ADHD/ADD Deel 5

Mensen hier die op de pleysierschool in den haag zitten ?

Zow heb in overleg de dosis ritalin omlaag gegooid en nu voel ik me weer beetje normaal bloedruk is weer binnen de perken die was een beetje te hoog!!!

en de ADHD + ADHD relatie tussen mij en desire loopt nog steeds als een zonnetje

4 maanden en 1dagje

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 15:45 schreef Maeghan het volgende:
Iemand tips voor leertechnieken voor een scholier met ws. ADD? Met name het leren van vocabulaire en grammatica. Iedere tip is welkom.

Tot het laatste uitstellen en dan onder grote druk erinstampen

Ehm. Niet echt een bruikbaar advies voor je puberende buurjongen die bijles krijgt van je moeder helaas. Maar toch bedankt, ik zei zelf dat iedere tip welkom was! =P

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 21:35 schreef Maeghan het volgende:
Ehm. Niet echt een bruikbaar advies voor je puberende buurjongen die bijles krijgt van je moeder helaas. Maar toch bedankt, ik zei zelf dat iedere tip welkom was! =P

Nou, toch wel. Alleen moet hij dan wel écht een goed punt willen halen. Je weet zelf wat voor een oerkracht mogelijk is.

Ik haalde er negens mee. Bij de proefwerken die ik wilde halen tenminste.

Ja, dat ken ik wel, het eruit persen omdat je MOET (en dan een week lang 'wollig' zijn, maar ok).

Maar het gaat om een jongen die inmiddels na drie jaar Engels nog niet op het niveau van einde brugklas is eigenlijk en die bijgespijkerd moet worden. Engels is toch wel heel belangrijk tegenwoordig, niet dat je zegt 'ach jongen, laat maar vallen als hetn iet lukt'. Maar het is niet iets wat je er even op het laatste moment instampt dus, drie jaar kennis. De school vermoedde dus wel ADD, maar heeft die diagnose laten varen na een observatie en hem verder ook nergens meer mee geholpen. Maar als ie geen ADD heeft, heeft ie wel iets wat er verrot veel op lijkt zal ik maar zeggen.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 21:40 schreef MouseOver het volgende:

[..]

Nou, toch wel. Alleen moet hij dan wel écht een goed punt willen halen. Je weet zelf wat voor een oerkracht mogelijk is.

Ik haalde er negens mee. Bij de proefwerken die ik wilde halen tenminste.

Maar als je op het laatst begint zit alles in je korte termijn geheugen. Voor het proefwerk weet je het dan, maar een week later ben je het kwijt. En als je later tentamens krijgt die over 1 heel boek gaan (500+ blz) red je het niet 1 dag van tevoren. Mijn advies: Maak een planning. Maandag leer je hoofdstuk 1, dinsdag hoofdstuk 2, etc. Zorg voor lucht in de planning en plan niet teveel op 1 dag. Er kan vanalles tussenkomen, ongetwijfeld ben je na 10 minuten leren al weer afgeleid, denk je "nu ff Fokken" en voor je het weet is het 2 uur later. Trek je terug op je kamer, maak je bureau leeg (wordt je minder afgeleid). Blijft lastig, ik zelf word vooral afgeleid door allerlei irrelevante gedachten in mijn hoofd, al ga ik in een lege kamer met alleen 1 krukje zitten. Probeer je aan de planning te houden, hang de planning met plakband op je deur (anders raak je hem kwijt). Ik ben sowieso een fan van plannen, want als ik niet precies iedere dag weet wat ik moet doen en of ik het wel op tijd afkrijg, raak ik in paniek. Maar ik weet dan ook niet of ik ADHD heb, diverse mensern hebben mij er op gewezen dat het mogelijk een lichte mate van autisme zou kunnen zijn. Dat schijnt soms op ADHD te ljken. Ik had die link zelf nooit gelegd, bij autisten denk ik eerder aan hele stille teruggetrokken mensen die nooit wat zeggen, niet naar hyperactieve figuren die soms de oren van je kop lullen. Maar ik dwaal af, nu weer On Topic. Plannen, plannen en nog eens plannen. Plan realistisch, je leert vanzelf hoeveel je op 1 dag kunt leren, inclusief weggegooide tijd door afleiding. Maak een samenvatting. Dat maakt de stof compacter, en het samenvatten zelf is ook weer leerzaam. Heb je daar geen tijd voor, kopieer dan de samenvatting van een slimme medeleerling.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2006 21:54 schreef Kramerica-Industries het volgende:
Maar als je op het laatst begint zit alles in je korte termijn geheugen. Voor het proefwerk weet je het dan, maar een week later ben je het kwijt.

