stapels pennen heb, ik weet aleen niet waar
Dat zou niet zo erg zijn als vriendjelief niet hetzelfde probleem had
Ik ga maar eens een hele pot bic-pennen kopen en op een logische plaats neerzetten denk ik.
Als die opgegeten, gejat ende verdwenen zijn koop ik wel een nieuwe

Gek is dat. Ik kan juist niet schrijven met de pen van een ander. Maar goed, ik heb smetvrees gehad, dus dat is waarschijnlijk een overblijfseltje daarvan... Maar ik ben dus heel territoriaal met pennen. MIJN pen, afblijven!

Wel heb ik de tic om iedere keer een andere te pakken en die dan in m'n tas te doen. En dan moet ik weer een pen hebben, pak ik 'm uit m'n ladekastje en als ik klaar ben denk ik 'goh, heb ik wel een pen in m'n tas? laat ik 'm er voor de zekerheid maar in doen'. Dus mijn tas zit vol pennen. Mijn tas zit überhaupt vol met alles wat ik weleens nodig zou kunnen hebben. Of niet, maar dan doe ik het er toch maar in.

Vrij genant toen ik vorige keer iets zocht in m'n tas (m'n moeder gaat al lachen als ik 'handtasje' zeg en zegt dan dat ik er alles voor een hele week in heb zitten) en onbewust m'n hele tas leegkieperde op tafel in de kantine. Ik was zo druk aan het zoeken dat ik pas doorhad hoe m'n collega keek toen ik het gevonden had.

Grappig, waar ik verschijn, verdwijnen alle pennen. Ik lijk Hans Klok wel !

Tijdens de voorjaarsschoonmaak thuis heb ik zo'n 300 pennen gevonden. En de baas maar klagen waar al die pennen toch blijven...

Ik jat ook pennen, maar raak ze ook allemaal weer kwijt. Ik heb uiteindelijk dus altijd pennen te weinig

En nu heb ik mijn examen wel gehaald

Goed gedaan

quote:

Op woensdag 18 oktober 2006 11:28 schreef MouseOver het volgende:


Goed gedaan

Ik ben zo blij Ik ben nu MCSA 2003 en dat betekent dat ik een leaseauto ga krijgen Weet nog niet of dat nog dit jaar is of pas begin volgend jaar, maar hij gaat er wel komen.

*hyper is*

Ik heb zojuist een belangrijke brief op het dat-regel-ik-nog-wel-ooit-stapeltje gegooid

Veel succes ermee Roeji
Altijd prettig als de ritalinwel aanslaat Was bij mij een drama.

Hoihoi.
Ik lees net ergens dat ADHD bij vrouwen nog wat extra nadelen heeft
Zo wordt PMS fors verergerd door ADHD, verklaart een boel
Ik ben altijd een emotioneel wrak de dag voor ik ongesteld moet worden

Zijn jullie ook zo beïnvloedbaar door het weer? Ik word altijd best wel wild als er bijvoorbeeld storm in de lucht zit.
Ik kwam laatst een ADHD-er tegen die tegen mij zei dat hij anders ADHD had, omdat het ín zijn hoofd zat en niet zo naar buiten kwam, dus dat het denken in zijn hoofd chaotisch en ADHD was, dat hij geen rust vond in zijn hoofd en dat ik meer druk overkwam en rondsprong.
Helaas is het in mijn hoofd óók een chaos. Ik heb af en toe het gevoel dat er vier verschillende hoempapabands en muziekcorpsen door mijn hoofd marcheren, kruislings door elkaar, die allemaal een ander kutliedje spelen

Nog even een citaat over ADHD-ers die vaak gevaar opzoeken:
"Zie daarbij niet over het hoofd, dat gevaar een relatief begrip is. Door hun hoge reactiesnelheid, hun vermogen om op alles tegelijk te letten en hun hoge intelligentie zijn "gevaarlijke" activiteiten voor deze ADHD'ers vaak minder gevaarlijk dan voor anderen het doen van de dagelijkse boodschappen"

Die laatste alinea is een geruststelling, ik heb vorige week m'n motorrijbewijs gehaald

Het weer heeft voornamelijk invloed op m'n humeur en niet zozeer op andere dingen. En volle maan, dan kan ik voor geen meter slapen

Hoe's het trouwens met roeji?

quote:

Op dinsdag 28 november 2006 15:10 schreef MouseOver het volgende:
Die laatste alinea is een geruststelling, ik heb vorige week m'n motorrijbewijs gehaald

Het weer heeft voornamelijk invloed op m'n humeur en niet zozeer op andere dingen. En volle maan, dan kan ik voor geen meter slapen

Hoe's het trouwens met roeji?

