Brusselmans' WK-blog

Het begin
Het begint. Net als velen onder ons vraag ik mij af: wie zal er tenslotte wereldkampioen worden, en aldus de felbegeerde titel binnenrijven? Ik meen dat het iets te vroeg is om daarover uitsluitsel te geven. Zelf gok ik natuurlijk op Nederland, land mijner dromen. O, wat wou ik dat ik een Nederlander was.
Ik zou met een oranje hoedje op m’n kop door de straten van Delft dolen, en weer thuis zou ik tegen mijn vrouw zeggen: ‘Sjaan, zet jij maar eens een lekker koppie thee op tafel.’ De kwestie is wel dat Nederland op veel tegenstand zal mogen rekenen. Ik denk daarbij aan Argentinië. Dat is een fiere en trotse natie. De Argentijnse spelers zijn een stelletje jongens van stavast. Die winnen nog liever dan dat ze verliezen. Dat is echter zonder verschillende andere landen gerekend. Duitsland, Frankrijk, Engeland, noem maar op. En dan natuurlijk Brazilië. Mijn kop eraf als ze niet heel ver geraken in het aan de gang zijnde toernooi. Ronaldinho, Ronaldo, Rubinho, noem maar op. Welke goeie spelers zijn me dat! Die moet je met name over voetbal niks meer leren. Als die gozers geen potten breken, wie dan wel. Kort samengevat kunnen we zeggen dat verschillende landen zullen strijden om het hoogste schavot. Dat belooft alvast. We staan voor een maandje vol spanning, sensatie, hoge verwachtingen, en hopelijk veel doelpunten, het ene al wat mooier dan het andere. Leve het wereldkampioenschap.

De eerste dag
'Zullen we naar de wedstrijd kijken, schattebout?' zei mijn vrouw. 'Wedstrijd? Welke wedstrijd godverdomme nu weer, lieveling?' vroeg ik. 'Duitsland- Costa Rica,' zei ze, 'de openingswedstrijd van het WK.' Ze had nog gelijk ook.
Die wedstrijd stond inderdaad op het programma. We zetten de tv aan, gingen zitten op de zetel en algauw tuurden we naar de match. Beiden supporterden we voor Costa Rica, vanwege het leed dat onze familie door de Duitsers is aangedaan in de oorlog. De fiets van mijn grootvader was door de nazi’s gestolen in 1942 en de vingernagels van de grootvader van m’n vrouw waren door hen uitgerukt in 1943. Dat vergeet je niet ras. De Costa Ricanen hebben onze grootvaders altijd met rust gelaten, en vandaar. 'Zet ‘m op, Costa Rica!' riep ik zodoende, en mijn vrouw kon deze woorden alleen maar beamen. Sterker nog, zij riep op een gegeven moment: 'Costa Rica über alles!' Ik lachte smakelijk om dit grapje. Een vrouw met humor, het is een zegen om ermee getrouwd te zijn. De wedstrijd vorderde. Op den duur was hij zelfs afgelopen. Tot onze algehele en gezamenlijke verbijstering wonnen de mofferds met 4-2. Later op deze eerste dag was er nog Polen-Ecuador. Zowel de Polen als de Ecuadoranen hebben gedurende de oorlog onze grootvaders niks aangedaan, dus de einduitslag kon ons niet schelen. Al bij al werd het een eerste dag om snel te vergeten.

De Engelsen
Eindelijk waren de Engelsen aan de beurt. Ik ben zo’n beetje een anglofiel. Ik hou van alles wat Engels is. Engelse auto’s, Engelse telefoons, Engelse thee, Engelse sleutel, Engelse onderleggers, Engelse koeien, Engelse hoofddoeken, Engelse springveren, Engelse koffie, en natuurlijk het Engelse elftal.
Het zijn over het algemeen allemaal leuke lads. Ze hebben zich opgewerkt uit de sloppen van Southampton en dergelijke, in wezen niet zo fraaie steden, en nu zijn ze stuk voor stuk begenadigde voetballers die het elftal, mits enige inspanning, op een hoger niveau kunnen tillen, en zo hoort het. Volgens sommige waarnemers kunnen ze getipt worden als kandidaat wereldkampioen. Dat moeten we eerst zien, en daarna geloven. De tegenstander was Paraguay. Dat is nou typisch een van die landen waar ik de ballen van afweet. Ongeveer het enige wat ik weet is dat men er net als wij aan de rechterkant van de weg rijdt, als er al een weg is. Deze Paraguyanen zouden toch zeker niet onze Engelse favorieten een haarbreed in de weg leggen? Maar ik zeg altijd: een wedstrijd moet eerst beëindigd worden. Dat bleek al snel. Na een onbeschrijflijk barre partij wonnen de chaps met slechts 1-0. In het vervolg zullen ze uit een ander vaatje moeten tappen of ik ben geen fan meer van hen. Dat zal hen tot nadenken stemmen.

Op zondag 11 juni 2006 11:24 schreef Heero87 het volgende:

[..]

Op zondag 11 juni 2006 11:49 schreef BliksemSchigt het volgende:

[..]

Geniaal.

Wat is overigens zijn laatste boek? Ik heb een tijd geleden een groot deel van zijn boeken gelezen, maar heeft ie alweer nieuwe gemaakt?

Op maandag 12 juni 2006 00:30 schreef Bonobo11 het volgende:
Zijn oeuvre valt ook samen te vatten als:
" Ik drink een Jupiler, ik krab aan m'n gat en dat opschrijven is interessanter voor de wereld dan welke literaire scheet van welke schrijver dan ook."

Toch lees ik alles van hem schaterlachend uit

Oranje
Als er één natie van mij wereldkampioen mag worden is het Nederland. Een van m’n redenen daartoe is dat ik zelf voor een kwart Nederlands ben, dank zij mijn grootmoeder zaliger Toos.
Zij woonde in Puttingerwolde, een dorpje op de Noord-Hollandse hei. Daar heb ik vele vakanties doorgebracht. Grootmoeder Toos leerde mij ondermeer de Nederlandse keuken kennen, bijvoorbeeld een vleeslap, twee kroketten en vla van eigen kweek. Tevens leerde ze me vele Nederlandse woorden, ik denk aan asjemenou, sodemieter op, er is er 1 jarig, en kopje thee met een kaakje. Geen wonder dat je op die manier bijkans een halve Nederlander wordt. Helaas overleed grootmoeder Toos door haar persoonlijke zelfmoord. Doch thans weer vrolijke dingen! Welnu, het Nederlands Elftal is een team naar m’n hart. Dat dienden ze alvast reeds gisteren te bewijzen tegen Servië-Montenegro, een ploeg waar ik geen hoge pet van draag. Een stelletje potstampers, van wie de familie in die dwaze oorlog van hen hoogstwaarschijnlijk fout was. Ik hoopte er dan ook op dat Oranje deze rouwdouwen een koek van eigen deeg zou geven. Voor de rest verwachtte ik een overwinning van ons nabije buurland. Zolang ze maar niet verloren of gelijkspeelden was het voor mij al lang goed. Het wachten was op het laatste fluitsignaal. Ze wonnen met 1-0. Wat ben ik er trots op dat ik Neerlands bloed door m’n aad’ren heb stromen.

Op maandag 12 juni 2006 19:02 schreef JelleS het volgende:
Altijd geweldig. Je moet Brusselmans wel een beetje kennen om het te kunnen waarderen. Ooit nog Brusselmans gezien toen hij een inleiding deed bij Manhatten van Woody Allen. Hij lulde een half uur over de oorlog, nazi's en joden, en repte geen woord over de film. Geweldige man.

Op maandag 12 juni 2006 21:25 schreef Doc het volgende:

[..]

