ADHD/ADD Deel 5

Ik weet dat ik stapels pennen heb, ik weet aleen niet waar
Dat zou niet zo erg zijn als vriendjelief niet hetzelfde probleem had
Ik ga maar eens een hele pot bic-pennen kopen en op een logische plaats neerzetten denk ik.
Als die opgegeten, gejat ende verdwenen zijn koop ik wel een nieuwe

Gek is dat. Ik kan juist niet schrijven met de pen van een ander. Maar goed, ik heb smetvrees gehad, dus dat is waarschijnlijk een overblijfseltje daarvan... Maar ik ben dus heel territoriaal met pennen. MIJN pen, afblijven!

Wel heb ik de tic om iedere keer een andere te pakken en die dan in m'n tas te doen. En dan moet ik weer een pen hebben, pak ik 'm uit m'n ladekastje en als ik klaar ben denk ik 'goh, heb ik wel een pen in m'n tas? laat ik 'm er voor de zekerheid maar in doen'. Dus mijn tas zit vol pennen. Mijn tas zit überhaupt vol met alles wat ik weleens nodig zou kunnen hebben. Of niet, maar dan doe ik het er toch maar in.

Vrij genant toen ik vorige keer iets zocht in m'n tas (m'n moeder gaat al lachen als ik 'handtasje' zeg en zegt dan dat ik er alles voor een hele week in heb zitten) en onbewust m'n hele tas leegkieperde op tafel in de kantine. Ik was zo druk aan het zoeken dat ik pas doorhad hoe m'n collega keek toen ik het gevonden had.

Grappig, waar ik verschijn, verdwijnen alle pennen. Ik lijk Hans Klok wel !

Tijdens de voorjaarsschoonmaak thuis heb ik zo'n 300 pennen gevonden. En de baas maar klagen waar al die pennen toch blijven...

Ik jat ook pennen, maar raak ze ook allemaal weer kwijt. Ik heb uiteindelijk dus altijd pennen te weinig

En nu heb ik mijn examen wel gehaald

Goed gedaan

quote:

Op woensdag 18 oktober 2006 11:28 schreef MouseOver het volgende:


Goed gedaan

Ik ben zo blij Ik ben nu MCSA 2003 en dat betekent dat ik een leaseauto ga krijgen Weet nog niet of dat nog dit jaar is of pas begin volgend jaar, maar hij gaat er wel komen.

*hyper is*

Ik heb zojuist een belangrijke brief op het dat-regel-ik-nog-wel-ooit-stapeltje gegooid

Veel succes ermee Roeji
Altijd prettig als de ritalinwel aanslaat Was bij mij een drama.

Hoihoi.
Ik lees net ergens dat ADHD bij vrouwen nog wat extra nadelen heeft
Zo wordt PMS fors verergerd door ADHD, verklaart een boel
Ik ben altijd een emotioneel wrak de dag voor ik ongesteld moet worden

Zijn jullie ook zo beïnvloedbaar door het weer? Ik word altijd best wel wild als er bijvoorbeeld storm in de lucht zit.
Ik kwam laatst een ADHD-er tegen die tegen mij zei dat hij anders ADHD had, omdat het ín zijn hoofd zat en niet zo naar buiten kwam, dus dat het denken in zijn hoofd chaotisch en ADHD was, dat hij geen rust vond in zijn hoofd en dat ik meer druk overkwam en rondsprong.
Helaas is het in mijn hoofd óók een chaos. Ik heb af en toe het gevoel dat er vier verschillende hoempapabands en muziekcorpsen door mijn hoofd marcheren, kruislings door elkaar, die allemaal een ander kutliedje spelen

Nog even een citaat over ADHD-ers die vaak gevaar opzoeken:
"Zie daarbij niet over het hoofd, dat gevaar een relatief begrip is. Door hun hoge reactiesnelheid, hun vermogen om op alles tegelijk te letten en hun hoge intelligentie zijn "gevaarlijke" activiteiten voor deze ADHD'ers vaak minder gevaarlijk dan voor anderen het doen van de dagelijkse boodschappen"