Ik slaap bijna nooit beroerd, maar met volle maan wel inderdaad
Motorrijbewijs? en dat zou ik dus niet doen met mijn ADHD Goed van je dat jij het wel kan

Ik heb vandaag weer zo'n dag, zo'n dag dat ik eigenlijk vanalles moet doen, maar dat ik met allerlei geluiden en afleidingen in en buiten mijn hoofd zit te FOK!ken.
Ik ben hyper, heb dat typische gevoel ergens in mijn borstkas, zo'n typisch ontrustig gevoel (iemand die dat kent?) dat ik leuke dingen moet doen en schreeuwen en stampen en lachen en heel hard gitaarspelen
Afstuderen is kut

Whehe, die verplichtingen allemaal nietwaar?

quote:

Op dinsdag 28 november 2006 15:25 schreef MouseOver het volgende:
Whehe, die verplichtingen allemaal nietwaar?

Ja!

Grappig, ik zat in de trein naar huis net aan dit topic te denken

Hier gaat het wat minder. Herfst is niet mijn seizoen en nu is mijn lichtwekker ook nog eens stuk. M'n huis is weer een chaos en financieel moet er ook nódig weer orde op zaken gesteld worden. Gelukkig komen de feestdagen er aan, al die lichtjes zijn wel weer goed voor mijn humeur.

quote:

Op dinsdag 28 november 2006 18:12 schreef Roeji het volgende:

[..]

Jeps, herkenbaar. Vind het soms op hartkloppingen lijken, alsof je bloeddruk enorm stijgt en dan voel je dat zo in je borstkast. Zo'n zenuwachtig gevoel. Kan t niet echt omschrijven.

Ja, dat dus
Terwijl ik weet dat ik een vrij lage bloeddruk heb. Ik weet ook nooit zo goed hoe ik dat onrustige gevoel weg moet krijgen. Bijna hartkloppingen inderdaad, maar als je dan je pols pakt, blijkt je hart gewoon braaf te zijn

Hoi. Vandaag kocht ik een basilicumplantje bij de PLUS. Ik was echt in de veronderstelling dat ik het plantje in mijn tas stopte en naar huis fietste en aldaar met mijn handen vol boodschappen naar binnen liep, om een uur later te gaan koken. MAAR. Het plantje was weg. Echt weg. En hij stond ook niet op het bonnetje.

Ohja. Werden jullie gelukkiger van de diagnose ADD? Mijn leven is tot nu toe één opeenhoping van frustraties om alles wat ik wil maar wat niet lukt. Ik bedoel dus dat je dan eindelijk toe kunt geven dat je het écht niet kunt, of zo.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 00:46 schreef Cellofaan het volgende:
Ohja. Werden jullie gelukkiger van de diagnose ADD? Mijn leven is tot nu toe één opeenhoping van frustraties om alles wat ik wil maar wat niet lukt. Ik bedoel dus dat je dan eindelijk toe kunt geven dat je het écht niet kunt, of zo.

Mijn leven was voor mijn diagnose ADHD ook al een tamelijke puinzooi. Ik heb de diagnose vrij laat gekregen. Al op de basisschool waen er eens wat observatoren op mijn school die meteen aangaven dat ik waarschijnlijk MBD (jaja, toen was het nog MBD) had.

Mijn ouders hebben er toen op aangedrongen dat de school daar iets mee zou doen, die hebben dat vertikt (ik had een rotschool). Toen ik uiteindelijk 16 was geworden, volledig in de war was, ook nog eens in de puberteit kwam en totaal niet meer snapte waarom niemand van mijn klasgenootjes mij aardig vond, waarom ik anders nadacht, anders was en anders reageerde op dingen en waarom ik nou nooit eens een middag rustig in een hoekje kon zitten.

Toen ik als inmiddels diepdepressieve puber bij een psychiater belandde, was de diagnose ADHD redelijk snel gesteld, ik was een behoorlijk overduidelijk geval geloof ik Ik was alleen niet (nooit) agressief naar anderen en dat is waarschijnlijk de oorzaak van de late diagnosticering geweest. (de agressie was er wel soms, maar richtte zich altijd op mezelf, gelukkig heb ik nu andere manieren om mij af te reageren ).