Ooit (zo'n 15 jaar geleden of zo) naar Gent geweest om hem te interviewen. Dat was al leuk, maar de avond met hem een stuk uit de nacht zuipen in de "Paganini" was onvergetelijk

De Fransen
Je mag zeggen wat je wil, maar de Fransen blijven kanshebbers om ver te komen. Het zijn een stelletje rukkers die niet gauw zullen opgeven. Ik heb respect voor hun elftal, hun vaderland en hun volksgenoten.
Dat komt mede omdat ik zelf voor een kwart Frans ben, dank zij mijn grootvader Jean-Henri. Die woonde in het kleine dorpje Povertin sur Quicolasse, niet ver van de Provence. Ik heb er vele vakanties doorgebracht, vaak dagen aan een stuk. Terplaatse verbouwde hij druiven, die hij later tot wijn bewerkte. Als we ’s avonds, in het licht van de ondergaande zon, zaten bij te komen van de vele arbeid overdag, dronken we een glaasje en aten we er een stukje paté bij, meestal afkomstig van een der geiten van grootvader. Bij ons is geitepaté niet erg geliefd, maar in de streek van Povertin sur Quicolasse moet je het woord maar uitspreken of het water loopt de plaatselijke bevolking al in de mond. Mijn grootvader was tevens een groot voetballiefhebber. Hij kon de namen van zeker zeven spelers van het Franse elftal zomaar uit z’n hoofd opnoemen, sommige met voor- én achternaam. Van hem heb ik, door de jaren heen, de belangstelling en de bewondering voor het Franse voetbal geërfd. Geen wonder dat ik ook op dit WK voor de Fransen een kaarsje brand. Ik denk dat ze de eerste ronde zullen overleven op hun ene been, en dat ze daarna doorstomen naar bijvoorbeeld de halve finale. Vive la France zal aldus geen loze kreet blijken.

Op dinsdag 13 juni 2006 15:58 schreef 456 het volgende:
Klees nu pas zijn 2e stukje ook goed:"De wedstrijd vorderde. Op den duur was hij zelfs afgelopen."

Togo
Wie ook meedoet, tot vreugde van enkelen, is Togo. Er zijn echter vele mensen die van dit land weinig afweten. Ik behoorde ooit tot deze groep, tot ik een bondige studie maakte van Togo.
Daar leerde ik veel van bij. Zo vernam ik dat Togo een republiek is in West-Afrika. De president is meestal een plaatselijke politicus, die wordt verkozen met een veelvoud van stemmen. Het gros van z’n onderdanen zijn zwarte mensen. Daar zijn ze best wel trots op. Wie kan hen dat kwalijk nemen? Voor mij is iedereen gelijk, of je nu zwart bent of blank, of een Togolees of iemand anders. De hoofdstad van Togo is Lomé. Ik heb er ‘ns een luchtfoto van gezien en dat hele Lomé viel me redelijk tegen, moet ik zeggen. Ik zeg er wel bij dat het een luchtfoto was uit 1962. Ik neem aan dat Lomé er tegenwoordig heel anders uitziet, hopelijk ten goede. Hoe dan ook, Togo is in sommige opzichten een modern land. Je moet niet opkijken als je een Togolees gsm’end op z’n hippe scooter ziet voorbijrijden, met Puma’s aan z’n voeten. Over West-Afrika bestaan vele vooroordelen. Daar doe ik niet aan mee. Voor mij is ieder land gelijk, of het nu Togo is, of niet. Vandaar dat ik hun nationale elftal op het WK niet zomaar afschrijf. Er zitten heus wel een paar balvaardige gozers bij. Dat hebben we nu en dan kunnen zien toen Togo tegen Zuid-Korea speelde. Toch verloor Togo met 2-1. Er is geen rechtvaardigdigheid in de wereld.

Spanje
Ik zou niet weten waarom maar m’n buurman Juan Torres is een grote fan van het Spaanse elftal. ‘Dat komt omdat ik van oorsprong zelf een Spanjaard ben,’ verklaarde hij tenslotte. Hij lijkt er nog trots op ook.
Ik denk dat ik, mocht ik een Spanjaard zijn, dat tegen zo weinig mogelijk mensen zou zeggen. Volgens mij is het namelijk helemaal niet leuk om een Spanjaard te zijn, zeker niet als je veel liever een Belg bent. Maar goed, als je geen Belg bent, maar een andere nationaliteit hebt, dan zit je er toch maar mee. ‘Spanje wordt wereldkampioen,’ zei Juan Torres. Ik sprak hem niet tegen, want hij is een opvliegende kerel. Op een keer had m’n geit een van z’n duiven te pakken gekregen en ze de strot afgebeten en toen ging Juan mij bijkans te lijf met een groot mes, dat hij gebruikt om z’n duiven de nek af te snijden. Kortom, met een geit heb je vaak problemen, vooral als ze los rondloopt in de tuin. Ik houd haar dan ook meestal op stal, behalve als het regent, om haar eens goed nat te laten worden. Een natte geit is een tevreden geit. Dat is een volkswijsheid die ik nog geleerd heb van mijn grootvader zaliger Jean-Henri. ‘Ben je daar zo zeker van?’ waagde ik het toch te vragen aan Juan Torres. ‘Ik durf het te zweren op het hoofd van mijn vader, mijn moeder, hun kinderen en hun kleinkinderen,’ zei hij. Ik dacht het er het mijne van. Het is godverdomme niet omdat je wint met 4-0 van Oekraïne dat je wereldkampioen wordt. Let op m’n woorden.

Wegens de verdeelde meningen voel ik mij verplicht een pleidooi te houden voor de NOS en de BBC. Een pleidooi houden tegen VT4 En kANAAL 2 hoeft niet echt, dat doen ze zelf wel. Over de BBC zijn de meeste het eens, onberispelijk en onevennaarbaar. Ook al versta je niets van de nabeschouwing van John Modson: arr grrr waf, back to you Garry, alleen al om de commentator: Ooooow, magnificant goal by Arrrjèn Robben te horen roepen, stem ik af op BBC. En waarom die commentaar op de NOS. Toine Van Peperstraten en Youri Mulder zorgen met hun 2tjes alleen al voor een paar miljoen vrouwelijke kijkers, Mart Smeets is een vat vol wijsheid en begint er ook steeds meer op te lijken, Dione De Graaf is een lekker wijf met een indrukwekkende voetbalkennis en dito boezem, en dan Jack Van Gelder, die heeft op de Winterspelen, op zijn eentje, het hele nederlandse vrouwenschaatsteam achterwaarts in de poes genaaid (zonder zever) DAAR MOET JE RESPECT VOOR HEBBEN.

Op zondag 11 juni 2006 11:56 schreef Cheiron het volgende:

[..]

Het Spook van Toetegaai. Aardig, maar niet geweldig.

Op donderdag 15 juni 2006 22:10 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Zijn stuk over Marco van Basten in de WK-Nieuwe Revu was ook briljant

Op donderdag 15 juni 2006 14:08 schreef Falco het volgende:
De reacties zijn, verrassend genoeg, ook leuk om te lezen:
[..]

Supporteren
Vandaag weten we of het Nederlandse elftal een nieuwe stap zet in de goeie richting, waarbij niet mag vergeten worden dat Ivoorkust zich niet naar de slachtbank zal laten leiden als een lammetje.
Overigens vind ik het heel erg dat zoveel lammetjes geslacht worden. Ik eet uit protest nooit lamsvlees. Ook geen kalfsvlees. En biggenvlees. En vlees van een klein mooi konijntje met breekbare oogjes. Iedere keer als ik zo’n konijntje zie neem ik het in m’n armen en prevel in z’n oor: ‘God zij met jou.’ Ik ben een gevoelige jongen. Het valt nog altijd voor dat ik beef bij de gedachte aan de afwezigheid van de Rode Duivels op het WK. Ach, waren ze er toch maar bijgeweest, denk ik dan, terwijl m’n ziel doorboord wordt met duizend naaldenpunten. Stomme klootzakken. Geen wonder dat een mens moet supporteren voor Nederland. Ik durf zonder schroom te beweren dat, mocht België aanwezig zijn geweest in Duitsland, ik niet voor Nederland maar voor België zou gesupporterd hebben. Misschien was ik zelfs terplaatse een wedstrijd van Onze Jongens gaan bezoeken, negentig minuten aan een stuk m’n keel schor schreeuwend en bij ieder doelpunt in ons voordeel in de nek van m’n vrouw springend. M’n vrouw gaat altijd mee naar het voetbal. Van een vrouw die niet meegaat naar het voetbal zou ik al na drie weken huwelijk scheiden. Vele getrouwde vrouwen zijn absolute kutwijven. Mijn vrouw niet. Ze is de hemel op aarde en supportert voor Nederland. Zo hoort het.