Die laatste alinea is een geruststelling, ik heb vorige week m'n motorrijbewijs gehaald

Het weer heeft voornamelijk invloed op m'n humeur en niet zozeer op andere dingen. En volle maan, dan kan ik voor geen meter slapen

Hoe's het trouwens met roeji?

quote:

Op dinsdag 28 november 2006 15:10 schreef MouseOver het volgende:
Die laatste alinea is een geruststelling, ik heb vorige week m'n motorrijbewijs gehaald

Het weer heeft voornamelijk invloed op m'n humeur en niet zozeer op andere dingen. En volle maan, dan kan ik voor geen meter slapen

Hoe's het trouwens met roeji?

Ik slaap bijna nooit beroerd, maar met volle maan wel inderdaad
Motorrijbewijs? en dat zou ik dus niet doen met mijn ADHD Goed van je dat jij het wel kan

Ik heb vandaag weer zo'n dag, zo'n dag dat ik eigenlijk vanalles moet doen, maar dat ik met allerlei geluiden en afleidingen in en buiten mijn hoofd zit te FOK!ken.
Ik ben hyper, heb dat typische gevoel ergens in mijn borstkas, zo'n typisch ontrustig gevoel (iemand die dat kent?) dat ik leuke dingen moet doen en schreeuwen en stampen en lachen en heel hard gitaarspelen
Afstuderen is kut

Whehe, die verplichtingen allemaal nietwaar?

quote:

Op dinsdag 28 november 2006 15:25 schreef MouseOver het volgende:
Whehe, die verplichtingen allemaal nietwaar?

Ja!

Grappig, ik zat in de trein naar huis net aan dit topic te denken

Hier gaat het wat minder. Herfst is niet mijn seizoen en nu is mijn lichtwekker ook nog eens stuk. M'n huis is weer een chaos en financieel moet er ook nódig weer orde op zaken gesteld worden. Gelukkig komen de feestdagen er aan, al die lichtjes zijn wel weer goed voor mijn humeur.

quote:

Op dinsdag 28 november 2006 18:12 schreef Roeji het volgende:

[..]

Jeps, herkenbaar. Vind het soms op hartkloppingen lijken, alsof je bloeddruk enorm stijgt en dan voel je dat zo in je borstkast. Zo'n zenuwachtig gevoel. Kan t niet echt omschrijven.

Ja, dat dus
Terwijl ik weet dat ik een vrij lage bloeddruk heb. Ik weet ook nooit zo goed hoe ik dat onrustige gevoel weg moet krijgen. Bijna hartkloppingen inderdaad, maar als je dan je pols pakt, blijkt je hart gewoon braaf te zijn

Hoi. Vandaag kocht ik een basilicumplantje bij de PLUS. Ik was echt in de veronderstelling dat ik het plantje in mijn tas stopte en naar huis fietste en aldaar met mijn handen vol boodschappen naar binnen liep, om een uur later te gaan koken. MAAR. Het plantje was weg. Echt weg. En hij stond ook niet op het bonnetje.

Ohja. Werden jullie gelukkiger van de diagnose ADD? Mijn leven is tot nu toe één opeenhoping van frustraties om alles wat ik wil maar wat niet lukt. Ik bedoel dus dat je dan eindelijk toe kunt geven dat je het écht niet kunt, of zo.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 00:46 schreef Cellofaan het volgende:
Ohja. Werden jullie gelukkiger van de diagnose ADD? Mijn leven is tot nu toe één opeenhoping van frustraties om alles wat ik wil maar wat niet lukt. Ik bedoel dus dat je dan eindelijk toe kunt geven dat je het écht niet kunt, of zo.

Mijn leven was voor mijn diagnose ADHD ook al een tamelijke puinzooi. Ik heb de diagnose vrij laat gekregen. Al op de basisschool waen er eens wat observatoren op mijn school die meteen aangaven dat ik waarschijnlijk MBD (jaja, toen was het nog MBD) had.