En als je later tentamens krijgt die over 1 heel boek gaan (500+ blz) red je het niet 1 dag van tevoren.

Het is niet voor mij hoor, maar voor m'n buurjongen. En die zal het stadium dat ie 500+ p moet leren niet gaan bereiken denk ik, dus dat is het probleem niet. M'n moeder plant nu de taken per week voor hem, de omvang van de taken is omlaag en hij hoeft hetn u zelf niet in te delen.

quote:

Mijn advies: Maak een planning. Maandag leer je hoofdstuk 1, dinsdag hoofdstuk 2, etc. Zorg voor lucht in de planning en plan niet teveel op 1 dag. Er kan vanalles tussenkomen, ongetwijfeld ben je na 10 minuten leren al weer afgeleid, denk je "nu ff Fokken" en voor je het weet is het 2 uur later. Trek je terug op je kamer, maak je bureau leeg (wordt je minder afgeleid). Blijft lastig, ik zelf word vooral afgeleid door allerlei irrelevante gedachten in mijn hoofd, al ga ik in een lege kamer met alleen 1 krukje zitten. Probeer je aan de planning te houden, hang de planning met plakband op je deur (anders raak je hem kwijt). Ik ben sowieso een fan van plannen, want als ik niet precies iedere dag weet wat ik moet doen en of ik het wel op tijd afkrijg, raak ik in paniek. Maar ik weet dan ook niet of ik ADHD heb, diverse mensern hebben mij er op gewezen dat het mogelijk een lichte mate van autisme zou kunnen zijn. Dat schijnt soms op ADHD te ljken. Ik had die link zelf nooit gelegd, bij autisten denk ik eerder aan hele stille teruggetrokken mensen die nooit wat zeggen, niet naar hyperactieve figuren die soms de oren van je kop lullen. Maar ik dwaal af, nu weer On Topic. Plannen, plannen en nog eens plannen. Plan realistisch, je leert vanzelf hoeveel je op 1 dag kunt leren, inclusief weggegooide tijd door afleiding. Maak een samenvatting. Dat maakt de stof compacter, en het samenvatten zelf is ook weer leerzaam. Heb je daar geen tijd voor, kopieer dan de samenvatting van een slimme medeleerling.

Maar nu ik het zo lees, toch even wel over mezelf:

Ik vind het knap, mensen die kunnen plannen. Ik kan planningen maken tot en met, maar ik kan me er gewoon niet aan houden. Schiet gigantisch in de stress van planningen, ik red het nooit, ga te veel op in de details en dan ben ik dus opeens weer twee uur langer bezig met iets of ik krijg van de 15 taken die ik mezelf stel (veel te veel maar ik leer het nooit geloof ik, te veeleisend) hooguit drie af. Ik doe altijd liever 1 ding helemaal en dan hetvolgende, of juist een heleboel dingen tegelijk. En dan bedoel ik dus niet stukje dit, stukje dat, stukje nogwat, maar op hetzelfde moment. Ik ben kampioen tandenpoetsen op een been terwijl ik al brood smerend m'n sokken sta aan te trekken. Ook omdat ik niet kan plannen, omdat hoe laat ik ook opsta (of hoe vroeg), ik altijd tien minuten te laat de deur uitga. Of ik nu ontbijt of niet, douche of niet, m'n tas 's avonds klaarzet of niet, ik ben alitjd te laat omdat ik niet kan inschatten hoe lang ik nodig heb. En ook omdat ik soms even twee minuten op bed zit en dan is het een half uur later.

De briefjes op de deur methode, daar ben ik overigens wel een groot aanhanger van.