En vlees van een klein mooi konijntje met breekbare oogjes. Iedere keer als ik zo’n konijntje zie neem ik het in m’n armen en prevel in z’n oor: ‘God zij met jou.’

Groep C
Het is ondertussen duidelijk: de toekomstige wereldkampioen komt uit Groep C. De eerste kanshebber is Argentinië, dat Servië-Montenegro transformeerde tot een stelletje voetbalonkundige debielen.
Argentinië beschikt over wat in de volksmond wel eens een uitgebalanceerd elftal wordt genoemd, maar belangrijker is dat het uit een aantal vedetten bestaat die het verschil kunnen maken. Ik denk bijvoorbeeld aan Lionel Messi, de zoon van senor en senora Esteban Messi- Maria Trappatoria, een eenvoudig echtpaar, woonachtig in een gezellig huisje ten zuiden van Buenos Aires. Esteban is ziekenfondsbeheerder en Maria is gordijnenhersteller, doch dat zou ons tenslotte te ver leiden. De uiteindelijke bedoeling is te beklemtonen dat hun zoon Lionel z’n land gerust naar de titel zou kunnen leiden. Dan zal er echter wel afgerekend moeten worden met de andere revelatie uit groep C, Nederland. De ploeg draaide als een tiet tegen Ivoorkust, hierbij vooruitgestuwd door verschillende uitblinkers. Ik noem kwansuis Arjen Robben, de zoon van de heer en mevrouw Bert Robben – Yvetje Bospreut, een simpel koppeltje uit Osdorp. Bert is heftruckchauffeur en Yvetje ook. Hun zoon Arjen heeft het in zich om Nederland de finale te laten bereiken. Wie slim is en wil winnen bij het gokken, zet z’n geld dus op Argentinië of Nederland. Dat deed ik al vóór het WK. Zo zie je alweer wat een voetbalkenner ik ben

Bert is heftruckchauffeur en Yvetje ook.

Italië-VS
De wedstrijd tussen Italië en de Verenigde Staten was een ietwat beladen partij in ons huisgezin. M’n vrouw is een liefhebber van nagenoeg alles wat Italiaans is, en ik ben zot van Amerika.
M’n vrouw vindt, merkwaardig genoeg, Italiaanse mannen vaak erg mooi. Terwijl ik ze catalogiseer onder de noemer behaarde jeanollen. Ze heeft ook een boon voor de Italiaanse keuken, terwijl ik, als ik pasta eet met pommodore en al die shit, meteen uit mijn gat moet gaan kakken op een onprettige wijs. Verder houdt ze van Italiaanse steden, Italiaanse cultuur, het Italiaanse weer en de Italiaanse taal. Ze spreekt deze taal zelf ook een aardig mondje, bijvoorbeeld vorrei parlare con il gattoparde. Wat is ze toch een bolleboos! Maar ik, ik heb het dus meer voor de United States. Zo vind ik George Bush een patente gozer. Die oorlog in Irak, die was godverdomme toch zeker wel verantwoord?! Enzovoort. Bovendien rijd ik met een Buell X1 Lightning 1200 cc, de beste motorfiets ooit, en niet toevallig gemaakt in het land van Steve Harley en Jack Davidson. We zaten zodoende gespannen voor ons toestel. M’n vrouw was geheel gekleed in azuur en ik droeg m’n stars and stripes-muts. Na een regelrechte veldslag werd het 1-1. Om mij te feliciteren met de puike prestatie van m’n favoriete team bood mijn vrouw mij haar doos aan. Ik stak er mijn flurk in. Voetbal en seks gaan goed samen.

Op zondag 18 juni 2006 12:03 schreef Lonewolf2003 het volgende:

[..]

Op zondag 18 juni 2006 15:48 schreef kamagurka het volgende:

Prachtige woorden weer van Brusselmans!

Ik zie voetballers graag vechten. En supporters. En scheidsrechters. En vooral de Amerikanen. Is me dat een strijdlustig volkje, zeg. Hoe meer toeken de Yanks op hun bakkes krijgen hoe beter.

Met pacifistische groeten,
GDB.

P.S. De spaghettivreters zijn inderdaad reetduikers

De Saudi?s
Een zeer aardig team is Saudi-Arabië. Het zijn moslimsjongens, maar dat geeft niks.
Oké, sommigen onder hen onderdrukken misschien wel hun vrouw, in die zin dat het arme mens niet eens een tattoo op haar onderrug mag hebben, maar het draait dezer dagen tenslotte om voetbal, en niet om de emancipatie van de vrouw in de huidige wereld, waarover ik het later nog wel eens zal hebben, met name in mijn op stapel staande studie De clitoris als aanvalswapen. Een feit blijft dat de Saudi’s prima kunnen spelen. Ze vertrekken gegroepeerd vanuit de achterlijn, betrekken het middenveld alleen als het nodig is en in uiterste gevallen worden de spitsen bereikt alsof het niks is. Tactisch gezien staat het als een huis. Technisch gezien zou het altijd wel beter kunnen, maar sommige spelers mag je in dat opzicht zeker niet onderschatten. Herinneren we ons hoe Mohamed Al Shlaboub in de wedstrijd tegen Tunesië in de negentiende minuut de bal, die vanop grote hoogte z’n weg naar beneden zocht, liet doodvallen op z’n knie, hem vervolgens op z’n voet liet rollen, waarna z’n andere voet het overnam en de bal zo’n lel kreeg dat hij in de tribune verdween. Jammer. Toch goed gedaan, Mohamed. Heden spelen de Saudi’s tegen Oekraïne. Ik geef hen een gerede kans, niet per se om te winnen, doch alleszins om desnoods een verdiend gelijkspel uit de brand te slepen. De Saudi’s zijn geenszins uitgeteld. Houd daar rekening mee.
Gepubliceerd door Herman Brusselmans op 19 juni 2006 | 09.16 u.
-------------------------------
Reacties
zeg, herman, is het eigenlijk waar dat gij een pruik draagt?

Ronaldo

Laten we ons, tussendoor, ‘ns buigen over het geval Ronaldo. Vroeger was dat een redelijk goeie speler, maar de laatste jaren brengt hij er niks van terecht, en ook niet op dit WK.
Waar moeten we de oorzaken zoeken? Volgens sommigen is hij te dik. Navraag bij insiders leert ons nochtans dat hij gezond eet. Zo at hij gisteren een stukje vis, een slaatje met gebakken peperkoek, een appel, en ’s avonds een pain à la grecque. Daar word je toch zeker niet vet van? Volgens anderen zijn z’n slechte prestaties dan weer te zoeken bij de allesbehalve perfecte relatie met z’n huidige verloofde, het rijzige topmodel Raica Oliveira. Navraag leert dat Raica iedere dag seks wil en dat Ronaldo vindt dat twee keer in de maand meer dan genoeg is, waarmee hij overigens gelijk heeft. Al die seks, dat is toch niet nodig in een verhouding tussen man en vrouw? Het kan ook anders: een lief woordje, een knuffel, een bosje bloemen, een teder tikje op de wang, samen een ijsje sabbelen na een strandwandeling in het maanlicht. Dat volstaat wel. Al dat gedoe met geslachtsdelen, dat is iets voor vulgair volk. Nog anderen zoeken de oorzaak van Ronaldo’s falen bij z’n knie. Er is namelijk iets met z’n knie, die kapot is. Navraag leert dat z’n andere knie in uitstekende conditie is, dus wanhopen hoeft nog niet. Ik verwacht dan ook dat Ronaldo in de wedstrijd tegen Japan ongeveer drie doelpunten zal scoren. Onderschat die jongen niet.