Mijn ouders hebben er toen op aangedrongen dat de school daar iets mee zou doen, die hebben dat vertikt (ik had een rotschool). Toen ik uiteindelijk 16 was geworden, volledig in de war was, ook nog eens in de puberteit kwam en totaal niet meer snapte waarom niemand van mijn klasgenootjes mij aardig vond, waarom ik anders nadacht, anders was en anders reageerde op dingen en waarom ik nou nooit eens een middag rustig in een hoekje kon zitten.

Toen ik als inmiddels diepdepressieve puber bij een psychiater belandde, was de diagnose ADHD redelijk snel gesteld, ik was een behoorlijk overduidelijk geval geloof ik Ik was alleen niet (nooit) agressief naar anderen en dat is waarschijnlijk de oorzaak van de late diagnosticering geweest. (de agressie was er wel soms, maar richtte zich altijd op mezelf, gelukkig heb ik nu andere manieren om mij af te reageren ).

Ik was op dat moment wel blij met de dagnose, ik was niet totaal gestoord, er waren meer mensen die raar waren, ik was niet de enige gek.

niet als ik echt weer heel verdrietig ben, omdat ik weer eens een avond van plan was geweest om rustig te zijn in een bepaald gezelschap en heeeel erg mijn best gedaan heb, en er dan toch weer iemand een flauwe opmerking over mijn druk-zijn maakt, of ik toch weer begin te hyperen, dan heb ik er niet zoveel aan om de sticker ADHD te hebben, dan voel ik me gewoon kut en dan baal ik.
En de volgende keer prober ik het dan weer. Probeer ik weer om rustig te zijn en alleen nuttige dingen te zeggen.... En nooit gaat het helemaal goed.

Groen proberen te zijn, omdat iedereen groen is, terwijl je eigenlijk blauw bent. En de groene mensen, die groen zijn van zichzelf, en daar geen enkele moeite voor hoeven doen. De groene mensen die mij dan uitlachen omdat ze blauw zien blauw ben, terwijl ik wel mijn best doe.
Laat ook maar, ik word onbegrijpelijk

Dus gelukkiger van de diagnose? nee, ik denk het niet, maar soms is de diagnose wel handig om aan jezelf en aan anderen uit te leggen waarom je af en toe wat rondspringt

quote:

Op woensdag 29 november 2006 08:30 schreef freecell het volgende:
ik was niet de enige gek.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 08:30 schreef freecell het volgende:

[..]

Mijn leven was voor mijn diagnose ADHD ook al een tamelijke puinzooi. Ik heb de diagnose vrij laat gekregen. Al op de basisschool waen er eens wat observatoren op mijn school die meteen aangaven dat ik waarschijnlijk MBD (jaja, toen was het nog MBD) had.

Mijn ouders hebben er toen op aangedrongen dat de school daar iets mee zou doen, die hebben dat vertikt (ik had een rotschool). Toen ik uiteindelijk 16 was geworden, volledig in de war was, ook nog eens in de puberteit kwam en totaal niet meer snapte waarom niemand van mijn klasgenootjes mij aardig vond, waarom ik anders nadacht, anders was en anders reageerde op dingen en waarom ik nou nooit eens een middag rustig in een hoekje kon zitten.

Toen ik als inmiddels diepdepressieve puber bij een psychiater belandde, was de diagnose ADHD redelijk snel gesteld, ik was een behoorlijk overduidelijk geval geloof ik Ik was alleen niet (nooit) agressief naar anderen en dat is waarschijnlijk de oorzaak van de late diagnosticering geweest. (de agressie was er wel soms, maar richtte zich altijd op mezelf, gelukkig heb ik nu andere manieren om mij af te reageren ).

