Bij deze mijn excuses aan Mighty Might. Hij heeft toch gelijk gehad. Ik moet er nog officieel voor getest worden, maar het is zeer waarschijnlijk dat ik ADD heb.
Wat ADD precies is, daar zijn nog heel veel onduidelijkheden over. Het is niet helemaal hetzelfde als ADHD zonder concentratieproblemen. Het belangrijkste verschil is naar mijn idee dat ADHD-ers moeite hebben om hun gevoelens en impulsen in toom te houden, terwijl ADD-ers juist moeite hebben om ze te uiten. Een ADHD-er zoekt het gevaar op, terwijl een ADD-er dat juist uit de weg gaat.
ADHD valt veel meer op, omdat het contrast met de normen en waarden van de maatschappij veel groter is. Deze maatschappij is immers erg passief en verlangt dat je je zoveel mogelijk aanpast. "Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg!" Agressie is een taboe en er wordt vaak ontkent dat het een - belangrijke - menselijke eigenschap is. Het betekent niet alleen dat je iemand in elkaar wilt slaan, maar bijvoorbeeld ook hoe je je opstelt in een team. Ik kan me kapot ergeren aan die "Zinloos Geweld"-acties. Alsof het dragen van een gekleurd armbandje indruk maakt op degenen die zich aan zinloos geweld schuldig hebben gemaakt.
Maar ADD is ook zeker niet makkelijk. Tenminste niet voor mij. Voor mijn gevoel is het alsof je in een diepe kuil zit met allemaal mensen eromheen. Je probeert dan naar boven te klauteren, maar elke keer als je boven komt schoppen die mensen je keihard in je smoel zodat je er weer in valt. Ik ben totaal niet hyperactief maar over het algemeen juist traag en lusteloos. Ik ben chronish de hele dag door moe, al wordt dat wat minder in de avond. Maar als ik in gedachten verzonken raak, word ik motorisch weer onrustig: ga ik heen en weer lopen en verplaats ik spullen zonder dat ik er erg in heb. En ik luister heel vaak met mijn koptelefoon naar muziek en kan ik de gedachten die ik voor de buitenwereld opkrop kwijt.
Ik was als klein kind al anders. Ik fladderde toen ik peuter was en liep op de tenen. Dus het vermoeden kwam al snel dat ik autistisch was. Godverdomme, wat háát ik dat woord! Ik wist als klein kind wel dat autisten extreem in zichzelf gekeerd waren. Rainman zag ik al toen ik 8 ofzo was. En omdat ik zo vaak in gedachten verzonken was en overgeconcentreerd ergens mee bezig kon zijn, was dat een bevestiging voor mij dat het misschien wel waar was. Ik wist toen ook wel dat autisten er niks aan kunnen doen dat ze die aandoening hebben. Maar ik was kwaad, omdat mijn introverte houding altijd daaraan werd geweten, maar niemand bedacht dat het misschien zou komen omdat ik zo ontzettend veel problemen met mezelf had.
Concentreren is me altijd heel moeilijk gegaan, behalve als het iets is wat me op dat moment toevallig interesseert. Ik kon wel boeken lezen, maar had een lage leessnelheid. Ik snapte ook nooit waarom mensen zo snel konden lezen. Vorig jaar is het me voor het eerst gelukt om een klein boekje (afmetingen van een bankafschrift) met zo'n 100 bladzijden uit te lezen, maar daar deed ik wel een maand over. Als ik lees, lees ik vaak zonder dat ik het in mij opneem. Engelse teksten kan ik lezen zolang ik er niet bij stilsta dat het een andere taal is.
Toch denk ik dat mijn concentratieproblemen vrij mild zijn vergeleken met andere ADD-ers. Het was vroeger veel erger. Zo tegen mijn 20e raakte ik zwaar overspannen en kreeg ik helemaal geen vat meer op mijn gedachten. Ik probeerde me zoveel mogelijk af te leiden om maar niet te hoeven denken, want ik kreeg continu gedachten waardoor ik in paniek raakte. In slaap komen was helemaal een hel, omdat je dan je ogen dicht moet doen en nergens meer door afgeleid kan worden. Het was eerst ondraaglijk, maar je moet er dan noodgewongen mee om leren gaan. Ik probeerde ze eerst te forceren, maar later begon ik in te zien dat ik dat juist niet moest doen. Ik liet uiteindelijk alles maar over me heen komen en werd daarna stukje bij beetje relaxter. Sindsdien gaat het wel steeds beter met mijn concentratie. Al ben ik wel vergeetachtiger en afweziger dan de meeste mensen. 't Komt weleens voor dat ik de supermarkt bij de kassa sta en me realiseer dat mijn pinpas niet in mijn portemonnee zit.
Maar het meeste heb ik problemen met mijn identiteit. Ik ga dit niet allemaal op dit forum gooien, maar het was vaak zo heftig dat ik me afvroeg waarom ik geen zelfmoordpogingen ondernam. Ik durfde dat niet te doen, dus voelde ik me een lafaard dat ik er de moed niet voor had. Ik heb erover gepraat met een psychiater in de Robert Fleuri, maar hij begreep totaal niet dat ik hiermee zulke moeilijkheden had. "In Nederland kan je toch gewoon jezelf zijn?"
Ik ben niet de enige die problemen heeft gehad met de Robert Fleuri. Ik ken iemand die schizofreen is en daar ook regelmatig werd opgenomen. Dan werd hij volgedouwd met antipsychotica en kalmeringspillen, werd hij in een ruimte gezet waar hij een asbakje moest kleien en af en toe had hij groepstherapie. Als hij naar huis wilde, kon hij naar huis, ook als hij in handelen gedwongen werd door stemmen in zijn hoofd. WTF?!! Als die behandelaars totaal geen interesse willen tonen in hun clienten, wat doen ze daar godverdomme? Waarom hebben ze überhaupt voor hun beroep gekozen: om mensen te helpen gelukkig(er) te worden of alleen omdat de menselijke psyche zo interessant is?
Robert Fleuri is trouwens GGZ en de test die ik moet ondergaan is in hetzelfde gebouw. Maakt niet uit. Het gaat erom dat je met zo'n test gespecialiseerde hulp kan krijgen.
Ik heb de laatste tijd veel gelezen over ADHD en ADD. Ik begin me echt goed te realiseren dat mensen niet altijd zijn wie ze lijken en dat je niet direct over ze moet oordelen.