Tendenzen
Er zijn tot nu toe op dit WK een paar tendenzen zichtbaar. Zo wordt er grotendeels aanvallend gevoetbald, alleszins aanvallender dan op de WK’s van respectievelijk 1934, 1950, 1962, 1974, 1990 en 1998.
Het middenveld is aldus vaak gestoffeerd. De aanvallers hebben desondanks veel moeite om zich te onderscheiden, vooral als het gaat om het scoren van doelpunten. Er is nog geen enkele spits die zeven of meer keer gescoord heeft. We kunnen dus zeggen dat de spitsen op dit WK allemaal losers zijn. De keepers, dat is een andere zaak. Geregeld zie je hen naar de bal gaan, zonder hem te grijpen. Dat is een veeg teken aan de wand. Zelf prefereer ik keepers die nooit naast een bal grabbelen. De uitblinkers zijn alvast de verdedigers. Noem minstens twintig verdedigers op dit WK en ik noem je minstens twintig kerels die van aanpakken weten. Je moet er ‘ns op letten: er zijn praktisch geen terugspeelballen. Dat is goed nieuws. Eveneens positief is dat waarschijnlijk geen enkel ondermaats land de achtste finales zal halen, of voor mijn part de kwartfinales. Hoe sneller we die kutlanden kwijt zijn, hoe beter. Ik sta er enorm voor open dat, hoe verder het toernooi vordert, hoe meer betere landen overblijven. Op die manier zullen we een finale bereiken die tot de verbeelding spreekt. Ach, wat zouden we zijn zonder verbeelding. Tenslotte hoop ik dat de rest van dit WK op korte termijn van een kwaliteit zal blijken die we vooraf niet voor mogelijk hadden gehouden, hoewel ik vrees dat dit zou kunnen tegenvallen

Ned-Arg
Zou Nederland-Argentinië een goeie wedstrijd worden?
Vooraf wist je het niet. Ik rekende er alleszins op dat het er spectaculair zou aan toegaan, bijvoorbeeld vele doelpunten, een overwinning, een prima voetbalweertje, een speler die in z’n broek kakte in de middencirkel, een geit die het veld opliep of de scheidsrechter die een enorm gevoel voor humor bleek te hebben. Om negen uur zat ik dan ook vol verwachting voor m’n toestel. M’n favoriet was Nederland. Overigens had ik, misschien toevallig, misschien niet, de nacht ervoor gedroomd dat ik een Nederlands meisje, genaamd Loezewies, achterwaarts in de poes naaide met mijn beroemde penis. Ze zei achteraf: ‘Dank je wel, meneer.’ Ontroerd namen we afscheid. De wedstrijd nam een aanvang. Het was meteen een echte mannenmatch. Vele viriele acties, vooral van de spelers. Bij het rustsignaal was het 0-0. Zou er godverdomme afgestevend worden op een kleurloos gelijkspel? Overigens was voorlopig de slechtste man op het veld helaas Fabiricio Coloccini. De beste man was niemand. De tweede helft diende soelaas te brengen, zoniet was het weer een avondje van niks geweest. Ik zal voor eens en voor altijd het volgende zeggen: de tweede helft was in wezen nog schabouwelijker dan de eerste. Geen enkele van mijn verwachtingen werd ingelost. Verder gebeurde er geen reet. Alweer bleef een pil totaal onverguld.

Tsj-It
De confrontatie tussen Tsjechen en Italianen kent een heroïsche historiek. De meest legendarische ontmoeting was Italië-Tsjechoslowakije op het Europees Kampioenschap in 1976.
Hoe zat dat precies? Welnu, reeds in de dertiende minuut kopte de toenmalige Tsjechoslovaak Radoslav Nidicky met zijn voorhoofd de bal zomaar in het doel. Het was een van de mooiste doelpunten uit het derde kwart van de jaren zeventig. Maar daar bleef het niet bij. Pier Carlo Mossi schoot nog voor de rust raak met zijn voet. Na de pauze werd het zelfs 2-2, na een goedgekeurd doelpunt van elke ploeg. En dan: strafschop, nadat Fabio Pillipasto Milan Palok had neergeduwd met zijn handen. Pavel Pbsynky zette de penalty om alsof het niks was. Einduitslag 2-3, na een match die diverse annalen zou ingaan. We konden alleen maar hopen dat Tsjechië-Italië van gisteren van een zelfde kwaliteit zou blijken en niet zou eindigen als een wedstrijd om snel te vergeten, zoals zo vaak in het hedendaagse voetbal dat ons dikwijls wordt voorgeschoteld. Doch plots gebeurde het. Marco Materazzi besloot in de 36ste minuut eieren voor z’n geld te kiezen en scoorde. Het was uiteraard aan de Tsjechen en aan niemand anders om weerwerk te bieden. Zulks vond niet plaats. Integendeel. Pipo Inzaghi liet zich niet pramen en maakte de tegenstander af. Tsjechië niet naar de tweede ronde. Wat een afgang voor deze eens zo trotse natie.

een speler die in z’n broek kakte in de middencirkel,

Het WK

Wat een wedstrijd! Ik heb het uiteraard over de partij Ecuador-Duitsland, tot nu toe met voorsprong de beste match op dit WK. Eindelijk zagen we het voetbal zoals het moet gespeeld worden. Een uitblinker noemen is moeilijk, maar tenslotte kies ik voor Robert Huth. Hij is niet zomaar de eerste de beste. Hij werd geboren op achttien augustus 1984. Zijn vader is een koelkastenreparateur en zijn moeder een procotologe. Robert heeft vier zusjes, drie broertjes en een neefje. Z'n hobby's zijn vissen, vissen en nog eens vissen. Als het maar vissen is. Tjonge, wat is me dat toch een visser zeg. Het is naar het schijnt een plezier om hem bezig te zien. Hij gaat aan de waterkant staan, gooit z'n vislijn in het water en dan is het bang afwachten of hij bijt. Wie echter ook een goede wedstrijd speelde was de Ecuadoraan Luis Antonio Valencia, die werd geboren op vijf augustus 1985. Ook zijn hobby is vissen, maar dat is louter toevallig. Hij is een robuuste verdediger, of zo je wil een middenvelder. Wat kan het ons schelen. Zijn moeder is een coiffeuse bij de luchtmacht en zijn vader een circusartiest, bijvoorbeeld trapeze. Eveneens leuk is goochelen. Dat je dus een konijn in je hoed steekt en het eruit tovert. Mijn god, wat ben ik een liefhebber van het circus. Toen ik jong was ging ik er iedere keer heen. In het Hamme van de jaren zestig sloegen circussen vaak hun tenten op. Ik was vooral dol op de wilde dieren, met name de leeuw. Dat was een leuk dier. Ik vroeg aan de leeuwentemmer of ik Johnny, zoals hij heette, even over de manen mocht aaien. Maar dat mocht niet. 'Veronderstel dat hij je arm afbijt', zei de leeuwentemmer tegen mij. 'Of mijn been', zei ik. 'Inderdaad', zei de leeuwentemmer. En op die manier hadden wij een tof gesprek.

Bijna een even goede wedstrijd als Ecaduor-Duitsland was Togo-Zwitserland. Voor degenen die, vanwege hun werk of andere onbenullige zaken, deze wedstrijd gemist hebben: welnu, het spel ging op en neer. Er waren kansen aan beide zijden. De Togolezen waren beter in de verdediging, maar de Zwitsers dan weer in de aanval. De 64.309 toeschouwers amuseerden zich kostelijk. Onder hen een groot aantal Zwitsers, doch een schare Togolezen. Deze kon men herkennen aan hun opvallend zwarte gelaatskleur. Op den duur werd het 0-2, al had het voor mijn part evengoed 1-2, 0-0, 2-3, 1-4 of, zij het onverwacht, 3-5 kunnen geweest zijn. Een van de meest opvallende spelers was de Zwitser Daniël Gygax. Ik heb 'm speciaal in het oog gehouden, en die gast heeft zeker 12 kilometer gelopen. Die wist simpelweg van geen ophouden. Hij moest nog maar een fractie van een seconde ophouden met lopen, of hij begon alweer. Volgens mij heeft die jongen een prima fysieke conditie. Hij werd geboren op achtentwintig augustus 1981 in het bergdorpje Salut les copains, tussen Bern en Genève. Zijn vader is een leraar Latijn in het bijzonder lager onderwijs en zijn moeder is een ontwerpster van netkousen. Daniël heeft geen broertjes en zusjes, wat eigenlijk jammer is, want in wezen is het soms bijzonder plezierig om broertjes en zusjes te hebben. Ik heb altijd één broertje en één zusje gehad, onze Jef en ons Mia. We groeiden samen op. Onze hobby's waren respectievelijk voetbal, voetbal en snit en naad. Vissen deden we nooit. We kochten onze vis derhalve in de viswinkel. 'Julien, vijf pladijzen en een halve forel', zei ik dan tegen de visboer. Die halve forel was voor mijn grootmoeder. Een hele forel kreeg ze niet binnen. Zelfs die halve forel was soms al te veel. Dan gaf ze groene gal op. Op een keer was het blauwe gal. Dat vonden wij verdacht, en wij belden dokter Moeras. 'Heeft ze per ongeluk een pot inkt ingeslikt?', vroeg hij. We vroegen aan grootmoeder: 'Grootmoeder, heb jij per ongeluk een pot inkt ingeslikt?' 'Ja', zei ze, en zo was alweer een raadsel opgelost.