Ik was op dat moment wel blij met de dagnose, ik was niet totaal gestoord, er waren meer mensen die raar waren, ik was niet de enige gek.

niet als ik echt weer heel verdrietig ben, omdat ik weer eens een avond van plan was geweest om rustig te zijn in een bepaald gezelschap en heeeel erg mijn best gedaan heb, en er dan toch weer iemand een flauwe opmerking over mijn druk-zijn maakt, of ik toch weer begin te hyperen, dan heb ik er niet zoveel aan om de sticker ADHD te hebben, dan voel ik me gewoon kut en dan baal ik.
En de volgende keer prober ik het dan weer. Probeer ik weer om rustig te zijn en alleen nuttige dingen te zeggen.... En nooit gaat het helemaal goed.

Groen proberen te zijn, omdat iedereen groen is, terwijl je eigenlijk blauw bent. En de groene mensen, die groen zijn van zichzelf, en daar geen enkele moeite voor hoeven doen. De groene mensen die mij dan uitlachen omdat ze blauw zien blauw ben, terwijl ik wel mijn best doe.
Laat ook maar, ik word onbegrijpelijk

Dus gelukkiger van de diagnose? nee, ik denk het niet, maar soms is de diagnose wel handig om aan jezelf en aan anderen uit te leggen waarom je af en toe wat rondspringt

Ik snap dat van dat groene en blauwe wel, hoor! Ik probeerde eerst normaal te doen, mee uit gaan, naar school, enz enz. Op gegeven moment had ik geen zin meer want het kostte zoveel energie en ik moest zoveel moeite doen om te doen alsof ik het leuk vond (RAAR). En ik snapte maar niet waarom iedereen er zo weinig moeite mee had, met al die dingen. En toen stopte ik en kwam ik mijn bed niet meer uit. En nu heb ik mijn vwo-diploma en studeer ik in Utrecht en ik had het voornemen van; Nú gaat alles veranderen, maar helaas helaas, ijdele hoop.

Maargoed. Ben je niet aan de medicijnen? En hoe oud ben je?

Maar even als aanvulling op het blauw/groen verhaaltje.. als je keihard blauw bent werkt het ook niet. Je zult groene elementen moeten overnemen. In die zin is de groepsdruk dus toch wel enigszins nuttig. Niet dat het zo heel prettig is, maartoch.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 00:46 schreef Cellofaan het volgende:
Ohja. Werden jullie gelukkiger van de diagnose ADD? Mijn leven is tot nu toe één opeenhoping van frustraties om alles wat ik wil maar wat niet lukt. Ik bedoel dus dat je dan eindelijk toe kunt geven dat je het écht niet kunt, of zo.

Toen ik een jaar of 9 was werd bij mij ook een MBD geconstateerd(dankzij een leraar die dat zag omdat ik altijd zo afwezig was op school dat weer kwam aangezien ik gemmiddeld maar een uurtje of 5-6 per nacht kon slapen), maar omdat ze indertijd nog dachten dat je er overheen kon groeien(weet niet of dat nog steeds zo is) is het tijden lang genegeerd. Op school was het een hel voor mij aangezien ik 0 concentratie vermogen heb, en leren er dus gewoon niet in zat, dat was zeker aan mijn middelbare school rapporten te zien, aangezien ik de exacte vakken allemaal op HAVO/VWO aankon maar mijn talen op een laag MAVO niveau zaten(ben in MAVO-3 blijven hangen op Engels en Duits, en dan niet vanwege grammatica maar puur op leerstof). Nou was mn vader echt zoiemand waarvoor een 6 nooit genoeg was en een 8 overigens ook niet(als je net nog iets beter je best gedaan had...) en probeerde hij mij tevergeefs te pushen(ik was ook een tegendraadse puber).
Op een gegeven moment ging alles fout, veel ruzie enzo, en werd ik door een huisarts verwezen naar een psycholoog die er maar een sessie voor nodig had om ADHD te constateren, daarna heb ik ong een jaar bij hem gelopen om alles op een rijtje te krijgen(zonder Ritalin, zo'n erge vorm heb ik ook niet dat het nodig zou moeten slikken), maar nu loopt het gelukkig weer het gangetje.