Dat van stampen vlak voor een toets, dat was voor mij geen probleem. Ik heb een vrij slecht korte termijngeheugen. Simpele taken als thee zetten e.d. lukken niet goed, ik raak afgeleid etc., ik kan niet onthouden waar ik mee bezig was, weet niet wat ik gisteren gedaan heb en leef echt op m'n agenda. Vandaag heeft m'n moeder de thee maar afgemaakt, gisteren had het zakje er zo lang ingehangen dat het wel koffie leek en vorige week was ik vergeten het strijkijzer uit te zetten. De bel gaat, ik vergeet wat ik aan het doen was en eindig met iets heel anders. Op m'n werk moet ik echt goed opletten soms met wisselgeld teruggeven. Als ik moe ben weet ik echt niet meer wat ik doe, maar in hoeverre dat te maken heeft met gewone vermoeidheid of iets anders, dat durf ik niet te zeggen. Al ben ik volgens mij wel de enige die een keer de fout gemaakt heeft dat ze niet meer wist of iemand met 100 of 200 betaalde, dat was best genant.

Maar dingen die ik gericht moet onthouden blijven altijd heel lang hangen. Jaren geleden bij een supermarkt gewerkt en ik ken nog steeds de streepjescode van de paprikamix uit m'n hoofd. Het lijkt wel alsof alle informatie gelijk opgeslagen wordt, maar alleen de droge info dan.

Ik heb ook buien waarin ik me slecht kan concentreren, maar droge info blijft bij mij heel makkelijk hangen, kost weinig moeite. Lange lappen tekst tikken is geen probleem, lange lappen tekst lezen kan ik ook op zich wel, al heb ik wel de neiging om alinea's te skippen en voel ik me dan erg gejaagd, glijd ik naar de verkeerde regel etc... maar over het algemeen is dat niet zo heel erg.

Dat ik niet helemaal spoor is wat mij betreft duidelijk, maar wat het is? Ik herken veel dingen van ADD, maar heb ze niet zo heftig dat ik niet kan functioneren. Voor m'n gevoel verpruts ik alles, maar objectief gezien is dat helemaal niet waar. Gezien mijn hoge score op autismetests (niet schrikbarend hoog, maar toch zeker een 50% hoger dan gemiddeld), heb ik daar ook wel eens naar gekeken. Sociaal doe ik het niet al te best, ik vergeet vaak interesse in anderen te tonen, ben heel erg egocentrisch, etc. Verder heb ik gigantische problemen met structuur. Ik zie het vaak niet. Ik kan het niet creeren in dingen. Hoewel ik dus vaak een troep maak van dingen, moet dat wel achter gesloten deuren, want ik word helemaal gestoord van een vol bureau. Ik krijg letterlijk hoofdpijn van de stress als m'n bureau rommelig is, het MOET dan strak. Wat dus inhoudt dat alles in de prullenbak of de bovenste lade van mn kast verdwijnt, maar ik moet het niet kunnen zien.

Maar ik lul dus ook makkelijk vijf kwartier in een uur, ben soms verschrikkelijk hyper (al scheelt het matigen van colagebruik aanzienlijk *lol*), en heb aan de ene kant goed inzicht in hoe mesnen 'werken', maar aan de andere kant mis ik heel veel andere dingen ook die andere mensen volkomen logisch vinden en merk wel dat ik anders denk dan anderen soms.

Waar het precies vandaan komt is me een raadsel. En ik vind het dan weer niet belangrijk genoeg er hulp voor te zoeken, want zo'n verknipt hoopje droefenis ben ik ook absoluut weer niet, waar ik blijf er zelf wel over malen.

Dat "ff fokken" is echt funest ja. Ik ging vanmiddag om vijf uur offline namelijk om aan m'n scriptie te werken. Was het plan althans.



[ Bericht 4% gewijzigd door Maeghan op 12-10-2006 23:31:37 ]

Mja, ik heb plekken waar ik troep kan verdragen en waar ik geen troep kan verdragen. De vloer en de linkerhelft van m'n bureau moeten leeg. Op de rechterhelft kan ik het redelijk hebben, ik trek een lijn bij mijn postbakjes. Op m'n werk maak ik een chaos van het bureau, daar kan ik het wel hebben, alleen helaas is dat een kantoor met 1 bureau wat we met z'n allen gebruiken. Mensen zijn dan niet zo blij dat ik letterlijk zo'n vier meter aan bureau in beslag neem in m'n eentje, maar ze zijn er wel aan gewend. Meestal schuiven ze het gewoon opzij (met een diepe zucht).