Eveneens een boeiende voetballer is de Togolees Massamasso Tchangai. Hij werd geboren op acht augustus 1978. Zijn vader is doedelzakspeler en zijn moeder is mijnwerker. In Togo vind je weinig doedelzakspelers. Zijn hobby is pianostemmen. En op die manier valt er vanalles te beleven op het WK. Laten we hopen dat het zo verdergaat, en dat er onder andere nog vele doelpunten worden gescoord. Ik zeg altijd: voetbal zonder doelpunten is zoals kakken zonder stront. Doch waar had ik het over? Nou, deze week speelden de Woody's een uitermate belangrijke match in het kader van het befaamde zomertoernooi in zaal Budapest te Nazareth-Eke. Voor wie Nazareth-Eke niet weet liggen: het ligt dicht tegen De Pinte. Vroeger wist ik ook De Pinte niet liggen, maar sinds ik vaak in Nazareth-Eke kom weet ik het wel. Onze tegenstander was New Kreatief. Dat is een ploeg die bijkans alleen bestaat uit grote namen in de minivoetbalwereld. De Woody's, op hun beurt, traden aan met Schepens, de gebroeders Van Reeth, Carlier, Cop, Matthys en Göktepe. Daar hoeft mij dunkt geen tekening bij. Op een bepaald moment stonden we zomaar eventjes achter met 5-1. Ik dacht bij mezelf: dit wordt de zwartste bladzijde in de geschiedenis van de Woody's. Tot het ineens 6-4 stond. Toen gloorde de hoop aan de horizon. Helaas maakte New Kreatief 7-4, de stomme klootzakken. Daarna was het een kwestie van pompen of verzuipen. Ik voerde een aantal tactische vervangingen door, die op het eerste gezicht geen zoden aan de dijk brachten, tot de aap uit de mouw kwam. Het werd 7-6. Het kon nu, hoe je het draaide of keerde, alle kanten uit. De einduitslag was dan ook 8-7. Om de doorstane emoties door te spoelen dronk ik een kopje koffie. De Woody's moeten nog twee wedstrijden afhaspelen en dan volgt een periode van welverdiende rust.

Laten we ondertussen niet vergeten dat volgende week Wimbledon van start gaat. Ik gok op een finale Henin-Hardenne-Clijsters. Zoals tijdens ieder tennistoernooi zal ik supporteren voor de speelster met de grootste tieten. Dat de beste moge winnen.

Het Laatste Nieuws, pagina 32, 1037 woorden
© Aurex NV

]Moe
Hoewel de achtste finales nog niet eens bezig zijn valt er bij het publiek reeds een zekere voetbalmoeheid te constateren.
Mijn oom Jules heeft zelfs niet naar Oekraïne-Tunesië gekeken. Nochtans is hij een groot voetbalkenner en – liefhebber, en een fanatiek supporter van Anderlecht, Club Brugge, Standard, Racing Genk en, in een minder dagje, KV Oostende. ‘Hoe komt het, oom Jules, dat je niet naar Oekraïne-Tunesië hebt gekeken?’ vroeg ik hem enige uren geleden. ‘Omdat ik het voetbal enigszins beu ben,’ zei hij. ‘Ik kan geen bal meer zien. Het is trouwens een bijzonder matig wereldkampioenschap. Nu ga ik naar bed met 39 graden koorts. Tot de volgende keer, Herman.’ Ik legde de hoorn neer, en dacht na over z’n woorden. Is het effectief een matig wereldkampioenschap? Voor alle zekerheid vroeg ik het aan mijn buurvrouw Irène. ‘Dat kan je wel zeggen,’ zei ze. Ze nam en slok van haar glaasje Sprite en vervolgde: ‘Naar Japan-Brazilië heb ik zelfs maar met een half oog gekeken, omdat ik was begonnen met masturberen, met een prachtig eindresultaat. Nu ga ik mijn onderbroeken wassen. Tot ziens, Herman.’ En zo blijkt dat vele mensen inderdaad hun interesse voor het WK langzaam aan het verliezen zijn. Zelf blijf ik een die hard, en probeer ik nu en dan m’n wedstrijdje mee te pikken ondermeer Togo- Frankrijk, een behoorlijk eenvoudige match. Voetbal is en blijft onvoorspelbaar.

Ik was vooral dol op de wilde dieren, met name de leeuw. Dat was een leuk dier. Ik vroeg aan de leeuwentemmer of ik Johnny, zoals hij heette, even over de manen mocht aaien. Maar dat mocht niet. 'Veronderstel dat hij je arm afbijt', zei de leeuwentemmer tegen mij. 'Of mijn been', zei ik. 'Inderdaad', zei de leeuwentemmer. En op die manier hadden wij een tof gesprek.

Op zaterdag 24 juni 2006 11:33 schreef Lonewolf2003 het volgende:

[..]

Tristesse
Zoals te voorspellen viel zijn de achtste finales begonnen.
Duitsland-Zweden heb ik gemist omdat ik m’n wekelijkse onderhoud had met m’n arme vader, die in het Sint Jozef Tehuis in Moerzeke woont, en hartpatiënt is, alsmede nierdialysepatiënt, diabetespatiënt, en van wie twee tenen zijn afgezet. Verder is hij licht kalend. De tv in z’n kleine kamer stond weliswaar aan, maar in plaats van de wedstrijd te volgen hadden we een gesprek van man tot man. We praatten over het weer, z’n gezondheid, de achteruitgang van de maatschappij, het verleden en z’n overleden vrouw, mijn na al die dode jaren nog evenzeer geliefde verloren moeder. Ondertussen wonnen de Duitsers zo goed als ongemerkt met 2-0. Hou die klootzakken in de gaten, ze zouden nog wel ‘ns ver kunnen komen. Na het afscheid van m’n vader en de terugreis naar Gent stond Argentinië-Mexico op het programma. Ik was er met m’n gedachten niet helemaal bij. Ik zat in m’n hoofd met de zomer van 1970, dartelende lammetjes in de wei, het verlies van België met 4-1 tegen Rusland op het WK in Mexico, de uitvinding van de kleurentelevisie, en al die dingen die de tristesse voeden die ’s avonds komt, of bij nacht. Aan de rust stond het 1-1. Ik besloot de tweede helft met meer interesse te volgen. Dat lukte slechts ten dele, omdat ik nu en dan m’n ogen sloot om rust te vinden. Ik merkte op den duur wel dat de einduitslag 2-1 was. Met die klootzakken van Argentijnen zal men nog rekening dienen te houden.

Op zaterdag 24 juni 2006 12:01 schreef BramKVO het volgende:

[..]

KV OOstende !!