Ik zou de constatering overigens niet als excuus gaan/willen gebruiken, maar enkel als constatering waarin je in de toekomst eventueel iets mee zou kunnen doen/aan zou kunnen werken.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 11:28 schreef Cellofaan het volgende:

[..]

Ik snap dat van dat groene en blauwe wel, hoor! Ik probeerde eerst normaal te doen, mee uit gaan, naar school, enz enz. Op gegeven moment had ik geen zin meer want het kostte zoveel energie en ik moest zoveel moeite doen om te doen alsof ik het leuk vond (RAAR). En ik snapte maar niet waarom iedereen er zo weinig moeite mee had, met al die dingen. En toen stopte ik en kwam ik mijn bed niet meer uit. En nu heb ik mijn vwo-diploma en studeer ik in Utrecht en ik had het voornemen van; Nú gaat alles veranderen, maar helaas helaas, ijdele hoop.

Maargoed. Ben je niet aan de medicijnen? En hoe oud ben je?

Ik heb mijn HAVO gehaald, ben nu 22, ga trouwen over drie maanden en ben aan het afstuderen.
Medicijnen gebruik ik wel. Clonidine in een hele lage dosering. Het doet niet zo heel erg veel, maar geeft me net even een steuntje in de rug.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 11:32 schreef MouseOver het volgende:
Maar even als aanvulling op het blauw/groen verhaaltje.. als je keihard blauw bent werkt het ook niet. Je zult groene elementen moeten overnemen. In die zin is de groepsdruk dus toch wel enigszins nuttig. Niet dat het zo heel prettig is, maartoch.

Ik weet het, ik probeer ook te groenen als dat nodig is
Ik vind ADHD ook eigenlijk nooit een excuus voor iets. Mijn zwagertje verkloot zijn leven grandioos en roept dan: "ik heb ADHD, dus ik kan er niets aan doen!" Terwijl ik weet dat zijn ADHD op een behoorlijk minder problematisch niveau zit dan die van mij. Áls hij al ADHD heeft, wat ik me ernstig afvraag (hij heeft de test wat gemanipuleerd voor een uitkering en sinds hij de diagnose heeft gedraagt hij zich met de week onverantwoorder en idioter). Ik word daar heel boos van. Net zoals mensen die vreemd gaan en dan roepen: "ik heb ADHD, het was een impuls" Ammehoela impuls! Je bent er zelf bij hoor!

Alleen het "groen zijn" kost je als ADHD-er gewoon meer moeite en meer energie. Ik vind het jammer dat ik heel erg mijn best doe (wat ik zal blijven doen, dat is namelijk nodig om normaal te functioneren) en dat ik dan nog door mijn omgeving word aangekeken op mijn blauw zijn.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 11:55 schreef freecell het volgende:

[..]

Ik weet het, ik probeer ook te groenen als dat nodig is
Ik vind ADHD ook eigenlijk nooit een excuus voor iets. Mijn zwagertje verkloot zijn leven grandioos en roept dan: "ik heb ADHD, dus ik kan er niets aan doen!" Terwijl ik weet dat zijn ADHD op een behoorlijk minder problematisch niveau zit dan die van mij. Áls hij al ADHD heeft, wat ik me ernstig afvraag (hij heeft de test wat gemanipuleerd voor een uitkering en sinds hij de diagnose heeft gedraagt hij zich met de week onverantwoorder en idioter). Ik word daar heel boos van. Net zoals mensen die vreemd gaan en dan roepen: "ik heb ADHD, het was een impuls" Ammehoela impuls! Je bent er zelf bij hoor!

Alleen het "groen zijn" kost je als ADHD-er gewoon meer moeite en meer energie. Ik vind het jammer dat ik heel erg mijn best doe (wat ik zal blijven doen, dat is namelijk nodig om normaal te functioneren) en dat ik dan nog door mijn omgeving word aangekeken op mijn blauw zijn.

Je hebt dat jochie al eens eerder aangehaald.. maar waarom krijgt iemand met adhd in hemelsnaam een uitkering ?! _{wao bedoel je toch?}

quote:

Op woensdag 29 november 2006 12:08 schreef MouseOver het volgende:

[..]

