Zijn agnosten lafaards?

Hedendaagse intellectuelen willen op de vraag of God bestaat graag enigszins weifelend antwoorden dat zij hierover geen mening hebben. In volle overtuiging profileren zij zichzelf als 'agnost'. Dat wil zeggen 'iemand die het niet weet'.
Nu lijkt het er erg veel op dat zij te dom of te laf zijn voor een eigen mening. Daarom haasten zij zich om uit te leggen dat hun onwetendheid beslist geen zaak van domheid of lafheid is maar juist van intelligentie. Zij stellen dat hun 'niet weten' een fundamentele aangelegenheid is. De mens zou volgens hen per definitie niet kùnnen weten of goden al of niet bestaan, en wel omdat kennis omtrent die zaak 'buiten het denken' zou liggen.
Dat is een vreemd standpunt. Je kunt zelfs wel stellen dat het eigenlijk helemaal niet zo intelligent is, maar buitengewoon ondoordacht. Er wordt namelijk niet vermeld over welk 'denken' het gaat. Men ziet geen onderscheid tussen denken en denken. Er is echter wel degelijk een belangrijk verschil: je hebt het gereglementeerde wetenschappelijke denken dat zich bezig houdt met concreet onderzoek van de werkelijkheid en je hebt het vrije creatieve denken dat bestaat uit het zo helder mogelijk beschrijven van de werkelijkheid.
Als regel bedoelt de agnost met 'denken' stilzwijgend wetenschappelijk denken. En van daaruit heeft hij gelijk: zo kun je inderdaad niets zeggen over het al of niet bestaan van goden. Dat denken heeft immers concrete bestanddelen voor haar onderzoek nodig en die zijn per definitie afwezig als het over goddelijkheden gaat. Omdat hij, zoals tegenwoordig bijna iedereen, eenzijdig bevangen is in het wetenschappelijke denken zegt de agnost dus terecht 'ik weet het niet'. Zo heb ik bijvoorbeeld agnosten gekend die volhielden dat zij onmiddellijk in God zouden gaan geloven als de wetenschap zijn bestaan zou aantonen. Natuurlijk is dat een tergend inconsequente denkkronkel omdat zij eerst zèlf hadden vastgesteld dat het eventuele bestaan van goden buiten het veld van het (wetenschappelijk) denken valt en dus nimmer aangetoond kàn worden.
Met het vrije creatieve denken zit het heel anders. Dat blijft niet binnen de grenzen van de bestaande dingen, want het kènt die grenzen helemaal niet. Dat betekent dat vanuit dit denken wel degelijk uitspraken over goden en aanverwante abstracties gedaan kunnen worden. Dat gebeurt dan ook bij voortduring, helaas bijna altijd in de vorm van waanvoorstellingen en drogredeneringen. Zo ontstond ten eerste de almachtige Christelijke en Islamitische God, ten tweede het gigantische pantheon van andere spoken, geesten en duivels en ten derde de schier onuitputtelijke verzameling spirituele en theologische onzin. Dat alles is in feite een uitermate morbide, aan mannelijke minderwaardigheid ontsproten, frustratie, die dan ook, geheel naar behoren, vol zit met absurditeiten.
Echter, volgens het creatieve filosofische denken kunnen wij wel degelijk weten of Goden en geesten al dan niet bestaan. Als het goed is leidt dit denken niet tot allerlei verzinsels maar tot onweerlegbare logische conclusies. Een daarvan is deze dat al die zogenaamd bovennatuurlijke verschijnselen volstrekt niet kùnnen bestaan. Het blijkt dus dat er geen Goden en dergelijken zijn, evenmin als allerlei andere verschijnselen 'van gene zijde'.
Een en ander betekent dus dat het 'ik weet het niet' van de agnost zonder meer zinledig is. Het duidt op een jammerlijke verwaarlozing van een buitengewoon belangrijke mogelijkheid van het denken, namelijk het creatieve nagaan van de werkelijkheid, oftewel het filosoferen.
Daarmee samenhangend is echter eveneens te concluderen dat het 'ik weet het niet' van de agnost onvermijdelijk de stille veronderstelling inhoudt dat het werkelijk bestaan van Goden en geesten mogelijk is. Dat is inderdaad geen uitdrukkelijke erkenning van God's bestaan, maar wel degelijk van diens mogelijkheid.
Dat nu is van de agnost onmiskenbaar een zaak van religieus geloven. Omdat hij dat natuurlijk niet toe wil geven leidt dat in de praktijk onvermijdelijk tot het lafhartig sparen van de kool en de geit, hetgeen hem overigens goed uit komt omdat het hem van de morele verplichting ontslaat de practische consequenties van het geloof aan bovennatuurlijke verschijnselen, namelijk de godsdiensten, aan de kaak te stellen.
Vooral humanisten weten zich op die manier aardig vrijblijvend op te stellen waarbij zij helaas heel wat wantoestanden in stand houden...