De Zwitsers
Van de uitslag van Engeland tegen Ecuador en die van Nederland tegen Portugal moet ik nog een dagje bekomen.
Euforie en twijfel strijden om voorrang. Inmiddels is het vanavond de beurt aan m’n andere favoriet, Zwitserland. Ik heb dat altijd een prachtig land gevonden. Natuurlijk ben ik er nog nooit geweest, want ik ben nog nergens geweest. Toch krijg ik, als ik de landkaart van Zwitserland bekijk in m’n Verschueren encyclopedie, altijd een goed gevoel. Als ik geen Belg was zou ik een Zwitser willen zijn. Zwiters zijn propere, brave, simpele mensen en dat ben ik immers ook, hoewel mensen die van me houden vinden van niet. Gelukkig zijn er niet veel mensen die van me houden. Bestaat de kans dat de Zwitsers winnen tegen Oekraïne? Daar durf ik gif op innemen. Hou er rekening mee dat Zwitserland beschikt over Philippe Senderos, Johann Vogel, Alexander Frei, Philipp Degen en Marco Streller. De niet-kenner zal algauw zeggen: ‘Wie zijn die gasten in godsnaam?’, maar wie verstand heeft van voetbal weet dat deze gozers voor grote verrassingen kunnen zorgen en Zwitserland kunnen verderhelpen naar desnoods een plaats in de halve finale. Ik ken zelfs iemand die Zwitserland tipt als wereldkampioen. Het is een propere, brave, simpele man met een voorliefde voor Zwitserland, zijn bergen, zijn dalen, zijn fauna, zijn flora, zijn mythes en zijn vergetelheid. Zwitserland wereldkampioen? Het zou ‘ns wat anders zijn, en dat mag.

Exit Oranje
Ik ben al prima bekomen van de nederlaag van de Nederlanders. Het was hun eigen fout. Ze waren simpelweg niet goed genoeg.
Geen enkele van hun spelers stak er met kop en schouders bovenuit. Het was een zootje. Het marcheerde niet. Het was een slechte wedstrijd. Ik zat erbij en ik keek ernaar. De spanning was onvoldoende te snijden. Oké, de Nederlanders kregen kansen, maar wat deden ze ermee? De nek omwringen. Wie nekken omwringt moet op de blaren zitten. Mijn sympathie voor Oranje is zwaar verminderd. Ze kunnen de boom in. Wie de kwartfinale niet haalt is de moeite van om het even welke emotie niet waard. Maar voor Portugal voel ik ook geen enkele emotie. Het is een kutploeg, vol onuitstaanbare spelers. Maniche, Deco, Figo, ik kan hun rotkoppen niet zien. Het zijn inteelterige, verwerpelijke, irritante sujetten. Portugal moet er zo snel mogelijk uit. We rekenen daarbij op Engeland, dat bestaat uit coole, leuke, guitige, toffe spelers. Tevens hebben ze prachtige vrouwen. Victoria Beckham zou ik graag eens beffen, rimmen en achterwaarts in de poes naaien, en dit gedurende minstens tien minuten. Daarna schop ik de troela m’n bed uit. Zo ben ik nu eenmaal. Met mij valt niet te spotten. Ik ben een keiharde volksjongen. Ook interessant zijn de kwartfinaleplaatsen van Italië en Oekraïne. Hopelijk winnen de Italianen met 5-0 tegen die malle Oekraïners. Het leven zit eventueel vol rechtvaardigheid.

Op dinsdag 27 juni 2006 13:25 schreef Afunados het volgende:

[..]

Op dinsdag 27 juni 2006 13:45 schreef 456 het volgende:

[..]

My thoughts exactely

Hahahahaha

Op dinsdag 27 juni 2006 13:49 schreef Erwtensoep het volgende:

[..]

Hehe zou je sex met Victoria Beckham willen hebben?!?

Op dinsdag 27 juni 2006 14:22 schreef Erwtensoep het volgende:
Daar gaat het al fout

Brazilië
Spanje-Frankrijk heb ik door omstandigheden niet kunnen bekijken. Deze omstandigheden waren: wijven, drank, rock-'n-roll.
Ik zat namelijk, onder het genot van een kopje koffie, met m’n vrouw en m’n schoonzus naar een CD van Snow Patrol te luisteren. Het moet niet altijd voetbal zijn, en dan zeker niet Spanje-Frankrijk. Spanjaarden zijn dierenbeulen en Fransen zijn protectionisten, en de meeste van hen allen stinken onfris uit hun holtes. Het zijn, in vier woorden gezegd, doorgaans geen leuke mensen. Doch Brazilië-Ghana heb ik dan weer wel gezien. Ik had immers anders niks omhanden. Ik dacht derhalve bij mezelf: weet je wat, ik zet even het televisietoestel aan en kijk naar de wedstrijd tussen deze twee hierboven reeds genoemde elftallen. Diep in je binnenste hoop je vanzelfsprekend dat Ghana, die dorre, vertrapte natie, wint van de favoriet Brazilië, de bende lelijke, omhooggevallen kluutzakken. Ronaldinho, Ronaldo, Cafu, en dergelijke van die eikels meer, ik zou ze niet over de vloer willen. Het lijken mij bijzonder onsympathieke zakkenwassers, ondanks of net dank zij die eeuwige valse glimlach op hun zuiderse gelaat. Helaas werd het een afgang voor de meelijwekkende Ghanese achterbuurtgozers. Ze moesten immers een poepie ruiken en verloren ontegensprekelijk met 3-0. Zal Brazilië dan toch wereldkampioen worden? Dat zou miljaardedzju gerust wel eens kunnen.

Dat zou miljaardedzju gerust wel eens kunnen.

Actie
Net als gisteren is er vandaag geen voetbal in het kader van het WK. Dat geeft ons enigszins de gelegenheid om op adem te komen en enkele dingen uit te voeren waar we de voorbije twee en een halve week niet aan toe kwamen.
Zo heb ik gisteren m’n haar gewassen en m’n hond uitgelaten en vandaag zal ik stoppen met roken en een boek lezen van Annelies Verbeke. De vraag die vele mensen me ondertussen stellen is hoe ik oordeel over het WK tot nu toe. Wel, ik moet zeggen, het had allemaal wel wat beter, boeiender en spannender gekund. Bij geen enkele wedstrijd heb ik me zodanig opgevreten van de stress dat ik m’n pak friet met stoverijsaus liet koud worden. Ik heb nog geen ene actie gezien die me liet verzuchten: ‘Wat een actie!’ Want ja, dat is wat speciaal opvalt op dit WK: niemand steekt er echt bovenuit. Wat ik al jaren beweer wordt bewaarheid: er zijn geen goeie voetballers meer. We krijgen te maken met meelopers, halftalenten, schimmen, onopvallende potstampers en zeikerds die beter thuis hadden kunnen blijven. Zelfs de door iedereen als genieën beschouwde balkunstenaars brengen er niks van terecht. Ronaldinho, Ballack, Riquelme, Beckham, Zidane, Malperto, noem maar op: geen enkele van hen weet te verbazen, te verbijsteren, te ontroeren, of een actie te ondernemen waarvan je denkt: ‘Wat een actie!’ De conclusie luidt dat het tot nu toe een behoorlijk actieloos WK is. Het wachten is op beterschap.

Eindelijk
Vandaag is er eindelijk weer voetbal! We hebben hier duidelijk te maken met de eerste twee wedstrijden van de kwartfinales.
Doch welke wedstrijden zijn dat precies? Welnu, dat ik kan exact zeggen. Het zijn Duitsland-Argentinië en Italië-Oekraïne. Het worden dubbeltjes op hun kant. Je zal zeggen: volgens mij zullen Argentinië en Italië zich plaatsen, maar voor hetzelfde geld zegt je buurman: nee hoor, het worden Duitsland en Oekraïne. Misschien heeft die buurman wel gelijk, de stomme zak. Vele buurmannen zijn verwerpelijke types. Ik heb ‘ns een buurman gekend en die deed niks anders dan m’n kat vergiftigen. Het beestje werd dat zo beu dat het naar een andere buurt is verhuisd, waar het een leuke kater heeft ontmoet. Ze hebben thans vier gezonde jongskes. Ik, op mijn beurt, dicht Oekraïne weinig kansen toe. Het is een zeer ongetalenteerd team. De meeste spelers kunnen niet eens de bal via de knie in hun nek dood laten vallen, of vice versa. Men kan opwerpen dat de Duitsers dat ook niet kunnen, maar die kunnen dan weer wel de bal via hun reet op hun neus laten rondtollen. Dat kunnen de Argentijnen ook, alsmede de bal via hun pisseloe laten stuiteren op hun elleboog. De Italianen, tenslotte, weten de bal via hun tong te laten afglijden naar hun borsthaar. Nu jij weer. Ach, tenslotte komt het altijd weer neer op een doelpunt meer scoren dan je tegenstander. Sommige ploegen zijn daar nu eenmaal beter in dan andere, en dat zullen we ook vandaag (en eveneens morgen) merken.