Je hebt dat jochie al eens eerder aangehaald.. maar waarom krijgt iemand met adhd in hemelsnaam een uitkering ?! _{wao bedoel je toch?}

Geen idee wat ik bedoel Er was op een gegeven moment sprake van dat hij niet werkte en als hij dan de diagnose ADHD had, had hij meer kans op geld dan wanneer hij dat niet had
Dan kon hij gedeeltelijk afgekeurd worden oid.
Ik weet het ook allemaal niet precies, ik weet alleen dat hij er erg heilig van overtuigd was dat het hem geld ging opleveren.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 12:13 schreef freecell het volgende:

[..]

Geen idee wat ik bedoel Er was op een gegeven moment sprake van dat hij niet werkte en als hij dan de diagnose ADHD had, had hij meer kans op geld dan wanneer hij dat niet had
Dan kon hij gedeeltelijk afgekeurd worden oid.
Ik weet het ook allemaal niet precies, ik weet alleen dat hij er erg heilig van overtuigd was dat het hem geld ging opleveren.

En is dat gelukt

_{kijk, die "plannen" kennen we allemaal}

quote:

Op woensdag 29 november 2006 11:50 schreef freecell het volgende:

[..]

Ik heb mijn HAVO gehaald, ben nu 22, ga trouwen over drie maanden en ben aan het afstuderen.
Medicijnen gebruik ik wel. Clonidine in een hele lage dosering. Het doet niet zo heel erg veel, maar geeft me net even een steuntje in de rug.

Oh wat fijn.

Het is dus niet onmogelijk om een langdurige relatie met iemand te hebben. Iets waarvan ik denk dat het bij mij nooit gaat lukken.

Mooi omschreven wel van dat blauwe en dat groene Ik herken het wel en dan met name het feit dat je ook als blauwe toch echt wel groen moet doen en dat dát nou net is wat zoveel energie kost enzo.

Ik ben niet echt gelukkiger sinds de diagnose, maar het maakt bepaalde dingen wel makkelijker. Veranderen wie ik ben kan ik niet, maar ik kan er wel mee leren leven en leren mee om te gaan. Wat voor mij prettig voelt is dat er 'iets' is, dat ik geen luie mislukkeling ben. Dat geeft een hoop rust. En ik probeer dus de positieve kanten van ADHD heel erg te benutten.

Wat ik nog steeds wel heel moeilijk vind is vragen om hulp. Ik heb er ook een hekel aan om te roepen "dat kan ik niet...want ik heb ADHD" of "Dat gebeurde zo omdat ik ADHD heb". Het is toch een heel ander soort "handicap" dan het missen van een been of iets anders lichamelijks en het voelt zo snel zo gemakzuchtig om zoiets te zeggen. Terwijl het natuurlijk toch een feit is dat ik blauw bén en niet groen

Ik heb het dus een poosje terug toch maar verteld op mijn werk. En ze gaan er best goed mee om. Heel fijn! Ze plaatsen me niet in een uitzonderingspositie, maar proberen samen met mij te werken aan mijn slechte punten. Ben ik echt heel blij mee

quote:

Op woensdag 29 november 2006 12:39 schreef Cellofaan het volgende:

[..]

Oh wat fijn.

Het is dus niet onmogelijk om een langdurige relatie met iemand te hebben. Iets waarvan ik denk dat het bij mij nooit gaat lukken.

Vast wel. Ik heb het m'n vriendin ook vrijwel gelijk in het begin verteld, en dat gaat prima. Ze weet nu dat ze datums van afspraken enzo gewoon moet mailen zodat ik ze 1) kan zien en 2) later terug kan zoeken. En ze weet dat als ik iets niet meer weet als ze het verteld heeft het niet door desinteresse of niet luisteren komt maar dat het gewoon af en toe wegzakt. Waardoor ze het een stuk minder zwaar en minder persoonlijk opneemt.