Die test op Fok kwam ik ook vrij hoog mee ja. Ik schrok er eigenlijk wel van. Tenminste, ik schrok er niet van dat ik zo hoog kwam, maar toen andere mensen met hun scores kwamen, die ik heel laag vond, dacht ik wel even 'goh, blijkbaar is toch niet iedereen zo'. Ik vond helemaal niet dat ik bijzondere dingen ingevuld had en ik dacht 'ja hoor, met zo'n test is natuurlijk iedereen autistisch'. Maar dat bleek toch niet zo te zijn. Maar twee mensen die hoger scoorden geloof ik, waarvan één autist.

Contacten onderhouden kan ik ook niet goed. Contacten leggen op zich wel. Zolang het geen belangrijke situatie is praat ik makkelijk. Zodra het ergens om draait wordt het moeilijker. Vriendschappen? Tja, wegwerpvriendschappen wel ja. Even intensief contact met een persoon en dan weer 'vriendschaphoppen'. Nu heb ik vrienden die ofwel net zo sociaal incapabel zijn als ik, ook al is dat op een heel andere manier, of vrienden die begrip op kunnen brengen voor mijn rare kuren en er doorheen prikken. Maar dat zijn er niet veel dus. Ik heb zelf ook heel erg de neiging om me op één persoon te richten. Mijn ouders verweten me als kind al dat ik me aan mensen vastklampte en dat er dan verder niemand meer bestond. Zo'n vriendschap heb ik momenteel niet, maar heb nog steeds sterk die neiging.

Hoe zijn jullie in nieuwe situaties? Ik werk nu bijna vier jaar op dezelfde plek en merk dat ik erg veel moeite heb met nieuwe dingen. Iedere verandering staat me tegen in het begin, nieuwe mensen mag ik in eerste instantie sowieso niet, nieuwe apparatuur vind ik bij voorbaat kut, etc. Inmiddels weet ik dat van mezelf en lukt het aardig om die negatieve gevoelens een beetje in de hand te houden, maar erg avontuurlijk ben ik nog steeds niet. Inwerken vind ik ook een gruwel en ik heb altijd erg veel moeite gehad met afscheid nemen van situaties (zelfs vervelende situaties). Ofwel ik sluit het af en voel er niets bij (maar dan mag ook niemand er meer over praten, dan word ik boos), ofwel ik blijf eindeloos zwelgen in zelfmedelijden en doe er alles aan om de situatie te rekken. Helemaal normaal kan het nooit op een of andere manier. Dat is dan weer iets wat ik altijd meer associeerde met autisme: de neiging tot structuur, orde en vooral herhaling. Ik kan mezelf er ook niet echt toe zetten om nieuwe films te kijken bijvoorbeeld. Ik heb denk ik nog zo'n 40 dvd's die ik nooit gezien heb, die me heel leuk lijken, maar als ik dan een film wil kijken zijn alle films die ik al ken opeens veel interessanter. Als ik wat nieuws kijk is dat dan altijd weer iets wat ik al ken op een andere manier: boek gelezen, een acteur of thema waar ik door gefascineerd ben, of een vervolgdeel. Met boeken heb ik hetzelfde probleem. En als ik al aan een nieuw boek begin lees ik het meestal niet uit, of ik moet vier keer opnieuw beginnen omdat ik niet meer weet waar het over ging, en loopt het vaak uit op een Harry Potter episode (=alle boeken lezen, films kijken, fanfic lezen, fansites kijken, etc.).

Hmm, ik draai voornamelijk platen 20x achter elkaar. Of nog wel vaker.

Op het moment is Burning Times van Inkubus Sukkubus aardig populair hier

quote:

Op vrijdag 13 oktober 2006 00:29 schreef Maeghan het volgende:
Mja, ik heb plekken waar ik troep kan verdragen en waar ik geen troep kan verdragen. De vloer en de linkerhelft van m'n bureau moeten leeg. Op de rechterhelft kan ik het redelijk hebben, ik trek een lijn bij mijn postbakjes. Op m'n werk maak ik een chaos van het bureau, daar kan ik het wel hebben, alleen helaas is dat een kantoor met 1 bureau wat we met z'n allen gebruiken. Mensen zijn dan niet zo blij dat ik letterlijk zo'n vier meter aan bureau in beslag neem in m'n eentje, maar ze zijn er wel aan gewend. Meestal schuiven ze het gewoon opzij (met een diepe zucht).