Kwartfinales
Duitsland-Argentinië was een match om je bij op te hangen.
Voor het overige viel er weinig te beleven, behalve twee doelpunten met de kop. Ik verkies doelpunten met de voet boven doelpunten met de kop. Vandaar dat ik een fan ben van strafschoppen. De eerste die er een binnenkopt moet nog geboren worden. De Duitsers toonden zich de sterksten, in tegenstelling tot de Argentijnen. De grote held was Jens Lehmann. Hij bleef kalm onder al deze aandacht en verklaarde aan de pers: ‘Mijn gezin is belangrijker dan het voetbal.’ Wat een ontroerende uitspraak van Jens. Verder kan hij de pot op. ’s Avonds om negen uur was er de eerstvolgende wedstrijd, Italië tegen die gozers uit Oekraïne. Zouden de gozers winnen? Natuurlijk supporterde ik voor Italië, dank zij het kwart Italiaans bloed in m’n aderen, te wijten aan m’n grootvader Vincenzo, helaas overleden in 1961 tijdens het rijden met z’n fietsie onder een camion van de firma Jef Van de Wiele’s Beerputruiming. Jef is er een week niet goed van geweest. Verder kan hij de pot op. Doch Italië-Oekraïne eindigde in een logische 3-0. Vergeet ondertussen niet dat vandaag de volgende kwartfinales eraan komen, en niet de minste. Ik denk daarbij aan Engeland-Portugal en zomaar eventjes Brazilië-Frankrijk. De beloning voor de respectieve winnaars bestaat in een plaatsje in de halve finales. Wie zou dat niet willen? Het worden dus beslissende matchen. Dat bevalt me wel.

de firma Jef Van de Wiele’s Beerputruiming

Por en Fr
Engeland-Portugal kon je, als je daar zin in had, beschouwen als een behoorlijke wedstrijd.
Er was intrinsiek voetbal, met geregeld een vleugje uitgekiend samenspel. Ik heb het dan uiteraard vooral over de Engelsen. Over de Portugezen kan ik weinig goeds zeggen, mede omdat ze het de Engelsen niet gemakkelijk maakten. Ze zijn een schande voor het edele voetbalspel. Altijd maar achter die bal aanhollen, en inworpen afdwingen, en zich laten vallen bij een overtreding van een Engelse verdediger, het hield maar niet op. De vrees zat er diep in dat uitgerekend deze Portugezen de wedstrijd zouden winnen, wat een ware ramp zou betekenen voor de halve finales. Alles hing hieromtrent af van de uitslag. Die was in het voordeel van de gehate zuiderlingen. Na een voor Engeland onverdiende 0-0, de totaal onterechte uitsluiting van Rooney en een reeks onnozele strafschoppen gaan de Portugezen door. Wat een ontgoocheling voor ons allen. ’s Avonds was er de wedstrijd tussen twee erg oninteressante teams, Brazilië en Frankrijk. Geen van beide kunnen we beschouwen als een leuke halve finalist, maar een zou het desondanks worden. Ze zorgden voor een zielig vertoon, slechts sporadisch onderbroken door een Frans hoogstandje, onder impuls van een onvergelijkelijke Florent Malouda (1980). Brazilië wist niet eens een verwaarloosbare 0-1 achterstand ongedaan te maken. Idioten.

Germanen
Inmiddels zijn de halve finalisten gekend. Het zijn Duitsland, Italië, Portugal en Frankrijk.
Als we dit rijtje aan een nader onderzoek onderwerpen ontdekken we drie Romaanse ploegen en slechts één Germaanse. Terwijl wij, Germanen, er toch altijd van uitgaan dat wij superieur zijn aan de Romanen. We hebben een lichte huid, een heldere oogopslag, een rijzige gestalte en een grote penis, en onze vrouwen zijn toffe grieten, met een lekker koppel memmen, een groot talent om het huishouden te doen, een niet al te diepe vagina en soms wel eens sproetjes op een guitig neusje. De Romanen, op hun beurt, zitten heel anders in elkaar. Ze zijn een stelletje luiwammesen, hebben vettig haar, een stoppelige kin, kunnen niet kaartlezen, lopen de helft van de tijd barrevoets, spreken meestal maar één taal en hebben de lelijkste auto aller tijden geconstrueerd, de Lamborghini Diabolo. Toch kunnen ze klaarblijkelijk beter voetballen dan wij. Het wordt derhalve tijd dat we ons superioriteitsgevoel laten varen. Zweden, Nederlanders, Engelsen, Oekraïners, allemaal gewipt, ondanks al de kwaliteiten en voordelen die bij hun ras horen. Hier past slechts nederigheid, temeer omdat de dappersten onder de Germanen, de Belgen, niet eens meededen, de oneindige sukkels. Je kan zeggen: niet panikeren, Duitsland wordt misschien wel wereldkampioen, maar dan zeg ik: zeker is dat niet. Het wordt alweer bang afwachten.

]De waarschuwing
Zoals we weten zijn heden Duitsland en Italië aan de beurt.
Zij spelen tegen elkaar. Het is de eerste halve finale. Het wordt een strijd. Beide ploegen willen gerust winnen. Dat zal nog zo gemakkelijk niet zijn. Wie het eerste doelpunt maakt zet een stap in de goeie richting. We hebben te maken met twee verschillende speelstijlen. Duitsland vertrekt vanuit een sterke verdediging ten aanval. Bij Italië is het eerder omgekeerd. Er zijn ook overeenkomsten. De twee ploegen maken zelden of nooit gebruik van buitenspelers. Dat is dom. Zo dom heb ik het meer bepaald nog nooit geweten. Maar ach, domheid is geen zonde, het is ten hoogste een noodzakelijk kwaad. Zonder domheid zouden er per wedstrijd minstens twintig doelpunten gescoord worden. Dat zou het voetbal kapot maken. Zo ver zijn we nog niet. Eerst moet Duitsland-Italië nog gespeeld worden. Italië beschikt over meer individueel talent. Namen noemen zo mij te ver leiden. De enige die ik wens te vermelden zijn Gianluigi Buffon, Fabio Cannavaro, Gennaro Gatuso, Luca Toni, Francesco Totti, Allesandro Nesta, Vincenzo Iaquinta en Andrea Pirlo. Ik bedoel daar niks anders mee dan dat de Duitsers niemand hebben die zo heet. Zij moeten het doen met een selectie van moffen. Die laatsten zijn echter onvoorstelbaar. Je denkt: eindelijk, de Duitsers gaan verliezen, en dan winnen ze tenslotte. Hierbij wens ik Italië daarvoor te waarschuwen.

Dui-It
Ik had niet al te veel verwachtingen omtrent de wedstrijd Duitsland-Italië.
Ik redeneerde: ach, het is maar een match in het kader van de eerste halve finale tijdens het wereldkampioenschap voetbal in het jaar 2006 op het grondgebied van onze oosterburen. Toch voelde ik een zekere spanning, noem ze gerust een enorme nervositeit, grenzend aan een complete zenuwinzinking, want uitgerekend gisteren ben ik gestopt met roken. Van 80 sigaretten per dag ben ik ineens naar 0 sigaretten gegaan. Je moet het toch maar doen, zeker als je meerekent dat ik zo graag rook dat ik, als ik kon kiezen tussen een sigaret roken en achterwaarts de poes beffen van Joke van de Velde, ik voor de sigaret zou kiezen. Ik ben er bijna zeker van dat Joke, op haar beurt, ervoor zou kiezen dat ik achterwaarts haar poes befte. Ik ken haar een beetje en een echte roker is ze nooit geweest. Doch thans, ook zonder sigaret, terzake. De Duitsers begonnen gegroepeerd aan de aanval. Dat was niet helemaal naar de zin van de Italianen. Ze boden weerwerk. De Duitsers gingen daar echter tegen in, gevolgd door reacties van de Italianen, afgewisseld met ingrepen van de Duitsers. En zo vorderde de wedstrijd onophoudelijk, tot en met de einduitslag van 0-2. Dat was een uitstekende einduitslag. Ons rest nog enkel mededogen met de Duitsers, zoals ons vanavond nog enkel mededogen zal resten met die eikels van Portugezen. Italië-Frankrijk wordt een niet zo boeiende finale. Eigenlijk is niks boeiend.