Ideaal

Nu is ze natuurlijk ook gewoon heel erg liev, maar dat terzijde

quote:

Op woensdag 29 november 2006 12:39 schreef Cellofaan het volgende:

[..]

Oh wat fijn.

Het is dus niet onmogelijk om een langdurige relatie met iemand te hebben. Iets waarvan ik denk dat het bij mij nooit gaat lukken.

Het schijnt te kunnen ja

Mij lukt het ook nooit.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 13:12 schreef Yoni het volgende:

[..]

Het schijnt te kunnen ja

Mij lukt het ook nooit.

Het ging bij mij ook niet meteen de eerste kee goed hoor
Maar het kan dus prima. Mijn broer heeft ook ADHD, is al jaren gelukkig getrouwd en heeft drie kinderen (en een hond )

Wat willen we nooit meer horen?
Laat ons een lijstje maken

- Word je nou nooit moe van jezelf???
antw: Jawel

- Kan jij wel 5 minuten stil zijn? Lukt je vast nooit!
en als je dan een kwartier beledigd je kop houdt merken ze het niet eens

- Dat is écht weer iets voor jou, jij breekt altijd wel wat
Laatst met mijn gebroken pols riep iedereen dat. De laatste keer dat ik iets brak was ik verdorie 3!

- Ik ben ook wel eens druk/ mijn kind is ook wel eens druk, is vast ook ADHD
Hier ga ik echt van grommen inwendig. Dat zijn de mensen die ik zó graag een uurtje mijn hoofd wil laten hebben dat ze de rest van hun leven nooit meer zoiets zeggen!


vult u maar aan

Maar jij bent toch helemaal niet zo druk, dus zo erg kan het allemaal niet zijn!
Wannéér verdwijnt dat vastgeroeste beeld van ADHD = druk nou eens!

quote:

Op woensdag 29 november 2006 13:56 schreef Yoni het volgende:
Maar jij bent toch helemaal niet zo druk, dus zo erg kan het allemaal niet zijn!
Wannéér verdwijnt dat vastgeroeste beeld van ADHD = druk nou eens!

Die hoor ik niet zo vaak
Wel nog eens: jamaar zó druk ben je nou ook weer niet?
(niet? kijkje in mijn hoofd hebben? )

quote:

Op woensdag 29 november 2006 14:28 schreef freecell het volgende:

[..]

Die hoor ik niet zo vaak
Wel nog eens: jamaar zó druk ben je nou ook weer niet?
(niet? kijkje in mijn hoofd hebben? )

Het zit bij mij allemaal veel meer in de concentratiestoornis en het chaotisch enzo dan in het echte hyperactieve. Hoewel ik wel vijf kwartier in een uur kan kletsen en nooit écht stil zit. Alleen valt dat allemaal niet zo op. Daarnaast ben ik soms een enorme zoutzak, ik kan zó enorm bezig zijn in mijn hoofd met wat er allemaal nog moet, dat er niets gebeurt.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 14:44 schreef Yoni het volgende:

[..]

Het zit bij mij allemaal veel meer in de concentratiestoornis en het chaotisch enzo dan in het echte hyperactieve. Hoewel ik wel vijf kwartier in een uur kan kletsen en nooit écht stil zit. Alleen valt dat allemaal niet zo op. Daarnaast ben ik soms een enorme zoutzak, ik kan zó enorm bezig zijn in mijn hoofd met wat er allemaal nog moet, dat er niets gebeurt.

Een perfecte omschrijving! Ik ben ook ALTIJD druk bezig, maar eigenlijk voer ik ook NOOIT wat uit.

Ik wil even zeggen. Wat een geweldig fijn herkenbaar topic, al is bij mij de diagnose nog niet 'officieel' gesteld, maar alleen door mijn psychologe. Ik voel me een stuk normaler opeens.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 14:49 schreef Cellofaan het volgende:
Ik wil even zeggen. Wat een geweldig fijn herkenbaar topic, al is bij mij de diagnose nog niet 'officieel' gesteld, maar alleen door mijn psychologe. Ik voel me een stuk normaler opeens.