Ik was op dat moment wel blij met de dagnose, ik was niet totaal gestoord, er waren meer mensen die raar waren, ik was niet de enige gek.

niet als ik echt weer heel verdrietig ben, omdat ik weer eens een avond van plan was geweest om rustig te zijn in een bepaald gezelschap en heeeel erg mijn best gedaan heb, en er dan toch weer iemand een flauwe opmerking over mijn druk-zijn maakt, of ik toch weer begin te hyperen, dan heb ik er niet zoveel aan om de sticker ADHD te hebben, dan voel ik me gewoon kut en dan baal ik.
En de volgende keer prober ik het dan weer. Probeer ik weer om rustig te zijn en alleen nuttige dingen te zeggen.... En nooit gaat het helemaal goed.

Groen proberen te zijn, omdat iedereen groen is, terwijl je eigenlijk blauw bent. En de groene mensen, die groen zijn van zichzelf, en daar geen enkele moeite voor hoeven doen. De groene mensen die mij dan uitlachen omdat ze blauw zien blauw ben, terwijl ik wel mijn best doe.
Laat ook maar, ik word onbegrijpelijk

Dus gelukkiger van de diagnose? nee, ik denk het niet, maar soms is de diagnose wel handig om aan jezelf en aan anderen uit te leggen waarom je af en toe wat rondspringt

quote:

Op woensdag 29 november 2006 08:30 schreef freecell het volgende:
ik was niet de enige gek.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 08:30 schreef freecell het volgende:

[..]

Mijn leven was voor mijn diagnose ADHD ook al een tamelijke puinzooi. Ik heb de diagnose vrij laat gekregen. Al op de basisschool waen er eens wat observatoren op mijn school die meteen aangaven dat ik waarschijnlijk MBD (jaja, toen was het nog MBD) had.

Mijn ouders hebben er toen op aangedrongen dat de school daar iets mee zou doen, die hebben dat vertikt (ik had een rotschool). Toen ik uiteindelijk 16 was geworden, volledig in de war was, ook nog eens in de puberteit kwam en totaal niet meer snapte waarom niemand van mijn klasgenootjes mij aardig vond, waarom ik anders nadacht, anders was en anders reageerde op dingen en waarom ik nou nooit eens een middag rustig in een hoekje kon zitten.

Toen ik als inmiddels diepdepressieve puber bij een psychiater belandde, was de diagnose ADHD redelijk snel gesteld, ik was een behoorlijk overduidelijk geval geloof ik Ik was alleen niet (nooit) agressief naar anderen en dat is waarschijnlijk de oorzaak van de late diagnosticering geweest. (de agressie was er wel soms, maar richtte zich altijd op mezelf, gelukkig heb ik nu andere manieren om mij af te reageren ).

Ik was op dat moment wel blij met de dagnose, ik was niet totaal gestoord, er waren meer mensen die raar waren, ik was niet de enige gek.

niet als ik echt weer heel verdrietig ben, omdat ik weer eens een avond van plan was geweest om rustig te zijn in een bepaald gezelschap en heeeel erg mijn best gedaan heb, en er dan toch weer iemand een flauwe opmerking over mijn druk-zijn maakt, of ik toch weer begin te hyperen, dan heb ik er niet zoveel aan om de sticker ADHD te hebben, dan voel ik me gewoon kut en dan baal ik.
En de volgende keer prober ik het dan weer. Probeer ik weer om rustig te zijn en alleen nuttige dingen te zeggen.... En nooit gaat het helemaal goed.

Groen proberen te zijn, omdat iedereen groen is, terwijl je eigenlijk blauw bent. En de groene mensen, die groen zijn van zichzelf, en daar geen enkele moeite voor hoeven doen. De groene mensen die mij dan uitlachen omdat ze blauw zien blauw ben, terwijl ik wel mijn best doe.
Laat ook maar, ik word onbegrijpelijk

Dus gelukkiger van de diagnose? nee, ik denk het niet, maar soms is de diagnose wel handig om aan jezelf en aan anderen uit te leggen waarom je af en toe wat rondspringt

Ik snap dat van dat groene en blauwe wel, hoor! Ik probeerde eerst normaal te doen, mee uit gaan, naar school, enz enz. Op gegeven moment had ik geen zin meer want het kostte zoveel energie en ik moest zoveel moeite doen om te doen alsof ik het leuk vond (RAAR). En ik snapte maar niet waarom iedereen er zo weinig moeite mee had, met al die dingen. En toen stopte ik en kwam ik mijn bed niet meer uit. En nu heb ik mijn vwo-diploma en studeer ik in Utrecht en ik had het voornemen van; Nú gaat alles veranderen, maar helaas helaas, ijdele hoop.

Maargoed. Ben je niet aan de medicijnen? En hoe oud ben je?