Op woensdag 5 juli 2006 11:58 schreef kollie het volgende:
vind dit een mindere....

Op woensdag 5 juli 2006 12:10 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Jahoor.. hij gestopt met roken

Op woensdag 5 juli 2006 12:53 schreef 456 het volgende:

[..]

Nu zijn 'juupkes' nog

Op woensdag 5 juli 2006 16:44 schreef Schuldige_Omstander het volgende:

[..]

Zijn Juupkes laat ie al staan sinds 1992 of zo

Op woensdag 5 juli 2006 16:50 schreef 456 het volgende:

[..]

NIET!
Echt? Drinkt hij helemaal niet meer?

Kben nu echt even van mijn a propos

Por-Fr
Op allerlei zenders waren er interessante programma’s, bijvoorbeeld op Eén een spannende aflevering van Flikken, waarin ergens in het havenkwartier van Gent een lijk wordt gevonden met een komkommer in de reet.
Britt en Tony moeten deze moord natuurlijk zien op te lossen en beginnen alvast met het DNA van de komkommer te onderzoeken. Hoewel ik dol ben op Flikken verkoos ik toch om op Nederland 2 naar de wedstrijd Portugal-Frankrijk te kijken, onder het motto: je ziet niet iedere dag de tweede halve finale van het WK. Nu moet ik wel zeggen dat ik noch van Frankijk noch van Portugal een grote fan ben. Ik ben in beide landen verschillende keren met vakantie geweest en telkens was dat een grote tegenvaller, zeker die keer toen ik in Portugal gebeten werd door een Portugese buidelrat of die keer toen ik in Frankrijk een verkeerde mossel at en de helft van restaurant Le Flurque in het nochtans pittoreske dorpje Musette sur Mer heb ondergekotst. Ik had dus weinig vertrouwen in de wedstrijd, wat achteraf al bij al nog meeviel, in die zin dat er geregeld een voetbalkundige actie te zien was die duidde op enig talent bij enkele van de aanwezige spelers. Dit mondde uit in een 0-1 eindresultaat. Finale Italië – Frankrijk. Uiteraard zal ik supporteren voor Italië, mede omdat m’n vrouw een groot Italië-bewonderaar is, onder meer dank zij haar kwart Italiaanse roots, via haar halfnonkel Gennaro. Kortom: forza!

2010
Morgen is er de banale strijd om de derde en vierde plaats en zondag is er de grote finale, maar vandaag is er niks. Daarom is er nu even tijd om het lopende WK te profileren. Welnu, het zal niet de geschiedenis ingaan als het WK dat we jaren later, via beelden in ons geheugen en situaties in onze geest, kunnen oproepen alsof het gisteren was. Geen enkele wedstrijd valt als legendarisch te omschrijven en geen enkele speler veroordeelde de andere spelers tot amechtige figuranten. Er zijn weinig doelpunten gemaakt, en de doelpunten die helaas net niét gescoord werden zijn te tellen op de vingers van een bescheiden hand. Vele ploegen waren het niet eens waard om deel te nemen. Welke vreugde hebben Polen, Costa Rica, Servië en Montenegro, Iran, Ghana, Zuid-Korea en pakweg Tunesië ons gebracht? Ze verschenen in een flits en lieten geen enkele afdruk na. Hoe kan je dat soort ploegen, en vele ploegen meer, verplichten om in het vervolg thuis te blijven? Door het aantal deelnemers aan het WK te beperken tot zestien en in plaats van een maand slechts twee weken te voetballen. Dat is, ook voor voetbalfanaten, lang genoeg. Een van de nadelen van dit systeem zou zijn dat de kansen van België om het eindtoernooi te halen nog meer slinken, maar het zou aan de Rode Duivels zijn om te bewijzen dat dit een onterechte conclusie is. Samengevat: WK 2010, Zuid-Afrika, 16 ploegen, België in de finale. Tegen Papoea-Nieuw-Guinea.

Derde plaats
Iedereen wordt, in om het even welke competitie, natuurlijk liever derde dan vierde, maar of er daarom op het WK een wedstrijd om de derde en de vierde plaats moet worden gespeeld, je kan het je afvragen. Meestal stelt die wedstrijd niks voor. De ploegen zijn uitgeblust, ze hebben de finale niet gehaald, het WK is voorbij, en de meeste spelers zitten in hun hoofd met vakantie of met het begin van de nieuwe competitie in het land van hun werkgever. Nog nooit heeft een ploeg die derde in plaats van vierde werd dat uitbundig toegejuicht. Behalve in 1958, in Zweden. Toen werd de wedstrijd betwist tussen Bulgarije en Spanje. De Spanjaarden lagen er niet wakker van, maar de Bulgaren wel. De toentertijd net verkozen president van Bulgarije, Burman Asmanov, beloofde de spelers bij het behalen van de derde plaats een splinternieuwe Kuzna 1100 cc. Kuzna was een Bulgaars automerk, dat later, in 1971, failliet zou gaan. Maar het bezit van een Kuzna zorgde in het arme Bulgarije van de jaren vijftig voor een grote status. De 1100 cc (met drié versnellingen) was het paradepaardje van het merk. De Bulgaren speelden tegen de Spanjaarden hun ziel uit het lijf, alsof ze bezig waren aan de finale. De Spanjaarden kwamen op hun sokken wel voor met 3-0. Maar de Kuzna 1100 cc bleef door het hoofd van de Bulgaren spoken. Ze wonnen met 4-3. Andrea Merckel zou de spelers van de Mannschaft vandaag bij winst een BMW 650 Ci kunnen beloven. Maar de meeste hebben er al een. Of twee. Soms heb ik stomweg heimwee naar tijden zoals 1958.

Het einde
Portugal vierde. Duitsland derde. Daar kunnen we zeker van zijn. Minder zeker is: Frankrijk tweede, Italië eerste. Die match moet vanavond nog gespeeld worden, en vandaar. Na het laatste fluitsignaal, terwijl sommige Fransen huilen op een verwijfde manier en een aantal Italianen uit de bol gaan als een stelletje nichten, is het WK gedaan. Een maand lang hebben we uren per dag naar het voetbal zitten kijken, terwijl we evengoed tweemaal daags hadden kunnen gaan kuieren met de baby, een tiental gedichten hadden kunnen schrijven of avondschool schrijnwerkerij hadden kunnen volgen. Niks van dat alles. Naar het voetbal staren was de boodschap. Zijn we er een beter mens van geworden? Ik alleszins wel. Dank zij het WK ben ik veel verdraagzamer dan vroeger ten opzichte van vele volkeren ter wereld; draag ik sportiviteit veel hoger in het vaandel; ben ik er meer en meer van overtuigd dat deelnemen belangrijker is dan winnen, en ben ik zinnens om zelf ook meer aan sport te gaan doen, met name een balletje trappen in het parkje met m’n buurmannen Achmed Abbadullah en N’Konko Zundi, nadat we alle drie opgehouden zijn met roken, op café zitten en vet eten. Een gezond lichaam met daarin een gezonde geest, is er iets waardevollers denkbaar? Voor de rest wacht ik met spanning op de nieuwe competitie in ons vaderland. En begin ik alvast uit te kijken naar het volgende EK. En daarna naar het volgende WK. Zonder dromen, en zonder voetbal, is het leven een hel. Tot ziens.