Die test op Fok kwam ik ook vrij hoog mee ja. Ik schrok er eigenlijk wel van. Tenminste, ik schrok er niet van dat ik zo hoog kwam, maar toen andere mensen met hun scores kwamen, die ik heel laag vond, dacht ik wel even 'goh, blijkbaar is toch niet iedereen zo'. Ik vond helemaal niet dat ik bijzondere dingen ingevuld had en ik dacht 'ja hoor, met zo'n test is natuurlijk iedereen autistisch'. Maar dat bleek toch niet zo te zijn. Maar twee mensen die hoger scoorden geloof ik, waarvan één autist.

Contacten onderhouden kan ik ook niet goed. Contacten leggen op zich wel. Zolang het geen belangrijke situatie is praat ik makkelijk. Zodra het ergens om draait wordt het moeilijker. Vriendschappen? Tja, wegwerpvriendschappen wel ja. Even intensief contact met een persoon en dan weer 'vriendschaphoppen'. Nu heb ik vrienden die ofwel net zo sociaal incapabel zijn als ik, ook al is dat op een heel andere manier, of vrienden die begrip op kunnen brengen voor mijn rare kuren en er doorheen prikken. Maar dat zijn er niet veel dus. Ik heb zelf ook heel erg de neiging om me op één persoon te richten. Mijn ouders verweten me als kind al dat ik me aan mensen vastklampte en dat er dan verder niemand meer bestond. Zo'n vriendschap heb ik momenteel niet, maar heb nog steeds sterk die neiging.

Hoe zijn jullie in nieuwe situaties? Ik werk nu bijna vier jaar op dezelfde plek en merk dat ik erg veel moeite heb met nieuwe dingen. Iedere verandering staat me tegen in het begin, nieuwe mensen mag ik in eerste instantie sowieso niet, nieuwe apparatuur vind ik bij voorbaat kut, etc. Inmiddels weet ik dat van mezelf en lukt het aardig om die negatieve gevoelens een beetje in de hand te houden, maar erg avontuurlijk ben ik nog steeds niet. Inwerken vind ik ook een gruwel en ik heb altijd erg veel moeite gehad met afscheid nemen van situaties (zelfs vervelende situaties). Ofwel ik sluit het af en voel er niets bij (maar dan mag ook niemand er meer over praten, dan word ik boos), ofwel ik blijf eindeloos zwelgen in zelfmedelijden en doe er alles aan om de situatie te rekken. Helemaal normaal kan het nooit op een of andere manier. Dat is dan weer iets wat ik altijd meer associeerde met autisme: de neiging tot structuur, orde en vooral herhaling. Ik kan mezelf er ook niet echt toe zetten om nieuwe films te kijken bijvoorbeeld. Ik heb denk ik nog zo'n 40 dvd's die ik nooit gezien heb, die me heel leuk lijken, maar als ik dan een film wil kijken zijn alle films die ik al ken opeens veel interessanter. Als ik wat nieuws kijk is dat dan altijd weer iets wat ik al ken op een andere manier: boek gelezen, een acteur of thema waar ik door gefascineerd ben, of een vervolgdeel. Met boeken heb ik hetzelfde probleem. En als ik al aan een nieuw boek begin lees ik het meestal niet uit, of ik moet vier keer opnieuw beginnen omdat ik niet meer weet waar het over ging, en loopt het vaak uit op een Harry Potter episode (=alle boeken lezen, films kijken, fanfic lezen, fansites kijken, etc.).

Komt mij redelijk bekend voor. Op de door jou genoemde autisme-test scoorde ik ook vrij hoog, iets van 32. Zelfs toen ik 'm nog een keer deed en probeerde wat sociaal wenselijker te antwoorden zonder de waarheid al te zeer geweld aan te doen, kwam ik nog steeds op 28. Maar zo'n test is lastig, en het is ook een kwestie van interpretatie. Er stond bijv. een vraag in of je liever alleen werkte, of met anderen. Maar bedoelen ze dan dat je jouw werkpakket alleen doet, of echt alleen in de zin van helemaal geen collega's hebben. Maar bij andere vragen had ik het omgekeerde: ik vond mijzelf altijd best diplomatiek, maar van anderen hoor ik nu ineens dat ik altijd erg direct ben (en soms zelfs bot), en dat ik een fijne neus heb om juist op het verkeerde moment een foute opmerking te plaatsen.

