Zal ik aangifte doen?

Weet je gisteren had ik sex met iemand, maar eigenlijk vond ik het maar niets. Toen ik vanochtend onder de douche stond, voelde ik me vies en gebruikt, als ik zo terug kijk op de avond kan ik zo concluderen dat ik eigenlijk helemaal geen zin had in sex, en dat ik op subtiele wijze gedwongen werd.

Natuurlijk, ik heb in principe wel toestemming gegeven, maar uiteindelijk stond ik er niet helemaal achter. Nu heb ik spijt, ik weet dat ik nooit ja had moeten zeggen, maar er werd ook zo op aangedrongen, ik denk dat ik uiteindelijk alleen maar ja zei uit angst, angst voor wat hij zou doen als ik nee zou zeggen, angst voor wat de omgeving zou zeggen, welke geruchten en leugens er zouden worden verspreid. Hij bedreigde me niet openlijk, maar ik voelde gewoon dat dat het geval zou zijn als ik zou weigeren.

En in het begin heb ik me ook erg op de vlakte gehouden, ik gaf geen enkel signaal af dat ik wilde, totdat hij mij opeens begon te kussen en te strelen, en sjah, voor ik het wist waren we naakt en deden we de daad. Het is allemaal gebeurd in een soort van waas, alsof ik er niet helemaal bij was met m'n hoofd.

Nu heb ik spijt, voel ik me vies en misbruikt want ik heb uiteindelijk toch iets tegen m'n zin gedaan.

En anders zou ik zoiets natuurlijk nooit gedaan hebben, ik bedoel zo ben ik niet. Dat soort dingen doe ik normaalgesproken nooit.

Zal ik dan maar vanmiddag aangifte gaan doen van aanranding en verkrachting?

Nee dit is een ander topic.

Dit gaat meer over hoe je bepaalde feiten kan verdraaien om zo een bepaald gewenst resultaat te krijgen, en hoe je door middel van een verdraaide werkelijkheid sympathie kunt opwekken bij anonieme mensen, terwijl je een ander voor het leven weet te tekenen.

Hoe snel stappen mensen af op het slachtoffer en kiezen ze de kant van het slachtoffer, gebaseerd op zijn of haar kant van het verhaal? Zonder te luisteren naar de andere kant van het verhaal, zonder de situatie van een afstand te bekijken, zonder meteen tot de conclusie te springen dat het vermoedelijke slachtoffer gelijk heeft.

Dat is wat me opvalt in veel discussies over verkrachting en aanranding. Mensen springen heel snel het vermoedelijke slachtoffer te hulp, en verketteren snel de aangewezen dader, maar ze doen dat op basis van gebrekige informatie.

Daarbij zie je in discussies waarbij het persoonlijke ervaringen betreft vaak dat mensen zelf de werkelijkheid helpen te verdraaien om het slachtoffer te steunen. Iedere twijfel word weggenomen ten faveure van het gewenste doemscenario dat het slachtoffer in de eerste instantie suggereerde.

Een meisje heeft spijt de dag erop en verzint een verhaal, roept verkrachting, en mensen springen hoog en laag al roepende dat de dader moet worden opgehangen. Ook al blijkt de waarheid in zijn voordeel te spreken, dan nog is zijn leven vergald en verpest, want het stigma blijft.

Hetzelfde zie je tijdens zaken omtrent vermoedelijke pedofielen. Kinderen krijgen heel subtiele vragen voorgeschoteld waarbij ze antwoorden naar een bepaald model, in de vragen ligt het antwoord dat de vrager wil horen. Daarbij zie je ook dat bepaalde figuren herrineringen opdrukken aan kinderen, maar ook aan verkrachtingsslachtoffers.

Door constant aan te dringen, door de manier van de vraagstelling, door aanmoediging, weet je een schijnwerkelijkheid te creeren in iemands hoofd slechts losjes gebasseerd op feiten, en met een zeker doel in het achterhoofd. Je maakt handig gebruik van negatieve emoties die aanwezig zijn, versterkt ze, en zorgt ervoor dat de werkelijkheid zich daar naar schikt.

Spijt vandaag is na aandringen, na hoopvol omgaan met bepaalde feiten, een verkrachting morgen.

quote:

Op vrijdag 26 mei 2006 12:49 schreef liefie_ het volgende:

[..]

mensen zoals jij zorgen er voor dat mensen die echt verkracht en aangerand zijn niet meer serieus worden genomen

Mensen zoals ik zorgen ervoor dat mensen zoals jij, niet bij ieder wissewasje en verwrongen verhaaltje loopt te krijsen dat de dader opgehangen moet worden en dat er sprake is van een verkrachting.

Mensen doen veel te makkelijk over verkrachting, en het zijn die mensen die zo makkelijk roepen dat een ander verkracht is en dat de dader dood moet, die er voor zorgen dat er een ziekelijke sfeer rondom het onderwerp komt te hangen. Want er mag geen twijfel meer zijn, ieder verhaal moet worden geloofd, alles moet op basis van een enkel verhaal worden aangenomen.

lees de rest van mijn posts in dit topic ook eens stelletje geinverteerde mongolen.

en de reden waarom ze niet meer op hun woord geloofd worden is dus precies de reden uit de openingspost. Omdat mensen lange tijd te snel grepen naar een absoluut wereldbeeld.

Jij zegt dat, dus is het zo, laten we de dader meteen maar castreren.

en dan blijkt dat het helemaal niet zo is gegaan als dat het in de eerste instantie werd verteld, maar dan is de schade al gedaan, dan is de dader slachtoffer geworden, die er van zijn leven niet meer afkomt, want het enige dat mensen horen is dat er "mogelijk een verkrachter woont in de straat" dat hij vrij is gesproken vergeten mensen snel, want waar rook is, is vuur.

De reden waarom mensen niet meer meteen alles geloven is omdat genoeg figuren misbruik hebben gemaakt van het systeem, van de goedgelovigheid van anderen, ten kostte van onschuldige mensen.

Wat dit soort gevallen is het niet onverstandig om een stap terug te nemen en openlijk vragen te stellen.