Leuk he Ik ben ook altijd wel erg blij met dit topic

Alleen jammer dat een meet organiseren met al die chaoten niet echt lukt

quote:

Op woensdag 29 november 2006 13:56 schreef Yoni het volgende:
Maar jij bent toch helemaal niet zo druk, dus zo erg kan het allemaal niet zijn!
Wannéér verdwijnt dat vastgeroeste beeld van ADHD = druk nou eens!

ik denk dat dat heel moeilijk is, de enige media aandacht die er rondom ADHD geweest is in de afgelopen jaren ging over verkeerd voorgeschreven medicijnen in Amerika(nl aan kiddos die gewoon druk waren en geen ADHD hadden) en voor de lobby om dat nieuwe medicijn het ziekenfonds in te krijgen(vergezeld met een 2vandaag docu waar wel erg extreme gevallen bij elkaar in een paar bussen op weg naar den haag gingen).

Die zin krijg ik overigens ook enorm vaak te horen btw.

Als ik zin heb dan leg ik altijd wel uit dat ADHD veel meer is dan alleen hyperactiviteit. En dat dat hyper zich bijvoorbeeld ook uit in hyperfocussen (iets waar ik zelf heel veel 'last' van heb) en dus niet meteen hoeft te betekenen dat je als een gek rondjes door de kamer rent. Alleen ook dan krijg je weer van die non-reacties vaak. "Ja maar ik kan mijn huis ook niet netjes houden, dan heb ik zeker ook ADHD!"

Als ik geen zin heb of gewoon al weet dat zulke reacties komen, dan verwijs ik mensen gewoon door naar Hersenstorm. Ga maar lezen en kom dan eens terug met je gezanik dat het allemaal vast best mee valt

quote:

Op woensdag 29 november 2006 16:00 schreef Yoni het volgende:
Als ik zin heb dan leg ik altijd wel uit dat ADHD veel meer is dan alleen hyperactiviteit. En dat dat hyper zich bijvoorbeeld ook uit in hyperfocussen (iets waar ik zelf heel veel 'last' van heb) en dus niet meteen hoeft te betekenen dat je als een gek rondjes door de kamer rent. Alleen ook dan krijg je weer van die non-reacties vaak. "Ja maar ik kan mijn huis ook niet netjes houden, dan heb ik zeker ook ADHD!"

Als ik geen zin heb of gewoon al weet dat zulke reacties komen, dan verwijs ik mensen gewoon door naar Hersenstorm. Ga maar lezen en kom dan eens terug met je gezanik dat het allemaal vast best mee valt

Volgens mij zijn die discussies eindeloos. Heeft het wel nut om het aan mensen te vertellen waarvan je denkt te weten dat dit de reactie zal zijn? Als een man of 5 het weten is het wel genoeg.

Ik heb niet eens zin meer om het uit te gaan leggen al zovaak meegemaakt dat het weggewuifd word, en dat ik met een ellenlange discussie in mn kop zit die ik dan ook nog eens detaillistisch ga analyseren(wat was er gebeurt als ik op moment x ding y gezegd had enzo)dat ik er weer niet van kan slapen.

quote:

Op woensdag 29 november 2006 16:04 schreef MouseOver het volgende:

[..]

Volgens mij zijn die discussies eindeloos. Heeft het wel nut om het aan mensen te vertellen waarvan je denkt te weten dat dit de reactie zal zijn? Als een man of 5 het weten is het wel genoeg.

Er zijn mensen bij wie ik het de moeite van het proberen waard vind ja. Vrienden ofzo. Of vriendjes.

Mensen die ik beter ken dan gemmiddeld vertel ik het ook wel hoor, maar alleen ter aanduiding en niet als discussiepunt.(dat heeft naar mijn inziens nl geen enkel nut tenzij de desbetreffende persoon een lotgenoot danwel (ervarings)deskundige is.)