Ook in sociale interactie ben ik niet echt goed. Ik durf best met mensen te praten (ben niet extreem verlegen ofzo), maar daar komen zelden of nooit vriendschappen uit voort. Komt ook wellicht omdat ik niet goed kan luisteren (ben beter in praten), en omdat ik slecht ben in het herkennen van nonverbale communicatie, vooral als deze subtiel is.

Ik hen veel behoefte aan orde en structuur. Ik heb een hekel aan veranderingen, en doe alles altijd hetzelfde. Jammergenoeg ben ik heel chaotisch, dus ik heb een dagtaak aan het orde scheppen in de door mijzelf veroorzaakte chaos. Ik ben niet echt een liefhebber van nieuwe dingen. Ik heb een vast lijstje met recepten voor het avondeten, maar ik probeer nooit iets nieuws. Op vakantie gaan doe ik eigenlijk ook nooit. Nieuwe mensen, vreemd land, raar buitenlands eten. Het zweet breekt me al uit bij de gedachte!

Ook heb ik vaak moeite hoofd- en bijzaken te onderscheiden. Lastig als je een hoofdstuk uit een studieboek wil samenvatten, maar ook op ander gebied. Ik ben deeltijdpostbode en hoewel ik in mijn dorp iedere straat weet te vinden kan ik iemand die de weg vraagt nooit antwoord geven, vooral als de straat die hij zoekt wat verder weg is. Ik zie als het ware wel al die afzonderlijke straten in mijn hoofd, maar niet hoe ze samen het dorp vormen. En als er een memo in de kantine ligt verbeter ik wel alle spelfouten die er in staan, maar vraag me niet waar die memo nou ook alweer over ging! Ik sta bekend als "man van de details", maar de grote lijn zie ik vaak niet.

Ja hee, wat je zegt over die straten, dat heb ik dus ook!!! Ik heb nooit het verband hiermee gezien, maar nu je het zegt. Mijn ouders noemen me altijd postduif uit Tsjernobyl, omdat ik dus slecht de weg kan vinden. Nu met autorijden heb ik hetzelfde probleem, ik kan me helemaal de weg niet herinneren. Ik kan de straten voor me zien, maar weet niet waar ze aan elkaar vastzitten. Als ik er eenmaal rijd weet ik wel weer welke kant ik op moet (meestal, maar absoluut geen garantie haha... ), maar de weg uitleggen kan ik dus inderdaad niet. Ook de weg vragen lukt niet goed. Mijn vader legt dan uit, die en die weg, en dan heb je dat en dat gebouw daar staan, en dan kom je op weg x, weet je nog? Eh, nee, zit die daar aan vast dan?

Vorige keer moest ik dus ergens heen en ik had een route uitgedraaid, via de dichtstbijzijnde oprit van de snelweg. Maar ik moest nog even tanken, en dat was dichter bij een andere oprit, maar dan kan ik dus niet meer beredeneren waar ik zit en welke kant ik op moet, dus moest ik toch eerst terug naar die oprit bij m'n huis

Sociale interactie is lollig. Ik ben wel goed met lichaamshoudingen en intonatie, maar niet met expressie. Daar heb ik een enorme blinde vlek voor. Ik schijn het zelf ook niet erg duidelijk te uiten, als ik lach vragen mensen regelmatig of ik boos ben. Maar ik kijk gewoon vrij veel af van wat anderen doen, als ik niet weet wat ik met een situatie moet.

Die vragen van de test vond ik ook niet altijd duidelijk. Inderdaad, alleen werken als in zelfstandig werken of in je eentje werken, dat is heel wat anders.

Ik vind de Johari/Nohari windows wel handig eigenlijk. Dit zijn mijne:
http://kevan.org/nohari?view=IJskonijn
http://kevan.org/johari?view=IJskonijn
Leerzaam om te zien hoe anderen over je denken. Niet altijd even fijn, maar ok.

hahaha dat met die straten heb ik ook! Ik woon nu twee jaar in Den Haag en heb nog regelmatig dat ik ergens loop of fiets of met de tram rijd en denk : "Huh! Zit dit aan elkaar vast!"
Naar sommige plekken heb ik ook heel lang bv. omgefietst omdat ik écht niet doorhad hoe dingen zaten

Ik heb ook dat stratenprobleem. En ik ben taxichauffeur

_{en heb geen navigator}

quote:

Op vrijdag 13 oktober 2006 16:05 schreef MouseOver het volgende:
Ik heb ook dat stratenprobleem. En ik ben taxichauffeur

_{en heb geen navigator}

Dure ritjes dan.

Ik was pas nog verdwaald. Ik was ergens geweest en wilde toen weg, maar kon maar een kant op vanaf daar en die kant wist ik de weg niet op. Dus ik dacht ik draai gewoon bij het eerstvolgende kruispunt, maar daar was het erg druk, dusi k dacht ik rijd wel een straatje om. Nou ja, ik had beter moeten weten, want drie keer rechts is bij mij namelijk nooit links en als ik een weg volg die parallel ligt aan een ander komt ie altijd ergens anders uit.

Dus ja hoor, op een gegeven moment geen idee meer waar ik reed natuurlijk. Ik dacht ik rijd wel gewoon rechtdoor tot ik wat herken. Gelukkig heb ik m'n hele leven op Rdam Zuid gewoond, dus de kans dat ik een keer wat herken is vrij groot, maar het heeft me wel wat benzine en tijd gekost. Ik moest natuurlijk nog weg, dus m'n moeder belde al geirriteerd 'of ik nog naar huis kwam'.

Volgende keer maar een kaart in de auto leggen

Ja, ik vergeet iedere keer dat ik een stratenboek moet kopen. Ik zal eens een briefje op m'n deur plakken

Dat heb ik dan weer niet. Ik kan soms zo gestresst worden van troep, dan word ik boos op die spullen en dan moeten ze maar weg. Zo, hup, weg spullen. Maar dan interesseert het me ook echt allemaal niet meer, kost het geld, lekker boeiend. Vind m'n moeder het zonde, nou dan gaat zij het maar verkopen of zo, mij boeit het niet meer. Alles moet dan weg. Heb ook vorig jaar een hele volle boodschappentas vol make-up e.d. aan m'n buurmeisje gegeven. Boeken die ik niet wil stuur ik gratis weg, kleren die niet meer passen of versleten zijn gaan in de kledingbak (na veel te lang rondslingeren in m'n kast, maar uiteindelijk). Een keer per jaar of zo gooi ik toch wel een heleboel weg denk ik. Maar daar ben ik dan ook heel rigide in hoor. Als ik iets wil kopen maar ik heb er geen plaats voor, dan gooi ik gewoon iets weg zodat het wel past.

Ik heb wel tics met bijv. pennen en schrijfblokken. Die planten zich ongeveer voort in mijn kast, die BLIJF ik kopen. En sokken. En die kan ik ook niet weggooien, al zitten de gaten erin en hebben ze nooit lekker gezeten.

Vroeger kon ik ook niks weggooien, pas sinds een paar jaar eigenlijk. maar dat is meer omdat m'n vader hetzelfde gedrag vertoont en ik me daaraan ging ergeren, dat ie ieder oud teringlapje en schroefje moest bewaren want 'stel dat ik het nodig heb'. Ik vond het zo belachelijk. Dus vandaar dat ik opeens zoiets had van 'waar ben ik mee bezig?'. Ik weet altijd dat ik er een paar dagen spijt van heb en dan weer vergeet dat ik het uberhaupt had en weggedaan heb. Daar houd ik rekening mee.

quote:

Op zondag 15 oktober 2006 19:54 schreef Roeji het volgende:
Ik weet niet hoe vaak zowel hij als ik ergens bij een bank ofzo aan de balie zijn blijven 'hangen' omdat de pen die we in onze zak hadden gestoken aan zo'n koordje vast zat. Echt idioot.

*mental image*

Penne zijn algemene jatwaar (ik heb ook wel eens vastgezeten aan het postkantoor, is echt genant )
Ik heb van het gros van mijn pennen geen flauw idee waar ze vandaan komen. De pennen die ik wel zelf heb gekocht zijn altijd binnen twee weken allemaal weer weg